ພະຍາພິມພິສານ

          อาตมาภาพจะขออนุโมทนาด้วยท่านทั้งหลายที่มานั่งสัมโมสรมาชุมนุมกันอยู่ในสถานที่นี้ ท่านทั้งหลาย จงตั้ง(โสตาผาสาส โสตประสาท) (เป็นภาชนะ)ทองมารองรับเอารัสสะพระธรรมเทศนาเทิด ก็จักเกิดมาเป็นบุญแล้วก็จะได้ สำเร็จ ดังมโนรสความปรารถนา ท่านทั้งหลายได้ฟังแล้วก็ให้ตั้งใจฟังจิงจะเป็นบุญ ไม่เสียทีที่จะฟัง หู ๑ ไปฟังวนด้วยเขาพูดกัน ถ้าใผ ว่าคนที่ฟังธรรม หู ๑ ว่าบุญก็ยังมิได้ก่อนนี้แล้ว  ท่านทั้งหลายจงสันนิษฐานเข้าใจเทิด  พระบาลีกล่าวว่า  ถ้าบุคคลผู้ใดมาฟัง พระธรรมเทศนาประกอบไปด้วยความนั้นอย่าสงใสเลยว่าจะได้ไปตกนรก คงจะหนาไปเป็นแน่ เอกะทา กิระ สัมมะเย สัตถาสาวัตถิยัง อุปะนิสายะ ปิตาระมาตุยา สัตตะวิณันติ สันติจานัง ปะรินะเตนะกา ปุระริยารามเม อะโหสิ เอกะทา กิระ สัมมะเย  ในกาละครั้งนั้น  สัตถาอันว่าองค์สมเด็จพระ ศาสดาตนสัมมาสัมพุทธเจ้า พระองค์เทศนาโปรดเวเนยยสัตว์คนท่านทั้งหลายทั้งปวงให้ตั้งอยู่ในมรรค ๔ ผล ๔ สาตะถานะปัตโต สาโรราชา  ในกาละครั้งนั้นสมเด็จพระเจ้าพิมพิสารพระองค์เสด็จแวดล้อมไปด้วยพระหลวงขุน หมื่นทั้งหลาย เป็นยศศักดิ์บริวารก็เสด็จออกมาสู่พระมหาวิหารปรารถนารจะฟังพระสัทธรรมเทศนา แห่งองค์สมเด็จพระพุทธเจ้าก็ฟังแล้วสมเด็จ พระยาพิมพิสารก็คลานเข้าไปสู่ที่เฝ้าแห่งสมเด็จพระพุทธิเจ้าแล้วนมัสการทูล ถามว่า ภันเต ภะคะวา ข้าแต่ พระพุทธิเจ้า อันว่า บุคคล ๓ จำพวกนั้นมีศรัทธาต่างๆ กันจากพวกรักษาศีล ๕ ศีล ๘ แต่ว่าไม่ฟังธรรมเทศนาแลทำบุญให้ทาน รักษาแต่ศีลอย่างเดียว จำพวกทำบุญให้ทานแต่ว่าไม่รักษาศีล พวก ๑ ตั้งใจฟังพระสัทธรรมเทศนาไม่ขาดแต่ว่าไม่ทำบุญให้ทานนี้แล พระพุทธิ เจ้าข้า อันว่าบุคคล ๓ จำพวกนี้ถ้าตายจากมนุสสาโลกนี้แล้วพวกไหนจะไปสวรรค์ก่อนนี้แล พระพุทะธเจ้าข้า  เค้าขม่อมสัน(เกล้ากระหม่อมฉัน) สงสัยนักหนา ขอพระผู้เป็นเจ้าจงวิสัชนาให้เค้าขหม่อมสันฟังให้แจ้งใน กาละบัดนี้เทิด อัตถา ภะคะวา รัญจะวัจจะนัง สุตะวา ลำดับแต่นั้น สมเด็จพระพุทธิเจ้าได้ซง(ทรง)ฟังพระยาพิมพิสารอาราธนา ดังนั้นพระองค์จึงเผยพระอดสาออกตรัสพระสัทธรรมเทศนาดูก่อนบพิตรพระราชสมมิพาน(พระราชสมภาร) อันว่าบุคคล ๓ จำพวก นี้ถ้าตายวันใดที่จะไปสวรรค์อย่างความปรารถนานั้นก็ยังไม่ได้ไปดอก อันว่าจำพวกรักษาศีลนั้น ถ้าดับปัจจะขัน(ปัญจขันธ์หรือเบญจขันธ์)ใจขาด แล้วหูตาสว่างแจ้งเหลียวเห็นเมืองสวรรค์อยู่ แต่ว่าหาแฮงที่จะไปมิได้ อันว่าจำพวกที่ทำบุญให้ทานนั้น ถ้าดับปัจจะขันใจขาดแล้ว กำลังก็มากก็จะข้ามสงสารได้ กับว่าตาทั้ง ๒ หากบอดเสียมิได้แจ้งเลย อันว่าจำพวกที่ฟังธรรมเทศนานั้น ถ้าดับปัจจะขันใจขาด แล้วมีกำลังก็มาก ตาทั้ง ๒ ก็สว่างแจ้ง กับว่าหาปัญญามิได้ ไม่ปกติเลย แต่หลงๆ ลืมๆ มิอาจจะขว้ามสงสารได้นี้แล บผิด(บพิตร)พระราชสมภารสันนิษฐานเข้าใจเทิด ถ้าว่าบุคคลผู้ปรารถนาจะไปเกิดในเมืองสวรรค์ ก็ให้ตัดฮอนเสียซึ่งความถีนะแล้วอดสากระทำบุญให้ทานเจริญเมตตาภาวนารักษาศีล ๕ ศีล ๘ แล้วอดสาหาฟังธรรมเทศนาไว้ในปีเดือนอย่าให้ขาด โย ปุคคละโล อันว่าบุคคลผู้ใดกระทำบุญดังวิสัชนามาสันนี้ไม่ลำบากปรารถนาเลย ถ้าตายลงวันใดตัวบุญที่ทำไว้นั้นแลมาเป็นพี่เป็นน้องเป็นพ่อเป็นแม่พากันไป เกิดในเมืองสวรรค์ไม่มีความสงไสเลยนี้แล บพิตรพระราชสมภาร อันว่ากิริยากระทำบุญให้ทานในพระศาสนาของเรานี้ ไม่ต้องปรารถนาก็คงจะได้เป็นแน่ด้วยกรรมว่า พระยามัจจุราชตามเล็งดูอยู่ทุกวันทุก คืนมิได้ขาด ถ้าบุคคลผู้ใดกระทำบาปมากหรือทำบุญมาก พระยามัจจุราชท่านก็ฮู้จงหมดจงสิ้นนี้แลบพิตรพระราชสมมิพาน(พระราชสมภาร) อย่าต้องสงไสเลย อันว่ามนุษย์เกิดมาในโลกทุกวันนี้หญิงก็ดีชายก็ดี ท้าวพระยามหากษัตริย์ก็ดี อันว่าพระยามัจจุราชไว้หน้าไว้ตานั้นก็หามิได้ เถิงจะเอาเงินทองสักฮ้อยเท่าพันทีมาไถ่เอาชีวิตไว้ก่อนก็ไม่ได้ ก็ต้องกระทำกาลกิริยาตายสิ่งเดียวกันไปหมดนี้แล พระยาพิมพิสารพึงสันนิษฐานเข้าใจเทิด เถิงว่าบุคคลผู้ใดจะมีริทธาศักดานุภาพมากสักเท่าใดๆ ว่าจะหลบลี้หนีไปให้พ้นพระยามัจจุราช อย่าพึงนึกเลย ต้องได้ทิ้งลูกฮักแลเมียฮักไว้แล้วกระทำกิริยาตายไปแต่ตนผู้เดียว อันว่าลูกฮักแลเมียฮักเข้าของเงินทองที่ฮักๆ ที่แพงๆ นั้นจะได้ติดตัวไปเป็นเพื่อนเมื่อเวลาพระยามัจจุราชมาเอาไปนั้นก็หาก(ก็หามิ ได้) เว้นไว้แต่ศีลแลทานการกุศลนี้ แลจะมาอุปถัมภ์ค้ำชูพาตนไปเกิดในสวรรค์ ถ้าบุคคลผู้ใดหาบุญหากุศลมิได้แล้วเมื่อจะกระทำกาลกิริยาตายก็ทนขา(ทุกข์ขา)เวทนา ยิ่งหนักหนา ด้วยว่าบุญบาปมันมางอบงำไว้ อันว่าคนเราจำกาลกิริยาตายนี้อุปมาดังนอนหลับ ถ้าผู้ใดได้กระทำกุศลไว้มาก ตัวกุศลนั้นว่ามาพาตนเป็นยศศักดิ์บริวารพาตนไปเกิดในเมืองสวรรค์ด้วยหนทาง อันกง ถ้าบุคคลผู้ใดได้กระทำบาปกรรมไว้แล้ว ถ้าตายลงวันไหนพวกบาปกรรมมันมาเป็นยศศักดิ์บริวารเอาบุคคลผู้นั้นไปเกิดใน เมืองนรกเสวยทุกขาเวทนาอยู่ในเมืองนรกนั้นมีอายุยืนยาวได้ชั่วพระอาทิตย์พระ จันทร์ก็มีอายุตามลำดับเขากระทำไว้นี้แล พระยาพิมพิสารบพิตรพระราชสมภารเราเทศนาให้ท่านฟัง อันว่าบุคคลเกิดมาในมนุสสาโลกทุกวันนี้ คนบาปมากว่าบุญเพราะสันนี้ คนไปเกิดในเมืองสวรรค์น้อย หนักน้อยหนาประดุจดังตาโค ลงไปเกิดในอยู่ในเมืองนรกมากมายยิ่งหนักหนา ประดุจดังขนโค เหตุซะนี้แลจิงว่าคนบาปมากกั่วคนบุญ อันว่ามนุษย์ทั้งหลายทุกวันนี้ ถึงจะกระทำบุญให้ทานฟังพระธรรมเทศนาก็น้อยหนักน้อยหนาที่จะให้ชมชื่นเหมือน อย่างไปทำปาณาติบาตนั้นก็หามิได้ อันว่ากิริยาไปทำปาณาติบาตนั้นเถิงว่าจะไกลสักเท่าใดๆ แต่รู้ข่าวว่าบ้านนั้นเขาได้เนื้อได้ปลามากมาย แต่จะพูดกันท่อนั้นก็กลัวเพื่อนบ้านเขาจะได้ยินมาก แต่ก็ตื่นดึกลุกเช้าก็พากันไปดู จะหาคนเฝ้าเฮือน ๑ คนก็หามิได้นี้แล จิงว่าคนบาปมากกั่วคนบุญ ถ้าไปกระทำบุญให้ทานเหมือนอย่างไปทำปาณาติบาตนี้ก็จะว่าคนบุญมากกั่วคนบาป เหตุซะนี้แลจิงว่าคนไปเกิดในเมืองสวรรค์น้อยหนักน้อยหนา คนที่ลงไปอยู่ในนรกนั้นมากมายจะคันนะนา(คณนา)มิได้เลยนี้แล พระยาพิมพิสารบพิตรพระราชสมภารท่านจิงตั้งโสตาผาสาด(โสตประสาท) เป็นภาชนะทองฮองฮับเอารัสสาพระธรรมเทศนาเทิด ตัตถานปัตโต สาโลราชา สมเด็จพระเจ้าพิมพิสารก็นมัสการทูลถามต่อไปว่า ภันเต ภะคะวา ข้าแด่พระพุทธเจ้าข้า อันว่าคนเกิดมาทุกวันนี้เหตุซะไหนจิงไม่คือกัน ลางคนก็ฮูปงาม ลางคนก็ฮูปขี้เหร่ ลางคนก็ปัญญาดี ลางคนก็หาปัญญามิได้ ลางคนก็อายุยืนยาว ลางคนก็อายุสั้น ลางคนมั่งมีเข้าของเงินทอง ลางคนก็หาเข้าของเงินทองมิได้ ลางคนลางคนก็เสียงไพเพราะ ลางคนก็เสียงไม่ดี คน ๑๐ จำพวกนี้แล เหตุไหนจิงไม่คือกันพระพุทธเจ้าข้า เขาก็คนแท้ๆ  ทำไมจิงไม่คือกันพระพุทธเจ้าข้า  เกล้าขม่อมสันสงไสยิ่งหนักหนา ขอพระผู้เป็นเจ้าจิงวิสัชนาให้เกล้าขม่อมสันฟังในกาละบัดนี้เทิดพระพุทธเจ้า ข้า  อัถถา ภะคะวารโย วัจจะนัง สุตะวา สมเด็จพระพุทธเจ้าได้ทรงฟังถ้อยคำพระยาพิมพิสารอาราธนาดังนั้น พระพุทธ เจ้าจิงตรัสว่า อ้อ ดูก่อน(มหา)บพิตรพระราชสมภาร อันว่าบุคคล ๑๐ จำพวกนี้แล ชาติก่อนเขาได้กระทำกุศลต่างๆ กัน อันว่าบุคคลเกิดมามีฮูปอันงาม แต่ชาติก่อนเขาได้กระทำบุญให้ทานแต่ของดีๆ บริสุทธิ์ เกิดมาในชาตินี้จิงมีฮูปอันงามเป็นที่ชอบเนื้อเจริญใจแก่คนทั้งหลาย อันว่าบุคคลเกิดมามีฮูปขี้เหร่นั้น แต่ชาติก่อนมิได้กระทำบุญให้ทาน ด้วยเขา(ทำบุญให้ทาน)แต่ละทีก็เอาแต่ของเน่าของบูดบ่งาม ตัวกินแล้วจิงเอามาทำบุญให้ทาน เหตุซะนี้แลเกิดมาชาตินี้จิงไม่มีฮูปอันงาม อันว่าบุคคลเกิดมามีปัญญาสลาด แต่ชาติก่อนเขาได้เล่าเฮียนพยัญชนะแลได้เขียนไว้ในพระศาสนา เกิดมาชาตินี้เขาจิงสลาดปัญญาดี อันว่าคนเกิดมาหาปัญญามิได้นั้น แต่ชาติก่อนเขามิได้บวชได้เฮียนแลไม่ได้เข้าวัดฟังธรรม ไม่ฮู้จักศีล ๕ ศีล ๘ เกิดมาชาตินี้จิงหาปัญญามิได้ จะนับ ๑๐ ก็ไม่ถ้วนไม่ถึง อันว่าคนเกิดมามีอายุยืนยาวนั้น แต่ชาติก่อนเขาได้ปลูกไม้ศรีมหาโพธิ์ไว้ในพระศาสนา เกิดมาชาตินี้ อายุเขาจิงยืนยาว อันว่าคนเกิดมามีอายุสั้นพลันตายนั้น แต่ชาติก่อนมันได้ไปลักเอาทรัพย์เขามากระทำบุญให้ทาน เกิดชาตินี้จิงมีอายุสั้นเกิดแล้วตายหาประหมานมิได้เลย อันว่าคนเกิดมามีเข้าของเงินทองแต่หนุ่มๆ ถึงเถ้านั้น แต่ชาติก่อนเขาได้กระทำบุญให้ทานแล้วท่านก็เอาทรัพย์ไปฝังไว้ในพระศาสนา ไม่เป็นคนขี้ตระหนี่เหนียวแหน้น เกิดมาชาตินี้เขาจิงมีทรัพย์สินเงินทองมากกั่วคนทั้งหลาย อันว่าคนเกิดมาหาเงินทองมิได้นั้น แต่ชาติก่อนเขาเป็นคนขี้ถะหนี่เข้าของเงินทอง เห็นหมู่บ้านเขากระทำบุญให้ทานแลฟังธรรมเทศนา มันก็เกิดเสยเลยบ่เหลียวดู มันก็เฮ็ดดังหูบ่ฮู้ตาบ่เห็น ถ้ามันจะมาทำบุญให้ทานข้าวน้ำแต่ละที มันเสียดายเงินของมัน เพราะซะนั้น เกิดมาชาตินี้มันจิงเป็นคนทุกข์ไฮ้เข็ญใจหาเข้าของเงินทองจะกิน หาผ้าจะนุ่งหาเกลือจะกับก็หามิได้ อันว่าคนที่เกิดมามีเสียงเพราะเสาะใสนั้น แต่ชาติก่อนเขาได้ให้ฆ้องระฆังแซ่ง(ฉาบ)เป็นทาน เกิดมาชาตินี้จิงมีเสียงไพเราะ  เพราะ เสาะใส อันว่าคนที่เกิดมาเสียงไม่ดีนั้น แต่ชาติก่อนมิได้สร้างฆ้องระฆังไว้ในพระศาสนาเกิดมาชาตินี้เสียงจิงไม่ดีนี้ แล พระยาพิมพิสารบพิตรพระราชสมภารพึงสันนิษฐานเข้าใจเทิด ตัตถาคะปัตโต สาโรราชา สมเด็จพระยาพิมพิสารจิงกราบทูลถามต่อไปว่า อันว่าคนเกิดมาพูดไม่ออกเป็นคนกืกนั้นเหตุสันไหนพระพุทธเจ้าข้า  ขอพระผู้เป็นเจ้าจิงวิสัชนาให้เกล้าขม่อมสันฟังในกาละบัดนี้เทิด สมเด็จพระพุทธเจ้าได้ทรงฟังจิงตักว่า  อ้อ  ดูก่อนอันว่าคนเกิดมาพูดไม่ออกนั้นฤาบพิตรพระราชสมภาร  แต่ชาติก่อนมันเป็นบ่าวเป็นสาวอยู่ พระภิกษุเดินทางมาขอบิณฑบาตน้ำกินแลน้ำอาบ   มันก็ถือว่ามันอายมันพูดไม่เป็นปากไม่เป็น  มันก็เลยหาบน้ำเดินหนีเสีย  เหตุซะนั้นแลจิงมาบังเกิดเป็นคนกืกอยู่ ๕ ฮ้อยชาติจิงจะสิ้นกรรมนั้นแล  พระยาพิมพิสารจิงทูลถามต่อไปว่า อันว่าคนเกิดมาหูหนักตาบอ มาแต่เล็กๆ น้อยๆ นั้นเหตุสันไหน ขอพระพุทธเจ้าจิงวิสัชนาให้เกล้าขม่อมสันฟังในกาละบัดนี้เทิด สมเด็จพระพุทธเจ้าได้ทรงฟังจิงตรัสว่า อ้อ ดูก่อนบพิตรพระราชสมภาร อันว่าคนที่เกิดมาหูหนักตาบอดนั้น แต่ชาติก่อนมันมาฟังธรรมเทศนา มันมาเถิงโฮงธรรมมาพักศาลาแล้วมันก็ซักซวนเขาพูดต่างๆ เหมือนอย่างบ่มาฟังธรรม คนที่เขาตั้ง(ใจ)ฟังนั้นก็พลอยเสียสติไปด้วย  คำที่เขาพูดกันนั้นแล คนที่เขาพูดกันจิงมาบังเกิดเป็นคนหูหนักตาบอดอยู่ ๕ ฮ้อยชาติจิงจะสิ้นกรรม  สมเด็จพระเจ้าพิมพิสารจิงทูลถามต่อไปว่า พระพุทธิเจ้าข้า อันว่าคนที่เกิดมาเป็นขี้กากขี้เจี้ยน(เกลื้อน)ขี้เฮี้ยนขี้ทูดกุฏฐังนั้น เป็นเหตุซะไหนเล่าพระพุทธเจ้าข้า  ขอพระพุทธเจ้าจิงวิสัชนาให้เกล้าขม่อมสันฟังให้แจ้งในกาละบัดนี้เทิด สมเด็จพระพุทธเจ้าได้ทรงฟังจิงตรัสว่า อ้อ ดูก่อนบพิตรพระราชสมภาร  อันว่าคนเกิดมาที่เป็นขี้กากขี้เฮี้ยนขี้เจี้ยนขี้ทูดกุฏฐังนั้นฤา แต่ชาติก่อนมันไปเทียวล่อลวง เอาทรัพย์เขามาเป็นของตัวแล้วมันจิงได้มาบังเกิดเป็นคนไม่สมประกอบแลเป็นขี้ กากขี้เจี้ยนขี้เฮี้ยนขี้ทูดกุฏฐังนั้นแต่จะได้เกิดใช้ชาติอยู่เถิง ๕ ฮ้อยชาติจิงจะสิ้นกรรม สมเด็จพระยาพิมพิสารจิงทูลถามต่อไปว่า ภันเต ภะคะวา ข้าแต่พระพุทธเจ้าข้า อันว่าคนเกิดมาเป็นข้อยข้าแต่หนุ่มจนเถ้าแก่จนตายนั้นเป็นเหตุซะไหนพระพุทธิ เจ้าข้า ขอพระผู้เป็นเจ้าจงวิสัชนาให้เกล้าขม่อมสันฟังในกาละบัดนี้เทิดพระพุทธิเจ้า ข้า สมเด็จพระพุทธิเจ้าได้ทรงฟังถ้อยคำพระยาพิมพิสารจิงตรัสว่า อ้อ ดูก่อนบพิตรพระราชสมภาร อันว่าคนเกิดมาเป็นบ่าวเขาแต่หนุ่มจนแก่จนตายนั้นฤา แต่ชาติก่อนมันได้ไปยืมเอาเงินเขามา ไม่หาใช้ไปแทนเขาแล้วมันก็กระทำกาลกิริยาตายเงินเขาสูญแล้ว เหตุซะนั้นแลมันจิงได้เกิดมาเป็นบ่าวเขาแต่หนุ่มจนแก่จนตายนี้แล พระยาพิมพิสารท่านจงสันนิษฐานเข้าใจเทิด อันว่าบุคคลผู้ใดได้ เป็นหนี้เขาตั้งแต่อัด ๑ ขึ้นไปมิได้หาใช้แทนเขา ถ้าตายจากมนุสสาโลกแล้วก็จะทง(ทรง)ทุกขาเวทนาอยู่ในนรกนั้นประหมานมิได้ เลย ถ้าพ้นจากนรกแล้วก็จะได้มาเกิดเป็นบ่าวเขาอีก ๕ ฮ้อยชาติ อันว่าคนเฮาทุกวันนี้หญิงก็ดีชายก็ดี ที่เกิดมาเป็นบ่าวเขานั้น ชาติก่อนมันเป็นลูกหนี้เขาทั้งนั้น เกิดมาชาตินี้จิงมาเป็นบ่าวเขานี้แล พระยาพิมพิสารจิงสันนิษฐานเข้าใจเทิด สมเด็จพระยาพิมพิสารทูลถามต่อไปว่า พระพุทธเจ้าข้า อันว่าคนเกิดมาเป็นบ้าใบ้เสียสตินั้นเป็นเหตุซะไหนเล่าพระพุทธเจ้าข้า ขอพระพุทธเจ้าจิงวิสัชนาให้เกล้าขม่อมสันฟังในกาละบัดนี้เทิดพระพุทธเจ้าข้า ตัง สุตะวา สมเด็จพระพุทธิเจ้าได้ทรงฟังจิงตรัสว่า อ้อ ดูก่อนบพิตรพระราชสมภาร อันว่าคนเกิดมาเป็นบ้าใบ้เสียจิตนั้นลือ แต่ชาติก่อนมันเป็นเจ้าเสน่ดีทำให้ชายหญิงเป็นบ้าแก้ผ้าเสื้อลืมเนื้อลืม กายหลงฮ้องไห้นำ เหตุซะนั้นแลเกิดมาชาตินี้จิงได้เป็นบ้านี้แล ท่านทั้งหลายที่นั่งสัมโมสรชุมนุมในสถานที่นี้ฟังสันนี้เข้าใจเทิด นะปะโตสาโรราชา สมเด็จพระยาพิมพิสารจิงนมัสการทูลถามว่า ภันเต ภะคะวา ข้าแต่พระผู้เป็นเจ้า อันว่าบุคคลทั้งหลายหญิงก็ดี ชายก็ดีมีใจใสศรัทธาทำบุญให้ทานไว้ในพระศาสนาจะมีผลาอานิสงส์เป็นประการใด   ขอพระผู้เป็นเจ้าจิงวิสัชนาให้เกล้าขม่อมสันฟังให้แจ้งในกาละบัดนี้เทิดพระ พุทธิเจ้าข้า ตัง สุตะวา สมเด็จพระพุทธิเจ้าได้ทรงฟังถ้อยคำพระยาพิมพิสารอาราธนาดังนั้น จิงตรัสธรรมเทศนาว่า ดูก่อนบพิตรพระราชสมภาร ท่านจงตั้งโสตาผาสาด(โสตประสาท) เป็นภาชนะทองมาฮับเอารัสสะธรรมเทศนาเทิด อัตตะมาจะสำแดงให้ได้ฟัง อันว่าบุคคลผู้ใดได้มาฟังพระสัทธรรมเทศนาได้บุญ ๑๒ พัน ได้เฮียกกันเทิดได้บุญ ๑๕ พัน ได้สร้างหนังสือไว้ในพระศาสนาได้บุญ ๒ หมื่นพัน สร้างพระพุทธรูปได้บุญ ๑๘ พัน ได้ถวายผ้าพิดานได้บุญ ๑๐ พัน สร้าง  (ล.๘ น.๒) วิหารได้บุญพัน ๑ สร้างวัดได้บุญ ๓ พัน ปลูกต้นโพธิ์ได้บุญ ๔ พัน สร้างกุตติ(กุฏิ)ได้ บุญ ๑๑ พัน สร้างโหวด(โบสถ์)ได้บุญ ๑๕ พัน สร้างถานได้ ๘๐ พัน สร้างศาลา ได้ ๓ หมื่นพัน สร้างตะพาน(สะพาน)ได้บุญหมื่นพัน สร้างเสาทองได้บุญ ๔ พัน สร้างทางเดินได้บุญ ๑๐ พัน สร้างตู้ใส่หนังสือได้บุญ ๑๗ พัน สร้างหอไตรได้บุญ ๓๒ พัน สร้างฆ้องได้บุญ ๑๓ พัน สร้างระฆังได้บุญ ๑๒ พัน สร้างกลองได้บุญ ๙ พัน ให้ผ้าพิดานได้บุญ ๒ พัน ถวายจีวรได้บุญ ๒๐ พัน ทอดกฐินได้บุญ ๔๐๐ พัน ทอดบังสุกุลได้บุญ ๘๐ พัน ทอดผ้าป่าได้บุญ ๒ หมื่นพัน สวดมนตร์ได้บุญ ๑๐ พัน ภาวนาพระไตรลักขณญานได้บุญ ๙ พัน ภาวนาตุรญานได้บุญ ๑๑ พัน รักษาศีลได้บุญ ๑๒ พัน ภาวนาจาตุพรหมวิหารได้บุญ ๑๓ พัน ภาวนานะโมพุทธายะได้บุญ ๑๕ พัน ภาวนาพระธรรมบท ๑ ได้บุญ ๑๗ พัน ภาวนาทุกขัง ได้บุญ ๑๘ พัน ภาวนาอนัตตาได้บุญ ๑๓ พัน ภาวนามะ(อะ)อุ อุอะมะ ได้บุญ ๑๘ พัน สวดมนตร์ฮ้อยทีบ่ท่อจำศีลวัน ๑ จำศีลฮ้อยที บ่ท่อภาวนาพรหมวิหารวัน ๑ บวชลูกเป็นเณรได้บุญ ๔ พัน บวชลูกเป็นพระได้ บุญ ๑๖ พัน บวชตัวเองได้บุญได้ ๔๔ พัน บวชน้องได้บุญ ๑๓ กับ(กัปป์)บวชพี่ชายได้บุญ ๑๔ กัปป์ บวชหลานได้บุญ ๘ กัปป์ บวชโปรดคนอนาถาหาที่เพิ่งบ่ได้ได้บุญ ๓ กัปป์ ผัวบวชเมียได้บุญ๑๒ กัปป์ เมียบวชผัวได้บุญ ๔๐๐ กัปป์ ใส่บาตรให้พระได้บุญ ๑๖ กัปป์ ให้หมากพลูเป็นทานได้บุญ ๒ กัปป์ ให้ข้าวเป็นทานได้บุญ ๒ กัปป์ ให้ข้าวเป็นทานกับเด็กน้อยเลี้ยงควายได้บุญ ๖ พัน ให้ข้าวเป็นทานกับคนเดินทางมาขอได้บุญ ๘ พัน ให้น้ำเป็นทานได้บุญ ๑๒ พัน บอกชาวบ้านใส่บาตรได้บุญ ๑๖ พัน เทียวป่าวฮ้องคนมาทำบุญให้ทานได้บุญหมื่น ๑ ยกมืออนุโมทนาได้อานิสงส์พัน ๑ นี้แล บพิตรพระราชสมภาร อันว่าบุคคลทำบุญให้ทานไว้ในพระศาสนาทุกวันนี้ก็มีอานิสงส์อย่างนี้แล ถ้าบุคคลผู้ใดปรารถนาอยากประสบกับพระศรีอารย์ ก็ให้อัชชะหา(อุตสาหะ)ทำบุญให้ทานเหมือนอย่างเฮาเทศนาให้ท่านฟังนี้เทิดจิง จะได้ประสบกับพระศรีอารย์ในภายภาคครั้งหน้า ถ้าแม่นบุคคลผู้ใดทำบุญได้เหมือนอย่างเฮาเทศนาให้ท่านฟังนี้ไม่ต้องปรารถนา ก็คงจะได้เห็นพระศาสนาของพระศรีอารย์เป็นแน่นี้แล ท่านทั้งหลายที่มานั่งสัมโมสรประชุมกันในสถานที่นี้ ถ้าบุคคลผู้ใดปรารถนาอยากเห็นหน้าพระศรีอารย์แล้วก็ให้อดสาตั้งใจฟังธรรม ให้ทานรักษาศีลจำเริญเมตตาภาวนาเถิงจะได้เห็นหน้าพระศรีอารย์ที่ท่านจะมา ตัด(ตรัสรู้)ในภายภาคหน้านี้แล พระยาพิมพิสารบพิตรพระราชสมภารจงสันนิฐานเข้าใจเทิด เฮาจะเทศนาให้ฟัง อันว่าบุคคลใดอดสาทำบุญให้ทานฟังพระสัทธรรมเทศนารักษาศีลสวดมนตร์ภาวนาดัง วิสัชนามาซะนี้ก็คงได้ประสบพบพระศรีอารย์เป็นแน่นี้แล พระยาพิมพิสารถ้าบุคคลผู้ใดอยากพบพระศรีอารย์แล้วก็ให้ตั้งใจทำบุญให้ทานเห มือนอย่างเฮาเทศนาให้ท่านฟังนี้เทินก็สิ้นศาสนาของเฮาแล้วพระศรีอารย์จะลงมา ตัด(ตรัสรู้)เป็นพระพุทธเจ้าต่อไปนี้แลบพิตรพระราชสมภารจงตั้งโสตาผาสาด(โสต ประสาท)เป็นภาชนะทองมาฮองฮับเอารัสสาธรรมเทศนาเทิน อัตตะมาจาสำแดงให้ฟังในใจความว่า ครั้ง ๑ ยังมีพระมาลัยองค์ ๑ เกิดที่ก้ำในแขงเมืองลังการนั้น ใจความว่าท่านนั้นเป็นพระอรหันต์ที่สุดท้ายกั่วพระอรหันต์ทั้ง ๒ แต่มีฤทธิ์เดชเหมือนกันกับพระโมคคัลลาที่หอเหิรเดินอากาศแลดำดินแซกพระสุธา ได้หมดทุกอย่าง ท่านเลยไปโปรดสัตว์ในนรกแลสัตว์ในสวรรค์อย่างเดียวกันกับพระโมคคัลลาเมื่อ วัน ๑ ก็หอขึ้นไปชั้นฟ้าตาวติง(ดาวดึงส์) ตั้งไปไหว้พระเจดีย์มุลละนี(จุฬามณี)ก็ ถึงชั้นตาวติงก็เป็นวันพระก็เหลียวเห็นฝูงเทวดาทั้งหลายมาประชุมฟังธรรม เทศนาพระศรีอารย์ พระมาลัยจิงเข้าไปถามว่าท่านนะฤาชื่อว่าพระศรีอารย์ ๆ จิงบอกว่า อาตมานี้แลชื่อว่าพระศรีอารย์ พระมาลัยจิงถามต่อไปว่าศีลทานการกุศลของท่านนี้ดีอย่างไล(ไร)ธรรมเทศนาของ ท่านดีอย่างไร พระศรีอารย์จิง บอกว่า ถ้าบุคคลผู้ใดได้รักษาศีลฟังธรรมเทศนาแล้ว เฮาก็เปิดประตูนรกให้เห็นสว่างแจ้งแก่ตาโลก พระมาลัยจิงถามว่า พระศรีอารย์ยังนานเท่าใดจิงจะลงไปโปรดสัตว์ในมนุสสโลก พระศรีอารย์จิง ตอบว่าพอสิ้นพระศาสนาของพระพุทธิเจ้าองค์นี้แล้วเฮาจะลงไปตัด(ตรัสรู้)เป็น พระพุทธเจ้าต่อไปเมื่อเวลาเฮาได้เป็นพระพุทธเจ้าแล้วในเมืองมนุสสโลกที่จะมี คนทุกข์ไฮ้เข็ญใจยาจกคนขอกระจอกงอกง่อยหูหนวกตาบอดไม่มีเลย เป็นคนผู้ดีสีสุกมั่งมีทั่วหน้ากันทั้งนั้นแล จะมีต้นไม้กามมะพึกเกิดขึ้น ๔ ต้นทุกมุมเมืองสำฮอย ๑ ปรารถนาสิ่งใดๆ ก็ไปนึกเอาที่ต้นไม้กามมะพึกนั้น ถ้าดอกผลมันตกมาก็กลับกลายเป็นเข้าของแก้วแหวนเงินทองได้ดังความปรารถนาทุก ประการ  เฮาจะเทศนาโปรดสั่งสอนธรรมอันพิเศษและเปิดประตูนรกเสียก็เปิดประตู สวรรค์  และนิรพานให้คนทั้งหลายเข้าบรมสุขามหากษัตริย์นี้และพระมาลัยท่านจง ลงไปในเมืองมนุสสาโลกแล้วให้ท่านไปสั่งสอนเขาด้วยเทิด ถ้าบุคคลผู้ใดอยากได้ประสบพบเฮาแล้ว ท่านก็ไปบอกให้เขาทำบุญให้ทานรักษาศีลเจริญเมตตาภาวนาอดสาฟังธรรมเทศนาในปี ในเดือนอย่าให้ขาดเทิด ถ้าบุคคลผู้ใดทำได้เหมือนอย่างเฮาเทศนาให้ท่านฟังนี้แล้วจิงจะได้เห็นศาสนา ของเฮาในภายภาคครั้งหน้าตั้งแต่นี้ต่อไปไม่นานเท่าใดยังอยู่ ๒๕๔๙ พรรษาจิงจะสิ้นพระศาสนาของพระสัมมณโคดมองค์นี้ พระสัทธรรมเทศนาสำแดงมาก็เป็นสาวันนะกานที่บ่ดี สำมุดยุตติกาไว้แต่เพียงนี้ เอวังก็มีด้วยประการัจสะนี้ฯฯฯ ลิจจนาแล้วยามแลงแลเจ้าเฮย ตัวใดตกให้ยอ ตัวใดบ่พอให้หาใส่แดเนอ เออได้เขียนหนังสือพระยาพิมพิสารไว้กับศาสนาพระพุทธเจ้า ตราบต่อเท่าเข้าสู่นีรพานขออย่าให้มีมารมาประโจนแพ้ได้ด้วยเตชะพระพุทธเจ้า พระธรรมเจ้า พระสงฆ์เจ้านี้ก็ข้า สาธุ ๆ อนุโมทามิ อันหนึ่งนั้นขอให้ผู้ข้านี้ม้มจากทุกข์จากภัยจากโรคาพยาธิทั้งชาตินี้แลชาติ หน้าตราบต่อเท่าเข้าสู่นีรพานก็ข้าเทิน แล้วท่อนี้ก่อนแลเจ้าเฮย