tag:blogger.com,1999:blog-80747707590835563312024-02-24T01:23:00.383-08:00ວັນນະກັມລ້ານຊ້າງ Lanxang Literatureກຳກັບໂດຍ : ລູກຊາວດອນ (ສງວນລິກຂະສິດ) ໂທຣ: 2224-1861ລູກຊາວດອນhttp://www.blogger.com/profile/09053106765266964374noreply@blogger.comBlogger29125tag:blogger.com,1999:blog-8074770759083556331.post-26287282001700232512016-05-14T05:21:00.001-07:002016-05-14T05:21:57.863-07:00ນິຣາດວຽງຈັນ ຕອນ 5<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="tpoem" style="background-color: white; font-family: sans-serif; font-size: 12.6999998092651px; line-height: 19.0499992370605px;">
<table style="color: black; font-size: 12.6999998092651px;"><tbody>
<tr valign="bottom"><td>พฤกษาชาติดาษดื่นเป็นพื้นร่ม</td><td></td><td>ดูระดมสุกงามเมื่อยามผล</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ด้วยเรือนร้างว่างขาดนิราศคน</td><td></td><td>ระบุหล่นดื่นดาษลงกลาดดิน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พวกเดินทางพลางเก็บผลาหาร</td><td></td><td>อันเปรี้ยวหวานโดยนิยมสมถวิล</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>บ้างหาบห่อพอควรจะยวนยิน</td><td></td><td>บ้างหยุดกินชื่นบานสำราญใจ</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พระสุริยงเที่ยงถึงกึ่งทวีป</td><td></td><td>ก็เร่งรีบไปยังท่าชลาไหล</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ตำแหน่งบ้านพรานพร้าวพวกลาวใน</td><td></td><td>เป็นย่านใหญ่เยิ่นยาวสักคราววัน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พอตรงเวียงเห็นวังที่ฝั่งข้าม</td><td></td><td>วิเศษงามเพราเพริดดูเฉิดฉัน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทองระยับจับแสงพระสุริยัน</td><td></td><td>ที่หน้าบันช่อฟ้าบราลี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เสด็จจากพระที่นั่งไอยเรศ</td><td></td><td>ถึงนิเวศเวียงท่าชลาศรี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ให้จัดพวกโยธาลงนาวี</td><td></td><td>จะเร่งข้ามวารีให้รีบจร</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เสด็จลงทรงเรืออุปราช</td><td></td><td>งามประหลาดแลเลื่อมประภัสสร</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ที่ทำลายรจนากันยางอน</td><td></td><td>ทั้งหน้าท้ายเข้าร้อนไปกลางชล</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ถึงฝั่งฟากวังเวียงเคียงประทับ</td><td></td><td>ทรงสดับทูลแสดงแจ้งนุสนธิ์</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ว่าเจ้าเวียงยกหนีไม่มีคน</td><td></td><td>จรดลสุดแดนพนาดร</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ประชาราษฎร์ครอบครัวก็กลัวหนี</td><td></td><td>เที่ยวแตกเข้าไพรศรีและสิงขร</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ล้วนเรือนร้างว่างเว้นเย็นนคร</td><td></td><td>เที่ยวซนซ่อนพรายพลัดกระจัดจาย</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เสด็จพักที่ตำหนักชลมาศ</td><td></td><td>อันโอภาสดูงามอร่ามฉาย</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>บรรจถรณ์แท่นพนักจำหลักลาย</td><td></td><td>ฉากระบายบังนางอยู่ข้างใน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เป็นที่เคยของนุสำราญร้อน</td><td></td><td>ชวนสมรมิ่งมิตรพิสมัย</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ลอยกระทงลงเล่นชลาลัย</td><td></td><td>สนามในน้ำของไม่ขาดปี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เมื่อจะสุขเห็นจะแสนสำราญนัก</td><td></td><td>ก็ประจักษ์นัยนาแต่ท่าที่</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทั้งโรมริมคบคาศาลารี</td><td></td><td>ถนนสี่กั๊กเกี่ยวตลอดกัน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เมืองประมาณด้านยาวสักร้อยเศษ</td><td></td><td>ถึงคันคูสุดเขตในเขื่อนขัณฑ์</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>มีค่ายล้อมป้อมเคียงอยู่เรียงรัน</td><td></td><td>เป็นสองชั้นเชิงเทินที่เดินพล</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ถ้าตั้งรับกับเมืองก็เต็มมุ่ง</td><td></td><td>จะติดตามข้ามคุ้งก็ขัดสน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>กระสุนใหญ่สุดยั้งเป็นกังวล</td><td></td><td>จรดลยากแค้นแสนกันดาร</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>แต่ทัพหมื่นเต็มหมายทำลายลุ</td><td></td><td>จะมุ่งมุสามารถเข้าอาจหาญ</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>หลลาวเหลือล้นพ้นประมาณ</td><td></td><td>ถ้าต่อต้านเต็มคิดจะติดตี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>นี่หากฤทธิ์จอมณรงค์อันทรงเดช</td><td></td><td>ไปปราบเข็ญเย็นเกศทั้งกรุงศรี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ให้ศึกเกรงศักดาไม่ราวี</td><td></td><td>ปลาตหนีเวียงวังไปทั้งนวล</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พี่นั่งนึกตรึกตรมอารมณ์ร้อน</td><td></td><td>ยิ่งอาวรณ์มิได้วายกระหายหวน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เห็นนิเวศเวียงจันท์ยิ่งรัญจวน</td><td></td><td>คะนึงนวลนุชหน่ายเสน่ห์นาน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ดูวงวังดุจดังถิ่นสถิต</td><td></td><td>ไม่เพี้ยนผิดนัคเรศเขตสถาน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ยิ่งเปล่าเปลี่ยวเหลียวแลอยู่แดดาน</td><td></td><td>อุระปานเปี่ยมปิ่มทำลายวาย</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พอเสร็จเรื่องบริรักษ์ตำหนักชล</td><td></td><td>จรดลจากท่าชลาสาย</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>สะพรั่งพร้อมหมูพหลพลนิกาย</td><td></td><td>จำนงหมายนัคเรศทวารา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ล่วงทวารด่านโดยทักษิณทิศ</td><td></td><td>พี่เปลี่ยวจิตเปล่าใจอาลัยหา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>งามสถานปานศรีอยุธยา</td><td></td><td>ช่างเทียบทำทีท่าไม่ผิดทรง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ลุถนนดลโรงอัศวเรศ</td><td></td><td>มีหอลอยคอยเหตุสูงระหง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เป็นสามชั้นกลองชัยอยู่ในกรง</td><td></td><td>ล้วนบรรจงเงื้อมงามอร่ามตา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>มีตึกดินทิมดาบขนาบข้าง</td><td></td><td>ศาลาใหญ่ให้ขุนนางนั่งปรึกษา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทั้งโรงรถโรงคชไอยรา</td><td></td><td>เป็นสง่าตามแถวอยู่แนวทาง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>มีโรงศักดิ์โรงแสงตำแหน่งที่</td><td></td><td>ทั้งโรงสารบัญชีอันกว้างขวาง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>อีกโรงพิจารณาศาลากลาง</td><td></td><td>ทั้งสองข้ามแถวทิมอยู่ริมวัง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>มีโรงปืนหน้าป้อมล้อมนิเวศ</td><td></td><td>จนรอบเขตซ้ายขวาและหน้าหลัง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ที่วงในล้วนแล้วแต่แถวคลัง</td><td></td><td>เป็นตึกตั้งรายเรียงอยู่เคียงกัน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>มีโรงโขนใหญ่เยี่ยมเอี่ยมสะอาด</td><td></td><td>งามประหลาดน่าชมดูคมสัน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>มีรอกร้อยห้อยเหาะเห็นเหมาะครัน</td><td></td><td>เป็นจักรผันเลี้ยวไล่กันไปมา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>มีอาวาสลาดล้วนศิลาเลี่ยน</td><td></td><td>ช่อวิเชียรวาววามพระเวหา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>หางหงส์ยอดลำยองล้วนทองทา</td><td></td><td>รจนาด้วยสุวรรณอันบรรจง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>มีมณฑปอันประดับวิเชียรรัตน์</td><td></td><td>กระจ่างจัดฉ้อช้อยลอยระหง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>งามสมทรงสมตรวจทั้งทรวดทรง</td><td></td><td>เป็นวัดวงในเขตนิเวศวัง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทรงสำนักพักหน้าอุโบสถ</td><td></td><td>เป็นราบหลั่นชั้นลดนอกผนัง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ก็ตรัสสั่งให้พระยารักษาคลัง</td><td></td><td>แล้วเสร็จยั้งหยุดพักพวกโยธี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พี่ลัดเลี้ยวเที่ยวชมแถวสถาน</td><td></td><td>แสนสำราญรื่นเริงบันเทองศรี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>สารพันเสร็จสรรพสำหรับมี</td><td></td><td>ตำแหน่งที่จักพรรดิกษัตรา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ไฉนหนอยังควรมาคิดร้าย</td><td></td><td>ไม่ว่างวายที่อำนาจปรารถนา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ให้เสื่อมสูญเวียงจันท์สวรรยา</td><td></td><td>อนิจจาจนวิบัติกำจัดจร</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เพราะหมายมุ่งอยุธยามหาสถาน</td><td></td><td>ประกอบการมุ่นมุเห็นลุถอน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ไม่สมหมายตายยับเป็นสับบอน</td><td></td><td>ทิ้งนครไปท่าสีดาดง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>แล้วเดินเลยล่วงทวารในนิเวศ</td><td></td><td>ตามสังเกตจงจิตคิดประสงค์</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ถึงเกยรถเกยคชสารทรง</td><td></td><td>อันหยัดยงคู่เคียงอยู่เรียงราย</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ท้องพระโรงที่แท่นสุวรรณรัตน์</td><td></td><td>เศวตฉัตรห้าชั้นอันเฉิดฉาย</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>กำพูพื้นแดงฉันสุวรรณพราย</td><td></td><td>งามระบายขามขำดูอำไพ</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ตำแหน่งนอกมีที่นั่งสำราญร้อน</td><td></td><td>ที่นั่งสนามศศิธรอันสุกใส</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พี่เที่ยวชมชื่นบานสำราญใจ</td><td></td><td>แล้วตรงไปเข้าสู่ที่ไสยา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เป็นหลายชั้นหลั่นลดจนเลยหลง</td><td></td><td>ล้วนบรรจงวาดเขียนอันเรขา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>กระจกซุ้มกลุ้มกลาดสะอาดตา</td><td></td><td>โคมระย้าแสงระยับสลับกัน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ในตึกกลางแห่งนางอนงค์นาฏ</td><td></td><td>มีที่ลาดไสยาทำฝาคั่น</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เป็นคู่คู่เคียงเคียงอยู่เรียงรัน</td><td></td><td>กระแจะจันทน์หอมหวนรำจวนใจ</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เหมือนคนหิวอาหารได้พานรส</td><td></td><td>พอจิบจดซาบซ่านสะท้านไหว</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ด้วยนาสาปรากฏกำหนดใน</td><td></td><td>ให้สงสัยค้นห้องไม่หายแคลง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>จนสุดสิ้นเรือนหลวงทั้งหกหลัง</td><td></td><td>พะวงหวังมิได้วายหายแสวง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ไม่พานพบสบสมรยิ่งร้อนแรง</td><td></td><td>กลิ่นแสลงเข้าสลับจับกมล</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>แล้วเลยลงทางสวนมาลีเลี้ยว</td><td></td><td>ประพาสเที่ยวในตำแหน่งทุกแห่งหน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เห็นเรือนางกัลยาดูน่ายล</td><td></td><td>เป็นท่องแถวแนวถนนกระหนาบกลาง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ล้วนรุกขาน่าชมดูร่มรื่น</td><td></td><td>ที่ภูมิพื้นรายเรียงเคียงกระถาง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>มีสระโศกเคียงสนอยู่ต้นทาง</td><td></td><td>ทำแท่นวางไว้ประทับสำหรับทรง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ประชุมชวนนวลนุชสุดสวาท</td><td></td><td>เลือกประพาสตามจิตคิดประสงค์</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ที่เอวบางร่างรัดสันทัดทรง</td><td></td><td>ล้วนอนงค์นางฟ้อนชะอ้อนนวล</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทั้งสามร้อยกลอยแก่ไม่อิ่มหนำ</td><td></td><td>ยังโลภทำทุจริตให้ผิดผวน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>จนเสียเมืองเคืองแค้นไปแดนญวน</td><td></td><td>ไม่ข้อควรเลยมาคิดให้จิตตรม</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>แต่สินทรัพย์นั้นจะนับสักหมื่นแสน</td><td></td><td>ออกเนืองแน่นนัคราไม่สาสม</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>มีเมืองขึ้นรอบประเทศเขตนิคม</td><td></td><td>มาประณมน้อมกายถวายกร</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เป็นจอมจักรนัคเรษประเทศราช</td><td></td><td>อันหมายมาดเมืองศุภอักษร</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทุกแดนลาวเลื่องชื่อลือขจร</td><td></td><td>สถาวรเรืองยศปรากฏนาม</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พี่แจ้งเรื่องแรมรักอัคเรศ</td><td></td><td>กำหนดเหตุเค้าเงื่อนเมื่อเดือนสาม</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เป็นปีจอต่อกุนขุ่นสงคราม</td><td></td><td>บังเกิดความเคืองแค้นทั้งแดนไตร</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ต้องกรีธาทัพจรไปรอนรบ</td><td></td><td>กระจายจบเมื่อตอนสะท้อนไหว</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ไปลุยล้างเวียงจันท์เสียบรรลัย</td><td></td><td>ระยำไปย่อยยับอัปรา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ผู้เกิดหลังวังเวียงนั้นเลื่อนลับ</td><td></td><td>ได้สดับแล้วก็ยังจะกังขา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ดำเนินนามเวียงจันท์จำนรรจา</td><td></td><td>ไม่แจ้งว่าเมืองบ้านสักปานใด</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>จึงกำหนดไว้ที่นุชสุดสวาท</td><td></td><td>เป็นนิราศแรมมิตรพิสมัย</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พอจดจำมรคาพนาลัย</td><td></td><td>เป็นตราใจทุกสำนักลำเนาทาง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>แต่บทกลอนสอนทำไม่ชำนิ</td><td></td><td>อย่าแต้มติไยไพให้ใจหมาง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>จงต่อเติมเพิ่มกลอนอักษรวาง</td><td></td><td>ให้เรืองรางพริ้งเพราะเสนาะเอย ฯ</td></tr>
<tr><td></td><td> </td><td></td><td> </td></tr>
</tbody></table>
</div>
<div class="tpoem" style="background-color: white; font-family: sans-serif; font-size: 12.6999998092651px; line-height: 19.0499992370605px;">
<table style="color: black; font-size: 12.6999998092651px;"><tbody>
<tr><td></td></tr>
<tr valign="bottom"><td>๏ <b>เจ้า</b> นิพนธ์พจน์เพื่อ</td><td></td><td>เรียงแถลง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td><b>ทับ</b> นรินทร์นเรศร์แรง</td><td></td><td>เลื่องหล้า</td></tr>
<tr valign="bottom"><td><b>วัง</b> บวรทรงแสดง</td><td></td><td>สิทธเสร็จ ท่านเฮย</td></tr>
<tr valign="bottom"><td><b>หลัง</b> หยุหข่มข้า</td><td></td><td>เหล่าร้ายตายแสยง ฯ</td></tr>
<tr valign="bottom"><td></td></tr>
<tr valign="bottom"><td></td></tr>
<tr valign="bottom"><td>๏ <b>ทำ</b> วิถีสถลมารคแหม้น</td><td></td><td>อารัญ</td></tr>
<tr valign="bottom"><td><b>ไว้</b> เมื่อค่ำคืนวัน</td><td></td><td>หยุดยั้ง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td><b>ให้</b> อนงค์นิ่มนวลจันทร์</td><td></td><td>รู้เรื่อง รักแฮ</td></tr>
<tr valign="bottom"><td><b>แจ้ง</b> ที่จริงไป่พลั้ง</td><td></td><td>แน่งน้อยอย่าฉงน ฯ</td></tr>
<tr valign="bottom"><td></td></tr>
<tr valign="bottom"><td></td></tr>
<tr valign="bottom"><td>๏ ศรีสัตนาคนหุตเจ้า</td><td></td><td>จอมสกล</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ส้มป่อยพ่ายเสียพล</td><td></td><td>ยิ่งร้อย</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>สองเสด็จดัสกรกล</td><td></td><td>เทวษ ท่านฤา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ตูบ่อาจต่อต้อย</td><td></td><td>เร่งร้างเวียงถวาย ฯ</td></tr>
<tr><td></td><td> </td><td></td><td> </td></tr>
</tbody></table>
</div>
</div>
ລູກຊາວດອນhttp://www.blogger.com/profile/09053106765266964374noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8074770759083556331.post-71574436149675253152016-05-14T05:18:00.003-07:002016-05-14T06:23:55.515-07:00ນິຣາດວຽງຈັນ ຕອນ 4<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://www.blogger.com/null" id="_5" name="_5" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background: none rgb(255, 255, 255); color: #002bb8; font-family: sans-serif; font-size: 12.6999998092651px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 19.0499992370605px; orphans: auto; text-align: start; text-decoration: none; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 1; word-spacing: 0px;"></a><br />
<div class="tpoem" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: black; font-family: sans-serif; font-size: 12.6999998092651px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 19.0499992370605px; orphans: auto; text-align: start; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 1; word-spacing: 0px;">
<table style="background-color: white; color: black; font-size: 12.6999998092651px;"><tbody>
<tr valign="bottom"><td>เราจัดแจงกันให้พร้อมไปล้อมไว้</td><td></td><td>จะจับไทยเล่นให้สุขเกษมสันต์</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>มัดแขนศอกเอามาเบิ่งหน้ามัน</td><td></td><td>แล้วส่งเมื้อเวียงจันท์ให้เจ้าเรา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ครั้นปรึกษาปรารภกันเสร็จสรรพ</td><td></td><td>ก็ยกทัพเปิดทางลงหว่างเขา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ล้วนธงทิวพู่หอกเป็นดอกเลา</td><td></td><td>ทั้งม้าช้างย่างเหย่าเร่งเร็วมา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>สุริยะแม่ทัพขึ้นเสลี่ยง</td><td></td><td>สองข้างเคียงดาบกรายทั้งซ้ายขวา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>อ้ายหงวนคำหนุนทัพสลับมา</td><td></td><td>อ้ายสุโพทัพหน้าก็รีบจร</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ไอยราห้าร้อยล้วนสับสน</td><td></td><td>กระหึ่มมันกล้าชนไม่ย่นหย่อน</td><td></td><td></td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ตระหง่านเงื้อมภูผาเห็นงางอน</td><td></td><td>ล้วนผูกเขนอาภรณ์สง่างาม</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เอาหอกซัดมัดปักไว้สองข้าง</td><td></td><td>คนกลางถือปืนยืนสนาม</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>คนคอของ้าวดูวาววาม</td><td></td><td>คนท้ายสายทามกระวินตี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พวกทัพม้าดาดาษออกกลาดป่า</td><td></td><td>ทั้งเบาะอานพานหน้าสลับสี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ปักหางมยุราเป็นท่าที</td><td></td><td>ทหารขี่ควบขันกันเร็วมา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พวกทัพพลเดินเท้าราวกับมด</td><td></td><td>ทั้งดงแดนแน่นหมดออกมืดป่า</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>สรรพไปด้วยอาวุธอันนานา</td><td></td><td>มีเชือกยาวราววาทุกตัวคน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พอทัพหน้าถึงค่ายเข้ารายล้อม</td><td></td><td>พวกทัพหลวงหุ้มห้อมเข้าสับสน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ออกถอนขวาดถอนหนามคำรามรณ</td><td></td><td>ตั้งประจญประชิดเข้าติดพัน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พวกกองหลังตั้งติดปีกกาใน</td><td></td><td>เข้าชิงหนองน้ำไทยลงตั้งมั่น</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทั้งช้างมาดาล้อมอยู่พร้อมกัน</td><td></td><td>เป็นสามชั้นมิได้ว่างออกเคลื่อนคลาย</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทั้งไทยมอญพะม่าออกมารับ</td><td></td><td>เห็นศึกหุ้มทุ่มทับระส่ำระสาย</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทั้งเสียงคลองหนองน้ำจะซ้ำตาย</td><td></td><td>ให้ระหายหิวโหยอยู่โรยแรง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เสียงไทยโห่มอญเห่พะม่าฮือ</td><td></td><td>สดับดังอู้อื้อด้วยคอแห้ง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พวกศึกลาวมีใจยิ่งได้แรง</td><td></td><td>เร่งเข้าแย่งค่ายให้ยับจะจับคน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทั้งไทยมอญพะม่าไม่ล่าถอย</td><td></td><td>ก็ยิงปืนใหญ่น้อยดังห่าฝน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>บ้างล้มลุกคลุกคลานไม่ทานทน</td><td></td><td>ทั้งญวนวิ่งลาววนอยู่วุ่นวาย</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>บ้างแขนหักขาขาดลงกลาดกลิ้ง</td><td></td><td>บ้างล้มพิงพาดขอนลงนอนหงาย</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>บ้างถูกไม่สำคัญไม่ทันตาย</td><td></td><td>ก็กระจายวุ่นวิ่งเป็นสิงคลี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เข้าโหมแหกสามหนก็ย่นยับ</td><td></td><td>จนรอบค่ายตายทับกันแต่ผี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ก็ตั้งมั่นประชิดเข้าติดตี</td><td></td><td>ทุกหน้าที่ล้อมปิดไว้มิดไทย</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทั้งเสียงพลเสียงปืนออกครื้นครั่น</td><td></td><td>หมวันต์กัมปนาทหวาดไหว</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ม้าเร็วรีบขับด้วยฉับไว</td><td></td><td>เอาเหตุไปทูลฉลองที่หนองบัว</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ครั้นทรงทราบเสร็จสั่งให้เกณฑ์ทัพ</td><td></td><td>เร่งจัดจับเข้ากระบวนให้ถ้วนทั่ว</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ที่หาบคอนซ่อนไว้ไปแต่ตัว</td><td></td><td>จนสุดสิ้นหนองบัวเร่งบอกกัน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทรงจัดไว้ให้อยู่สักสามร้อย</td><td></td><td>ขึ้นหอคอยเฝ้าค่ายอย่าผายผัน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ระวังลาวอย่าให้ลัดมาตัดทัน</td><td></td><td>จงจัดกันลาดตระเวนทุกเวลา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พระยาพิชัยราชาเป็นแม่กอง</td><td></td><td>ให้ตรึกตรองพิทักษ์อยู่รักษา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ครั้นสั่งเสร็จแล้วเสด็จยาตรา</td><td></td><td>สถิตหลังไอยราที่นั่งทรง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ได้ฤกษ์ดีตีฆ้องกลองสนั่น</td><td></td><td>บันลือลั่นหิมวาป่าระหง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ท่าตาเกศเวทดีก็คลี่ธง</td><td></td><td>จมณรงค์ยาตราพลากร</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ออกชายทุ่งมุ่งป่าพนาเวศ</td><td></td><td>ตามสังเกตทิวทางหว่างสิงขร</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ก็ผ่านพบคนควบอัสดร</td><td></td><td>นำศุภสุนทรมาทูลความ</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ว่าทัพหน้าลาวล้อมไว้แน่นนัก</td><td></td><td>เข้าแหกหักถ้วนครบคำรบสาม</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เห็นทัพหลวงหน่างช้าให้มาตาม</td><td></td><td>อันสงครามครั้งนี้เห็นสุดแรง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ในวันนี้ทัพช่วยไม่ถึงทัน</td><td></td><td>เห็นไม่ถึงสุริยันจะยอแสง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทั้งข้าวน้ำไม่ได้กินก็สิ้นแรง</td><td></td><td>จะคุมแข็งอยู่สักกึ่งทิวาวัน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ครั้นทราบเสร็จทรงเร่งไอยรา</td><td></td><td>ให้บุกชัฏลัดป่าพนาสัณฑ์</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>หมู่พหลพลไกรไปไม่ทัน</td><td></td><td>ก็คลาดกันหมวดกองกระจัดจาย</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ที่เดินจัดตัดตามเสด็จทัน</td><td></td><td>ไม่แข็งขันเมื่อยล้านั้นเหลือหลาย</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เสียกระบวนป่วนแยกกันแพรกพราย</td><td></td><td>ด้วยทรงหมายว่าจะช่วยให้ทันที</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ครั้นใกล้ค่ายพบลาวอยู่ราวป่า</td><td></td><td>ให้ฟันฝ่าเข้ากลางหว่างวิถี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ดำรัสเร่งโยธาเข้ายายี</td><td></td><td>กระโจมตีเบิกทางเข้ากลางพล</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พวกทัพลาวกลัดกลุ้มเข้าหุ้มไว้</td><td></td><td>เร่งล้อมไทยตัดทางไว้กลางหน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>บ้างไสช้างวางม้าเข้าผ่าพล</td><td></td><td>อ้ายช้างเข็นแทงคนไม่ขามงา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทหารขี่ตีท้ายแล้วปรายหอก</td><td></td><td>ทั้งในนอกกลุ้มกลัดสหัสสา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>จอมณรงค์ทรงยืนพื้นสุธา</td><td></td><td>คอยเลี่ยงหลีกหลบงาที่ร่มรัง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>จัตุรงค์ร้อยเศษที่ตามไป</td><td></td><td>ทั้งนายไพร่มิได้ท้อจะถอยหลัง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เห็นงาช้างเสยสอยคอยระวัง</td><td></td><td>บ้างหลบบ้างเบนแทงทแยงยิง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทั้งคนช้างต่างต้องศัสตราวุธ</td><td></td><td>อุตลุดวุ่นวายกระจายวิ่ง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>บ้างซานซมล้มกลาดลงพาดพิง</td><td></td><td>บ้างตายกลิ้งเกลื่อนกลุ้มประชุมกัน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทั้งแปดทิศมิดมืดแต่คนช้าง</td><td></td><td>จะเรื่อรางก็แต่ช่องปล่องสวรรค์</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พวกกองไทยถาโถมเข้าโจมฟัน</td><td></td><td>พวกลาวรับขับกันเข้าต่อตี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ดูกองไทยดุจไกรสรราช</td><td></td><td>อันองอาจมิได้ท้อจะถอยหนี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เข้าฝ่าฝูงเถื่อนถึกมฤกคี</td><td></td><td>ดูท่าทีเผ่นโผนโจนทะยาน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>บ้างหลีกหลบรบรับคอยกลับกลอก</td><td></td><td>ทั้งดาบหอกฟาดฟันกันฉาดฉาน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>บ้างโจนแทงแฝงฟันประจัญบาน</td><td></td><td>บ้างรุกราญหลีกไล่กันในที</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทัพพระยาล่าหลงในดงชัฏ</td><td></td><td>เร่งตามตัดมรรคาพนาศรี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เห็นลาวล้อมจอมณรงค์ในพงพี</td><td></td><td>ได้ท่วงทีถาโถมเข้าโจมฟัน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ตลบหลังตั้งหน้าประดารบ</td><td></td><td>ตีกระทบลาวป่วนอยู่หวนหัน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ไม่ทานทนย่นแยกออกแตกกัน</td><td></td><td>กระโดดดันแหกหักเข้าพงพี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ไปกลัดกลุ้มรุมแหกเอาค่ายหน้า</td><td></td><td>มอญพม่าพร้อมจิตไม่คิดหนี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ออกฟันแทงแย้งยิงเป็นสิงคลี</td><td></td><td>ด้วยยินดีว่าเสด็จไปถึงทัน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>แล้วทรงจัดคงคากระยาหาร</td><td></td><td>พระราชทานกองทัพล้วนสรรพสรรพ์</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ยิ่งเข้มแข็งแรงฤทธิเข้าติดพัน</td><td></td><td>เพราะหมายมั่นทัพช่วยกระหนาบมา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พวกกองลาวเหลือฤทธิจะคิดแหก</td><td></td><td>ก็ย้ายแยกกองซ้ายและฝ่ายขวา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เอาทัพช้างกางซีกเป็นปีกกา</td><td></td><td>จะห้อมหุ้มโยธาทั้งทัพไทย</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ก็ทรงสั่งปีกซ้ายทนายขวา</td><td></td><td>ให้กางทานต้านหน้าอย่าหวั่นไหว</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทหารม้าพาพลลำพองใจ</td><td></td><td>เข้าลุยไล่ฟาดฟันประจัญบาน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ลาวรับไทยรุกเข้าบุกรบ</td><td></td><td>ลาวหลบไทยไล่ด้วยใจหาญ</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ลาวยิงไทยวิ่งเข้ารอนราญ</td><td></td><td>ลาวแตกแซกซ่านเข้าพงพี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ข้างปีกซ้ายลาวตายลงซับซ้อน</td><td></td><td>ขยาดหย่อนเสียเชิงกระเจิงหนี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>แล้วเนื่องหนุนโยธามาราวี</td><td></td><td>เข้าต่อตีตัดทางออกกลางแปลง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทัพไทยได้ชัยไม่ยั้งหยุด</td><td></td><td>รีบรุดเข้าหักด้วยกำแหง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เป็นควันกลุ้มเมฆาในป่าแดง</td><td></td><td>ไม่แจ่มแจ้งมัวมืดเป็นเมฆี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ล้วนโลหิตติดไม้ลงไหลกอง</td><td></td><td>ออกเนืองนองแดงดาษปัฐวี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>อาศพกลาดดาษดงในพงพี</td><td></td><td>บ้างทับยีเหยียบย่ำกันรอนราญ</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ต้นเต็งรังพังล้มระดมดาษ</td><td></td><td>ก็โค่นขาดราบรื่นด้วยปืนผลาญ</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ละโล่งเลี่ยนเตียนพงในดงดาน</td><td></td><td>ทุกห้วยธารโทรมทรุดชำรุดพัง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ศึกส้มป่อยฟั่นเฝือเหลือกำหนด</td><td></td><td>จะจำจดสุดเล่ห์คะเนหวัง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>แต่ฟันฝ่าอาวุธสุดกำลัง</td><td></td><td>เป็นศึกสั่งเวียงสิ้นฝีมือลาว</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เฝ้ารบรับสัประยุทธ์จนสุดฤทธิ</td><td></td><td>เมื่อขุกคิดกัมปนาทอนาถหนาว</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ด้วยข้องขัดลูกดินนั้นสิ้นคราว</td><td></td><td>เอาหอกง้าวดาบดั้งเข้าราวี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทั้งสองคืนสองวันประจันรบ</td><td></td><td>จนจวนพลบไทยแหกก็แตกหนี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เตลิดด่านซานขึ้นบนคิรี</td><td></td><td>บ้างวิ่งเข้าพงพีกระจัดกระจาย</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>อนุแจ้งเหตุการณ์ว่าด่านเสีย</td><td></td><td>ก็พาเมียจะไปสู่กระแสสาย</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เสลี่ยงขาดพลาดล้มลงจมทราย</td><td></td><td>นิมิตร้ายบอกเหตุมหัศจรรย์</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทั้งผ้าผ่อนล่อนลุ่ยไม่ติดตน</td><td></td><td>ก็เซ่อซนสิ้นสมประดีไม่มีขวัญ</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ลงเกลือกกลิ้งนิ่งแน่อยู่แดยัน</td><td></td><td>อุระสั่นสิ้นทั้งวิญญา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เรียกอนงค์นุชน้องคำปล้องพี่</td><td></td><td>ว่ามานี่มาเร็วพี่ร่ำหา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>คำปล้องภู่คู่ใจครรไลคลา</td><td></td><td>หวีดผวาเข้าประคองทั้งสองนาง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พยุงองค์ทรงยืนให้ยุรยาตร</td><td></td><td>ไปข้ามหาดลงท่านาวาขวาง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ให้เคืองแค้นคนหามไปตามทาง</td><td></td><td>สั่งให้ล้างคู่ท้ายเสียวายชนม์</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>แล้วเร่งรัดจัดทรัพย์สิ่งของ</td><td></td><td>ทั้งเงินทองดื่นดาษไม่ขาดขน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ตำรวจรักษ์แจกปันทั้งพันคน</td><td></td><td>สำหรับตนติดตามไปนาวา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>กำหนดเงินคนละชั่งตั้งพิกัด</td><td></td><td>บ้างซ้ำตัดทองเติมบ้างเพิ่มผ้า</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>บำรุงใจไปเป็นเพื่อนอาตมา</td><td></td><td>ครั้นเสร็จสั่งภริยายอดอนงค์</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทั้งสามร้อยน้อยแน่งนางสนิท</td><td></td><td>ที่ใช้ชิดคู่เชยเคยประสงค์</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ว่าเวรกรรมจำเพาะมาเจาะจง</td><td></td><td>จะจำจากเวียงวงนิเวศเรา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ผู้ใดมีวงศาคณาญาติ</td><td></td><td>เราให้ขาดเร่งมารับไปเถิดเจ้า</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ที่นางไทยให้คืนถิ่นภูมิลำเนา</td><td></td><td>ไปตามเผ่าพงศ์ญาติที่กวาดมา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทั้งเงินทองกองโกยเอากอบให้</td><td></td><td>มากน้อยตามใจปรารถนา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ที่ไร้ญาติขาดมิตรไม่ติดมา</td><td></td><td>เป็นกำพร้าเลือกไว้เอาไปตาม</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ครั้นเสร็จสั่งวงศาประชาราษฎร์</td><td></td><td>เร่งต้อนกวาดลงนาวาท่าสนาม</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ที่ล้นเหลือไล่ส่งเข้าดงราม</td><td></td><td>ให้ยกตามทางบกเป็นหมวดกอง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ประมาณหมู่สัดจองที่ล่องตาม</td><td></td><td>สักพันลำลอยหลามแม่น้ำของ</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ขอสำเร็จเสร็จสรรพทั้งเงินทอง</td><td></td><td>ก็ทิ้งเมืองเลยล่องทางนัที</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เมื่อศูนย์เสียเวียงจันท์นั้นเดือนหก</td><td></td><td>เป็นปีกุนนพศกอนุหนี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ยกนิกรโยธาลงนาวี</td><td></td><td>ก็ตรงไปยังที่ท่าสีดา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ครั้นสงครามมีชัยได้ดังนึก</td><td></td><td>พระจอมศึกทรงโสมนัสสา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ให้เตรียมตรวจหมวดหมู่พวกโยธา</td><td></td><td>จะยกข้ามภูผาไปตามตี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ที่ป่วยไข้ให้คืนหนองอุบล</td><td></td><td>รักษาตนตั้งทัพอยู่กับที่</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>แล้วหยุดยั้งรั้งแรมพวกโยธี</td><td></td><td>อยู่เชิงชายคิรีริมคงคา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พี่แสนสุดชอกช้ำระกำกาย</td><td></td><td>ดังจะวายวางชีพลงสังขาร์</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>แต่ทรมานอยู่บนอานอัศวรา</td><td></td><td>สามทิวามิได้เว้นสักโมงยาม</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>จนศึกไปได้ชัยชนะแล้ว</td><td></td><td>จึงเคลื่อนแคล้วจรดลพ้นสนาม</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ก็ไม่วายหวาดพะวงในสงคราม</td><td></td><td>ยังกริ่งเกรงว่าจะตามมาต่อตี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>สู้อดกลั้นเวทนานั้นสาหัส</td><td></td><td>ถึงเจ็บขัดมาดหมายไม่หน่ายหนี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ขึ้นชื่อชายไม่เสียดายชีวีมี</td><td></td><td>เมื่อถึงที่กองกรรมก็จำเป็น</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>แม้ยสุดฤทธิจิตพี่จะจากรัก</td><td></td><td>ยุพาพักตร์จึงจะลับไม่แลเห็น</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ถ้ากุศลช่วยชูให้อยู่เย็น</td><td></td><td>ไปปราบเข็ญแล้วคงพบประสบกัน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>แล้วถอยทัพลงมารับอีกสองศึก</td><td></td><td>อ้ายขอนแก่นโหมฮึกทำหุนหัน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เข้าล้อมค่ายหนองบัวอยู่พัวพัน</td><td></td><td>ได้รบกันล่าหลบขึ้นคิรี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ก็ตรัสสั่งพระณรงคสงคราม</td><td></td><td>ให้ยกเร่งรีบตามไอ้ลาวหนี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ไปทันทัพรบรับกันทันที</td><td></td><td>พวกไทยลาวตีแตกกระจายจร</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ก็หยุดทัพกลับพวกจัตุรงค์</td><td></td><td>ค่อยลัดลงตามทางข้างสิงขร</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ถึงถวายบังคมประณมกร</td><td></td><td>แสดงความตามที่รอนราญณรงค์</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ครั้นศึกเสร็จแล้วเสด็จจรลี</td><td></td><td>ขึ้นข้ามด่านคิรีสูงระหง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ล้วนหินเลื่อมเหลืองพรายเป็นลายรงค์</td><td></td><td>เงื้อมชะโงกโตรกตรงเป็นตรอกทาง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>จำเพาะขึ้นจรดลได้คนเดียว</td><td></td><td>จะเลี่ยงเลี้ยวหลีกลัดก็ขัดขวาง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พอช้างก้าวเท้าตรงให้ลงราง</td><td></td><td>ค่อยย้ายย่างคุกเท้าด้วยเข่าคลาน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เอางวงคว้าผากอดแล้วสอดท้าว</td><td></td><td>ค่อยโน้มน้าวหน่วงกิ่งพฤกษาสาร</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>จนสุดยอดยากแค้นแสนกันดาร</td><td></td><td>อันมีชื่อช่องเข้าสารเป็นเขื่อนเวียง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>บนยอดเขาตั้งค่ายแล้วรายขวาก</td><td></td><td>ต้องเดินบากเบี่ยงเท้าคอยก้าวเฉียง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ล้วนกองหินรอบค่ายอยู่รายเรียง</td><td></td><td>ค่อยลัดเลี่ยงเลี้ยวเลียบคิรีจร</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ลงหลังเขาค่ายมีอีกสี่ด้าน</td><td></td><td>ระยะย่านต่อตั้งทัพสิงขร</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เห็นแถวทัพลาวทำประจำนอน</td><td></td><td>จนเต็มดอนพิศดูน่าอัศจรรย์</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เห็นแต่ค่ายผู้คนเที่ยวซนหนี</td><td></td><td>เพราะเสียทีแตกทัพอันคับขัน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>จะรอรับกลับตัวกลัวไม่ทัน</td><td></td><td>เตลิดเลยเวียงจันท์กระจัดจาย</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ดูคิรีที่ขันดังเขื่อนเพชร</td><td></td><td>น่าขามเข็ดคิดไปก็ใจหาย</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ไม่ควรทิ้งนัคราน่าเสียดาย</td><td></td><td>ด่านทลายศึกจะเลยเข้าเกยวัง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>หัวจุกลาวคราวนี้เป็นที่มาด</td><td></td><td>จะแคล้วคลาดมือไทยอย่าได้หวัง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ต้องบุกป่าผ่ารกอกแทบพัง</td><td></td><td>ให้แค้นคั่งเดือดดาลทะยานใจ</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>แล้วรีบจรข้ามดอนโดยวิถี</td><td></td><td>ลงจากที่โขดเขินเนินไศล</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ถึงสถานบ้านแถวอยู่แนวไพร</td><td></td><td>เป็นย่านใหญ่เยิ่นยาวอยู่ราวทาง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ที่ทุ่งนาท่าน้ำลำละหาน</td><td></td><td>ปลสะอ้านดูสะอาดดังกวาดถาง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เห็นแต่ราวตากผ้าที่ท่านาง</td><td></td><td>เป็นบ้านร้างเรือนเย็นไม่เห็นคน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พระสุริยนยอแสงสนธเยศ</td><td></td><td>เสนาะเสียงมยุเรศในไพรสณฑ์</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>วิเวกแว่ววาบทรวงดวงกมล</td><td></td><td>ระเหหนหาที่จะนิทรา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ถึงบ้านเมดอาวาสสะอาดเอี่ยม</td><td></td><td>ดูราบเลี่ยมรื่นรุกขสาขา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>จอมณรงค์ทรงประทับบนพลับพลา</td><td></td><td>ประชุมชาวโยธาสถิตนอน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ครั้นหิรัญรุ่งสางสว่างภพ</td><td></td><td>กระจ่างจบหิมเวศเขตสิงขร</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>สะพรั่งพร้อมโยธาพลากร</td><td></td><td>ทุเรศร้อนรีบยกซึ่งโยธี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ให้ลัดทางลงหว่างจังหวัดบ้าน</td><td></td><td>ล้วนถิ่นฐานรายเรียงเคียงวิถี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พฤกษาสวนนานาบรรดามี</td><td></td><td>ออกกลาดกลางทางที่จะลีลา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พวกกองทัพเปรี้ยวหวานนั้นพานโซ</td><td></td><td>ก็เผ่นโผป่ายปีนขึ้นพฤกษา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>บ้างฟันกิ่งชิงกันเข้าเก็บมา</td><td></td><td>บ้างรั้งราโก่นถางลงวางดิน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ที่เรือนเหย้าเผาจุดแล้วรื้อแย่ง</td><td></td><td>บ้างฟันแทงสักสับหาทรัพย์สิน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทั้งยุ้งฉางล้างล้มลงจมดิน</td><td></td><td>ให้ช้างกินอาหารสำราญใจ</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>แล้วจากจรร้อนรีบจรลี</td><td></td><td>ถึงถิ่นที่นามบ้านชื่อพานไฝ</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เป็นหลุมลุ่มลาดขวางหนทางไป</td><td></td><td>สะพานใหญ่ยาวเยิ่นเกินประมาณ</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ระยะห้องหกร้อยห้าสิบหก</td><td></td><td>ถึงตีนตกข้ามน้ำลำละหาน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ดูราบรื่นพื้นพาดลาดกระดาน</td><td></td><td>ที่กลางย่านมีที่สำนักพล</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>แต่โดยยาวเก้าร้อยกับสามวา</td><td></td><td>ดูยืดยังมรคาพนาสณฑ์</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ท่านสร้างไว้ให้เดินดำเนินคน</td><td></td><td>อนุสนธิ์สืบแจ้งแสดงความ</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เจ้าของสร้างหัวคูอยู่ที่วัด</td><td></td><td>เมตตาสัตว์เดินทางกลางสนาม</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ต้องลุยหลุ่มจมลาดไม่ขาดยาม</td><td></td><td>ผู้ใดข้ามยากแค้นแสนกันดาร</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>จึงชวนชัดพรรคพวกพระสงฆ์ศิษย์</td><td></td><td>เข้าพร้อมคิดกันสิ้นทั้งถิ่นฐาน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>จำหน่ยทรัพย์สินจ้างสร้างสะพาน</td><td></td><td>ก็สมการปรารถนาอยู่ถาวร</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>แต่ไอยราพาชีต้องขี่ข้าม</td><td></td><td>ลงลุยตามเต็มพรั่นขยั่นหยอน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>บ้างติดหล่มจมเลนระเนนนอน</td><td></td><td>จนถึงดอนแสนสุดกันดารเดิน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พวกโยธาพากันขึ้นลินลาศ</td><td></td><td>สะพานพาดสูงทรงระหงเหิน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ละโล่งลิ่วทิวแถวแนวดำเนิน</td><td></td><td>ที่ร้อนแดดรีบเดินไปพักดอน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ครั้นขึ้นพร้อมไอยราและพาชี</td><td></td><td>พวกโยธีคั่งคับสลับสลอน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ตั้งกระบวนด่วนเดินดำเนินจร</td><td></td><td>พี่อาวรณ์พิศวงอยู่องค์เดียว</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เห็นถิ่นฐานด้านดาษไม่ขาดบ้าน</td><td></td><td>น่าสำราญคิดไปก็ใจเสียว</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ละม้ายแม้นกรุงศรีอย่างนี้เจียว</td><td></td><td>เสียดายเปลี่ยวเปล่าเย็นไม่เห็นคน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ที่เขตแดนดูงามไปตามเพศ</td><td></td><td>ยิ่งประเทศตำแหน่งทุกแห่งหน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>มาก่อกรรมคิดการบันดาลดล</td><td></td><td>ให้ไพร่พลพลัดพรายกระจายจร</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ดูบ้านพลับน่าเพลินจำเริญจิต</td><td></td><td>ถิ่นสถิตอยู่ในกลางหว่างสิงขร</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ล้วนเรือนรั้วดื่นดาษไม่ขาดตอน</td><td></td><td>ออกซับซ้อนดูสายนัยนา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ระยะทางมีที่ตำแหน่งพัก</td><td></td><td>ทุกสำนักห้วยธารละหานผา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ที่รื่นร่มริมฝั่งตั้งศาลา</td><td></td><td>ไว้พักพวกโยธาที่เดินทาง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เมื่อยามยลถิ่นฐานสำราญจิต</td><td></td><td>แล้วเสียวคิดเตรียมตรมอารมณ์หมาง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เหมือนอกเรียมมานิราศสวาทวาง</td><td></td><td>เห็นบ้านร้างดุจเรื่องอันเดียวกัน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>รัญจวนพลางทางขับไอยเรศ</td><td></td><td>ให้ประเวศในระวางพลขันธ์<br />
<br />
=============<br />
<br />
<br /></td></tr>
<tr valign="bottom"><td><br />
<span style="color: red;"><span style="line-height: 19.0499992370605px;">ກໍລ່ວງເລີຍບ້ານບາງທາງອະຣັນ</span></span><br />
<span style="color: red;"><span style="line-height: 19.0499992370605px;">(ລ່ວງເລີຍບ້ານທາງອະຣັນ ຄືບ້ານປ່າຂາດອນ)</span></span><br />
<span style="color: red;"><span style="line-height: 19.0499992370605px;">ກໍລຸເຖິງຄົງຄາຊະລາຂຽວ</span></span><br />
<span style="color: red;"><span style="line-height: 19.0499992370605px;">(ກໍມາຮອດແຄມນໍ້າຄົງຄາສີຂຽວ @ ເຈົ້າທັບ ຮຽກແມ່ຂອງວ່າຄົງຄາ)</span></span><br />
<span style="color: red;"><span style="line-height: 19.0499992370605px;">ອັນໄຫຼລົບແກ້ງເກາະເຊາະກະເຊັນ</span></span><br />
<span style="color: red;"><span style="line-height: 19.0499992370605px;">(ເຊິ່ງໄຫຼ່ລ່ອງຟອງຟົ້ງຟາດເລາະລຽບແກ້ງ ເກາະດອນ)</span></span></td><td></td><td><br />
<span style="color: red;">ພໍສາຍັນສຸຣິຍະນະຣະຍັບເຢັນ</span><br />
<span style="color: red;">(ໃນເວລາສາຍັນ ຄືຍາມຕາເວັນຄ້ອຍແລງ)</span><br />
<span style="color: red;">ແມ່ນໍ້າຂອງລ່ອງລ້ຽວພໍແລເຫັນ</span><br />
<span style="color: red;">(ເຫັນແມ່ນໍ້າຂອງລ່ອງຄົດລ້ຽວ)</span><br />
<span style="color: red;">ມັດສາເຕັ້ນໂດດຕາມຊະໂລທອນ</span><br />
<span style="color: red;">(ເຫັນປາເຕັ້ນກະໂດດຕາມວັງນໍ້າ "ຊະໂຣທຣ ແປວ່າແມ່ນໍ້າ ວັງນ້ຳ ຫ້ວງນນ້ຳ)</span></td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ກຸມພີພານລອຍລ່ອງທ້ອງສະໝຸດ</td><td></td><td><br /></td></tr>
<tr valign="bottom"><td>("ກຸມພີ ແປວ່າແຂ້" ມີພວກແຂ້ລອຍລ່ອງຕາມແມ່ນໍ້າ "ເຈົ້າທັບວ່າ ທ້ອງສະໝຸດ)</td><td></td><td>ຂຶ້ນດຳຜຸດວ່າຍວຽນສຽນສະລອນ<br />
(ພວກແຂ້ລອຍນໍ້າຜຸດຫົວດຳຊະລອນຊໍາຊ້ອນກັນຫຼວງຫຼາຍ)</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ພວກລາຫູຊູຫາງຂຶ້ນຂວາງນອນ<br />
(ຣາຫູ "ອັນນີ້ຄົງຈະໝາຍເຖິງປາຝາຫາງ" ຊູຫາງຂຶ້ນຂວາງນອນ)<br />
<br /></td><td></td><td><br /></td></tr>
<tr valign="bottom"><td><br /></td><td></td><td><span style="font-size: 12.6999998092651px; line-height: 19.0499992370605px;">ບົນສັນດອນເຊີງລາດທີ່ຫາດຊາຍ</span><br />
(ຕາມສັນ ຫຼືຫາດຊາຍລຽບແຄມນໍ້າ ເອົາແຕ່ຫາງຂື້ນມາ)<br />
<br /></td></tr>
<tr valign="bottom"><td><br />
ນັດທີກວ້າງວ້າງເວີ້ງລະເລີງລິ່ວ<br />
(ແມ່ນໍ້າໃຫຍ່ກວ້າງຟອງເຟືອນຟາດດັງສະໜັ່ນຍາວໄກ)<br />
ລະເມາະໝູ່ວັງວຽງນັ້ນລຽງລາຍ<br />
(ມອງເຫັນວັງວຽງມາດມາຍສະຫຼັບກັບຕົ້ນໄມ້ເປັນຍ່ານ)</td><td></td><td><br />
<br />
ພໍເຫັນທິວໄມ້ບ້ານປະມານໝາຍ<br />
(ພໍເຫັນທິວໄມ້ ຫຼືປາຍໄມ້ສຸດສາຍຕາ ຕາມກະປະມານມອງເຫັນ)</td></tr>
<tr valign="bottom"><td><br /></td><td></td><td><span style="font-size: 12.6999998092651px; line-height: 19.0499992370605px;">ຢູ່ຟາກຝ່າຍບູຣະພາທີ່ທານີ</span><br />
(ຢູ່ຝັ່ງຕາເວັນອອກຂອງພະນະຄອນ)</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ພວກ ທັບໄທຍ໌ເຖິງຝັ່ງປະຈິມທິດ<br />
(ກອງທັບໄທຍ໌ມາເຖິງວຽງຈັນທິດຕາເວັນຕົກ)</td><td></td><td><span style="font-size: 12.6999998092651px; line-height: 19.0499992370605px;"><br /></span>
<span style="font-size: 12.6999998092651px; line-height: 19.0499992370605px;">ພໍມືດມິດສິ້ນແສງພຣະສຸຣິຍ໌ສຣີ</span><br />
<span style="font-size: 12.6999998092651px; line-height: 19.0499992370605px;">(ແສງພຣະອາທິດກໍມືດມິດ)</span><br />
<br /></td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ກໍຢຸດຢັ້ງຣັ້ງແຮມເຊິ່ງໂຍທີ<br />
(ກໍຢຸດໂຍທາພັກແຮມ ນະທີ່ນັ້ນ)</td><td></td><td><span style="font-size: 12.6999998092651px; line-height: 19.0499992370605px;">ປະທັບທີ່ທ່າບໍ່ຕຳບົນບາງ</span><br />
(ປະທັບ "ພັກທີ່" ຕາແສງທ່າບໍ່)</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ມີສາລາພົນພັກສຳນັກນໍ້າ<br />
(ມີສາລາພັກໄພ່ພົນທ່ານໍ້າ)</td><td></td><td>ອະນຸທຳໄວ້ທີ່ຝັ່ງແລ້ວຕັ້ງສາ<br />
(ພຣະເຈົ້າອະນຸວົງສ້າງໄວ້ເປັນສາງທີ່ຝັ່ງ</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>สำหรับข้ามคงคาเป็นท่าทาง</td><td></td><td>ที่ขึ้นช้างเกยตั้งบนฝั่งชล</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>สถานที่โล่งเลี่ยนเตียนสะอาด</td><td></td><td>อยู่ชิดหาดชายไม้ที่ไพรสณฑ์</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พวกกองทัพบันเทิงสำเริงรณ</td><td></td><td>ทุกตัวตนเหิมใจจะไปเวียง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ครั้นจวบแจ้งแสงสนธโยบาต</td><td></td><td>ฆ้องพิฆาตแข่งขานประสานเสียง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทั้งโกร่งเกราะเคาะฟังดังสำเนียง</td><td></td><td>ดาราเรียงร่อเขายุคุนธร</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>แสงสุวรรณพรรณรายกระจายแจ้ง</td><td></td><td>ทั้งเหลืองแดงแลเลื่อมประภัสสร</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พลพรั่งพร้อมกระบวนจะจวนจร</td><td></td><td>คเชนทรเข้าประทับกับเกยทรง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>รับเสด็จเสด็จโดยสถลมารด</td><td></td><td>ให้เคลื่อนคลาดจากท่าชลาสรง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พวกช้างดั้งออกเดินดำเนินธง</td><td></td><td>จัตุรงค์ร่าเริงบันเทิงใจ</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ลงข้ามน้ำลำโขงแล้วหมายมุ่ง</td><td></td><td>ไปตามทุ่งเลียบท่าชลาไหล</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ล้วนบ้านเรือนเรียงรันเป็นชั้นไป</td><td></td><td>ในหมู่ไม้ทิวแถวที่แนวชล</td></tr>
<tr><td></td><td> </td><td></td><td> </td></tr>
</tbody></table>
</div>
</div>
ລູກຊາວດອນhttp://www.blogger.com/profile/09053106765266964374noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8074770759083556331.post-10398510083870365742016-05-14T05:15:00.002-07:002016-05-14T05:15:58.396-07:00ນິຣາດວຽງຈັນ ຕອນ 3<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://www.blogger.com/null" id="_4" name="_4" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background: none rgb(255, 255, 255); color: #002bb8; font-family: sans-serif; font-size: 12.6999998092651px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 19.0499992370605px; orphans: auto; text-align: start; text-decoration: none; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 1; word-spacing: 0px;"></a><br />
<div class="tpoem" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: black; font-family: sans-serif; font-size: 12.6999998092651px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 19.0499992370605px; orphans: auto; text-align: start; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 1; word-spacing: 0px;">
<table style="background-color: white; color: black; font-size: 12.6999998092651px;"><tbody>
<tr valign="bottom"><td>ให้เสือป่าแมวเซานั้นเล็ดลอด</td><td></td><td>เที่ยวเสาะสอดไประวังฟังนุสนธิ์</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ถ้าพบลาวมาแสดงแจ้งยุบล</td><td></td><td>เกณฑ์คนไว้จะจับมาแจ้งความ</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>แล้วตรัสสั่งทัพหน้าพม่ามอญ</td><td></td><td>กองโคราชรีบจรไปทั้งสาม</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พอแลลับทัพหลวงก็ล่วงตาม</td><td></td><td>อันฤกษ์ยามเทพช่วยอำนวยพร</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พลรบบันเทิงสำเริงรื่น</td><td></td><td>ดูชุ่มชื่นมิได้ท้อระย่อหย่อน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ล้วนอาวุธกุมจับอยู่กับกร</td><td></td><td>จะคอยรอนรับราชไพรี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>บ้างกรายหอกแกว่งดาบแล้วรำง้าว</td><td></td><td>ทั้งปืนน้าวหน่วงนกไม่นึกหนี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ขยับท่วงทีท่าจะราวี</td><td></td><td>กำเริบเริงฤทธีทุกตัวคน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>คเชนทร์รนร้องม้าคะนองเผ่น</td><td></td><td>ปะเตะเต้นกลอกกลับอยู่สับสน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พื้นอากาศผาดผ่องในอัมพล</td><td></td><td>โพยมบนหมดเมฆไม่ราคี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ธงทิวปลิวไสวใบสะบัด</td><td></td><td>วายุพัดสวนส่งตรงวิถี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>สดับเสียงเบื้องบนเหมือนดนตรี</td><td></td><td>ประโคมขับอึงมี่แล้วตามมา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทัพเดียวเด่นโดดไปกลางชัฎ</td><td></td><td>ละเลาะลัดลับไม้ที่ใบหนา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ดาดาษกลาดกลางอรัญวา</td><td></td><td>พงกโยธาโห่ร้องอยู่ก้องไพร</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ก็ล่วงลุภูเวียงวงสิงขร</td><td></td><td>พี่อาวรณ์พิศวงให้หลงใหล</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ดูละหานธารถ้ำอันอำไพ</td><td></td><td>ที่วงในบ้านเคียงอยู่เรียงราย</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>มีทางเดินแห่งเดียวที่ผาขาด</td><td></td><td>ดุจเขาคันธมาทน์อันเฉิดฉาย</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ข้างรอบนอกพื้นผาศิลาราย</td><td></td><td>เป็นที่หมายของอนุสำนักพล</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ตั้งพลับพลาไว้ที่หน้าเนินสิงขร</td><td></td><td>สำนักนอนเมื่อดำเนินออกเดินหน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>แล้วพานวลนางอนงค์ลงสรงชล</td><td></td><td>เก็บอุบลบุษบาในวารี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>แล้วแล่นไล่โคถึกมฤคมาศ</td><td></td><td>เที่ยวประพาสนกไม้ในไพรศรี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>สำราญใจไพร่พลมนตรี</td><td></td><td>แล้วจรลีแรมร้อนเที่ยวนอนไพร</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พอทัพถึงสิงขรเป็นที่ขัน</td><td></td><td>ก็ตั้งมั่นมุ่งหาที่อาศัย</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>โปรดให้กองพระเสนานั้นคลาไคล</td><td></td><td>ขยับไปตั้งรับอยู่ลำพอง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พอกองโจรสามร้อยมาคอยทัพ</td><td></td><td>ครั้นได้ทีก็ขยับผันผยอง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เข้านั่งอิงพิงผานัยน์ตามอง</td><td></td><td>พอได้ช่องยิงปืนระดมดัง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>แล้วโห่ร้องก้องกึกโกญจนาท</td><td></td><td>ออกชักปีกพันพาดตลบหลัง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ไทยมอญพม่าละล้าละลัง</td><td></td><td>ไม่คิดหวังว่าศึกจะโจมตี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>บ้างก็ถูกปืนล้มลงกลาดกลิ้ง</td><td></td><td>บ้างก็วิ่งซมซานทะยานหนี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>บ้างไม่ย่อท้อเข้าต่อตี</td><td></td><td>คลุกคลีไทยลาวตะลุมบอน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พระเสนาเสียกระบวนก็ซวนหนี</td><td></td><td>เข้าชิงที่ชัยภูมิเอาสิงขร</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ครั้นตั้งได้ไล่ทหารเข้าราญรอน</td><td></td><td>พม่ามอญตีลัดขึ้นตัดทาง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พวกทัพลาวเหลือทนจะถอยหนี</td><td></td><td>เห็นโยธีเข้าตัดก็ขัดขวาง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>แต่ศึกกลุ้มหุ้มไว้อยู่ในกลาง</td><td></td><td>กระหนาบข้างเข่นฆ่าเข้าราวี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ลงล้มกลาดดาษดิ้นสิ้นชีวิต</td><td></td><td>ทุกคนคิดแยกย้ายกระจายหนี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เที่ยวซุกซนด้นป่าพนาลี</td><td></td><td>จะเอาแต่ชีวีให้คงคืน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ขุนณรงค์องอาจเอกทหาร</td><td></td><td>ก็ขับอาชาชาญเข้าฝ่าฝืน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ไล่ถาโถมโจมจับไม่กลับคืน</td><td></td><td>จนดึกดื่นลุถึงกึ่งราตรี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เสด็จยกพลตามพวกทัพหน้า</td><td></td><td>เที่ยวบุกชัฎลัดป่าพนาศรี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>จนพ้นดงพงชัฎถึงนัที</td><td></td><td>ชื่อลำพองวารีเป็นวังวน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ประกอบด้วยเงือกงูอันแรงร้าย</td><td></td><td>กุมภีล์พาลพล่านว่ายอยู่สับสน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ลงข้ามพลม้าช้างมากลางชล</td><td></td><td>ไม่เห็นหนด้วยเป็นยามสนธยา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เที่ยวหลีกไม้ไล่โดนแต่จระเข้</td><td></td><td>จนซวนเซพลาดพล้ำถลำผา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>บ้างหกล้มจมลงในคงคา</td><td></td><td>ขึ้นคว้าหาฝั่งฟากชลธี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ไปตามรอยบทจรทัพหน้า</td><td></td><td>ไล่บุกหารอยเท้าไอ้ลาวหนี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เที่ยวแคะค้นมรรคาในราตรี</td><td></td><td>จนสุดแรงพาชีและไอยรา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>บรรลุบ้านนามกะตุดชางแปน</td><td></td><td>โอ้ว่าแสนสุดยากสหัสสา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>จนสิ้นแรงหิวโหยลงโรยรา</td><td></td><td>เข้าตากต่างโภชนาทุกคืนวัน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ประทับริมอาวาสในหิมเวศ</td><td></td><td>ตามสังเกตบึงใหญ่ในไพรสัณฑ์</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ก็พบพวกกองหน้าเข้ามาทัน</td><td></td><td>อภิวันท์หมอบเมียงอยู่เรียงราย</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ขุนณรงค์โจมจับเอาลาวได้</td><td></td><td>โปรดให้ไล่คำให้การอ่านถวาย</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ครั้นทราบเสร็จทรงเห็นเป็นอุบาย</td><td></td><td>จึงสั่งนายขุนณรงค์ให้รีบจร</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>คอยจับลาวที่จะลงมาจุดบ้าน</td><td></td><td>จะชิงขนอาหารเข้าสิงขร</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>แต่ทัพใหญ่หยุดพักสำนักนอน</td><td></td><td>คอยนิกรล้าหลังในดงดาน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พี่สุดแสนชอกช้ำระกำจิต</td><td></td><td>เหมือนเวรก่อต่อติดมาตามผลาญ</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ลำบากตนสุดทนที่ทรมาน</td><td></td><td>ทั้งอาหารอดอยากลำบากกาย</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เมื่อยามนอนนอนเหนือใบไม้ลาด</td><td></td><td>เมื่อยามกินเคลื่อนคลาดเวลาหมาย</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>จะกินน้ำก็แต่ตมขมระคาย</td><td></td><td>ล้วนกลิ่นอายสาบสางทั้งช้างคน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>อันความเข็ญไหนจะเห็นในอกพี่</td><td></td><td>ด้วยลับลี้อยู่ในป่าพนาสณฑ์</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>จึงจดหมายมาให้แจ้งแห่งยุบล</td><td></td><td>ซึ่งเหตุผลทุกข์ยากลำบากใจ</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ถึงกระนั้นก็ไม่วายคะนึงน้อง</td><td></td><td>ที่ห่างห้องห่วงคิดพิสมัย</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>อันศึกนอกก็ไม่นึกเท่าศึกใน</td><td></td><td>พี่เตรียมใจตรมจิตทุกราตรี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ครั้นอรุณเรื่อรุ่งจำรัสฟ้า</td><td></td><td>กระจ่างหล้าเหล่าไม้ในไพรศรี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ช้างประทับรับเสด็จจรลี</td><td></td><td>ตามวิถีแถวในไพรพนม</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พี่เก็บพรรณพฤกษาผลาหาร</td><td></td><td>อันเปรี้ยวหวานลางชาติก็ฝาดขม</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทั้งหว้าหวายพลับพลองของนิยม</td><td></td><td>และม่วงปรางซางซมตะคร้อครอง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>หมากพอกผลซามสุกอยู่ดื่นดาษ</td><td></td><td>อันรสชาติหวานดีไม่มีสอง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ลูกขวิดขวาดดาษดกลงตกกอง</td><td></td><td>ทั้งแห้วหาดตาดต้องมะเฟืองไฟ</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พวาหวานยามยากอร่อยรส</td><td></td><td>เมื่อคราวอดโอชาจะหาไหน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เที่ยวเลือกเก็บสิ่งของที่ต้องใจ</td><td></td><td>อันมีในหิมวันต์อรัญญา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ถึงบ้านโพธิ์ภูมิฐานเป็นลานเลี่ยน</td><td></td><td>อยู่กลางเตียนบ้านติดกันแน่นหนา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พวกนิกรจรลงในคงคา</td><td></td><td>สำราญร่มรุกขาอยู่ริมชล</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พระที่นั่งเลยทางไปกลางชัฎ</td><td></td><td>ถึงบ้านลาดมีวัดอยู่กลางหน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พอรอนรอนอ่อนแสงพระสุริยน</td><td></td><td>ก็ตรวจพลหยุดพักพวกโยธี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ริมชายเชิงภูเก้าโดยกำหนด</td><td></td><td>ซึ่งบรรพตอยู่กระหนาบแนววิถี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทั้งเก้ายอดเยี่ยมเมฆเมฆี</td><td></td><td>สถานที่โล่งเลี่ยนเตียนสบาย</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ล้วนบ้านลาวเรียงรันเป็นหลั่นสลับ</td><td></td><td>อเนกนับจะกำหนดนั้นเหลือหลาย</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เห็นกองทัพวุ่นวิ่งทั้งหญิงชาย</td><td></td><td>แตกกระจายขึ้นบนยอดคิรี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>บ้างก็แอบเล็ดลอดมาสอดมอง</td><td></td><td>พอได้ช่องปืนยิงแล้ววิ่งหนี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พวกไทยหลบลุกได้เข้าไล่ตี</td><td></td><td>ไอ้ลาวหนีซ่อนตัวด้วยกลัวตาย</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ต่างคนไม่ประมาททั้งกองทัพ</td><td></td><td>นายและไพร่มิได้หลับสิ้นทั้งหลาย</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>อันอาวุธม้าช้างไม่ห่างกาย</td><td></td><td>เขม้นหมายคอยศึกจะโจมตี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ครั้นส่างแสงหิรัญสุวรรณเรื่อ</td><td></td><td>คณาเนื้อนกก้องในไพรศรี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พอพ้นยามสนธยาและราตรี</td><td></td><td>ค่อยยินดีบางเบาบรรเทาใจ</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ตั้งกระบวนจัตุรงค์แล้วทรงช้าง</td><td></td><td>ขยายย่างจากท่าที่อาศัย</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ละเลาะเลียบแนวเขาลำเนาไพร</td><td></td><td>เห็นแสงไฟเรืองรอบมรรคา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ไอ้ลาวแอบเอาไฟเข้าใส่ยุ้ง</td><td></td><td>แล้วรบพุ่งโหมหักกันหนักหนา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ขุนณรงค์ลงจับได้ตัวมา</td><td></td><td>พิฆาตฆ่าล้มตายลงหลายคน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ที่บ้านพร้าวต่อแดนบ้านแสนตอ</td><td></td><td>ไม่เหลือหลอเสียเข้าไม่ทันขน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พวกกองทัพทุกข์ทั่วทุกตัวคน</td><td></td><td>เห็นขัดสนด้วยเสบียงนั้นบางเบา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ก็รีบจรมิได้หย่อนลงหยุดพัก</td><td></td><td>เข้าโหมหักชิงเข้าที่ลาวเผา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ไปติดตามรบรุกทุกลำเนา</td><td></td><td>ก็ชิงเอาเสบียงได้ครามครัน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>สดับข่าวลาวมาตั้งสู้</td><td></td><td>ที่หนองบัวลำภูเป็นค่ายขัน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทำทิมั่นกั้นทางไปเวียงจันท์</td><td></td><td>ทั้งแปดพันคอยท่าจะราวี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ระยะทางนั้นห่างสักร้อยเศษ</td><td></td><td>พอร้อนแรงสุริเยศจำรัสศรี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ถึงบ้านพร้าวเหล่าสถานสะอ้านดี</td><td></td><td>ก็พักพวกโยธีเข้าพร้อมกัน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ชุมนุมทัพจับจัดเป็นกองหน้า</td><td></td><td>ทั้งปีกซ้ายปีกขวาและกองขัน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พวกสามหอกเจ็ดหอกก็ออกพลัน</td><td></td><td>พวกรามัญเดินหน้าพม่าตาม</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ครั้นได้ฤกษ์เลิกทศโยธี</td><td></td><td>เสียงดนตรีกึกก้องท้องสนาม</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เพชรฤกษ์รณรงค์ในสงคราม</td><td></td><td>มห้ข่มนามแล้วเสด็จออกยาตรา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>จรจากถิ่นที่ประทับร้อน</td><td></td><td>บทจรตามทางระวางผา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เขม้นเมิลเดินโดยมรคา</td><td></td><td>ต่างกำยำกายาทุกตัวคน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>บ้างทรงเครื่องโพกผ้าตะแบงมาน</td><td></td><td>บ้างกินยาทาว่านอยู่สับสน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>บ้างปลุกฤทธิสิทธิเดชพระเวทมนตร์</td><td></td><td>สำเริงรณอิทธิฤทธิเรืองแรง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พวกรามัญปลุกเสือสักที่ขา</td><td></td><td>พวกพม่าปลุกแมวสักที่แข้ง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เอามือปบตบตีให้มีแรง</td><td></td><td>ทำตาแดงดิบโดดโลดทะลวง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>แขกตานีเสกน้ำซะระบัด</td><td></td><td>แล้วเป่าปัดเวทมนตร์ข้างตวนหลวง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เช็ดหน้าโพกนุ่งผ้าตาเป็นดวง</td><td></td><td>ถือหอกควงเดินเคียงกันดูดี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ก็ลุถึงทางท่าชลาสินธุ์</td><td></td><td>ที่แถวถิ่นลำพะเนียงพนาศรี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พร้อมนิกรโยธาฝั่งวารี</td><td></td><td>ตั้งกระบวนนาคีลงข้ามชล</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ให้ข้ามกลางหางเศียรอยู่ภายหลัง</td><td></td><td>คอยระวังต้นทางที่กลางหน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ครั้นถึงพร้อมขึ้นบกแล้วยกพล</td><td></td><td>ล่วงตำบลหนองบัวเข้าโดยจง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เห็นบ้านจิกเรียงรายอยู่ชายหนอง</td><td></td><td>เขม้นมองดูก็น่าพิศวง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ถ้ากองลาวมาซุ่มที่พุ่มพง</td><td></td><td>เข้าแวดวงตัดทัพก็เสียที</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ให้กองหน้าดากันไปเที่ยวค้น</td><td></td><td>ไม่พบคนครอบครัวก็กลัวหนี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทิ้งสถานบ้านถิ่นไม่ยินดี</td><td></td><td>เที่ยวหลบลี้ซุกซ่อนใปดอนดง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>แล้วยกเลยล่วงพ้นตำบลบ้าน</td><td></td><td>ระยะย่านชายไม้ไพรระหง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ค่อยเลี้ยวเลียบแนวหนองบุษบง</td><td></td><td>ในจิตจงมาดมุ่งกับไพรี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ถึงพลับพลาอาศัยอนุพัก</td><td></td><td>ที่สำนักนอนทางกลางวิถี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ก็ยลเขตค่ายลาวนั้นยาวรี</td><td></td><td>ชัยภูมิวาสุกรีอันเรี่ยวแรง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทั้งกว้างยาวราวสามสิบเส้นเศษ</td><td></td><td>มีคูเขตรั้วขวากล้วนเข้มแข็ง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ตั้งประชิดติดกันคั่นกำแพง</td><td></td><td>เสาไม้แดงร้อยเอ็นดูอาจอง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>สนามเพลาะช่องปืนตลอดป้อม</td><td></td><td>มีลับล้อมหอรบสูงระหง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ดูท่วงทีอาจหาญชาญณรงค์</td><td></td><td>ในแว่นวงขอบเขตที่คามา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>แต่ครอบครัวต้อนออกไว้นอกค่าย</td><td></td><td>เที่ยวปีนป่ายขึ้นไปเดินบนเนินผา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พวกกองทัพลอบลัดไปทัศนา</td><td></td><td>จนลิบตาแลลับบนคิรี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>แต่กำลังตั้งรออยู่คอยรับ</td><td></td><td>ขึ้นหอรบรายตับไว้ตามที่</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เขม้นมองคอยท่าจะยายี</td><td></td><td>ทำลอบลี้ซ่อนเร้นไม่เห็นพล</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พวกไทยถึงพร้อมเข้าล้อมค่าย</td><td></td><td>ไปตามชายทิวป่าพนาสณฑ์</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เหล่านายร้อยเร่งรัดกำจัดพล</td><td></td><td>ให้รุกร้นต้อนตามกันเติมมา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เร่งเกณฑ์กันล้อมค่ายได้สองด้าน</td><td></td><td>ก็สุดสิ้นทหารที่อาสา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ด้วยค่ายลาวยาวใหญ่มหึมา</td><td></td><td>เหลือกำลังโยธาจะอ้อมวง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>จึงรอรั้งโปรดสั่งทหารกล้า</td><td></td><td>ออกขี่ม้าสื่อสาส์นตามประสงค์</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ให้แม่ทัพมาประณตบทบงสุ์</td><td></td><td>จอมณรงค์สองเสด็จดำเนินมา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พระยานรินทร์กลับกลอกแล้วบอกเบือน</td><td></td><td>ทำพูดเชือนว่ายังชวนกันปรึกษา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>แล้วเสแสร้งแกล้งแต่งเป็นสารา</td><td></td><td>ทิ้งออกมาว่าจะขอเป็นไมตรี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พวกทัพไทยหลงคิดจิตประวิง</td><td></td><td>ด้วยลาวยิงสัญญาเข้าหน้าที่</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>บ้างโห่ร้องก้องป่าพนาลี</td><td></td><td>ได้ท่วงทีสาดปืนเป็นโกลา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>จนควันกลุ้มพุ่มพงดงสิงขร</td><td></td><td>บนอัมพรมัวมืดพระเวหา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ที่ค่ายลาวเลื่อนลับไปกับตา</td><td></td><td>ด้วยธุมามืดคลุ้มอรุ่มมัว</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พวกกองไทยถอยหลังมาตั้งมั่น</td><td></td><td>ก็เกณฑ์กันเร่งล้อมเข้าพร้อมทั่ว</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>บ้างขุดดินขึ้นตั้งลงบังตัว</td><td></td><td>ไม่ย่นย่อท้อกลัวแก่ไพรี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทุกหมวดกองเกณฑ์กันเข้าทุกด้าน</td><td></td><td>เหล่าทหารแผลงฤทธิไม่คิดหนี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทั้งปืนใหญ่น้อยยิงเป็นสิงคลี</td><td></td><td>ถ้อยทีรบรอเข้าต่อยุทธ์</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ลาวไล่ไทยหนีเป็นทีท่า</td><td></td><td>ลาวล่าไทยไล่อุตลุด</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พุ่งซัดศัสตราแลอาวุธ</td><td></td><td>สัประยุทธ์ไม่ย่อท้อกัน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เสียงไพร่พลดนตรีออกมี่ก้อง</td><td></td><td>ปี่พาทย์ฆ้องกราวเชิดดูเฉิดฉัน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>กลองแขกตีเปลี่ยนแปลงเมื่อแทงกัน</td><td></td><td>บันลือลั่นกึกก้องทั้งหิมวา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ดูแสงปืนไทยลาวนั้นวาบวับ</td><td></td><td>ดังหิ่งห้อยย้อยจับบนพฤกษา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ก้องสำเนียงเสียงโห่เป็นโกลา</td><td></td><td>ดุจฟ้าฟาดสายทำลายลง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>มืดคลุ้มกลุ้มควันทั้งวันเวศ</td><td></td><td>ในขอบเขตหิมวาป่าระหง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>โพยมพยับอับแสงพระสุริยง</td><td></td><td>จนลดลงลับเหลี่ยมยุคุนธร</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พระยาเกียรติ์รามัญประมาทศึก</td><td></td><td>เข้าโหมฮึกแทงค่ายทลายถอน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ก็ต้องปืนนกสับลงพับนอน</td><td></td><td>พระยามอญอาสัญในทันตา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ปลัดกองถาโถมเข้าโจมอุ้ม</td><td></td><td>อ้ายลาวซุ่มยิงซ้ำเข้าอังสา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทั้งสองนายวายชีพชีวา</td><td></td><td>อ้ายลาวร่าเริงร้องลำพองใจ</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พลรบต่างต้องศัสตราวุธ</td><td></td><td>บริสุทธิสามารถไม่หวาดไหว</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เข้ายิงแทงลาวตายกระจายไป</td><td></td><td>โลหิตไหลแดงดาษปัฐพี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เมื่อเริ่มรบกันแต่บ่ายจนรุ่งเช้า</td><td></td><td>พวกกองลาวเหลือฤทธิ์ก็คิดหนี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>กระโดดค่ายป่ายปีนขึ้นคิรี</td><td></td><td>พม่ามอญต้อนหนีกระหนาบไป</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>บ้างถูกปืนถูกหอกระยำยับ</td><td></td><td>ไทยเข้าโถมโจมจับเอาตัวได้</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ใส่ตะโหงกผูกมัดมาบัดใจ</td><td></td><td>เข้าส่งให้ตำรวจใส่ตะราง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>แต่ตัวนายโยธาพระยานรินทร์</td><td></td><td>ครั้นพลไพร่ไปสิ้นก็ขัดขวาง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ขึ้นขี่ขับนางม้าเป็นท่าทาง</td><td></td><td>ออกวิ่งวางจะไปขึ้นบนคิรี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>กองพระยากลาโหมเข้าโจมจับ</td><td></td><td>พวกกองทัพติดพันไม่ทันหนี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ก็ตกม้าลงไปขัดอยู่ปัฐพี</td><td></td><td>พวกโยธีกลุ้มกลัดเข้ามัดมา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ถึงถวายบังคมพระบรมบาท</td><td></td><td>จอมณรงค์ปรงประภาษที่ปรึกษา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ให้ซักถามตามยุบลแต่ต้นมา</td><td></td><td>ได้กิจจาแจ้งจริงทุกสิ่งอัน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ว่าอนุให้สุริยะหลาน</td><td></td><td>มาตั้งด่านเข้าสารเป็นที่มั่น</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พลรบสองหมื่นหกพัน</td><td></td><td>ทำเขื่อนค่ายยับยันกับคิรี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ตั้งบิลันกันทางไว้หว่างเขา</td><td></td><td>ให้ขนเอาศิลาขึ้นหน้าที่</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>คอยจะทุ่มทิ้งทับให้ยับยี</td><td></td><td>กันวิถีไว้ที่กลางหนทางจร</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ตูข้อยน้อยเห็นว่าเหลือกำลังนัก</td><td></td><td>จะหันหักขึ้นข้ามบนสิงขร</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>จะสิ้นเสียโยธาพลากร</td><td></td><td>จงผันผ่อนทรงคิดให้จงดี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>อันเวียงจันท์ล้วนแต่คันภูเขาล้อม</td><td></td><td>จำเพาะจรขึ้นจอมคิรีศรี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>อันทางราบที่จะไปนั้นไม่มี</td><td></td><td>ช่องวิถีแสนสุดกันดารเดิน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ที่ทางไปหนองหานด่านสนม</td><td></td><td>นั้นเชียงสามาระดมบนเขาเขิน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทำค่ายขั้นกั้นทางไว้กลางเนิน</td><td></td><td>พลประมาณหมื่นเกินสักสามพัน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ไม่ใกล้ไกลไปจากช่องเข้าสาร</td><td></td><td>ระยะย่ายสามคืนที่เดินขยัน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ข้างช่องซ้ายมรคาอีกห้าวัน</td><td></td><td>ชื่อด่านนั้นคำกีลงเป็นทางจร</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ราชวงศ์ยกลงไปรักษา</td><td></td><td>คัดศิลาทับทางวางสลอน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทหารหมื่นหกพันกันนคร</td><td></td><td>ประจำนอนอยู่บนเนินคิรีวัน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>แต่นั้นไปนับได้สิบเอ็ดหลับ</td><td></td><td>ถึงด่านซ้ายเขาคับเป็นด่านขัน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พวกเชียงใต้รักษาอยู่ห้าพัน</td><td></td><td>หนทางนั้นดงชัฏที่ลัดลง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>จะเดินอ้อมเขาไปนั้นไกลนัก</td><td></td><td>ไม่รู้จักเดินเคยก็เลยหลง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ช่องเข้าสารด่านนี้เป็นที่ตรง</td><td></td><td>แต่มั่นคงด้วยพยุหโยธี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>แล้วเจ้าเวียงแจงจัดดำรัสไว้</td><td></td><td>ว่าทัพไทยตีด่านเราซานหนี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>จะโจนของล่องลงในนัที</td><td></td><td>ให้สุดสิ้นชีวีในคงคา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>แม้นพระองค์ทรงตีเอาด่านได้</td><td></td><td>แล้วเสด็จไปชมเวียงให้สุขา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ไม่ลำบากยากใจแก่โยธา</td><td></td><td>ตามแต่จะปรารถนาทุกสิ่งอัน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>แต่กองทัพพระเสด็จดำเนินมา</td><td></td><td>พวกโยธาเรืองแรงล้วนแข็งขัน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทั้งหน้าหนุนพร้อมเสร็จสักเจ็ดพัน</td><td></td><td>ข้อยหวาดหวั่นเห็นน้อยจะเหลือแรง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>อันเวียงจันท์ไพร่พลเอนกนับ</td><td></td><td>ทั้งกองแก้วเข้ากำกับก็เข้มแข็ง</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทั้งลาวญวนพุงดำซ้ำเป็นแรง</td><td></td><td>แล้วจัดแจงสามารถด้วยศาสตรา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>อันทางขึ้นด่านเขาก็แคบคับ</td><td></td><td>เห็นสุดฤทธิจะรับด้วยตรอกผา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เขาตั้งตับคอยยิงกลิ้งศิลา</td><td></td><td>ทั้งน้ำท่าที่นั้นก็กันดาร</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ขอยกไว้ในเสด็จในศึกอื่น</td><td></td><td>สักสิบหมื่นก็ไม่ตีเขาแตกฉาน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>นี่แล้วแต่พระบรมสมภาร</td><td></td><td>ก็สิ้นคำให้การลงทันใด</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทรงดำรัสตรัสถามตามสุนทร</td><td></td><td>ศรีรัตรกรบังคมไหว้</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ลิขิตคำให้การแล้วอ่านไป</td><td></td><td>ไม่สงสัยทราบสิ้นทุกสิ่งอัน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>แล้วทรงคิดที่จะยกเข้าตีด่าน</td><td></td><td>จะสิ้นเสียพลทหารเป็นแม่นมั่น</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>จะตั้งรอไว้พองามสักสามพัน</td><td></td><td>ที่หนึ่งนั้นมีน้ำในลำธาร</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>เป็นบ้านร้างทางลงมาจากเขา</td><td></td><td>นามลำเนาส้มป่อยเป็นถิ่นฐาน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทรงดำริแล้วดำรัสให้จัดการ</td><td></td><td>แต่งทหารทัพไทยพะม่ามอญ</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ทั้งสามนายรีบยกไปตั้งมั่น</td><td></td><td>ชักปีกกาถึงกันอย่าย่อหย่อน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พวกไทยมอญพะม่าสถาวร</td><td></td><td>ประณมกรกราบถวายบังคมลา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>พอได้ฤกษ์รีบยกตามรับสั่ง</td><td></td><td>คอยระวังทัพลาวบนเนินผา</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ถึงตั้งค่ายรายลงริมคงคา</td><td></td><td>ชักปีกกาปิดน้ำในลำธาร</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>กองตระเวณเหณฑ์ลาวได้ข่าวทัพ</td><td></td><td>ออกรบรับกั้นที่ริมห้วยละหาน</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>ครั้นแตกหนีขึ้นไปแจ้งแสดงการ</td><td></td><td>กับนายด่านแม่ทัพบนคิรี</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>อ้ายสุริยาอ้ายสุโพอ้าบหงวนคำ</td><td></td><td>เห็นได้ทีหมายทำให้ป่นปี้</td></tr>
<tr valign="bottom"><td>คิดจะยกโยธาไปฆ่าตี</td><td></td><td>จะฟันแทงดลที่ไม่ทั่วกัน</td></tr>
<tr><td></td><td> </td><td></td><td> </td></tr>
</tbody></table>
</div>
</div>
ລູກຊາວດອນhttp://www.blogger.com/profile/09053106765266964374noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8074770759083556331.post-60651766694480418692016-05-14T05:12:00.001-07:002016-05-14T05:12:30.567-07:00ນິຣາດວຽງຈັນ ຕອນ 2<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
ตรัสสั่งทัพอุทัยให้ไปหน้าพอโยธาลับล่วงเข้าไพรศรีครั้นพร้อมเสร็จแล้วเสด็จจรลียกพยุหโยธีออกเดินทางข้ามแถวแนวเนินอรัญเวศถึงคันเขตสิทธิรงค์ห้วยขวางอันแนวน้ำนั้นเป็นลำพญากลางล้วนยูงยางชิดชัฏระบัดใบจำเพาะทางขึ้นหว่างยอดบรรพตค่อยเลี้ยวลดพุ่มพงดงไสวเสียงชะนีเรื่อยร้องอยู่ก้องไพรกันแสงไห้โหยหาถึงสามีฝ่ายเรียมก็แต่เกรียมกรมเทวษแสนทุเรษแรมไพรพนาศรีโอ้ว่าสัตว์ในพนัสพนาลียังรู้มีมิตรจิตเจตนาเหมือนอกเรียมแรมร้างนิราศรักก็ตั้งพักตร์คอยเพื่อนเสนหาไม่ว่างเว้นวันถวิลจินตนาดุจตราตีประทับไว้กับทรวงคะนึงพลางทางทัศนานกหมู่วิหคร่อนร้องบนเขาหลวงประหลาดหลากปีกหางเป็นด่างดวงบ้างหม่นม่วงมากมายอยู่หลายพรรณเที่ยวพาเพื่อนจับไม้แล้วไซ้ขนบ้างเวียนวนเคล้าคู่แล้วคูขันนิจจาสัตว์ก็รู้จักว่ารักกันยิ่งกระสันเสียวคิดที่จิตตรมกระทั่งถึงธารท่าชลาสินธุ์ประเทศถิ่นแห่งนางลงสระผมมีแท่นขวางที่นางนิทรารมณ์เมื่อพิศชมร่างรอยปรากฏมีนี่นางใดใครหนอมาสระเกศหรือแรมร้างนัคเรศบุรีศรีมาไสยาสน์เอองค์ในพงพีหรือจำจากสามีอยู่เมืองใดจึงเดินดงพงกว้างทางทุเรศจะสังเกตธานีบุรีไหนคะนึงนึกหน่ายแหนงยิ่งแคลงใจให้หลงใหลรอยร่างที่นางนอนแล้วเที่ยวทอดทัศนาที่ท่าแท่นก็มุ่งแม่นหมายพบสบสมรไม่เห็นแก้วแววตาพะงางอนดำเนินจรไปหนตำบลใดไม่ยลองค์หลงชมแต่บรรจถรณ์ทั้งรอยนอนรอยลงชลาไหลปรากฏชื่อโฉมนางไว้กลางไพรให้ปลื้มใจคนจรมาดอนดงพอสุดสิ้นมรรคาสาคเรศถึงเขาเขตหิมวาป่าระหงเป็นเขื่อนคันกั้นขวางอยู่กลางดงวิถีตรงขึ้นบนยอดบรรพตาพระสุริยงลงลับพยับศรีจึงพักพวกโยธีอยู่เพิงผาพวกนายกองเกณฑ์กันเป็นโกลาให้ล้อมวงซ้ายขวาและกองแลออกเดินตรวจเสียงเกราะเสนาะก้องบ้างตีฆ้องนั่งยามตามกระแสพลเบียดเยียดยัดกันอัดแอเสียงเซ็งแซ่ก้องป่าพนาดรฝ่ายพี่ขึ้นสถิตกระท่อมเถื่อนสันโดษเดียวเปลี่ยวเพื่อนสโมสรอนาถหนาวคราวดึกไม่นึกนอนทุเรศร้อนตรึกตรมอารมณ์รวนพระพายพัดพานพาสุมาเลศในท้องแถวหิมเวศตระหลบหวนสัมผัสพานาสายิ่งพาครวญเหมือนกลิ่นนวลเคยแนบอุราเรียงได้ชุ่มชื่นก็แต่พื้นบุปผชาตินุชนาฏมิได้ยลได้ยินเสียงเคยสนิทแนบน้องประคองเคียงไอ้ลาวเวียงก่อกรรมให้จำมากระเวนไพรขันทักระวังเถื่อนจนดาวเดือนคลาดคล้อยพระเวหาสกุณแก้วแว่วขันกระชั้นมาแสงนภาผ่องแผ้วในอัมพรน้ำค้างย้อยพร้อยพรมบุปผชาติดูหยัดหยาดเป็นละอองดังฟองฝนหมู่แมลงภู่ผึ้งออกอึงอลเที่ยวเวียนวนร่อนหาสุมาลีดุเหว่าร้องเร่งรถพระสุริเยศให้ประเวศเยี่ยมยอดคิรีศรีฝ่ายฝูงลิงค่างบ่างชะนีบ้างซิกซี้เย้าหยอกกันชมเชยพลช้างพลางผูกคเชนทร์มั่นด้วยสำคัญขึ้นเขาพังเหยครั้นกูบอานเสร็จสรรพประทับเกยกำหนดเคยรับเสด็จลีลาก็ล่วงขึ่นเขาเขินเนินสิงขรบทจรแสนยากสหัสสาเป็นตรอกน้อยจุรอยไอยราค่อยเลาะเลียบไหล่ผาไปตามเนินกุญชรเหนี่ยวพฤกษาเข้าคว้ามั่นด้วยตัวสั่นกลัวตกระหกระเหินที่ผาชันก็ต้องเทาเอาเข่าเดินบนเขาเขินคอยแลจนลิบตาครั้นถึงยอดคิรีเป็นที่รื่นในแผ่นพื้นเรียบราบเป็นหนักหนาล้วนเต็งรังเรียงร่มมรรคานานารุกขชาติประหลาดพรรณประชุมช่อต่อก้านกิ่งระยับบางกลีบกลับสู้แสงพระสุริย์ฉันที่ต่างสีซ้อนซับสลับกันพี่ยลพลางทางหวั่นประวิงใจโอ้เจ้าเยาวพาแม้นมาด้วยจะรื่นรวยพิศวงหลงใหลจะเลือกเก็บบุปผาสุมาลัยมาร้อยกรองสวมใส่ทั้งสองกรสาวหยุดย้อยห้วยพวงระย้าพุ่มล้วนกลิ่นกลุ้มเสาวคนธเกสรจะร้อยเรียงเคียงวางไว้ข้างนอนให้ขจรกลั่วกลิ่นทั้งอินทรีย์พิกุลแก้วกรรณิการ์มหาหงส์ไม้แดงดงดูดาษประหลาดสีจะทำบุหงาผ้าที่อย่างดีเอาห่อดอกมาลีเข้าทัดกรรณทั้งพะยอมหอมหวนลำดวนดาษพุทธชาติสุกรมนมสวรรค์มลุลีกระดังงาสารพันจะจัดสรรค์ให้เจ้าอบสไบทรงนี่สุดจนคนเดียวสันโดษดิ้นแสนถวิลอยู่ที่ในไพรระหงคะนึงน้องเช้าเย็นเหมือนเห็นองค์ละเลิงหลงปรากฏในดวงใจรัญจวนพลางทางเร่งคชาช้างให้เหย่าย่างข้ามธารละหานไหลละเลาะเลียบมรคาพนาลัยก็ตรงไปท่าสะอาดสำนักชลเป็นน้ำเปี่ยมห้วงหินระรินไหลกระเซ็นใสเย็นฉ่ำดังน้ำฝนมัจฉาเล็มไคลหินเที่ยวกินวนเมื่อพี่ยลก็เหมือนอย่างในอ่างปลาประทับแรมแล้วก็เลื่อนจัตุรงค์เข้าดอนดงข้ามธารละหานผาครั้นเย็นรอนอ่อนแสงพระสุริยาที่มรรคามืดคลุ้มชอุ่มไพรหมายประทับหน่ยงแหย่งตำแหน่งน้ำดำเนินนำมรรคาถึงอาศัยก็พักพลหยุดยั้งระวังไพรจะจวบใกล้นครราชสิมาครั้นรุ่งรางสางแสงพระสุริยนแล้วจรดลตามเนินเชิงเผินผาพอรอนรอนอ่อนแสงพระสุริยาถึงแถวท่าบึงมะเลิงเห็นเรือนเรียงพวกครอบครัวกลัวลาวไปแอบซุ่มออกเกลื่อนกลุ้มอื้ออึงคะนึงเสียงให้เกณฑ์กันสืบข่าวอ้ายลาวเวียงคอยม่ายเมียงทางท่าจะราวีเห็นลาวน้อยไทยออกระดมฆ่าครั้นมากมาต้อนครัวเข้าไพรศรีพลลาวแตกตายลงหลายทีจนซากผีเกลื่อนกลุ้มที่ทางจรเสด็จถึงให้ประทับที่ชายป่าพวกนายครัวออกมาหมอบสลอนต่างสำราญวิญญาสถาวรประณมกรคิดการราญณรงค์ข่าวตระหนักถึงอนุก็ยกหนีให้จุดเผาบุรีเป็นผุยผงแล้วขับพลช้างมาไปทางตรงไม่แวะวงรีบรัดเร่งตัดไพรทรงทราบเสร็จแล้วเสด็จดำเนินจรพวกครัวตามข้ามดอนดูไสวทั้งเกวียนต่างช้างมาก็คลาไคลที่หาบคอนต้อนไล่กันจรลีถึงถิ่นฐานบ้านใครเคยสำนักก็พร้อมพักตร์ปรีดิ์เปรมเกษมศรีขึ้นสิงสู่เคหาไม่ราคีอันเป็นที่เก่าเกิดกำเนิดตนเสด็จจวบจวนเย็นก็หยุดพักที่สำนักนาเกลืออยู่กลางหนเป็นเวิ้งทุ่งขาดย่านที่บ้านคนหมู่พหลเลื่อยล้ามาไม่ทันให้หยุดยั้งรั้งแรมซึ่งโยธีประทับที่ชายป่าพนาสัณฑ์จนรุ่งรางส่างศรีรวีวรรณก็ยกพวกพลขันธ์ออกลินลาไปตามแถวแนวย่านบ้านประเทศนิคมเขตแว่นแคว้นดูแน่นหนาล่วงตำบลพ้นย่านบ้านพุทราถึงคงคาห้วยขวางอยู่กลางดอนเป็นน้ำแซะทรายใสค่อยไหลรินลงอาบกินเป็นสุขสโมสรจึงพักพวกโยธาพลากรประทับร้อยอยู่ที่ร่มสำราญใจในอาวาสวงวัดที่ห่างบ้านเป็นสถานถิ่นท่าเข้าอาศัยครั้นบ่ายแสงสุริยาก็คลาไคลเข้ากรุงไกรนครราชสิมาเมืองดูขอบคันมั่นคงเป็นเขื่อนเขตทุกประเทศกล่าวชื่อก็ลือเลื่องทั้งว่านยาอาคมก็รุ่งเรืองไม่ควรเคืองข้าศึกมายายีกำแพงรอบขอบเมืองเสมาตั้งดูขึงขังเป็นสง่าราศีหอรบรอบขอบเนินเชิงเทินมีบนหน้าที่ป้อมปืนขึ้นยืนยันเรือนบ้านแต่ล้วนตึกระดาดาษทั้งบริเวณอาวาสก็เฉิดฉันแลจำหลักลวดลายพรายสุวรรณที่หน้าบันครุฑบิดสุกรีบินเสียดายเมืองเสียศึกก็มัวหมองจนเข้าของย่อยยับทั้งทรัพย์สินไอ้ลาวแย่งยื้อขนลงปนดินแล้วฟันยับสับสิ้นทุกสิ่งอันแต่อาวาสของนรินทร์ปิ่นนเรศวร์อันประเวศสู่สถานพิมานสวรรค์ยังปรากฏงดงามอยู่ครามครันแต่ครั้งเสร็จทรงธรรม์อยู่ธานีทรงสร้างไว้เป็นทางพระนฤพานจึงบันดาลข้าศึกให้นึกหนีไม่สามารถอาจกล้ามายายีจึงเลี่ยงลี้ย่อยย่นไม่ทนทานพี่ครรไลไปเที่ยวที่อาวาสแล้วยุรยาตรเข้าไปในวิหารศิโรดมก้มเกศลงกราบกรานอธิษฐานขอเบื้องพระบารมีมาคุ้มครองข้าน้อยผู้รองบาทพระอำนาจเหนือเกศเกศีจะรบศึกครั้งใดให้ได้ทีอรินภัยยับยี่ด้วยศักดาแล้วอภิวันท์ครรไลไปสำนักพลับพลาพักตั้งอยู่ทะเลหญ้าสะพรั่งพร้อมจัตุรงคโยธาทรงปรึกษาที่จะตามไปตีเวียงถึงวันฤกษ์แล้วก็เลิกจัตุรงค์ดำเนินธงฆ้องลั่นสนั่นเสียงพลเหิมโห่ร้องก้องสำเนียงทหารแห่เดินเคียงเป็นคู่กันเสด็จจากเกยมาศราชศักดิ์ทรงจำลองคชลักษณ์อันเฉิดฉันข้างฝ่ายพี่ขึ้นขี่คเชนทร์พลันก็จรจรัลตามเสด็จไปกลางพลออกจากนครราชสิมาแล้วยาตราเข้าป่าพนาสณฑ์ไปตามแถวแนวย่านบ้านตำบลนิคมพ้นขอบเขตในธานีจนสุดบ้านด่านลำจากก็จวนค่ำสำนักน้ำอยู่ที่แนวพนาศรีพระสุริยงลงลับเหลี่ยมคิรีอุราพี่วังเวงวิเวกใจจะแลซ้ายเห็นชายละหานผาครั้นแลขวาก็แต่พุ่มพงไสวจึงรั้งทัพแรมทางอยู่กลางไพรให้กองไฟแสงสว่างกระจ่างดงพี่หวนจิตคิดมาน่าอนาถมาไสยาสน์อยู่ที่ในไพรระหงล้วนอาวุธรอบข้างกลางณรงค์รักษาองค์ไม่เป็นอันจะนิทราแต่ปล้ำปลุกอาดูรพูนเทวษชลเนตรนองแน่นในนาสาจะล่วงหลุดด่านแล้วนะแก้วตาจวนสิ้นเขตนัคราธานีนับวันแต่จะดั้นเข้าเดินป่าจะลิบลับอยุธยากรุงศรีโอ้พี่แสนโศกศัลย์พันทวีจนราตรีรุ่งสางสว่างดงช้างประทับรับเสด็จที่เกยมาศยุรยาตรเข้าในไพรระหงจำเพาะพักตร์บุรพาทิศาตรงที่นั่งทรงเดินทางไปกลางพลก็มุ่งไม้หมายเขาลำเนาน้ำจะใกล้ค่ำก็พยับโพยมหนเป็นเมฆหมอกออกมืดในอัมพลวิบัติฝนสาดซัดกระจัดกระจายลงถูกต้องกองทัพที่เดินหนลำบากตนมิได้ส่างสว่างหายเข้าตากพองไถ้แหกแตกกระจายไม่คิดอายแก้ผ้าทำหน้าจนแลตามมรรคาหน้าสังเวชเหมือนหนึ่งเปรตจะมารับส่วนกุศลแสนลำยากยากใจแก่ไพร่พลจนมัวมนท์มืดแสงพระสุริยาประทับที่โคกหลวงกำลังฝนระทมทนเหน็บหนาวเป็นหนักหนาออกเยือกเย็นเซ็นซ่าทั้งกายามีแต่กูบไอยราพอร่มกายในดอนดงมัวมืดไม่เห็นหนพายุฝนก็ไม่ส่างสว่างหายพวกกองทัพซานซมอยู่งมงายที่บ่าวนายกู่กันออกก้องไพร่อันแสนยากบอกใครจะเหมือนเข็ญถ้าแม้นเห็นก็จะสิ้นที่สงสัยหัวอกเรียมเกรียมกรมระทมใจจะว่าไปก็จะเนิ่นทิวานานครั้นหิรัญรุ่งรางสว่างหล้าก็พร้อมพวกโยธาล้วนทวยหาญเสด็จทรงไอยราคชาธารให้ขุนด่านนำเสด็จจรลีขึ้นดงลงโคกแล้วข้ามห้วยโกกกรวยเนินแถวแนววิถีพิศพรรณพฤกษาประดามีเป็นหลายอย่างต่างสีน่าพึงชมถึงฟากชลธาร์ชลาศรีตำแหน่งนามแม่ประชีโดยปฐมที่โล่งเลี่ยนถิ่นฐานสะอ้านลมก็ประทับแรมประทมที่ฝั่งชลพี่เที่ยวชมถิ่นลาวที่ริมฝั่งล้วนบ้านตั้งตามละเมาะในไพรสณฑ์แต่เรือนร้างเยือกเย็นไม่เห็นคนเที่ยวเดินด้นเข้าป่าพนาดรดูดูก็เป็นน่าสังเวชจิตแล้วเสียวคิดเหมือนพี่ร้างแรมสมรให้เปล่าเปลี่ยววิญญายิ่งอาวรณ์ก็จากจรขับคชสารมากำหนดหยุดสามเวรทั้งวันพักครั้นพร้อมพรักจัตุรงคแน่นหนาตั้งกระบวนพยุหบาตรออกยาตราลงข้ามฝั่งคงคาแล้วรีบจรเดินโดยมรรคาพนาเวศกำหนดเขตทางเขาในสิงขรพระสุริยาสายัณห์ลงรอนรอนทิชากรรีบเร่งเข้ารวงรังมฤคปีบเปิ่บร้องคะนองเถื่อนพยัคฆ์เลื่อนเลี้ยวลัดสกัดหลังสุกรเห็นเผ่นตรงเข้าดงรังพยัคฆ์ยังยุบยอบลงหมอบมองกระทิงเถื่อนเดินเที่ยวเล็มระบัดไม่พรากพลัดสมสู่เป็นคู่สองภาษาสัตว์ดูงามตามทำนองค่อยหยัดย่องเรียงรายอยู่ชายไพรที่เหล่าพรานคลานแอบเอาปืนแนะพอนกเฉะดังลั่นสนั่นไหวกระสุนโดดโลดกัดเข้าตัดใจก็บรรลัยเลยล้มระเนนนอนอนาถจิตพิศดูที่คู่ชื่นครั้นเสียงปืนกัมปนาทขยาดหยอนก็ทิ้งเพื่อนเอกาไม่อาวรณ์กระเจิงจรไปแต่ตัวด้วยกลัวภัยครั้นสุดดงลงทุ่งก็ถึงบ้านราตรีกาลจวบจวนปจุสมัยชื่อหนองจอกกว้างขวางอยู่กลางไพรรับสั่งให้หยุดพักสำนักพลลงแรมร้อนผ่อนแรงไอยเรศที่คันเขตหิมวาพนาสณฑ์ครั้นรุ่งรางส่างแสงพระสุริยนก็จรดลเลื่อนทัพออกเดินทางกองตระเวนเกณฑ์ซุ่มไปสืบข่าวก็พบลาวเล็ดลอดมาเขาขวางสิบห้าคนด้นมาในป่าซางมานั่งทางคอยทัพที่ยกจรทั้งไทยลาวลอบแลกันแต่ห่างที่ริมทางคนละฟากสิงขรได้ทียิงวิ่งรุกเข้ารบรอนตะลุมบอนกันในทางหว่างคิรีนายลาวถูกปืนถลาโลดไทยโดดจับจิกเอาเกศีเอาดาบฟาดขาดกลางอินทรีย์บ่าวหนีแตกพลัดกระจัดจายพอทัพหลวงเลยข้ามชลาสินธุ์ถึงแถวถิ่นสามหมอกำหนดหมายแต่บุราณเล่าต่อก่อนิยายกุมภีล์ร้ายสาหัสในนัทีพวกหมอเล่นสามคนก็ม้วยมุดเข้าฉวยฉุดคาบลงชลาศรีแล้วพาเข้าคูหาในวารีอันเป็นที่อาศัยอยู่ในชลอันนามนั้นจึงได้เรียกว่าสามหมอเขารู้ต่อมาแสดงแจ้งนุสนธิอนุตั้งสำนักไว้พักพลเมื่อจรดลมาเฝ้าอยู่อัตราในเวิ้งเขาเป็นห้วยละหานหินกระแสสินธุ์ไหลรบกระทบผาเป็นน้ำพุดุด้นชนศิลาออกฉานฉ่าซึมซาบลงอาบเย็นเมื่อยามร้อนก็ค่อยผ่อนบรรเทาทุกข์วิเศษสุขกายาประสาเข็ญด้วยคงคาไหลโลดโดดกระเด็นพี่แลเห็นคิดถึงคะนึงนวลแม้นได้น้องมาประคองเป็นคู่คิดจะเชยชิดชื่นชมภิรมย์หวนนี่เรียมเดียวว้าเหว่อยู่เรรวนแต่เปี่ยมป่วนปิ้มจิตจะจากกายแล้วเที่ยวชมภูผาชลาสินธุ์ไม่สุดสิ้นโศกเบาบรรเทาหายทำยินดีปรีดาประสาชายแต่ดวงจิตหมองหมายอยู่มัวมนท์ถึงกำหนดทัพหน้าก็คลาเคลื่อนละเลาะเลื่อนลับไม่ในไพรสณฑ์ทั้งช้างม้าเกลื่อนกลุ้มชุมนุมพลทัพหลวงจรดลออกเดินจรกำจัดจากที่พักสำนักเขาพี่ยิ่งเศร้าโศกถึงคะนึงสมรแต่โหยหวนชวนคิดจิตอาวรณ์อยู่เหนือหลังกุญชรที่เดินทางเข้าบุกป่าฝ่าดงในพงชัฏล้วนไม่ไล่เลาะลัดลงล้มขวางแล้วเข้าในป่าระหงแลดงยางแลสล้างสูงเวลาดูแปล่าตาวายุเวกพานพัดระบัดโบกเขยื้อนโยกร่มรุกขสาขาใบระบัดพัดระงมเมื่อลมพาเสนาะลั่นหิมวาวิเวกใจก็ล่วงลุเข้าป่าพนาเวศอันพงเพศมีนามตามวิสัยชื่อบ้านเต่าเสาสล้างอยู่กลางไพรพระสุริย์ใสอ่อนสีลงสายัณก์ก็แรมพลหยุดพักสำนักบ้านให้เตรียมการพร้อมพวกพลขันธ์ทุกหมวดหมู่ตรวจเกณฑ์ตระเวนกันเขม้นมั่นอยู่ด้วยราชไพรีครั้นรุ่งยกโยธาออกคลาเคลื่อนเข้าทางเถื่อนตามแถวแนววิถีถึงฟากฝั่งชลธาร์วารีประเทศที่ลำเขินสะอาดชลกระสินธิ์เชี่ยวเลี้ยวไหลอยู่โครมครื้นจะคิดคืนหลีกลัดก็ขัดสนแสนลำบากยากใจกับไพร่พลเป็นจำจนแล้วก็ลงในคงคาด้วยเดชะบารมีเป็นที่ตั้งก็ล่วงลุถึงฝั่งดังปรารถนาอันเงือกงูกุมภีล์ไม่บีฑาทั้งสินธพไอยราไม่อันตรายครั้นถึงฝั่งแล้วก็ตั้งพยุหบาตรยุรยาตรไปตามกำหนดหมายพอเวลาสายัณห์ตะวันชายก็ถึงค่ายกองหน้าสำนักแรมทำรั้วอ้อมเรือนปิดไว้มิดรอบด้วยเขตขอบบ้านปอนั้นล่อแหลมไอ้ลาวเที่ยวเล็ดลอดมาสอดแนมด้วยย่านบ้านแซกแซมกันเนื่องไปเสด็จถึงพลับพลาในค่ายล้อมสะพรั่งพร้อมโยธามาไสวเข้าหน้าที่นั่งทางไม่วางใจทั้งนายไพร่ก็ระมัดระวังตน </div>
ລູກຊາວດອນhttp://www.blogger.com/profile/09053106765266964374noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8074770759083556331.post-91092372965443356842016-05-14T05:08:00.001-07:002016-05-14T05:12:46.640-07:00ນິຣາດວຽງຈັນ ຕອນ 1<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
เวรวิบัติซัดวิบากให้จากเชยจะล่วงเลยลับพักตร์ยุพินจรรัญจวนใจด้วยจะไกลสมรมิ่งหวาดประวิงทรวงระทึกฤทัยถอนสิบเอ็ดค่ำคุรุวาร์ยิ่งอาวรณ์พร้อมนิกรเทียบท่าในวารีจอมณรงค์ทรงพักตำหนักน้ำได้ฤกษ์ย่ำฆ้องโห่ประทับที่เสร็จลินลาศยาตราลงนาวีโดยวิถีแถวท่าชลาลัยพี่เหลียวชะแง้แลหาไม่เห็นน้องยิ่งเนืองนองอัสสุชลนัยน์ไหลนาวาชิดติดตามเสด็จไปโอ้จะไกลลับแล้วนะแก้วตาถึงอาวาสวัดดาวดึงส์สถานชลีกรนมัสการเหนือเกศาขอพระเดชพุทธฤทธิ์อิศราให้ข้าศึกมรณาอย่าต่อกรทั้งยุพินที่สถิตในสถานพระคุณช่วยอภิบาลบำรุงสมรให้พ้นภัยโรคาสถาพรประณมกรกราบถวายบังคมลาถึงบางจากเจียนจิตจะจากร่างตำบลบางแม้นเหมือนนิราศาดังจากเรียมจากรักหนักอุราแสนระอาเสียด้วยจากวิบากเจียวถึงบางพลัดซ้ำพลัดเข้าอีกแล้วได้ยินแว่วหวาดไหวฤทัยเสียวเหมือนพลัดนวลครวญหาสุดาเดียวตะลึงเหลียวดูบางระบมทรวงถึงบางซ่อนเศร้าศรีไม่มีสุขระทมทุกข์เทียมเท่าภูเขาหลวงเหมือนแสร้งซ่อนขนิษฐาสุดาดวงไว้ให้ง่วงงงฉงนไม่ยลนวลถึงบางโพธิ์พื้นญวนตลอดย่านโพงพางพานบวบบั่นอยู่หันหวนกระสินธุ์เชี่ยวเลี้ยวลดไม่ทดทวนเหมือนใจพี่จวนจากรักภัคินีตลาดแก้วแก้วพี่ศรีสวัสดิ์จะเคืองขัดขุ่นข้องด้วยหมองศรีตลาดขวัญขวัญตาอยู่ธานีปานฉะนี้จะเทวษถวิลครวญถึงปากเตร็ดตรึกตรมอารมณ์ร้อนระทดถอนท้อใจอาลัยหวนนาวาเรียงเคียงข้ามตามขบวนพี่เปี่ยมป่วนปิ่มจิตจะจากจรแล้วจำใจทัศนาที่ท่านั้นเห็นรามัญหมอบเมียงเคียงสลอนประณมหัตถ์ชูช่วยอำนวยพรที่แถวท่าสาครดูขำคมทัศนารามัญขยันเหยาะละม่อมเหมาะเกล้ามวยดูสวยสมลางนางทอดทัศนาเห็นตาคมสไบห่มพอประมาณไม่ปิดทรวงพอเนตรสบพบของเคยถนอมยิ่งตรมตรอมจิตใจนั้นใหญ่หลวงจะจำจากขวัญตาสุดาดวงไม่หายห่วงโหยหาเป็นตราใจก็ลับเตร็ดเสร็จโดยวิถีแถวลำเนาแนวคงคาชลาไหลถึงบางพูดเลยพ้นตำบลไปพี่โหยไห้หวนหาในสาครถึงบางพังดุจดังอุราพี่จะพังพับทับที่บรรจถรณ์ยิ่งรัญจวนครวญหาให้อาวรณ์เห็นเชิงราครุ่มร้อนในฤดีถึงสามโคกแลโคกไม่ห่อนเห็นวิบัติเป็นมีนามน่าบัดสีแต่ดอนเดียวดูไหนก็ไม่มีช่างลับลี้เลื่อนลบไม่พบดอนถึงเกาะใหญ่ยอแสงพระสุริเยศจะข้ามเขตพระสุเมรุสิงขรปักษาชาติสกุณาทิชากรก็เร่ร่อนเร่งรีบเข้ารังเรียงที่พลัดคู่กู่ร้องบนรังร้างไม่ยลนางนกสมประสานเสียงเหมือนอกเรียมร้างน้องประคองเคียงจะไปเวียงวายสวาทนิราศมาถึงบางไทรสุดโศกวิโยคนักนิรารักแรมนวลรัญจวนหาโอ้คลองนี้เคยประพาสลินลาศมาประทับท่าแถวทุ่งไม่ขาดปีก็เลยล่องคลองใหญ่บางไทรลับจันทร์พยับมัวโพยมไม่ยลศรีเป็นหมอกมืดเมฆาในราตรีแถววิถีหมายเขม้นไม่เห็นทางค่อยลอยเลาะเลียบมาในสาคเรศแสนเทวษอกตรมระบมหมางทั้งมืดมิดมิได้ยลตำบลบางทั้งสองข้างฝั่งชลไม่ชื่นเลยถึงเกาะเรียนรอบรกล้วนหย่อมหญ้าสำคัญว่ามีคลองเจียวน้องเอ๋ยนาวาพายใกล้ชิดเข้าติดเกยต้องค้ำเลยเข้าเกาะจำเพาะไปด้วยมัวมืดเมฆาในนาเวศสุดสังเกตที่ว่าเกาะอยู่ตรงไหนจนเลยทางลับบางตำบลไปสังเกตได้แต่ที่คลองตะเคียนมาถึงวัดนาคปากช่องปราการใหญ่แลวิไลดังหนึ่งเทพเรขามีเขื่อนรอบขอบงามอร่ามตาเหมราปักเรียงอยู่เคียงกันนาวาล่องพ้นคลองตะเคียนลัดถึงอาวาสนามวัดพุทไธศวรรย์ศาลาใหญ่หักยับลงทับกันแต่ขอบคันเลี่ยนสะอาดแลสำอางดูภูมิฐานใหญ่กว้างแต่ปางก่อนก็สมควรพระนครเป็นคู่สร้างแลวิเวกสูงระหงทรงพระปรางค์เสียดายร้างรกชัฏทุกวัดวานิกรชนเงียบสงัดกำดัดดึกสว่างแสงกะระพฤกกระจ่างหล้าบรรลุถึงท่าประทับที่พลับพลาตำแหน่งวัดธรมาอร่ามเรืองจะจวนรุ่งแสงทองจำรัสฟ้าพระสุริยารัฒมีพอสีเหลืองนาวาเลี้ยวลับล่องเข้าคลองเมืองคะนึงเนืองอัสสุชลนานองโอ้นิเวศดังวิมานในเมืองฟ้าไม่มีผู้รักษาก็เศร้าหมองปราสาททรุดเสื่อมศรีไม่มีทองก็มัวหมองเหมือนพี่จากสมรมาถึงอารามนามวัดว่าโรงฆ้องจะเลี้ยวล่องแสนยากสหัสสาเป็นหาดพื้นตื้นเต็มทั้งมรคาต้องเข็นขุดฉุดคร่านาวาไปจนถึงรอจึงให้รอหยุดประทับเรียงลำดับนาวาแลไสวจึงแรมร้อนผ่อนพหลพลไกรสงบไว้ฟังกิจให้แจ้งการครั้นทราบเสร็จแล้วเสด็จลินลาพร้อมนิกรโยธาทวยหาญออกจากกรุงมุ่งมาไม่ช้านานถึงสถานปากจั่นเข้าโดยจงถึงคลองลัดจะใคร่หลีกให้ลี้ลับแล้วเสด็จกลับคืนไปเหมือนใจประสงค์แต่กริ่งเกรงภูวนาถบาทบงสุ์จะขัดแค้นแสนทรงพระโกรธาบรรลุถึงบางระกำให้ช้ำจิตระกำใจไกลมิตรเสนหาพี่โหยหวนครวญคิดเป็นนิตย์มาสักเวลามิได้ขาดสวาทคลายบรรจวบจวนพระนครเป็นเขื่อนเขตเห็นวงวังพระนิเวศเป็นที่หมายกำแพงวังพังยุบยับทลายนครหลวงล่วงหลายกษัตริย์ครองลุตำบลบ้านอรัญญิกแล้วไม่ผ่องแผ้วทุกข์ทนกมลหมองเห็นเรือนร้างเรี่ยรายลงก่ายกองทั้งเข้าของทิ้งกราดดาษดาไอ้ลาวไล่ต้อนครัวไปมั่วไว้แล้วจุดไฟทุ่มทิ้งขึ้นเคหาตลอดย่านบ้านแลจนลิบตามรณาลงด้วยไฟบรรลัยลาญถึงวังแดงแลดาษด้วยหาดใหญ่เออที่ไหนจึงว่าตั้งวังสถานออกชื่อวังพี่ก็ตั้งทรมานมีแต่บ้านชาวป่าพนาดรศาลาลอยล่วงแล้วนะแก้วพี่ยิ่งทวีทุกข์ท้อฤทัยถอนมาลอยคว้างร้างเร่พเนจรไม่หยุดหย่อนบ้างบางทางตำบลถึงบ้านขวางทางท่าที่นาเวศพระสุริเยศบ่ายคล้อยพระเวหนนาวาพายตามสายชลาวนประจวบจนท่าเรือศาลารายเห็นบ้านเรียงเคียงตั้งริมฝั่งสมุทรทั้งโรงสัปรุษที่ซื้อขายไม่เห็นคนแตกพลัดกระจัดจายแต่เรือนร้างตั้งรายอยู่ริมชลลุสถานนามบ้านเจ้าสนุกยิ่งซ้ำทุกข์ทับกายเข้าหลายหนไม่เห็นสนุกแลยแต่ทุกข์ระทมทนแจ้งยุบลอยู่ทุกบางหนทางจรพระที่นั่งถึงฝั่งฟากประทับเรียงสลับนาวาแลสลอนให้พักพวกหมู่พหลพลนิกรก็แรมรอนอยู่ที่ท่าชลาลัยคอยรอฤกษ์ที่จะเลิกพยุห์ยกขึ้นเดินบกข้ามเขินเนินไศลอรุณรุ่งพุธวาร์จะคลาไคลพลไกรเตรียมทั่วทุกตัวคนครั้นสิ้นแสงสุริยนสนธเยศจวนประเวศขึ้นสว่างพระเวหนที่สถิตนาวาที่ท่าชลแสนทุรนร้อนรึงคะนึงนวลจะนิทราอาดูรพูนเทวษพอหลับเนตรก็เห็นน้องประคองสงวนผวาตื่นชื่นชมอารมณ์ชวนสำคัญนวลว่ามาแนบอยู่แอบกายครั้นลืมเนตรมิได้ยลวิมลแม่โอ้ยิ่งแลก็ยิ่งลับมากลับหายหรือนงนุชเนื้อเหลืองเคืองระคายจึงเบี่ยงบ่ายเบือนพักตร์ไม่พาทีละเมอบ่นอยู่จนคนที่เคียงชิดเกาสะกิดว่านี่ตรัสกับใครนี่ได้ยินแว่วหวาดผวาในราตรีแจ้งคดีว่านิมิตก็คิดอายจึงกล่าวแกล้งแสร้งว่าข้าไม่หลับปิศาจอำปล้ำทับไม่สูญหายได้ยินแจ้วแว่วเสียงสำเนียงนายไอ้หมู่พรายจึงปลาสนาจรแต่เย้าหยอกสำรวลสรวลสันต์จนสุริยันเยี่ยมยอดสิงขรหมู่คชาช้างที่นั่งอลังกรเรียงสลอนเป็นลำดับประทับเกยโอ้ว่ากรรมแล้วก็จำจากท่าสงสารแต่นาวานะอกเอ๋ยได้อาศัยเป็นนิรันดร์ทุกวันเคยจะล่วงเลยลอยคว้างอยู่กลางชลพอได้ฤกษ์ฆ้องหึ่งแล้วโห่ร้องสะท้านท้องหิมวาพนาสณฑ์เสด็จขึ้นทรงช้างอยู่กลางพลให้จรดลเดินทศโยธาพี่ก็ตามเสด็จทรงไอยเรศแสนเทวษไปในไพรพฤกษาดำเนินทางพลางทอดทัศนาหิมวายิ่งวิเวกวังเวงใจประจวบจวนบางโขมดที่เคยพักมีสำนักชลท่าชลาไหลศาลาคู่สองข้างที่ทางไปได้อาศัยสุปรุษที่เดินทางลุตำบลบ่อโศกยิ่งซ้ำเศร้าเหมือนโศกเราเกรียมกรมอารมณ์หมางเห็นโศกสุมกลุ้มสะปะทะทางเหมือนโศกเรียมแรมร้างนิรานวลที่เนานานมิได้พานประสบพักตร์จะร้อนรักรุ่มรึงคะนึงหวนจะโหยหาเช้าเย็นไม่เว้นครวญเสียดายนวลก็จะหมองละอององค์ถึงศาลาสามเณรตำแหน่งพักที่สำนักอยู่ในเนินพนาระหงไม่เห็นห้องสามเณาในเวณวงล้วนเสาทรงแฝกฝาเป็นพาไลก็ลุถึงหนองคนทีที่สำนักตำแหน่งพักชลท่าชลาใสดำเนินเหนื่อยเมื่อยล้าที่มาไกลเข้าอาศัยพลพักสำนักนานถึงเขาตกหินตั้งเป็นเนินผามีศาลาร่มแสงพระสุริย์ฉานเขาบวงสรวงมิ่งม้าคชาชาญแต่โบราณไม่ตระหนักประจักษ์ใจจะไถ่ถามความข้อที่คนรู้ไม่เห็นผู้ที่จะแจ้งแถลงไขจนลับล่วงเลยเขาลำเนาไพรพี่โหยไห้หวนคิดที่จิตจงถึงสระยอสุริยนขยับเยื้องเรียมชำเลืองแลหาที่ท่าสรงเคยชุมนุมชุมชวนนวลอนงค์สำอางองค์สู่สายกระแสชลที่จากคูเคยมาอยู่ที่ริมสระคอยปะทะอยู่ที่ทางหว่างถนนสำเร็จนึกตรึกหมายไว้หลายคนไยไม่ยลไปสถิตสถานใดแต่สระเปล่าแลเปลี่ยวไม่เหลียวเห็นนิจจาเอ๋ยโอ้เป็นเช่นนี้ได้เหมือนเรียมจากขนิษฐานิราไกลก็เปลี่ยวใจเปล่าจิตทุกวันจรจนลุล่วงมรรคาพลับพลาพักเห็นธงทิวปลิวปักบนสิงขรเสด็จถึงเกยชาลาคชาธรเรียมก็จรลดเลื่อนจำลองลงสถิตพื้นภูมิภาคทิศยิ่งเปลี่ยวจิตเปล่าใจอาลัยหลงแต่ก่อนเคยมาประณตบทบงสุ์ในวังวงมีแต่ฝูงชาววังเวียงเคยสดับดนตรีปี่พาทย์ก้องกระดึงดังระฆังฆ้องไม่ขาดเสียงทั้งแม่ค้าร้านขายอยู่รายเรียงบ้างแข่งเคียงคู่ขึ้นบรรพตาทุกพุ่มพงดงห้วยเหวละหานท่าธารตรอกโตรกชะโงกผาทั้งหญิงชายกร่ายเกร่เที่ยวเร่มาบ้างเกี้ยวพาเชยชมภิรมย์กันเออไฉนไยจึงเงียบฉะนี้นี่อุระพี่ก็ยิ่งเปลี่ยวเสียวกระสันวิเวกเสียงเรไรในไพรวันจักรจั่นเรื่อยร้องระงมดงชะนีร่ายไต่ไม้บนไหล่เขาแล้วห้อยโหนโยนเย้าน่าพิศวงให้เคลือบแคลงอยู่ด้วยแสงพระสุริยงกระสันส่งเสียงร้องวังเวงใจมยุเรศร่อนจับบนจอมผาก็รำฟ้อนหลอนกาให้หลงใหลกาเข้าห้อมล้อมชมแล้วตรมใจทะลวงไล่ฉาบเฉี่ยวอยู่ไปมาพวกวานรหลอนหลอกกับฝูงค่างแล้ววิ่งวางขึ้นไปเซาบนพฤกษาเอาลูกน้อยแนมแนบแอบอุราสองกรกุมกัณฐาไม่วางมือข้างฝ่ายแม่โน้มเหนี่ยวเอาพฤกษาก็เก็บผลไม้มาให้ลูกถือแล้วกู่ก้องร้องเล่นอยู่บันลือออกอึงอื้ออยู่บนเชิงคิรีวันพี่เล็งแลเหล่าสัตว์ในสิงขรยิ่งเร่าร้อนจิตใจให้กระศัลย์จึงเรียกเหล่าโยธาเข้ามาพลันให้เก็บพรรณบุษบาบรรดามีทั้งธูปเทียนบรรจงจำนงหมายหวังถวายบทเบื้องพระชินศรีก็จรดลตามแนวแถวคิรีโดยบันไดนาคีประวิงวอนจังหวัดเวียนเทียนถือประนมหัตถ์ค่อยเลี้ยวลัดรอบเชิงชายสิงขรโดยคำรบครบเจ็ดแล้วเสร็จจรชลีกรมัสการพระชินวงศ์ให้เอิบอิ่มปรีดาด้วยปราโมทย์โดยประโยชน์หวังจิตคิดประสงค์จึงปลดเปลื้องภูษิตอุทิศตรงจิตจำนงน้อมเศียรลงมัสการเอาแพรชมพูปูทรงวงพระบาทแล้วแผ่พาดหุ้มมิดให่้ปิดฐานขอพระคุณป้องปัดกำจัดพาลอธิษฐานสารพันจะบรรยายเดชะบุญคุณสร้อยพระสรรเพชญ์ให้สำเร็จเวียงจันท์ดังมั่นหมายจะรบลาวเสียให้ชื่อลือกระจายให้แตกตายเต็มป่าพนาลัยถึงจะเรืองศักดามหาเวทจะมีคุณวิเศษสักเพียงไหนให้ถอยฤทธิย่อยยับทั้งทัพชัยจึงสาใจสมจิตที่คิดพาลแล้วนอบน้อมวันทนาลาพระบาทยุรยาตรไปตำแหน่งแห่งสถานพอเสร็จขึ้นเกยสถิตประทับอานคชาธารพระที่นั่งอลังกรทหารปืนเดินดื่นออกดาษป่าครั้นทัศนาหอกแห่แลสลอนนำเสด็จเสร็จโดยวิถีจรทุเรศร้อนไปในไพรพนาวาฝ่ายพี่ก็ขึ้นขี่จำลองคชยิ่งรันทดแสนโทมนัสสารีบตามเสด็จพ้นตำบลมาพี่โหยหามิได้เว้นสักนาทีบรรลุถึงธารทองแดงตำแหน่งห้วยเป็นโกรกกรวยชลท่าชลาศรีอันเดินรอบขอบคันในวารีนั้นแดงดีดุจชาดสะอาดตาเหล่านิกรดื่มกินสุธารสอันใสสดที่ในธารละหานผาแล้วรีบเดินตามเนินมรคาเข้าแห่หุ้มไอยราที่นั่งทรงพระสุริยงยอแสงเย็นพยับก็ถึงธารที่ประทับโดยประสงค์อันมีนามพุกำจานเป็นด่านดงสั่งให้ปลงหยุดประทับแรมประทมแล้วยกย่างจรดลเข้าดงชัฏล้วนเหล่าไม้เยียดยัดกันสับสมเสียงเรไรเรื่อยร้องก้องระงมก็ล่วงเลยวังส้มพอสุดดงออกป่าแดงรีบเดินถึงเนินเขาสูงเฉลาแลพินิจพิศวงเป็นเปลวปล่องช่องชั้นเหมือนบรรจงชื่อพระยาเดินธงเป็นทิวทางสถานถิ่นภูมิพื้นก็รื่นราบดังคนปราบขุดขนแล้วก่นถางมีวารีล้นไหลอยู่ในรางเป็นแอ่งอ่างซึมใสค่อยไหลรินที่เพิงผาน่าดูดังพู่ห้อยเป็นน้ำย้อยหยดเพรื่อด้วยเหงื่อหินระยับแสงพรายพร้อยร้อยดังพลอยนิลสถานถิ่นเทพเจ้าลำเนาไพรเป็นหุบห้วงเหวหินชะง่อนงอกที่โกรกกรอกผาเผินเนินไศลไม้รวกเรียงเคียงลำอยู่รำไรก็กวัดไกวยวบโยกอยู่ไปมารุกขชาติที่สำหรับประดับเขาเป็นหลั่นเหล่าแดงเขียวดังเลขาพิศดอกออกผลดาษดาสกุณาจับจิกแล้วบินจรพี่ยลพลางทางขับกุญชรชาติให้ยุรยาตรเลียบเดินริมสิงขรถึงกำพรานบ้านไพรที่ในดอนเข้าซอกซอนอยู่ในดงไม่น่าดูแล้วลุย่านบ้านนามโคกถลุงเอาแฝกมุงเรือนพังเหมือนรังหนูเห็นกองทัพชายหญิงเที่ยววิ่งพรูไปซ่อนอยู่ชัฏชิดให้มิดกายก็จรดลพ้นย่านบ้านป่าถึงทางท่าน้ำสักกระแสสายเป็นทิวเลี่ยนเตียนลาดด้วยหาดทรายจำนงหมายท่ากระเพราะกำหนดไพรสั่งให้หยุดพักพลที่บนหาดพี่ยุรยาตรสู่ท่าชลาไหลกระสินธุ์เชี่ยวเลี้ยวลดรันทดใจพี่โหยไห้หวนหาสุดาดวงแต่วารียังเป็นที่กำหนดแน่สายกระแสไหลล่องทะเลหลวงเหมือนพี่มุ่งนัคราเป็นตราทรวงแต่ตัวถ่วงทวนทุกข์ขึ้นเดินดอนจนสุดแดนนัคราอาณาเขตสุดสังเกตที่จะพบสบสมรยิ่งนับวันนับไกลครรไลจรเอาสิงขรพุ่มพงเป็นวงวังแล้วจรจากวารีไม่มีสุขระทมทุกข์ในกมลกังวลหลังขึ้นพลับพลาฝากิ่งพฤกษาบังคะนึงนั่งนึกนวลรัญจวนใจจนอรุณรุ่งสางสว่างหล้าเสียงลั่นฆ้องสัญญาอยู่หวั่นไหวพยุหบาตรยาตราออกคลาไคลคชไกรรับเสด็จจรลีค่อยเลาะเลียบคงคาสาคเรศไปตามเขตคันดงลงวิถีประทับร้อนผ่อนพักพวกโยธีแล้วจากที่ย่างเยื้องจรจรัลก็ลุล่วงไชยบาดาลสถานที่นิคมเขตธานีในเขื่อนขัณฑ์พอสิ้นแสงสุริยาลงสายัณห์ก็ยับยั้งตั้งมั่นอยู่ริมชลพี่ชมชาวไชยบาดาลที่ธารท่าลงอาบกินธาราอยู่สับสนรูปพรรณพักตราไม่น่ายลถ้ามีขนก็ว่าค่างที่กลางไพรทั้งแดนดินถิ่นฐานที่บ้านอยู่จะพิศดูก็ไม่น่าจะอาศัยแต่เสียงสัตว์ครื้นเครงวังเวงใจชั่วอยู่ได้ชื่นชมนิยมยินครั้นตรวจเตรียมจัตุรงคพร้อมเสร็จแล้วเสด็จจากท่าชลาสินธุ์ไปข้ามเนินนัทีศีขรินทร์ถึงแถวถิ่นที่บัวชุมธานี </div>
ລູກຊາວດອນhttp://www.blogger.com/profile/09053106765266964374noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8074770759083556331.post-12003962413745127012012-04-25T08:43:00.000-07:002012-04-25T17:21:14.035-07:00ພົບເຮືອນຮ້ານ ຫີນຕັ້ງ ແລະຄ້ອງບັ້ງ ທີ່ມາເລເຊັຍ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
- ປະເທດມາເລເຊັຍ ຢູ່ຫ່າງໄກຈາກລາວຕັ້ງ 2000 ກວ່າກິໂລແມັດ, ລວມທັງເກາະດອນໃນຝັ່ງມະຫາສະໝຸດປາຊິ ຟິກທັງມວນນັ້ນແລ້ວຊາວມາເລເຊັຍນັ້ນໃນໄລຍະປະຫວັດສາດຂອງຊາດລາວ ແລະມາເລເຊັຍ ບໍ່ປາກົດເຫັນມີ ການພົວພັນທາງປະຫວັດສາດໃດໆທັງສິ້ນ, ໃນປະມານປິ ຄ.ສ 1640 ໃນສະໄໝພຣະບາດສົມເດັດພຣະເຈົ້າສຸ ຣິຍະວົງສາທັມມິກະຣາຊ ຊາວລາວຄົງຈະຮູ້ຊາວມາເລເຊັຍ ແລະເມືອງມາລັກກາ ດ້ວຍວ່າທູດຊາວໂຮນລັງໄດ້ ທີ່ມາຈາກມາລັກກາໄດ້ມາຈະເຣີນສຳພັນທະໄມຕີກັບອານາຈັກລ້ານຊ້າງສະໄໝນັ້ນເທົ່ານັ້ນ.<br />
<br />
- ເມື່ອວັນທີ 14-19 ເມສາ 2012 ຫຼັງຈາກທຳບຸນສະຫຼອງປີໃໝ່ທີ່ສະຖານເອກອັກຄະລັດຖະທູດ ສປປ.ລາວ ທີ່ກົວລາລັມເປີແລ້ວ ທາງທ່ານທູດ ແລະຄອບຄົວ ພ້ອມດ້ວຍພະນັກງານ 1 ຄົນ, ພາຄະນະພວກເຮົາ ທີ່ມາຈາກ ສປປ,ລາວ ໄປທ່ຽວ ໃນນັ້ນກໍມີທ່ານອາເລັກ ພ້ອມພັນລະຍາ ອາສາເປັນໄກດ໌ ທັງເປັນຜູ້ບໍລິການທັງໝົດໃນການເດີນໃນວັນທີ 16-17/04/2012.<br />
<br />
- </div>ລູກຊາວດອນhttp://www.blogger.com/profile/09053106765266964374noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8074770759083556331.post-72017680535717351472012-01-22T14:24:00.000-08:002012-01-22T14:31:32.712-08:00ຕົ້ນໄມ້ສອນຄົນ ໑<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgT2krcWjDjqqLYyyRUfgjZCArxRw5g8L0yFAtV1g69_VJ47LBBAQ6bbqOiKhUtXjvH_22HHACM_HdPGJ7mw0a2eHl7RcoUdqUGRc7EAEpzY_Q1wEVZcl6VoMi9INOIE3l8XLbT68yAkjE/s1600/laos+tec1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgT2krcWjDjqqLYyyRUfgjZCArxRw5g8L0yFAtV1g69_VJ47LBBAQ6bbqOiKhUtXjvH_22HHACM_HdPGJ7mw0a2eHl7RcoUdqUGRc7EAEpzY_Q1wEVZcl6VoMi9INOIE3l8XLbT68yAkjE/s400/laos+tec1.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizjELPZ1Y-x7S0mSYxoOIK5BqBotWq7S_KvQv8FBszVdQAYIWh9cUAb-v8Zd5ON1gjxxtnAHfdb8eCq5bi6UuofxTOe-3ZOJHzfhN536cQXgsVq_fzHPvBEtpc7QoUGNHWUQguZqn3g7w/s1600/laos+tec3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizjELPZ1Y-x7S0mSYxoOIK5BqBotWq7S_KvQv8FBszVdQAYIWh9cUAb-v8Zd5ON1gjxxtnAHfdb8eCq5bi6UuofxTOe-3ZOJHzfhN536cQXgsVq_fzHPvBEtpc7QoUGNHWUQguZqn3g7w/s400/laos+tec3.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPGDXeltkz1fRt9lUt2-OAcMjEmVu7_Ukwti0iEVS70Q63K1gpzYOLRdtGjouxDzlU-8dvv6fvxSEylCHKMQ-GEq4w6Ss_KdepLk0cTAHiahKW-vGP-nL6F66R2kmep5mQfQKDSnpX0W0/s1600/laos+tecss1s.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPGDXeltkz1fRt9lUt2-OAcMjEmVu7_Ukwti0iEVS70Q63K1gpzYOLRdtGjouxDzlU-8dvv6fvxSEylCHKMQ-GEq4w6Ss_KdepLk0cTAHiahKW-vGP-nL6F66R2kmep5mQfQKDSnpX0W0/s400/laos+tecss1s.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqrSiU7MrdwdmOLqjAEH6kM7xbnTBBKg78cvBA64NZcapCCu7Su8tudqshAEshJXYqGEU7HL1_H5JFSmtpM5Em4n5Bw1L2MepXB9098gMYIqvEYBqISYtYJqtuKrtIGuYAu6rW4lp-gW4/s1600/laos+tecss2s.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqrSiU7MrdwdmOLqjAEH6kM7xbnTBBKg78cvBA64NZcapCCu7Su8tudqshAEshJXYqGEU7HL1_H5JFSmtpM5Em4n5Bw1L2MepXB9098gMYIqvEYBqISYtYJqtuKrtIGuYAu6rW4lp-gW4/s400/laos+tecss2s.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSewUFNGTxM4s85lnshjj93mR9Ou3xyHgJy3wJ_iCWnsjIshwiGaMAKzYCOw6zNZg6BhZTsoVb5qUKd-eLvMLRJfCkVlMWCeEf6eqC1w6E3XE1D2te1QhhFxP1lY47kkrGFw6K6SdaINY/s1600/laos+tecss3s.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSewUFNGTxM4s85lnshjj93mR9Ou3xyHgJy3wJ_iCWnsjIshwiGaMAKzYCOw6zNZg6BhZTsoVb5qUKd-eLvMLRJfCkVlMWCeEf6eqC1w6E3XE1D2te1QhhFxP1lY47kkrGFw6K6SdaINY/s400/laos+tecss3s.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigyBiC_xtqrOcmSEiF-zp_lSd9_qNIw_mEuXjmCPSqT77m41qoDnRhEbTxZDhNT66k8asWWEbwcrA8SxbW42PZIksuRHPL4KQyWuq30jISiP1haYc_7sWH5mI9qLu4I4llDE6tIaKMVi0/s1600/laos+tecssss.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigyBiC_xtqrOcmSEiF-zp_lSd9_qNIw_mEuXjmCPSqT77m41qoDnRhEbTxZDhNT66k8asWWEbwcrA8SxbW42PZIksuRHPL4KQyWuq30jISiP1haYc_7sWH5mI9qLu4I4llDE6tIaKMVi0/s400/laos+tecssss.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh95fAciBcVs60NX-L4JiRFwkHJAbD5cUkp6N9mz1Zewxqacnj1PMUnBdJ5fy3P50xB68aeATRZcL5PPBphHIZws_K0Do1z9Fpa2UkeCmSIOGjp3fqemX4cgM9Pj_l434d8_pNU_PtZAnA/s1600/laos+tec%25E0%25BA%259F.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh95fAciBcVs60NX-L4JiRFwkHJAbD5cUkp6N9mz1Zewxqacnj1PMUnBdJ5fy3P50xB68aeATRZcL5PPBphHIZws_K0Do1z9Fpa2UkeCmSIOGjp3fqemX4cgM9Pj_l434d8_pNU_PtZAnA/s400/laos+tec%25E0%25BA%259F.jpg" width="400" /></a></div>
<br /></div>ລູກຊາວດອນhttp://www.blogger.com/profile/09053106765266964374noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8074770759083556331.post-64292204217996151652011-12-20T18:58:00.000-08:002011-12-21T18:42:26.105-08:00ຄະຕິສອນໃຈ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<img alt="Picture@Bailane.com" src="http://www.bailane.com/Upload/101/Blog/35750_1.jpg" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" />
<br /><div style="text-align: center;">
(ໜັງສືທໍາ ຂຽນແບບຊາວຂືນ ແລະລື້ ວັດບ້ານໂປ່ງ ເມືອງຍອງ ປະເທດພະມ້າ)
</div>
<div style="text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
ແປ ຫຼືປະຣິວັດເປັນອັກສອນລາວ
</div>
<div style="text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: red; font-size: medium;"><strong>ຄຕິສອຣໃຈ</strong></span>
</div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;">໑. ຫຼັບນ້ຽນີ້ການຫາຽ ຫຼັບຫຼາຽນີ້ກາຣມາກ.</span>
</div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;">໒. ຂັກໄຄ້ຕີ໋ໄໜສົມເຈີ໋ຕີ໋ຫັ້ນ ກຽດຄ້ານຕີ໋ໄໜ ຈູນເຈີຈຕີ໋ຫັ້ນ.</span>
</div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;">໓. ໃຈບຸນນີ້ມີລາພ ໃຈບາບນີ້ມີວຽຣ.</span>
</div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;">໔. ໃຄ່ມີງຶນຄໍານີ້ຫື້ລ້ຽງສັຕ ເຫັດສ້າງ ຄ້າຂາຽ.</span>
</div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;">໕. ໃຄຫື້ຈິບຫາຽນີ້ ດຸດຢາດໍາເຫຼັນພ້າຽຖວງ <strong>ໂຫຼົ້(ເຫົ້ຼາ)</strong>ຖວງສາວ</span> ----------
</div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;">(ຂໍ້ທີ່ ໕ ນີ້ຍັງອ່ານບໍ່ຖືກຄັກ ໃຜອ່ານອອກຈັ່ງໃດແກ້ໄຂໃຫ້ແນ່)</span>
</div>
<div style="text-align: center;">
</div>
<span style="font-size: small;"><span style="color: red;">ທັງໝົດທັງປວງປະຣິວັດຕາມຮູບຄໍາ ສ່ວນແປງເປັນພາສາລາວໃຕ້ ໄທຍ໌ສຍາມໃຫ້ ອ້າຍ ດມສ, ລຸງມະນີຣັຕນ໌, ອ້າຍກ່າວນ່ານ ແປງຫື້ເນີ</span></span></div>ລູກຊາວດອນhttp://www.blogger.com/profile/09053106765266964374noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8074770759083556331.post-57597478948381860072011-12-20T18:55:00.001-08:002011-12-21T18:53:00.078-08:00พุท้าวพุนาง<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
กาลครั้งหนึ่ง มีนางยักษ์ตนหนึ่งชื่อว่ากินนา
อาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่ใกล้ภูเขา นางกินนายังเป็นสาวไม่มีผัว
อยู่ตัวเดียวเดี่ยวโดด ทุก ๆ เช้านางกินนาจะเดินไปตามป่า
จะกลับมาบ้านต่อเมื่อถึงเวลาอาหาร
นางจะเฝ้าดูน้ำที่ไหลไปตามซอกหินและต้นหญ้า
บ่อยครั้งที่นางจะนั่งอยู่ใต้ต้นไทรที่แผ่กิ่งก้านสาขาออกไปกว้าง
ทำให้ร่มเย็นแสนสบาย<br />
การที่นางกินนาใช้ชีวิตส่วนมากอยู่ในป่าเช่นนั้น
ทำให้นางคุ้นเคยกับสัตว์ป่านานาชนิด
บางครั้งจะเห็นนางนั่งเล่นอยู่กับนกจำนวนมาก
นกเหล่านั้นจะร้องเพลงให้หล่อนฟัง
และบางครั้งหล่อนก็จะขึ้นไปนั่งบนคอช้างป่า<br />
เช้าวันหนึ่ง นางกินนาได้เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาในป่า
ชายหนุ่มคนนั้นมีรูปร่างงดงามราวกับพระอินทร์(ลาวชอบเปรียบคนรูปงามว่างาม
ราวกับอินทา ในต้นฉบับอธิบายไว้ว่า อินทาเป็นเทพเจ้าแห่งความงาม)
หนุ่มผู้นั้นถือปืนไว้ในมือ
นางกินนาใฝ่ฝันอยู่นานแล้วที่จะมีสามีสักคนหนึ่ง
หล่อนจึงรู้สึกปลื้มใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อแลเห็นหนุ่มรูปงามคนนี้<br />
ขณะที่นางกินนากำลังรำพึงฝันหวานอยู่นั้น
นางก็ระลึกขึ้นได้ว่านางเป็นยักษ์รูปร่างหน้าตาน่าเกลียด
เมื่อชายหนุ่มเห็นเข้าก็คงจะไม่หลงรักอย่างแน่นอน
อย่ากระนั้นเลยปลอมแปลงกายให้งดงามเสียก่อนจะดีกว่า
นางจึงร่ายเวทมนต์กลายร่างจากยักษ์เป็นหญิงสาวรูปงาม
มีเสน่ห์ยากที่หญิงใดจะเทียบเคียงได้ เมื่อแปลงกายแล้ว
นางกินนาก็ออกเดินเข้าไปหาชายหนุ่มแล้วถามว่า<br />
“ พี่เข้ามาในป่าจะไปไหนหรือ”<br />
“ ฉันมาล่าสัตว์” ชายหนุ่มตอบ<br />
แล้วถามต่อไปว่า “เธออยู่ที่นี่คนเดียวหรือ”<br />
“ จ้ะ ฉันอยู่คนเดียว อยู่กับนกกับต้นไม้”<br />
เสน่ห์ของนางกินนาทำให้ชายหนุ่มเริ่มจะหลงรัก เขาเดินเข้ามายืนอยู่ใกล้ ๆ
แล้วชวนพูดคุยถึงเรื่องต่าง ๆ เมื่อเห็นหญิงสาวไม่รังเกียจ
ก็ชวนไปนั่งคุยที่ลานหญ้าใกล้ลำธารชายหนุ่มได้บอกชื่อของเขาให้หล่อนทราบว่า
เขาชื่อพุทเสนแล้วเล่าเรื่องราวให้หล่อนฟัง
นางกินนาได้ขอร้องให้ชายหนุ่มพักอยู่กับหล่อนนาน ๆ
พุทเสนก็ยอมตกลงด้วยความยินดี<br />
พุทเสนอยู่กับนางกินนาด้วยความสุขสำราญ จนทำให้เขาลืมมารดาที่อยู่อย่างยากจนทางบ้าน<br />
วันหนึ่งนางกินนาได้บอกความลับของนางให้พุทเสนฟังด้วยความไว้วางใจ<br />
“ พี่
ฉันลืมบอกพี่ไปว่าในหีบใบนี้มีมะนาวที่ไม่รู้จักสุกไม่รู้จักเหี่ยวอยู่หลาย
ผล เป็นมะนาววิเศษที่ตกทอดมาตั้งแต่ครั้งย่าครั้งยายของฉันทีเดียว
มะนาวเหล่านี้มีอำนาจวิเศษมาก พี่เคยไปเที่ยวสวนของฉันบ้างไหม”<br />
“ไม่เคยเลย” ชายหนุ่มตอบ “อยู่ที่ไหนล่ะ”<br />
“อ๋อ” กินนาตอบ “อยู่ห่างจากนี่สักแปดสิบเส้นเห็นจะได้ แต่ฉันขอร้องอย่าได้คิดไปเลย มันมีอันตรายมาก”<br />
พุทเสนไม่ตอบ แต่เขาก็ยังคงคิดถึงเรื่องสวนแห่งนี้<br />
วันหนึ่งเมื่อนางกินนาไม่อยู่
พุทเสนก็ถือโอกาสตอนที่นางกินนาไม่อยู่นั้นไปที่สวนที่นางกินนาห้าม
ในสวนแห่งนั้นพุทเสนได้พบกระดูกมนุษย์ทับถมอยู่ในคูเกือบเต็ม
พุทเสนนึกเดาเรื่องได้ตลอด นางกินนาไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาอย่างแน่นอน
เขาเกิดความกลัวขึ้นมาจึงวิ่งกลับมาบ้านแล้วเข้าไปในห้องเปิดหีบหยิบมะนาว
วิเศษออกมา เขาไม่รีรอให้เสียเวลารีบวิ่งออกจากป่าไปทันที<br />
หลังจากที่พุทเสนหนีไปได้ไม่นานเท่าไรนัก นางได้เข้าไปดูที่เก็บมะนาวไว้
พอรู้ว่ามะนาวหายก็นึกรู้ได้ทันทีว่าพุทเสนรู้ความลับและหนีไปแล้ว
นางจึงกลับกลายเป็นยักษ์ตามเดิมแล้วไล่ตามพุทเสนไป<br />
ด้วยกำลังยักษ์ นางกินนาวิ่งตามเพียงพักเดียวก็แลเห็นหลังพุทเสนไว ๆ
นางกินนาร้องเรียกให้พุทธเสนหยุดพูดกันก่อน แต่พุทเสนไม่ยอมฟังเสียง
เมื่อเห็นนางกินนาใกล้เข้ามา
พุทเสนก็ล้วงเอามะนาวในย่ามออกมาผลหนึ่งแล้วขว้างไปตรงหน้านางกินนา
ทันใดนั้นก็เกิดเป็นกองไฟกองมหึมาลุกลามกั้นนางกินนาไว้
ได้ยินแต่เสียงนางกินนาร้องเรียกแต่มองไม่เห็นตัว เพราะเปลวไฟลุกโพลง<br />
พุทเสนไม่รอช้าขณะที่ไฟกำลังลุกโชติช่วงอยู่นั้น เขาก็วิ่งหนีต่อไป
แต่หนีไปไม่ได้ไกลเท่าไร ก็ได้ยินเสียงนางกินนาร้องเรียกใกล้เข้ามา
นางกินนาได้ใช้เวทมนต์ดับไฟสามารถไล่ตามเขามาได้อีก
พุทเสนเห็นจวนตัวจึงหยิบมะนาวอีกผลหนึ่งออกมาจากย่ามแล้วขว้างไป
คราวนี้เป็นทะเลสาบกว้างใหญ่มองแทบไม่เห็นฝั่ง<br />
นางกินนาถึงจะเหนื่อยอ่อนแต่ก็ยัง
ไม่ละความพยายามกระโจนลงน้ำว่ายข้ามทะเลสาบมาอย่างกล้าหาญ
เมื่อนางกินนามาถึงฝั่งตรงข้าม นางก็เหนื่อยอ่อนเต็มที
นอนหลับอยู่ริมตลิ่งนั่นเอง นางไม่สามารถจะขยับเขยื้อนกายต่อไปได้อีก
นางได้อ้อนวอนต่อสวรรค์ ขอให้ลงโทษต่อสามีที่ไม่ซื่อสัตย์ของนาง
เมื่อนางอ้อนวอนสิ้นสุดลงดวงตาของนางก็ปิดสนิทนางกินนาขาดใจตายเสียแล้ว<br />
เมื่อพุทเสนแลเห็นนางกินนานอนนิ่งไม่ขยับเขยื้อนกายเช่นนั้นก็นึกว่านาง
คงจะเหนื่อย อ่อนกำลังไม่สามารถจะทำอะไรเขาได้แล้ว นึก ๆ
ไปพุทเสนก็เกิดสงสารนางกินนาขึ้นมา เพราะตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน
นางกินนาได้เอาอกเอาใจเป็นอย่างดี นางกินนารักพุทเสนด้วยใจจริง
เมื่อคิดถึงความหลังขึ้นมาอีก
พุทเสนก็ใจอ่อนเดินกลับไปหานางกินนาที่นอนอยู่
และพอรู้ว่านางกินนาขาดใจตายไปแล้ว พุทเสนก็ทรุดตัวลงข้าง ๆ
ร่างของนางกินนา พยายามพยาบาลจะให้นางฟื้นขึ้นมาอีก
แต่ไม่สำเร็จพุทเสนเสียใจมาก เขาล้มฟุบลงบนร่างของนางกินนา
และขาดใจตายตามไปอีกคนหนึ่ง<br />
ร่างของนางกินนาและพุทเสน คงอยู่ริมแม่น้ำแห่งนั้น
และเมื่อหลายร้อนปีผ่านไป ร่างของทั้งสองก็กลายเป็นภูเขาสองลูก
ซึ่งเรียกกันว่า ภูท้าว และ ภูนาง ยังคงมีอยู่ใกล้ ๆ
กับหลวงพระบางในเวลานี้</div>ລູກຊາວດອນhttp://www.blogger.com/profile/09053106765266964374noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8074770759083556331.post-51885531683261082562011-12-20T18:52:00.000-08:002011-12-21T18:54:53.887-08:00ນົກກະຈອກຟ້າ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: black; font-family: sans-serif; font-size: small;"> ยังมีนกกระจอกน้อยผัวเมียคู่หนึ่ง
ทำรังอยู่ในหนวดของพระฤาษีอย่างมีความสุข ตัวผู้ออกไปหาเหยื่อส่วนตัวเมียเฝ้าไข่อยู่ในรัง
ต่อมาตัวเมียฟักไข่ตัวผู้ก็ออกไปหาเหยื่อตามปกติ
วันหนึ่งตัวผู้ไปหาเหยื่อที่สระบัวแห่งหนึ่ง
พ่อนกมัวแต่หาเหยื่อในดอกบัวเพลินจนตะวันพลบค่ำ
ดอกบัวก็หุบเอานกกระจอกตัวผู้นั้นออกมาไม่ได้
ต้องรอจนรุ่งอรุณวันใหม่ดอกบัวบานออกจึงออกมาได้และรีบบินกลับรัง
ฝ่ายนกกระจอกตัวเมียคิดว่าผัวนอกใจไปมีเมียใหม่
จึงได้ทะเลาะถกเถียงกันและตัวผู้ก็สาบานแสดงความซื่อสัตย์จริงใจต่อเมียว่า
<b>“หากคิดมีชู้จากเมีย ขอให้เป็นบาปเป็นกรรมอันร้ายแรงตัวเท่ากับพระฤาษี
ขอให้ตกนรกหมกไหม้อยู่ในอเวจี”</b> ฝ่ายพระฤาษีได้ยินนกกระจอกผัวเมียคู่นั้นถกเถียงสาบานกันดังนั้นก็โกรธมาก
จึงไล่นกกระจอกผัวเมียคู่นั้นให้ไปอยู่ที่อื่น
นกกระจอกผัวเมียคู่นั้นจึงย้ายไปอยู่ที่อื่น
โดยไปอาศัยอยู่ป่าเลาที่ป่าละเมาะแห่งหนึ่ง
อยู่มาวันหนึ่งไฟป่าเกิดลุกไหม้ และลามเข้ามาใกล้รังของนกกระจอกผัวเมีย
ทั้งคู่ได้สัญญากันว่าถ้าไฟไหม้มาถึงรัง จะไม่พากันหนีไปไหน
จะยอมตายด้วยกันกับลูก ถ้าใครผิดคำสัญญาไม่ว่าชาติไหนจะไม่ยอมพูดกับเพศตรงกันข้ามอีกต่อไป
ฝ่ายนกตัวผู้ก็ยอมรับคำตามคำสัญญานั้น ในที่สุดไฟป่าก็ลุกลามมาถึงรังของนกกระจาบ
นกตัวผู้พอเห็นเข้ามาจวนตัวก็คิดว่า ถ้าอยู่ไปก็ตายเปล่า
จึงผิดสัญญารีบบินหนีเอาตัวรอด แต่ก็ไปไม่รอดถูกไฟไหม้ตาย
ส่วนตัวเมียได้ยอมตายในกองเพลิงพร้อมกับลูกน้อย
</span>
<br />
<div align="justify">
<span style="color: black; font-family: sans-serif; font-size: small;">
ในชาติต่อมา
นกกระจาบตัวผู้เกิดเป็นโอรสของเจ้าเมืองแห่งหนึ่งนามว่า
ท้าววรจิต
ส่วนนกกระจาบตัวเมียได้เกิดเป็นธิดาของเจ้าเมืองอีกเมืองหนึ่งทั้งคู่มีรูป
โฉมที่สวยสดงดงามดั่งเทพบุตรเทพธิดาบนสรวงสวรรค์
นับตั้งแต่นางเกิดมานางไม่ยอมพูดกับชายใดเลยแม้แต่พระบิดาของนางเอง
พระบิดาของนางมีความทุกข์เป็นหนักหนา
จึงได้ประกาศไปว่า
ถ้าใครสามารถทำให้นางพูดกับผู้ชายได้
หรือว่านางพูดกับชายใด
ก็จะยกเมืองให้ปกครอง
แต่ก็ไม่มีใครสามารถทำได้
ท้าววรจิตได้ยินข่าวนั้นจึงได้ไปเรียนวิชาถอดจิตกับพระฤาษี
แล้วจึงกลับไปอาศัยอยู่กับย่าจำสวนแล้วจึงให้ย่าจำสวนพาไปอาสาพูดกับนางจัน
ทะจร
โดยถอดจิตไว้กับหมอนแล้วพูดกับหมอนในเรื่องราวต่างๆ
ในที่สุดพูดถึงเรื่องที่ผู้หญิงต้องเสียเปรียบและพ่ายแพ้ผู้ชายตลอด
และท้าววรจิตจำเรื่องราวอดีตชาติเมื่อครั้งเป็นนกกระจอกได้
จึงได้นำเรื่องนกกระจอกในอดีตชาติของตนมาเล่าให้หมอนฟัง
แต่ตอนจบเรื่องแกล้งเล่าให้ผิดว่า
ตัวเมียบินหนีไฟป่าไปก่อน
ปล่อยให้ตัวเองกับลูกน้อยถูกไฟไหม้ตายพร้อมกัน
คำพูดดังกล่าวแทงใจดำของนางจันทะจรซึ่งระลึกชาติได้
ทำให้นางโกรธมาก
จึงพูดโต้แย้งออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจว่า
เรื่องที่ท้าววรจิตพูดนั้นมันไม่เป็นความจริง
เมื่อพูดเพียงเท่านั้น
เหล่าเสนาอำมาตย์ที่เอาฆ้องกลองมาแอบดูเหตุการณ์อยู่นั้นก็ตีฆ้องกลองกัน
เสียงดังสนั่นก้องเป็นสัญญาณว่านางจันทะจรได้พูดกับผู้ชายแล้ว
พระบิดาของนางจันทะจรจึงอภิเษกสมรสให้ท้าววรจิตกับนางจันทะจรพร้อมทั้งยกราช
สมบัติให้ท้าววรจิตปกครองต่อไปและทั้งคู่ก็ครองรักปกครองไพร่ฟ้าประชาชนอยู่
อย่างสงบสุข</span></div>
</div>ລູກຊາວດອນhttp://www.blogger.com/profile/09053106765266964374noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8074770759083556331.post-87854540789273386302011-12-20T18:44:00.001-08:002011-12-21T18:55:31.875-08:00ພະຍາພິມພິສານ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: black; font-family: MS Sans Serif,Tahoma,sans-serif; font-size: large;"><b> </b> อาตมาภาพจะขออนุโมทนาด้วยท่านทั้งหลายที่มานั่งสัมโมสรมาชุมนุมกันอยู่ในสถานที่นี้
ท่านทั้งหลาย จงตั้ง(โสตาผาสาส โสตประสาท) (เป็นภาชนะ)ทองมารองรับเอารัสสะพระธรรมเทศนาเทิด
ก็จักเกิดมาเป็นบุญแล้วก็จะได้ สำเร็จ ดังมโนรสความปรารถนา
ท่านทั้งหลายได้ฟังแล้วก็ให้ตั้งใจฟังจิงจะเป็นบุญ
ไม่เสียทีที่จะฟัง หู ๑ ไปฟังวนด้วยเขาพูดกัน
ถ้าใผ ว่าคนที่ฟังธรรม หู ๑ ว่าบุญก็ยังมิได้ก่อนนี้แล้ว
ท่านทั้งหลายจงสันนิษฐานเข้าใจเทิด พระบาลีกล่าวว่า
ถ้าบุคคลผู้ใดมาฟัง พระธรรมเทศนาประกอบไปด้วยความนั้นอย่าสงใสเลยว่าจะได้ไปตกนรก
คงจะหนาไปเป็นแน่ <b>เอกะทา กิระ สัมมะเย
สัตถาสาวัตถิยัง อุปะนิสายะ ปิตาระมาตุยา สัตตะวิณันติ
สันติจานัง ปะรินะเตนะกา ปุระริยารามเม อะโหสิ
เอกะทา กิระ สัมมะเย </b>
ในกาละครั้งนั้น
สัตถาอันว่าองค์สมเด็จพระ
ศาสดาตนสัมมาสัมพุทธเจ้า
พระองค์เทศนาโปรดเวเนยยสัตว์คนท่านทั้งหลายทั้งปวงให้ตั้งอยู่ในมรรค
๔ ผล ๔ สาตะถานะปัตโต สาโรราชา
ในกาละครั้งนั้นสมเด็จพระเจ้าพิมพิสารพระองค์เสด็จแวดล้อมไปด้วยพระหลวงขุน
หมื่นทั้งหลาย
เป็นยศศักดิ์บริวารก็เสด็จออกมาสู่พระมหาวิหารปรารถนารจะฟังพระสัทธรรมเทศนา
แห่งองค์สมเด็จพระพุทธเจ้าก็ฟังแล้วสมเด็จ
พระยาพิมพิสารก็คลานเข้าไปสู่ที่เฝ้าแห่งสมเด็จพระพุทธิเจ้าแล้วนมัสการทูล
ถามว่า
<b>ภันเต ภะคะวา</b> ข้าแต่
พระพุทธิเจ้า
อันว่า บุคคล ๓ จำพวกนั้นมีศรัทธาต่างๆ
กันจากพวกรักษาศีล
๕ ศีล ๘
แต่ว่าไม่ฟังธรรมเทศนาแลทำบุญให้ทาน รักษาแต่ศีลอย่างเดียว
จำพวกทำบุญให้ทานแต่ว่าไม่รักษาศีล พวก ๑
ตั้งใจฟังพระสัทธรรมเทศนาไม่ขาดแต่ว่าไม่ทำบุญให้ทานนี้แล
พระพุทธิ เจ้าข้า อันว่าบุคคล ๓
จำพวกนี้ถ้าตายจากมนุสสาโลกนี้แล้วพวกไหนจะไปสวรรค์ก่อนนี้แล
พระพุทะธเจ้าข้า เค้าขม่อมสัน<b>(เกล้ากระหม่อมฉัน)</b>
สงสัยนักหนา ขอพระผู้เป็นเจ้าจงวิสัชนาให้เค้าขหม่อมสันฟังให้แจ้งใน
<b>กาละบัดนี้เทิด อัตถา ภะคะวา รัญจะวัจจะนัง
สุตะวา</b> ลำดับแต่นั้น สมเด็จพระพุทธิเจ้าได้ซง<b>(ทรง)</b>ฟังพระยาพิมพิสารอาราธนา
ดังนั้นพระองค์จึงเผยพระอดสาออกตรัสพระสัทธรรมเทศนาดูก่อนบพิตรพระราชสมมิพาน<b>(พระราชสมภาร)</b>
อันว่าบุคคล ๓ จำพวก นี้ถ้าตายวันใดที่จะไปสวรรค์อย่างความปรารถนานั้นก็ยังไม่ได้ไปดอก
อันว่าจำพวกรักษาศีลนั้น ถ้าดับปัจจะขัน(ปัญจขันธ์หรือเบญจขันธ์)ใจขาด
แล้วหูตาสว่างแจ้งเหลียวเห็นเมืองสวรรค์อยู่ แต่ว่าหาแฮงที่จะไปมิได้
อันว่าจำพวกที่ทำบุญให้ทานนั้น ถ้าดับปัจจะขันใจขาดแล้ว
กำลังก็มากก็จะข้ามสงสารได้ กับว่าตาทั้ง ๒ หากบอดเสียมิได้แจ้งเลย
อันว่าจำพวกที่ฟังธรรมเทศนานั้น ถ้าดับปัจจะขันใจขาด
แล้วมีกำลังก็มาก ตาทั้ง ๒ ก็สว่างแจ้ง กับว่าหาปัญญามิได้
ไม่ปกติเลย แต่หลงๆ ลืมๆ มิอาจจะขว้ามสงสารได้นี้แล
บผิด(บพิตร)พระราชสมภารสันนิษฐานเข้าใจเทิด ถ้าว่าบุคคลผู้ปรารถนาจะไปเกิดในเมืองสวรรค์
ก็ให้ตัดฮอนเสียซึ่งความถีนะแล้วอดสากระทำบุญให้ทานเจริญเมตตาภาวนารักษาศีล
๕ ศีล ๘ แล้วอดสาหาฟังธรรมเทศนาไว้ในปีเดือนอย่าให้ขาด
<b>โย ปุคคละโล</b>
อันว่าบุคคลผู้ใดกระทำบุญดังวิสัชนามาสันนี้ไม่ลำบากปรารถนาเลย
ถ้าตายลงวันใดตัวบุญที่ทำไว้นั้นแลมาเป็นพี่เป็นน้องเป็นพ่อเป็นแม่พากันไป
เกิดในเมืองสวรรค์ไม่มีความสงไสเลยนี้แล
บพิตรพระราชสมภาร
อันว่ากิริยากระทำบุญให้ทานในพระศาสนาของเรานี้
ไม่ต้องปรารถนาก็คงจะได้เป็นแน่ด้วยกรรมว่า
พระยามัจจุราชตามเล็งดูอยู่ทุกวันทุก
คืนมิได้ขาด
ถ้าบุคคลผู้ใดกระทำบาปมากหรือทำบุญมาก
พระยามัจจุราชท่านก็ฮู้จงหมดจงสิ้นนี้แลบพิตรพระราชสมมิพาน(พระราชสมภาร)
อย่าต้องสงไสเลย
อันว่ามนุษย์เกิดมาในโลกทุกวันนี้หญิงก็ดีชายก็ดี
ท้าวพระยามหากษัตริย์ก็ดี
อันว่าพระยามัจจุราชไว้หน้าไว้ตานั้นก็หามิได้
เถิงจะเอาเงินทองสักฮ้อยเท่าพันทีมาไถ่เอาชีวิตไว้ก่อนก็ไม่ได้
ก็ต้องกระทำกาลกิริยาตายสิ่งเดียวกันไปหมดนี้แล
พระยาพิมพิสารพึงสันนิษฐานเข้าใจเทิด
เถิงว่าบุคคลผู้ใดจะมีริทธาศักดานุภาพมากสักเท่าใดๆ
ว่าจะหลบลี้หนีไปให้พ้นพระยามัจจุราช
อย่าพึงนึกเลย
ต้องได้ทิ้งลูกฮักแลเมียฮักไว้แล้วกระทำกิริยาตายไปแต่ตนผู้เดียว
อันว่าลูกฮักแลเมียฮักเข้าของเงินทองที่ฮักๆ ที่แพงๆ
นั้นจะได้ติดตัวไปเป็นเพื่อนเมื่อเวลาพระยามัจจุราชมาเอาไปนั้นก็หาก(ก็หามิ
ได้)
เว้นไว้แต่ศีลแลทานการกุศลนี้
แลจะมาอุปถัมภ์ค้ำชูพาตนไปเกิดในสวรรค์
ถ้าบุคคลผู้ใดหาบุญหากุศลมิได้แล้วเมื่อจะกระทำกาลกิริยาตายก็ทนขา<b>(ทุกข์ขา)</b>เวทนา
ยิ่งหนักหนา
ด้วยว่าบุญบาปมันมางอบงำไว้
อันว่าคนเราจำกาลกิริยาตายนี้อุปมาดังนอนหลับ
ถ้าผู้ใดได้กระทำกุศลไว้มาก
ตัวกุศลนั้นว่ามาพาตนเป็นยศศักดิ์บริวารพาตนไปเกิดในเมืองสวรรค์ด้วยหนทาง
อันกง
ถ้าบุคคลผู้ใดได้กระทำบาปกรรมไว้แล้ว
ถ้าตายลงวันไหนพวกบาปกรรมมันมาเป็นยศศักดิ์บริวารเอาบุคคลผู้นั้นไปเกิดใน
เมืองนรกเสวยทุกขาเวทนาอยู่ในเมืองนรกนั้นมีอายุยืนยาวได้ชั่วพระอาทิตย์พระ
จันทร์ก็มีอายุตามลำดับเขากระทำไว้นี้แล
พระยาพิมพิสารบพิตรพระราชสมภารเราเทศนาให้ท่านฟัง
อันว่าบุคคลเกิดมาในมนุสสาโลกทุกวันนี้
คนบาปมากว่าบุญเพราะสันนี้
คนไปเกิดในเมืองสวรรค์น้อย
หนักน้อยหนาประดุจดังตาโค
ลงไปเกิดในอยู่ในเมืองนรกมากมายยิ่งหนักหนา ประดุจดังขนโค
เหตุซะนี้แลจิงว่าคนบาปมากกั่วคนบุญ
อันว่ามนุษย์ทั้งหลายทุกวันนี้
ถึงจะกระทำบุญให้ทานฟังพระธรรมเทศนาก็น้อยหนักน้อยหนาที่จะให้ชมชื่นเหมือน
อย่างไปทำปาณาติบาตนั้นก็หามิได้
อันว่ากิริยาไปทำปาณาติบาตนั้นเถิงว่าจะไกลสักเท่าใดๆ
แต่รู้ข่าวว่าบ้านนั้นเขาได้เนื้อได้ปลามากมาย
แต่จะพูดกันท่อนั้นก็กลัวเพื่อนบ้านเขาจะได้ยินมาก
แต่ก็ตื่นดึกลุกเช้าก็พากันไปดู
จะหาคนเฝ้าเฮือน
๑ คนก็หามิได้นี้แล
จิงว่าคนบาปมากกั่วคนบุญ
ถ้าไปกระทำบุญให้ทานเหมือนอย่างไปทำปาณาติบาตนี้ก็จะว่าคนบุญมากกั่วคนบาป
เหตุซะนี้แลจิงว่าคนไปเกิดในเมืองสวรรค์น้อยหนักน้อยหนา
คนที่ลงไปอยู่ในนรกนั้นมากมายจะคันนะนา(คณนา)มิได้เลยนี้แล
พระยาพิมพิสารบพิตรพระราชสมภารท่านจิงตั้งโสตาผาสาด<b>(โสตประสาท) </b>เป็นภาชนะทองฮองฮับเอารัสสาพระธรรมเทศนาเทิด
ตัตถานปัตโต สาโลราชา สมเด็จพระเจ้าพิมพิสารก็นมัสการทูลถามต่อไปว่า
<b>ภันเต ภะคะวา</b>
ข้าแด่พระพุทธเจ้าข้า
อันว่าคนเกิดมาทุกวันนี้เหตุซะไหนจิงไม่คือกัน
ลางคนก็ฮูปงาม ลางคนก็ฮูปขี้เหร่
ลางคนก็ปัญญาดี
ลางคนก็หาปัญญามิได้ ลางคนก็อายุยืนยาว
ลางคนก็อายุสั้น
ลางคนมั่งมีเข้าของเงินทอง
ลางคนก็หาเข้าของเงินทองมิได้
ลางคนลางคนก็เสียงไพเพราะ
ลางคนก็เสียงไม่ดี คน
๑๐ จำพวกนี้แล
เหตุไหนจิงไม่คือกันพระพุทธเจ้าข้า
เขาก็คนแท้ๆ
ทำไมจิงไม่คือกันพระพุทธเจ้าข้า
เกล้าขม่อมสันสงไสยิ่งหนักหนา
ขอพระผู้เป็นเจ้าจิงวิสัชนาให้เกล้าขม่อมสันฟังในกาละบัดนี้เทิดพระพุทธเจ้า
ข้า
<b>อัถถา ภะคะวารโย วัจจะนัง สุตะวา</b>
สมเด็จพระพุทธเจ้าได้ทรงฟังถ้อยคำพระยาพิมพิสารอาราธนาดังนั้น
พระพุทธ เจ้าจิงตรัสว่า อ้อ ดูก่อน(มหา)บพิตรพระราชสมภาร
อันว่าบุคคล ๑๐ จำพวกนี้แล ชาติก่อนเขาได้กระทำกุศลต่างๆ
กัน อันว่าบุคคลเกิดมามีฮูปอันงาม แต่ชาติก่อนเขาได้กระทำบุญให้ทานแต่ของดีๆ
บริสุทธิ์ เกิดมาในชาตินี้จิงมีฮูปอันงามเป็นที่ชอบเนื้อเจริญใจแก่คนทั้งหลาย
อันว่าบุคคลเกิดมามีฮูปขี้เหร่นั้น แต่ชาติก่อนมิได้กระทำบุญให้ทาน
ด้วยเขา(ทำบุญให้ทาน)แต่ละทีก็เอาแต่ของเน่าของบูดบ่งาม
ตัวกินแล้วจิงเอามาทำบุญให้ทาน เหตุซะนี้แลเกิดมาชาตินี้จิงไม่มีฮูปอันงาม
อันว่าบุคคลเกิดมามีปัญญาสลาด แต่ชาติก่อนเขาได้เล่าเฮียนพยัญชนะแลได้เขียนไว้ในพระศาสนา
เกิดมาชาตินี้เขาจิงสลาดปัญญาดี อันว่าคนเกิดมาหาปัญญามิได้นั้น
แต่ชาติก่อนเขามิได้บวชได้เฮียนแลไม่ได้เข้าวัดฟังธรรม
ไม่ฮู้จักศีล ๕ ศีล ๘ เกิดมาชาตินี้จิงหาปัญญามิได้
จะนับ ๑๐ ก็ไม่ถ้วนไม่ถึง อันว่าคนเกิดมามีอายุยืนยาวนั้น
แต่ชาติก่อนเขาได้ปลูกไม้ศรีมหาโพธิ์ไว้ในพระศาสนา
เกิดมาชาตินี้ อายุเขาจิงยืนยาว อันว่าคนเกิดมามีอายุสั้นพลันตายนั้น
แต่ชาติก่อนมันได้ไปลักเอาทรัพย์เขามากระทำบุญให้ทาน
เกิดชาตินี้จิงมีอายุสั้นเกิดแล้วตายหาประหมานมิได้เลย
อันว่าคนเกิดมามีเข้าของเงินทองแต่หนุ่มๆ ถึงเถ้านั้น
แต่ชาติก่อนเขาได้กระทำบุญให้ทานแล้วท่านก็เอาทรัพย์ไปฝังไว้ในพระศาสนา
ไม่เป็นคนขี้ตระหนี่เหนียวแหน้น เกิดมาชาตินี้เขาจิงมีทรัพย์สินเงินทองมากกั่วคนทั้งหลาย
อันว่าคนเกิดมาหาเงินทองมิได้นั้น แต่ชาติก่อนเขาเป็นคนขี้ถะหนี่เข้าของเงินทอง
เห็นหมู่บ้านเขากระทำบุญให้ทานแลฟังธรรมเทศนา
มันก็เกิดเสยเลยบ่เหลียวดู มันก็เฮ็ดดังหูบ่ฮู้ตาบ่เห็น
ถ้ามันจะมาทำบุญให้ทานข้าวน้ำแต่ละที มันเสียดายเงินของมัน
เพราะซะนั้น เกิดมาชาตินี้มันจิงเป็นคนทุกข์ไฮ้เข็ญใจหาเข้าของเงินทองจะกิน
หาผ้าจะนุ่งหาเกลือจะกับก็หามิได้ อันว่าคนที่เกิดมามีเสียงเพราะเสาะใสนั้น
แต่ชาติก่อนเขาได้ให้ฆ้องระฆังแซ่ง(ฉาบ)เป็นทาน
เกิดมาชาตินี้จิงมีเสียงไพเราะ<b> </b>เพราะ
เสาะใส
อันว่าคนที่เกิดมาเสียงไม่ดีนั้น
แต่ชาติก่อนมิได้สร้างฆ้องระฆังไว้ในพระศาสนาเกิดมาชาตินี้เสียงจิงไม่ดีนี้
แล
พระยาพิมพิสารบพิตรพระราชสมภารพึงสันนิษฐานเข้าใจเทิด
ตัตถาคะปัตโต สาโรราชา
สมเด็จพระยาพิมพิสารจิงกราบทูลถามต่อไปว่า
อันว่าคนเกิดมาพูดไม่ออกเป็นคนกืกนั้นเหตุสันไหนพระพุทธเจ้าข้า
ขอพระผู้เป็นเจ้าจิงวิสัชนาให้เกล้าขม่อมสันฟังในกาละบัดนี้เทิด
สมเด็จพระพุทธเจ้าได้ทรงฟังจิงตักว่า
อ้อ
ดูก่อนอันว่าคนเกิดมาพูดไม่ออกนั้นฤาบพิตรพระราชสมภาร
แต่ชาติก่อนมันเป็นบ่าวเป็นสาวอยู่
พระภิกษุเดินทางมาขอบิณฑบาตน้ำกินแลน้ำอาบ
มันก็ถือว่ามันอายมันพูดไม่เป็นปากไม่เป็น
มันก็เลยหาบน้ำเดินหนีเสีย
เหตุซะนั้นแลจิงมาบังเกิดเป็นคนกืกอยู่
๕ ฮ้อยชาติจิงจะสิ้นกรรมนั้นแล
พระยาพิมพิสารจิงทูลถามต่อไปว่า
อันว่าคนเกิดมาหูหนักตาบอ มาแต่เล็กๆ
น้อยๆ นั้นเหตุสันไหน
ขอพระพุทธเจ้าจิงวิสัชนาให้เกล้าขม่อมสันฟังในกาละบัดนี้เทิด
สมเด็จพระพุทธเจ้าได้ทรงฟังจิงตรัสว่า
อ้อ ดูก่อนบพิตรพระราชสมภาร
อันว่าคนที่เกิดมาหูหนักตาบอดนั้น
แต่ชาติก่อนมันมาฟังธรรมเทศนา
มันมาเถิงโฮงธรรมมาพักศาลาแล้วมันก็ซักซวนเขาพูดต่างๆ
เหมือนอย่างบ่มาฟังธรรม
คนที่เขาตั้ง(ใจ)ฟังนั้นก็พลอยเสียสติไปด้วย
คำที่เขาพูดกันนั้นแล
คนที่เขาพูดกันจิงมาบังเกิดเป็นคนหูหนักตาบอดอยู่
๕ ฮ้อยชาติจิงจะสิ้นกรรม
สมเด็จพระเจ้าพิมพิสารจิงทูลถามต่อไปว่า
พระพุทธิเจ้าข้า
อันว่าคนที่เกิดมาเป็นขี้กากขี้เจี้ยน(เกลื้อน)ขี้เฮี้ยนขี้ทูดกุฏฐังนั้น
เป็นเหตุซะไหนเล่าพระพุทธเจ้าข้า
ขอพระพุทธเจ้าจิงวิสัชนาให้เกล้าขม่อมสันฟังให้แจ้งในกาละบัดนี้เทิด
สมเด็จพระพุทธเจ้าได้ทรงฟังจิงตรัสว่า
อ้อ ดูก่อนบพิตรพระราชสมภาร
อันว่าคนเกิดมาที่เป็นขี้กากขี้เฮี้ยนขี้เจี้ยนขี้ทูดกุฏฐังนั้นฤา
แต่ชาติก่อนมันไปเทียวล่อลวง
เอาทรัพย์เขามาเป็นของตัวแล้วมันจิงได้มาบังเกิดเป็นคนไม่สมประกอบแลเป็นขี้
กากขี้เจี้ยนขี้เฮี้ยนขี้ทูดกุฏฐังนั้นแต่จะได้เกิดใช้ชาติอยู่เถิง
๕ ฮ้อยชาติจิงจะสิ้นกรรม
สมเด็จพระยาพิมพิสารจิงทูลถามต่อไปว่า
ภันเต ภะคะวา ข้าแต่พระพุทธเจ้าข้า
อันว่าคนเกิดมาเป็นข้อยข้าแต่หนุ่มจนเถ้าแก่จนตายนั้นเป็นเหตุซะไหนพระพุทธิ
เจ้าข้า
ขอพระผู้เป็นเจ้าจงวิสัชนาให้เกล้าขม่อมสันฟังในกาละบัดนี้เทิดพระพุทธิเจ้า
ข้า
สมเด็จพระพุทธิเจ้าได้ทรงฟังถ้อยคำพระยาพิมพิสารจิงตรัสว่า
อ้อ ดูก่อนบพิตรพระราชสมภาร
อันว่าคนเกิดมาเป็นบ่าวเขาแต่หนุ่มจนแก่จนตายนั้นฤา
แต่ชาติก่อนมันได้ไปยืมเอาเงินเขามา
ไม่หาใช้ไปแทนเขาแล้วมันก็กระทำกาลกิริยาตายเงินเขาสูญแล้ว
เหตุซะนั้นแลมันจิงได้เกิดมาเป็นบ่าวเขาแต่หนุ่มจนแก่จนตายนี้แล
พระยาพิมพิสารท่านจงสันนิษฐานเข้าใจเทิด
อันว่าบุคคลผู้ใดได้
เป็นหนี้เขาตั้งแต่อัด ๑
ขึ้นไปมิได้หาใช้แทนเขา
ถ้าตายจากมนุสสาโลกแล้วก็จะทง(ทรง)ทุกขาเวทนาอยู่ในนรกนั้นประหมานมิได้
เลย ถ้าพ้นจากนรกแล้วก็จะได้มาเกิดเป็นบ่าวเขาอีก
๕ ฮ้อยชาติ
อันว่าคนเฮาทุกวันนี้หญิงก็ดีชายก็ดี
ที่เกิดมาเป็นบ่าวเขานั้น
ชาติก่อนมันเป็นลูกหนี้เขาทั้งนั้น
เกิดมาชาตินี้จิงมาเป็นบ่าวเขานี้แล
พระยาพิมพิสารจิงสันนิษฐานเข้าใจเทิด
สมเด็จพระยาพิมพิสารทูลถามต่อไปว่า
พระพุทธเจ้าข้า
อันว่าคนเกิดมาเป็นบ้าใบ้เสียสตินั้นเป็นเหตุซะไหนเล่าพระพุทธเจ้าข้า
ขอพระพุทธเจ้าจิงวิสัชนาให้เกล้าขม่อมสันฟังในกาละบัดนี้เทิดพระพุทธเจ้าข้า
ตัง สุตะวา
สมเด็จพระพุทธิเจ้าได้ทรงฟังจิงตรัสว่า
อ้อ ดูก่อนบพิตรพระราชสมภาร
อันว่าคนเกิดมาเป็นบ้าใบ้เสียจิตนั้นลือ
แต่ชาติก่อนมันเป็นเจ้าเสน่ดีทำให้ชายหญิงเป็นบ้าแก้ผ้าเสื้อลืมเนื้อลืม
กายหลงฮ้องไห้นำ
เหตุซะนั้นแลเกิดมาชาตินี้จิงได้เป็นบ้านี้แล
ท่านทั้งหลายที่นั่งสัมโมสรชุมนุมในสถานที่นี้ฟังสันนี้เข้าใจเทิด
นะปะโตสาโรราชา
สมเด็จพระยาพิมพิสารจิงนมัสการทูลถามว่า
ภันเต ภะคะวา ข้าแต่พระผู้เป็นเจ้า
อันว่าบุคคลทั้งหลายหญิงก็ดี
ชายก็ดีมีใจใสศรัทธาทำบุญให้ทานไว้ในพระศาสนาจะมีผลาอานิสงส์เป็นประการใด
ขอพระผู้เป็นเจ้าจิงวิสัชนาให้เกล้าขม่อมสันฟังให้แจ้งในกาละบัดนี้เทิดพระ
พุทธิเจ้าข้า ตัง
สุตะวา
สมเด็จพระพุทธิเจ้าได้ทรงฟังถ้อยคำพระยาพิมพิสารอาราธนาดังนั้น
จิงตรัสธรรมเทศนาว่า
ดูก่อนบพิตรพระราชสมภาร ท่านจงตั้งโสตาผาสาด(โสตประสาท)
เป็นภาชนะทองมาฮับเอารัสสะธรรมเทศนาเทิด
อัตตะมาจะสำแดงให้ได้ฟัง
อันว่าบุคคลผู้ใดได้มาฟังพระสัทธรรมเทศนาได้บุญ
๑๒ พัน ได้เฮียกกันเทิดได้บุญ ๑๕ พัน
ได้สร้างหนังสือไว้ในพระศาสนาได้บุญ
๒ หมื่นพัน สร้างพระพุทธรูปได้บุญ ๑๘
พัน ได้ถวายผ้าพิดานได้บุญ
๑๐ พัน สร้าง (ล.๘ น.๒) วิหารได้บุญพัน
๑ สร้างวัดได้บุญ ๓ พัน
ปลูกต้นโพธิ์ได้บุญ ๔
พัน สร้างกุตติ<b>(กุฏิ)</b>ได้
บุญ
๑๑ พัน สร้างโหวด(โบสถ์)ได้บุญ ๑๕ พัน
สร้างถานได้
๘๐ พัน สร้างศาลา ได้ ๓ หมื่นพัน
สร้างตะพาน(สะพาน)ได้บุญหมื่นพัน
สร้างเสาทองได้บุญ ๔ พัน
สร้างทางเดินได้บุญ ๑๐
พัน สร้างตู้ใส่หนังสือได้บุญ ๑๗ พัน
สร้างหอไตรได้บุญ
๓๒ พัน สร้างฆ้องได้บุญ ๑๓ พัน
สร้างระฆังได้บุญ
๑๒ พัน สร้างกลองได้บุญ ๙ พัน
ให้ผ้าพิดานได้บุญ
๒ พัน ถวายจีวรได้บุญ ๒๐ พัน
ทอดกฐินได้บุญ ๔๐๐
พัน ทอดบังสุกุลได้บุญ ๘๐ พัน
ทอดผ้าป่าได้บุญ
๒ หมื่นพัน สวดมนตร์ได้บุญ ๑๐ พัน
ภาวนาพระไตรลักขณญานได้บุญ
๙ พัน ภาวนาตุรญานได้บุญ ๑๑ พัน
รักษาศีลได้บุญ
๑๒ พัน ภาวนาจาตุพรหมวิหารได้บุญ ๑๓ พัน
ภาวนานะโมพุทธายะได้บุญ
๑๕ พัน ภาวนาพระธรรมบท ๑ ได้บุญ ๑๗ พัน
ภาวนาทุกขัง
ได้บุญ ๑๘ พัน ภาวนาอนัตตาได้บุญ ๑๓ พัน
ภาวนามะ(อะ)อุ
อุอะมะ ได้บุญ ๑๘ พัน
สวดมนตร์ฮ้อยทีบ่ท่อจำศีลวัน
๑ จำศีลฮ้อยที บ่ท่อภาวนาพรหมวิหารวัน ๑
บวชลูกเป็นเณรได้บุญ
๔ พัน บวชลูกเป็นพระได้ บุญ ๑๖ พัน
บวชตัวเองได้บุญได้
๔๔ พัน บวชน้องได้บุญ ๑๓
กับ(กัปป์)บวชพี่ชายได้บุญ
๑๔ กัปป์ บวชหลานได้บุญ ๘ กัปป์
บวชโปรดคนอนาถาหาที่เพิ่งบ่ได้ได้บุญ
๓ กัปป์ ผัวบวชเมียได้บุญ๑๒ กัปป์
เมียบวชผัวได้บุญ
๔๐๐ กัปป์ ใส่บาตรให้พระได้บุญ ๑๖ กัปป์
ให้หมากพลูเป็นทานได้บุญ
๒ กัปป์ ให้ข้าวเป็นทานได้บุญ ๒ กัปป์
ให้ข้าวเป็นทานกับเด็กน้อยเลี้ยงควายได้บุญ
๖ พัน
ให้ข้าวเป็นทานกับคนเดินทางมาขอได้บุญ ๘
พัน ให้น้ำเป็นทานได้บุญ ๑๒ พัน
บอกชาวบ้านใส่บาตรได้บุญ
๑๖ พัน
เทียวป่าวฮ้องคนมาทำบุญให้ทานได้บุญหมื่น
๑ ยกมืออนุโมทนาได้อานิสงส์พัน ๑ นี้แล
บพิตรพระราชสมภาร
อันว่าบุคคลทำบุญให้ทานไว้ในพระศาสนาทุกวันนี้ก็มีอานิสงส์อย่างนี้แล
ถ้าบุคคลผู้ใดปรารถนาอยากประสบกับพระศรีอารย์
ก็ให้อัชชะหา(อุตสาหะ)ทำบุญให้ทานเหมือนอย่างเฮาเทศนาให้ท่านฟังนี้เทิดจิง
จะได้ประสบกับพระศรีอารย์ในภายภาคครั้งหน้า
ถ้าแม่นบุคคลผู้ใดทำบุญได้เหมือนอย่างเฮาเทศนาให้ท่านฟังนี้ไม่ต้องปรารถนา
ก็คงจะได้เห็นพระศาสนาของพระศรีอารย์เป็นแน่นี้แล
ท่านทั้งหลายที่มานั่งสัมโมสรประชุมกันในสถานที่นี้
ถ้าบุคคลผู้ใดปรารถนาอยากเห็นหน้าพระศรีอารย์แล้วก็ให้อดสาตั้งใจฟังธรรม
ให้ทานรักษาศีลจำเริญเมตตาภาวนาเถิงจะได้เห็นหน้าพระศรีอารย์ที่ท่านจะมา
ตัด(ตรัสรู้)ในภายภาคหน้านี้แล
พระยาพิมพิสารบพิตรพระราชสมภารจงสันนิฐานเข้าใจเทิด
เฮาจะเทศนาให้ฟัง
อันว่าบุคคลใดอดสาทำบุญให้ทานฟังพระสัทธรรมเทศนารักษาศีลสวดมนตร์ภาวนาดัง
วิสัชนามาซะนี้ก็คงได้ประสบพบพระศรีอารย์เป็นแน่นี้แล
พระยาพิมพิสารถ้าบุคคลผู้ใดอยากพบพระศรีอารย์แล้วก็ให้ตั้งใจทำบุญให้ทานเห
มือนอย่างเฮาเทศนาให้ท่านฟังนี้เทินก็สิ้นศาสนาของเฮาแล้วพระศรีอารย์จะลงมา
ตัด(ตรัสรู้)เป็นพระพุทธเจ้าต่อไปนี้แลบพิตรพระราชสมภารจงตั้งโสตาผาสาด(โสต
ประสาท)เป็นภาชนะทองมาฮองฮับเอารัสสาธรรมเทศนาเทิน
อัตตะมาจาสำแดงให้ฟังในใจความว่า ครั้ง ๑
ยังมีพระมาลัยองค์
๑ เกิดที่ก้ำในแขงเมืองลังการนั้น
ใจความว่าท่านนั้นเป็นพระอรหันต์ที่สุดท้ายกั่วพระอรหันต์ทั้ง
๒
แต่มีฤทธิ์เดชเหมือนกันกับพระโมคคัลลาที่หอเหิรเดินอากาศแลดำดินแซกพระสุธา
ได้หมดทุกอย่าง
ท่านเลยไปโปรดสัตว์ในนรกแลสัตว์ในสวรรค์อย่างเดียวกันกับพระโมคคัลลาเมื่อ
วัน
๑
ก็หอขึ้นไปชั้นฟ้าตาวติง(ดาวดึงส์) ตั้งไปไหว้พระเจดีย์มุลละนี(จุฬามณี)ก็
ถึงชั้นตาวติงก็เป็นวันพระก็เหลียวเห็นฝูงเทวดาทั้งหลายมาประชุมฟังธรรม
เทศนาพระศรีอารย์
พระมาลัยจิงเข้าไปถามว่าท่านนะฤาชื่อว่าพระศรีอารย์
ๆ จิงบอกว่า
อาตมานี้แลชื่อว่าพระศรีอารย์
พระมาลัยจิงถามต่อไปว่าศีลทานการกุศลของท่านนี้ดีอย่างไล(ไร)ธรรมเทศนาของ
ท่านดีอย่างไร
พระศรีอารย์จิง บอกว่า
ถ้าบุคคลผู้ใดได้รักษาศีลฟังธรรมเทศนาแล้ว
เฮาก็เปิดประตูนรกให้เห็นสว่างแจ้งแก่ตาโลก พระมาลัยจิงถามว่า
พระศรีอารย์ยังนานเท่าใดจิงจะลงไปโปรดสัตว์ในมนุสสโลก
พระศรีอารย์จิง
ตอบว่าพอสิ้นพระศาสนาของพระพุทธิเจ้าองค์นี้แล้วเฮาจะลงไปตัด(ตรัสรู้)เป็น
พระพุทธเจ้าต่อไปเมื่อเวลาเฮาได้เป็นพระพุทธเจ้าแล้วในเมืองมนุสสโลกที่จะมี
คนทุกข์ไฮ้เข็ญใจยาจกคนขอกระจอกงอกง่อยหูหนวกตาบอดไม่มีเลย
เป็นคนผู้ดีสีสุกมั่งมีทั่วหน้ากันทั้งนั้นแล
จะมีต้นไม้กามมะพึกเกิดขึ้น ๔
ต้นทุกมุมเมืองสำฮอย
๑ ปรารถนาสิ่งใดๆ
ก็ไปนึกเอาที่ต้นไม้กามมะพึกนั้น
ถ้าดอกผลมันตกมาก็กลับกลายเป็นเข้าของแก้วแหวนเงินทองได้ดังความปรารถนาทุก
ประการ
เฮาจะเทศนาโปรดสั่งสอนธรรมอันพิเศษและเปิดประตูนรกเสียก็เปิดประตู
สวรรค์ และนิรพานให้คนทั้งหลายเข้าบรมสุขามหากษัตริย์นี้และพระมาลัยท่านจง
ลงไปในเมืองมนุสสาโลกแล้วให้ท่านไปสั่งสอนเขาด้วยเทิด
ถ้าบุคคลผู้ใดอยากได้ประสบพบเฮาแล้ว
ท่านก็ไปบอกให้เขาทำบุญให้ทานรักษาศีลเจริญเมตตาภาวนาอดสาฟังธรรมเทศนาในปี
ในเดือนอย่าให้ขาดเทิด
ถ้าบุคคลผู้ใดทำได้เหมือนอย่างเฮาเทศนาให้ท่านฟังนี้แล้วจิงจะได้เห็นศาสนา
ของเฮาในภายภาคครั้งหน้าตั้งแต่นี้ต่อไปไม่นานเท่าใดยังอยู่
๒๕๔๙
พรรษาจิงจะสิ้นพระศาสนาของพระสัมมณโคดมองค์นี้
พระสัทธรรมเทศนาสำแดงมาก็เป็นสาวันนะกานที่บ่ดี
สำมุดยุตติกาไว้แต่เพียงนี้
เอวังก็มีด้วยประการัจสะนี้ฯฯฯ
ลิจจนาแล้วยามแลงแลเจ้าเฮย ตัวใดตกให้ยอ
ตัวใดบ่พอให้หาใส่แดเนอ
เออได้เขียนหนังสือพระยาพิมพิสารไว้กับศาสนาพระพุทธเจ้า
ตราบต่อเท่าเข้าสู่นีรพานขออย่าให้มีมารมาประโจนแพ้ได้ด้วยเตชะพระพุทธเจ้า
พระธรรมเจ้า พระสงฆ์เจ้านี้ก็ข้า สาธุ ๆ
อนุโมทามิ
อันหนึ่งนั้นขอให้ผู้ข้านี้ม้มจากทุกข์จากภัยจากโรคาพยาธิทั้งชาตินี้แลชาติ
หน้าตราบต่อเท่าเข้าสู่นีรพานก็ข้าเทิน
แล้วท่อนี้ก่อนแลเจ้าเฮย </span></div>ລູກຊາວດອນhttp://www.blogger.com/profile/09053106765266964374noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8074770759083556331.post-69624234362144520142011-12-20T18:43:00.001-08:002011-12-21T18:56:43.118-08:00ນິທານປາແດກ ປາສະໝໍ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: black; font-family: MS Sans Serif,Tahoma,sans-serif; font-size: small;"> ในสมัยของพระพุทธเจ้าพระนามว่า
ตัตตาการา (ล.<span style="color: #6600cc; font-family: MS Sans Serif;"><sup>๑</sup></span>
ตัณหังการ) มีพระราชาองค์หนึ่ง
พระนามว่าพรหมทัต
มีมเหสีพระนามว่าวรุณวดีราชเทวี
ปกครองเมืองพาราณสีด้วยทศพิธราชธรรม
ยังมีหมู่บ้านแห่งหนึ่งชื่อว่าปาจินคาม ตั้งอยู่ริมฝั่งน้ำ
มีประมาณ ๓๐๐ หลังคาเรือน
มีนายกวานบ้านหรือหัวหน้าหมู่บ้านชื่อว่าตาแสนไช
มีภรรยาชื่อว่านางบัวไข
มีลูกชายคนหนึ่งชื่อว่าท้าวบัวพันชั้น
เมื่อท้าวบัวพันชั้นอายุได้ ๑๖ ปี
ตาแสนไชก็ตายจากไป
หลังจากนั้นนางบัวไขก็ไปสู่ขอนางปัททุมมามาเป็นภรรยาท้าวบัวพันชั้น
อยู่กินกันมาได้ ๖ ปีก็ยังไม่มีลูก
นางบัวไขจึงบอกให้อธิษฐานขอลูกจากเทวดาและสิ่งศักดิ์สิทธิ์
ด้วยแรงอธิษฐานของนางจึงร้อนไปถึงพระอินทร์
แล้วพระอินทร์จึงทรงพิจารณาหาเทวดาผู้ที่จะสิ้นอายุขัย
ก็พบว่ามีเทพบุตรตนหนึ่งซึ่งเป็นหน่อพุทธางกูรโพธิสัตว์กำลังจะสิ้นอายุขัย
จะจุติลงไปเกิดในโลกมนุษย์
พระอินทร์จึงเสด็จไปเชิญเทพบุตรตนนั้นลงไปเกิดในครรภ์ของนางปัททุมมา
เทพบุตรตนนั้นก็รับแต่โดยดี
และก่อนที่จะลงไปเกิดในโลกมนุษย์พระอินทร์ได้ส่งเทพธิดา
๔ นางลงไปเกิดพร้อมกัน
และได้มอบของวิเศษให้แก่เทพธิดาทั้ง
๔ นางลงไปเกิดด้วยดังนี้คือ
ได้มอบงาช้างทิพย์คู่หนึ่งพร้อมทั้งแหวนธำมรงค์ให้แก่นางมาสเทพธิดา
มอบกงจักรแก้วให้แก่นางพยฆราชกัญญาเทพธิดา
มอบดาบสีคันไชให้แก่นางสีหาราชกัญญาเทพธิดา
และมอบฆ้องวิเศษให้แก่นางคชุทกราชกัญญาเทพธิดา
ขณะที่ลงมาเกิดพอถึงกลางท้องฟ้าเทพบุตรและเทพธิดาทั้ง
๕ ตนก็ถูกลมพัดให้ไปเกิดคนละแห่ง
กล่าวคือนางมาสเทพธิดาลงไปเกิดในครรภ์ของนางโมลีราชเทวีมเหสีของพระยาตุ้ม
วังฟ้าฮ่วนกษัตริย์เมืองราชคฤห์
นางพยฆราชกัญญาเทพธิดาลงไปเกิดในท้องของนางเสือโคร่ง
นางสีหาราชกัญญาเทพธิดาลงไปในท้องของนางราชสีห์
นางคชุทกราชกัญญาเทพธิดาลงไปเกิดในท้องของนางช้างน้ำ
นางทั้ง ๔ มีรูปโฉมผิวพรรณงดงามมาก
ส่วนเทพบุตรได้ลงไปเกิดในครรภ์ของนางปัททุมมา
ณ บ้านปาจินคาม เมืองพาราณสี มีนามว่า
บุษบา
เมื่อท้าวบุษบาอายุได้ ๗
ปีท้าวบัวพันชั้นและนางปัททุมมาก็ตายจากไป
ท้าวบุษบาจึงเป็นกำพร้าอยู่กับย่าเพียง ๒ คนโดยมีชีวิตอยู่อย่างลำบากยากจน
อยู่มาวันหนึ่งท้าวกำพร้าบุษบาลงไปอาบน้ำที่หนองน้ำเห็นคนตกเบ็ดได้ปลามาก
มาย
จึงอยากจะตกเบ็ดกับเขาบ้าง
จึงไปอ้อนวอนย่าให้หาเบ็ดให้
เพราะความยากจนแม้สักว่ามีดจะผ่าฟืนก็ยังไม่มี
ย่าจึงห้ามไว้
แต่ท้าวกำพร้าบุษบาก็ยังอ้อนวอนอยู่
จนในที่สุดย่าก็ไปค้นหาของที่พอจะมีค่าบ้างและได้เห็นกระดิ่งทอง
๓
ลูกจึงเอาไปขอแลกเบ็ดกับเด็กชาวบ้านแล้วท้าวกำพร้าบุษบาก็ไปตกเบ็ดได้ปลาหมอ
มากมายแล้วจึงหาบกลับบ้านเอามาทำเป็นอาหารกินที่เหลือก็เอามาทำปลาร้าไว้
เพื่อแลกและขายเลี้ยงชีวิต
ในวันหนึ่งได้ฝากพ่อค้าสำเภาไปขายที่เมืองหล้าน้ำ
พอไปถึงเมืองหล้าน้ำพ่อค้าเปิดไหปลาร้าเพื่อเอาไปขาย
แต่ปลาร้ามีกลิ่นเหม็นมากจึงไม่มีคนซื้อ
พอถึงตอนกลางคืนพระอินทร์ได้เอาปลาร้าทิพย์ลงมาจากสวรรค์มาใส่ไว้แทน
กลิ่นปลาร้าทิพย์หอมฟุ้งกระจายไปทั่วเมือง
พอวันรุ่งขึ้นพ่อค้าสำเภาเปิดไหแล้วชิมดูปรากฏว่าปลาร้านั้นมีรสชาติอร่อย
มากจึงปรึกษากันว่าจะนำไปถวายพระราชาเมืองหล้าน้ำเท่านั้นจึงจะเหมาะสม
จึงนำไปถวายพระราชาแล้วกลับมาขายของตามเดิม
ฝ่ายพระราชาเมืองหล่าน้ำจึงให้พวกมหาดเล็กเปิดดูแล้วกลิ่นก็หอมฟุ้งตระหลบ
อบอวลไปทั่วเมืองแล้วจึงชิมดู
ปลาร้ามีรสชาติอร่อยมาก
พระราชาเมืองหล้าน้ำจึงให้พวกมหาดเล็กควักปลาร้าออกแล้วให้เอาแก้วแหวนเงิน
ทองใส่ไว้แทนและเอาปลาร้าปกปิดไว้ข้างบนแล้วปิดไหไว้ดังเดิม
วันต่อมาพวกพ่อค้าขายของหมดแล้วจึงมาทูลลาพระราชาเมืองหล้าน้ำกลับ
พระราชาจึงตรัสหยอกล้อเล่นกับพ่อค้าสำเภาว่า
ปลาร้าในเมืองนี้มีมากมายไม่ต้องการปลาร้าไหนี้
ให้เอากลับคืนไปให้ท้าวกำพร้าเสีย
พ่อค้าสำเภาเข้าใจว่าพระราชาตรัสจริง
จึงไม่ได้เปิดดู
พอกลับมาถึงบ้านจึงไปบอกให้ท้าวกำพร้ามาเอาไหปลาร้ากลับไป
ท้าวกำพร้าก็มาเอาไปเก็บไว้ที่บ้านโดยไม่ได้เปิดดู
จนเวลาผ่านไป ๓–๔ ปี
พ่อค้าสำเภาไปขายของที่เมืองราชคฤห์ท้าวกำพร้าก็ฝากปลาร้าไหเดิมไปขาย
พอไปถึงเมืองราชคฤห์ก็เอาปลาร้าไหนั้นไปถวายพระยาตุ้มวังฟ้าฮ่วน
หลังจากพวกพ่อค้าสำเภาลงไปจากปราสาทพระยาตุ้มวังฟ้าฮ่วนก็ให้พวกมหาดเล็ก
เปิดดูไหปลาร้านั้น
พอหยั่งมือลงไปประมาณข้อมือหนึ่งก็พบแก้วแหวนเงินทองมากมาย
จึงทรงดำริว่าไหปลาร้านี้มิใช่ของคนธรรมดา น่าจะเป็นของคนผู้มีบุญญาธิการ
และทรงดำริว่าจะยกนางมาสให้แก่เจ้าของไหปลาร้านั้นจึงประชุมเสนาอำมาตย์แล้ว
ให้หมอโหรมาทำนายดูดวงชะตาของเจ้าของไหปลาร้า
จึงรู้ว่าท้าวกำพร้าเป็นผู้ที่มีบุญญาธิการและเป็นคู่ครองของนางมาสที่ลงมา
เกิดจากสวรรค์ด้วยกัน
จึงตัดสินใจยกนางมาสให้โดยให้นางมาสเข้าไปอยู่ในงาช้างทิพย์คู่ที่ลงมาจาก
สวรรค์พร้อมกับนางมาสพร้อมด้วยแก้วแหวนเงินทองมากมายแล้ว
เมื่อพวกพ่อค้าสำเภามาลากลับเมืองก็ให้พวกพ่อค้าสำเภาเอางาช้างคู่นั้นไปฝาก
ท้าวกำพร้าบุษบาเป็นค่าปลาร้า
เมื่อพวกพ่อค้าสำเภากลับไปถึงเมืองพาราณสีแล้วก็ไปบอกให้ท้าวกำพร้ามาแบกเอา
งาช้างคู่นั้น
ท้าวกำพร้าดีใจมากจึงรีบมาหามงาช้างพร้อมกับย่า
แต่งาช้างหนักมากต้องใช้คน ๗–๘
คนจึงจะหามได้
เนื่องจากมีเพียงแค่ ๒
คนคือย่าและหลาน
นางบัวไขผู้เป็นย่าจึงให้ท้าวกำพร้าบุษบาอธิษฐานว่าถ้าเป็นผู้ที่มี
บุญญาธิการจริงก็ให้ยกงาช้างได้โดยง่าย
แล้วท้าวกำพร้าก็อธิษฐานและยกงาช้างนั้นขึ้นบ่าหามไปถึงฝั่งน้ำได้โดยง่าย
แต่พอจะหามไปบ้านงาช้างนั้นก็กลับหนักอีก
ท้าวกำพร้าจึงอธิษฐานให้งาช้างหมุนเวียนไปในทิศที่จะอยู่แล้วมีความสุขความ
เจริญ
แล้วงาช้างก็เวียนเคลื่อนไปในด้านทิศเหนือไปหยุดอยู่ตรงระหว่างชะง่อนหิน
แห่งหนึ่งก็มืดค่ำพอดี
แล้วทั้งย่าและหลานก็เฝ้างาช้างคู่นั้น
ด้วยความเหนื่อยและความหิวย่าและหลานก็พากันนอนหลับไป
ขณะที่ย่าและหลานนอนหลับอยู่นั้น
นางมาสก็ออกจากงาช้างมาเนรมิตกระท่อม
เอาอาหารทิพย์ออกมาจัดเตรียมไว้และจุดไฟให้สว่าง
ย่าและหลานตื่นขึ้นมาเห็นอาหารก็ไม่ยอมกิน
เพราะคิดว่าคนที่จัดเตรียมอาหารไว้ให้นั้นต้องการจะฆ่าหรือไม่ก็ปรับสินไหม
จึงนอนหลับ
นางมาสก็ออกมาอุ้มเอานางบัวไขและท้าวกำพร้าขึ้นไปนอนบนกระท่อมและห่มผ้าให้
แล้วก็เข้าไปอยู่ในงาช้างตามเดิม
วันรุ่งขึ้นย่าและหลานจึงไปเก็บข้าวของที่บ้านเพื่อมาอยู่เฝ้างาช้าง
พอมาถึงก็มีคนจัดเตรียมอาหารไว้ให้อีก
ด้วยความหิวทั้งย่าและหลานจึงกินจนอิ่มแล้วก็มืดค่ำและนอนหลับไป
วันต่อมาท้าวกำพร้าใช้อุบายเพื่อจะแอบดูคนที่มาจัดเตรียมอาหารไว้ให้โดยบอก
ให้ย่าไปตักน้ำแล้วตนเองก็แอบซุ่มอยู่พุ่มไม้
พอเห็นนางมาสออกมาจากงาช้างเก็บกวาดกระท่อมอยู่
จึงรีบวิ่งไปจับแขนนางมาสเอาไว้
แล้วถามความเป็นมาทุกอย่างต่อจากนั้นทั้ง
๒ ก็อยู่กินเป็นสามีภรรยากัน
หลังจากนั้นมาทั้ง
๓
คนก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขในกระท่อมกลางป่านั้นโดยไม่ได้ไปขอข้าวปลา
อาหารเสื้อผ้ากับชาวบ้านอีกต่อไป
<br />
เวลาผ่านไปหลายเดือน
ชาวบ้านปาจินคามไม่เห็นย่าและหลานทั้ง
๒ มาขอข้าวปลาอาหารเหมือนเดิมตั้งแต่ไปอยู่เฝ้างาช้าง
จึงได้ส่งคนไปสืบดูจึงรู้ว่าคนทั้ง ๒
ยังมีชีวิตอยู่และท้าวกำพร้ายังมีภรรยาที่มีรูปโฉมงดงามราวกับเทพธิดา
ข่าวความงามของนางมาสก็แพร่กระจายไปถึงพระกรรณของพระยาพรหมทัตว่า
ท้าวกำพร้าบุษบาซึ่งอยู่กระท่อมกลางป่ามีภรรยาสวยราวกับเทพธิดา
เพราะราคะตัณหาเข้าครอบงำพระยาพรหมทัตจึงอยากได้นางมาสมาเป็นพระเทวี
จึงวางอุบายเพื่อจะฆ่าท้าวกำพร้าบุษบา
โดยการให้ท้าวกำพร้าบุษบาไปเอาน้ำนมเสือโคร่ง
น้ำนมราชสีห์
และน้ำนมช้างน้ำตามลำดับเพื่อเอามาเป็นยาอายุวัฒนะ
ซึ่งท้าวกำพร้าก็สามารถหามาได้ทุกครั้ง และได้ภรรยามาเพิ่มทุกครั้ง
คือนางพยฆราชกัญญา นางสีหาราชกัญญา
และนางคชุทกราชกัญญาตามลำดับ
เมื่อกำจัดท้าวกำพร้าไม่สำเร็จ
พระยาพรหมทัตจึงปรึกษากับเสนาอำมาตย์ผู้ใกล้ชิดเพื่อคิดหาอุบายใหม่
พวกเสนาอำมาตย์จึงกราบทูลให้พระยาพรหมทัตใช้ให้ท้าวกำพร้าไปเยี่ยมญาติที่
ตายไปสู่ปรโลกและให้เอาวัตถุเข้าของมาเป็นหลักฐานด้วย
โดยให้มาถึงภายใน ๓ วัน
ถ้าไม่ไปก็จะฆ่า ถ้าไปแล้วไม่ได้วัตถุเข้าของมาเป็นหลักฐานก็จะฆ่าเหมือนกัน
ด้วยสติปัญญาของนางมาสช่วยคิดกลอุบายให้โดยนางให้ท้าวกำพร้าหาบเอาวัตถุเข้า
ของที่เอามาจากงาช้างเข้าไปแอบซ่อนอยู่ในป่าครบ
๓ วันแล้วจึงหาบออกมา
ส่วนนางก็เอาขี้ผึ้งมาปั้นเป็นหุ่นท้าวกำพร้านอนไว้บนกระท่อมและเอาผ้าห่ม
ไว้
เมื่อถึงวันที่ ๓
พวกเสนาอำมาตย์ก็มาติดตามข่าวคราวของท้าวกำพร้าเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง
โดยเห็นท้าวกำพร้านอนนิ่งอยู่บนกระท่อมเห็นนางทั้ง
๔
เอาหุ่นขี้ผึ้งไปเผาบนกองฟืนแล้วท้าวกำพร้าก็หาบเข้าของออกมาจากป่าแล้วหลง
เชื่อแล้วก็พาท้าวกำพร้านำเอาหาบเข้าของไปถวายแก่พระยาพรหมทัต
พระยาพรหมทัตก็หลงเชื่อและอยากจะไปเยี่ยมญาติบ้างจึงถามทางไปกับท้าวกำพร้า
ท้าวกำพร้าบุษบาจึงหลอกว่าต้องให้คนมัดมือมัดเท้าแล้วให้จุดไฟเผาก็จะไปถึง
เพราะบาปกรรมอันหยาบช้าพระยาพรหมทัตถูกโมหะเข้าครอบงำจึงหลงเชื่อคำของท้าว
กำพร้าโดยทำตามทุกอย่างและก็ถูกไฟเผาตายในที่สุดพร้อมกับพวกเสนาอำมาตย์ชั่ว
ที่ให้คำปรึกษาในการทำชั่ว
แล้วพวกเสนาอำมาตย์ที่ดีจึงเสี่ยงทายราชรถเพื่อหาพระราชาองค์ใหม่
แล้วราชรถก็ไปเกยที่กระท่อมท้าวกำพร้า
ในที่สุดท้าวกำพร้าบุษบาก็ได้ครองเมืองพาราณสีแทนพระยาพรหมทัต
ไพร่ฟ้าประชาชนก็อยู่อย่างสงบสุขร่มเย็น<br />
กล่าวถึงพระยาสุริยะวงสากษัตริย์เมืองตักสิลานครโกรธเคืองต่อ
พระยาตุ้มวางฟ้าฮ่วนที่มอบนางมาสไปให้เป็นค่าปลาร้าท้าวกำพร้า
เพราะเมื่อครั้งที่ตนแต่งทูตและบรรณาการไปสู่ขอนางมาสไม่ยอมยกให้โดยให้
เหตุผลว่าจะให้อยู่ปกครองเมืองแทน
พระยาสุริยะวงสาจึงยกทัพไปเมือง
ราชคฤห์เพื่อจะฆ่าพระยาตุ้มวางฟ้าฮ่วน
พระยาตุ้มวางฟ้าฮ่วนแต่งทัพออกไปสู้รบแต่ก็แพ้กลับมา
จึงให้เชิญพระยาขีปปะเตชา
เจ้าแห่งผีแมนตาทอก
ซึ่งอยู่ยอดเขายุคันธรมาช่วยรบ
แต่ฤทธิ์เดชของพระยาขีปปะเตชากับพระยาสุริยะวงสาเท่าเทียมกันไม่มีใครแพ้ไม่
มีใครชนะ
พระยาขีปปะเตชาผีแมนตาทอกจึงบอกให้พระยาตุ้มวางฟ้าฮ่วนส่งคนไปเชิญพระยา
กำพร้ามาช่วยรบและพระยากำพร้าก็มาช่วยสู้รบและสามารถปราบพระยาสุริยะวงสาได้
โดยพระยาสุริยะวงสาได้ยอมแพ้และได้แต่งเครื่องบรรณาการมาขอขมาแล้วทั้ง
๒ พระองค์ก็ได้สาบานเป็นพี่น้องกัน
หลังจากบ้านเมืองสงบสุขแล้วพระยากำพร้าก็ลากลับเมือง
ต่อมาพระยากำพร้าออกเทศนาสั่งสอนเสนาอำมาตย์ให้หมั่นทำทานรักษาศีล
๕ และเสด็จไปโปรดมนุษย์ตามเมืองต่างๆ
ทั่วชมพูทวีป
<br />
ต่อมาพระยากำพร้าได้บุตรธิดา
๔ คน
ได้จัดให้อภิเษกสมรสกันระหว่างพี่น้องแล้วมอบราชสมบัติให้แก่พระโอรสองค์โต
ซึ่งเป็นลูกของนางมาส
และให้พระโอรสองค์รองเป็นอุปราชแล้วพระยากำพร้าบำเพ็ญศีลทานภาวนาตลอดชีวิต
แล้วจุติตายไปเกิดบนสวรรค์ชั้นดุสิต</span>
<br />
<div align="justify">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>ລູກຊາວດອນhttp://www.blogger.com/profile/09053106765266964374noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8074770759083556331.post-51125757309483862802011-11-15T16:03:00.001-08:002011-11-15T16:03:12.474-08:00ຄຳບູຮານວ່າ "ຫາບບໍ່ໜັກ, ຕັກບໍ່ເຕັມ, ເຄັມບໍ່ຈືດ, ມືດບໍ່ແຈ້ງ" ໝາຍຄວາມວ່າແນວໃດ ?<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
ຄຳບູຮານວ່າ "ຫາບບໍ່ໜັກ, ຕັກບໍ່ເຕັມ, ເຄັມບໍ່ຈືດ, ມືດບໍ່ແຈ້ງ" ໝາຍຄວາມວ່າແນວໃດ ?<strong><span style="color: magenta;"></span></strong><br />
ຫາບບໍ່ໜັກ = ຄືບຸນ ແລະວິຊາຄວາມຮູ້<br />
ຕັກບໍ່ເຕັມ = ຄວາມໂລບ ຢາກໄດ້ບໍ່ມີເຕັມຈັກເທື່ອ ໄດ້ແລ້ວກໍໄດ້ອີກ<br />
ເຄັມບໍ່ຈີດ = ຄຸນງາມຄວາມດີ ທີ່ທຳແລ້ວ.<br />
ມືດບໍ່ແຈ້ງ = ໄດ້ແກ່ຄວາມບໍ່ຮູ້ແຈ້ງ ຫຼືອະວິຊຊາ ແລະຄວາມຫຼົງໄຫຼມົວເມົາ ແລະຄວາມອວດໂຕໂອຫັງ .<br />
<br />
ເຊິ່ງອະທິບາຍໃຫ້ໄດ້ເນື້ອຄວາມ ດັ່ງລຸ່ມນີ້<br />
<br />
໑. ຫາບບໍ່ໜັກ: ໄດ້ແກ່ບຸນ ຫຼືວິຊາຄວາມຮູ້ຕ່າງໆ ທີ່ມີຢູ່ຢ່າງບໍ່ຈັກໝົດສິ້ນ
ຄົນຜູ້ສະແຫວງຫາເອງ ກໍບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງແບບຫາບ ເມື່ອໄດ້ມາແລ້ວກໍບໍ່ໄດ້ແບກ
ຫາບຫຼືຖືໄວ້ກະບໍ່ໜັກ ມີແຕ່ອຸດົມສົມບູນເພີ່ມພູນຂຶ້ນໃນໃນຊີວິດ
ແນວຄິດແລະການກະທພຂອງເຂົາຄົນນັ້ນ, ກາຍເປັນຜູ້ມີມັນສະໝອງ
ແລະອຸດົມສົມບູນພອກພູນປັນ ຍາຂຶ້ນຕື່ມຊັກໃຊ້
ເມື່ອເຖິງຄາວເອົາອອກມາໃຊ້ກໍໃຊ້ໄດ້ເລີຍ ບໍ່ມີອັນຍາກອັນຊາ
ຫຼືຜູ້ມີບຸນບຸນນັ້ນມັນກະຢູ່ຄູຕົວເຮົາບໍ່ໜັກບໍ່ໜາ ຜູ້ມີບຸນກໍເບົາກາຍເບົາໃຈ
ເມື່ອໄພມາເຖິງບຸນນັ້ນກໍປົກປ້ອງຄຸ້ມຄອງໄດ້ ສະນັ້ນຄວາມຮູ້ວິຊາການ
ແລະບຸນຍະສົມພານນີ້ຫາກບໍ່ໜັກ.<br />
<br />
໒. ຕັກບໍ່ເຕັມ: ໄດ້ແກ່ຄວາມໂລບ ອັນເປັນຄວາມຕ້ອງຢາກໄດ້ໂດຍບໍ່ມີທີ່ສິ້ນສຸດ
ມະນຸດເຮົາຍິ່ງມີ ຍິ່ງຢາກໄດ້ໂດຍບໍ່ມີເມືອງພໍ ອັນນີ້ເຮົາບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງອະທິ
ບາຍໃຫ້ຫຼາຍ ເພາະປະສົບການທີ່ພວກເຮົາເຈົ້າທ່ານປະສົບພົບພໍ້ກັນທຸກວັນນີ້
ກໍຫຼາຍເກີນທີ່ຈະບັນຍາຍແລ້ວ.<br />
<br />
໓. ເຄັມບໍ່ຈືດ: ໄດ້ແກ່ຄຸນງາມຄວາມດີ ທີ່ບຸກຄົນໄດ້ທຳໄວ້ດີແລ້ວ
ຍ່ອມສາມາດຄົງທົນຢູ່ຢ່າງນັ້ນເໝືອນດັ່ງເກືອຮັກສາຄວາມເຄັມສັນໃດ, ເຄັມໃນທີ່ນີ້
ໝາຍເຖິງ ຄົນທີ່ດີ ແລະຄົນທີ່ທຳບຸນໄວ້ແລ້ວ ແມ່ນສະພາວະການຈະປ່ຽນແປງໄປເຊັ່ນໃດ
ຄົນຜູ້ນັ້ນຈະບໍ່ອັນຕະຣະທານໄປກັບສະພາບການ ປ່ຽນແປງ ດັ່ງກັບເກືອ ທີ່ຢູ່ໃນຖົງ
ກັບເກືອທີ່ແທລົງຈອກນຳ້ແລ້ວ ມັນກໍຍັງມີຄວາມເຄັມຢູ່ ຫຼາຍຫຼືນ້ອຍ
ກໍຢູ່ທີ່ປະຣິມານຂອງເກືອ ແລະນຳ້.<br />
<br />
໔. ມືດບໍ່ແຈ້ງ: ໄດ້ແກ່ຄວາມບໍ່ຮູ້ແຈ້ງ ຫຼືອະວິຊຊາ ແລະຄວາມຫຼົງໄຫຼມົວເມົາ
ແລະຄວາມອວດໂຕໂອຫັງ ນອກຈາກບໍ່ສາມາດທີ່ຈະໃຫ້ຜູ້ນັ້ນ ເຫັນແຈ້ງໃນທັມ
ໃນຊີວິດແລ້ວ ຍັງຕ້ອງທຳລາຍໃຫ້ຄົນຜູ້ນັ້ນຕ້ອງເສື່ອມຊາມ
ແລະອັນຕະຣະທານໄປໃນທີ່ສຸດໄດ້, ບໍ່ສະເພາະແຕ່ຕົວເຂົາ ຄອບຄົວ ສັງຄົມ
ແລະປະເທດຊາດບ້ານເມືອງ ກໍຈັກຕ້ອງຕົກຕ່ຳລຳພອຍໄປກັບຄວາມມືດບອຂອງເຂົາດ້ວຍ.<br />
<br />
- ທັງໝົດນີ້ ຈຶ່ງເປັນອະມະຕະວາຈາ ທີ່ຄົນລາວບູຮານໄດ້ຝາກໄວ້ຢ່າງປິດສະໜາ
ສອນລູກສອນຫຼານລາວໃຫ້ການເປັນຄົນມີຄວາມຮູ້ປົກປ້ອງຕົນ ຄົນ ແລະຊາດມາໄດ້ເຫິງນານ
ຫາກຄົນປັດຈຸບັນຍັງບໍ່ທັນມອງເຫັນຄຳບູຮານເລັກໆນ້ອຍນີ້ວ່າເປັນຂອງດີແລ້ວ
ລາວເຮົາກໍຈະກາຍເປັນພຽງແຕ່ຊື່ປະດັບໂລກ ໂດຍປາສະຈາກຄຸນນະໂຫຍດໃດໆ
ຫາກຄົນລາວຍັງເຫັນວ່າຄົນບູຮານ ແລະຄະຕິບູຮານເປັນຂອງລ້າສະໄໝແລ້ວ
ບໍ່ນຳເອົາສິ່ງເລົ່ານີ້ມາວິໄຈ ວິຈານ ເພື່ອພັດທະນາຕົນ ຄົນ ແລະຊາດແລ້ວ
ມີແຕ່ປ່ອຍໃຫ້ອະວິຊາ ຕັນຫາ ແລະຄວາມມືດບອດເຂົ້າຄອບງຳ
ຊາດລາວເຮົາຄົງຈະເປັນສິ່ງທີ່ຊາດອື່ນດູຖູກເອົາໄວ້ ແລ້ວມີແຕ່ຄຽດແຕ່ບໍ່ຈັກຄິດ
ຊີວິດກໍເສົ້າໝອງ ແລ້ວລະນານວນນາ.</div>ລູກຊາວດອນhttp://www.blogger.com/profile/09053106765266964374noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8074770759083556331.post-90297234070104547832011-09-30T22:23:00.000-07:002012-06-20T20:14:24.635-07:00ຕົ້ນໄມ້ມະນີໂຄດ ວັນນະກັມແລະຄວາມເຊື່ອລາວພາກໃຕ້<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: #330099;"><span style="color: #000099;"><span style="font-size: small;"><b>- ຕົ້ນໄມ້ມະນີໂຄດ </b>ສຶກສາໄດ້ຈາກວັນນະກັມທ້ອງຖິ່ນລາວທາງພາກໃຕ້ ເລື່ອງພະລັກພະລາມ, ແຕ່ຄວາມເຊື່ອ ແລະວັນນະກັມປະເພດພື້ນສືບທີ່ຊາວບ້ານເລົ່າຂານສູ່ລູກສູ່ຫຼານເລົ່າຕໍ່ກັນມາກໍເປັນຕາຟັງໄປອີກແບບໜຶ່ງ, ການເລົ່ານີ້ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບຟັງຈາກແມ່ ບູ່ ອຸ່ນວົງ(ໂຊຕິທອນ) ຈື່ແນ່ບໍ່ຈື່ແນ່ດັ່ງນີ້:</span></span></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHigbPTYJZFMecaqu-B0o20PbYovKQM7KN-_ipvWu1JclQDxgwJhUOsDdb-vCex_0jG2m01GsY3G5YJre6U9_b3wT9dcCsGB1WqjR6WbBmcL2kBiFkeV3F3rsmaQJM6bXLpttv50L1l58/s1600/Kmea1+1090neuang.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHigbPTYJZFMecaqu-B0o20PbYovKQM7KN-_ipvWu1JclQDxgwJhUOsDdb-vCex_0jG2m01GsY3G5YJre6U9_b3wT9dcCsGB1WqjR6WbBmcL2kBiFkeV3F3rsmaQJM6bXLpttv50L1l58/s320/Kmea1+1090neuang.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<span style="color: #330099;"><span style="color: #000099;"><span style="font-size: small;"><b>"ທ້າວລາບພະນາສວນ ໄດ້ມາຕໍ່ສູ້ກັບພະລັກພະລາມ ທີ່ນຳ້ຂອງແຖວມະຫານະທີສີທັນດອນ, ເຊິ່ງແຕ່ກ່ອນສະ ຖາທີ່ນີ້ບໍ່ມີດອນຫຼາຍ ເມື່ອລາບພະລັກພະລາມມາເຖິງມະຫານະທີສີທັນດອນແລ້ວ ທ້າວພະລາມຈຶ່ງຍິງສອນລົງ ກາງແມ່ນຳ້ ຈຶ່ງເກີດເປັນດອນ ແລ້ວທັງສີ່ສີວິດ ຄືພະລັກ, ພະລາມ, ນາງສີດາຈັນ ແລະທະຫານເອກທ້າວຫະນຸ ມານກໍໄປຍັງດອນນັ້ນ ຮຽກວ່າດອນສອນ, ທ້າວພະລາມກໍໄດ້ນີຣະມິດຜາສາດຂຶ້ນໜຶ່ງຫຼັງເພື່ອປະທັບ, ບໍ່ນານ ເທົ່າໃດ, ທ້າວລາບພະນາສວນກໍໃຫ້ທະຫານຂອງຕົນຕາມມາ ມີພວກຍັກ, ພວກຄຸດ, ພວກຜີເສື້ອຕາມມາເຖິງ ກໍມີການຮົບກັນທີ່ນັ້ນ ທ້າວພະລາມກໍສັ່ງໃຫ້ ທ້າວຫະນຸມານໄປສູ້ຮົບ ທ້າວຫະນຸມານໄດ້ຂ້າທະຫານຂອງລາບ ພະນາສວນຕາຍຈົນໝົດ ເຮັດໃຫ້ທ້າວລາບພະນາສວນໃຈຮ້າຍຈຶ່ງນິລະມິດໃຫ້ນຳ້ຂອງຍຶ່ງນອງຂຶ້ນຖ້ວມດອນນັ້ນ ນຳ້ຍຶ່ງນອງຂຶ້ນເທົ່າໃດ ກໍບໍ່ອາດຖ້ວມດອນ ແລະຜາສາດນັ້ນໄດ້ ທ້າວລາບພະນາສວນຈຶ່ງລະດົມກຳລັງຂອງຕົນ ຂຶ້ນມາມີພວກສັດສາວາສິ່ງ ແລະຍັກມາຮົບທ້າວພະລາມ ກໍຖືກຂ້າຈົນຕາຍ ນຳ້ຍິ່ງຍຶ່ງນອງຂຶ້ນ ເພາະທ້າວລາບພະ ນາສວນໄດ້ເຮັດຝາຍຕັນແມ່ນຳ້ຂອງ ທ້າວພະລາມໄດ້ສັ່ງໃຫ້ທ້າວກະນຸມານໄປທຳລາຍຝາຍນັ້ນ ທ້າວຫະນຸມານ ກໍໄປທຳລາຍຝາຍກັນນຳ້ນັ້ນ ຈຶ່ງກ່າຍເປັນຄອນແກ້ງໃນເຂດສີທັນດອນ ແຕ່ຍ້ອນວ່າທ້າວຫະນຸມານໄປເຫັນນາງ ມັດສາ(ປາມັດສາ) ງາມຫຼາຍຈຶ່ງ ຫຼົງຮັກມົວແຕ່ກ້ຽວພາລາສີກັບນາງມັດສາ ຈຶ່ງບໍ່ສາມາດທຳລາຍກຳແພງຝາຍ ໃຫ້ໝົດສ້ຽງ, ເຖິງປານນັ້ນນຳ້ກໍລົດລົງບໍ່ຖ້ວມດອນໄດ້ ທ້າວລາບພະນາສວນຈຶ່ງຮ້າຍແຮງຂຶ້ນ ຈຶ່ງໄປຂົນເອົາພູ ເອົາໄມ້ລົງມາຖິ້ມໃສ່ດອນນັ້ນ ຫວັງທຳລາຍພະລັກພະລາມໃຫ້ຕາຍ ແຕ່ກໍທຳຮ້າຍບໍ່ໄດ້ ເພາະທ້າວພະລັກໄດ້ເອົາ ສອນກວັດແກວ່ງພູເລົ່ານັ້ນໄປຕົກທີ່ອື່ນໝົດ ຕົກລົງນຳ້ ກໍເກີດເປັນດອນ ມີຮອດ ໔.໐໐໐ ດອນ, ຕົກລົງດິນ ກໍກາຍເປັນພູ ສະນັ້ນໃນດອນໂຂງ ຈຶ່ງມີພູເຂົາຫຼາຍເຖິງ ໙໙ ໜ່ວຍ(ຕາມການບອກເລົ່າ ແລະຄວາມເຊື່ອຂອງ ຊາວດອນໂຂງ) ສ່ວນສອງຝັ່ງແມ່ນຳ້ ຂອງລຽບດອນໂຂງກໍເຕັມແຕ່ພູ.</b></span></span></span><br />
<br />
<span style="color: #330099;"><span style="color: #000099;"><span style="font-size: small;"><b>- ສົງຄາມລະຫວ່າງລາບພະນາສວນ ໄດ້ສູ້ກັນຢູ່ທີ່ນັ້ນ ເຮັດໃຫ້ທະຫານຂອງລາບພະນາສວນຕາຍ ກອງອະເນກ ນອງ ໃຫຼໄປຄ້າງທີ່ຕາດຄອນ ຈຶ່ງຮຽກວ່າ "ລີ່ຜີ".</b></span></span></span><br />
<br />
<span style="color: #330099;"><span style="color: #000099;"><span style="font-size: small;"><b>- ໃນຂະນະນັ້ນເອງ ເມື່ອທ້າວພະລັກ ຕໍ່ສູ້ຊ່ວຍສົງຄາມລະຫວ່າງສັງຄີບພະລີຈັນ, ຢູ່ນັ້ນ ກໍໄດ້ຖືກສອນທີ່ ຝາຕີນ ເກີດຄວາມເຈັບປວດທໍຣະມານ ເອົາຢາຫຍັງປົວບໍ່ໄດ້ ໝໍຢາກໍບອກວ່າ "ຫາກຈະປົວແກ້ຣິດສອນນີ້ໄດ້ ມີຈ້ອງໄປເອົາຕົ້ນ ແລະຮາກຫົວລີງມາປະສົມຢາ" ເມື່ອໝໍຢາບອກວ່າໄປເອົາຮາກ ແລະຕົ້ນຫົວລິງມາປະສົມຢາ ຫະນຸມານຈຶ່ງຂັນອາສາໄປ ພຣະລັກ-ພຣະຣາມ ຈຶ່ງໃຫ້ທ້າວຫະນຸມານໄປຫາຮາກຢານັ້ນ ແຕ່ວ່າຫາກຈະບອກວ່າ ຕົ້ນຫົວລີງ ກໍຢ້ານວ່າທ້າວຫະນຸມາຄຽດ ຈຶ່ງບອກເປັນໄນຍະປິດສະໜາວ່າ "ໄປເອົາຕົ້ນແລະຮາກຫົວເໝືອນ" ໃຫ້ຫາມາກ່ອນຕາເວັນຕົກດິນ ທ້າວຫະນຸມານໄປຫາຕົນຫົວເໝືອນ ທົ່ວປ່າໄມ້ໃນໂລກກະບໍ່ເຫັນຕົ້ນຫົວເໝືອນ ຈຶ່ງໄປຫາຮອດປ່າຫິມມະພານ ທ້າວຫະນຸມານຫາຕົ້ນຫົວເໝືອນທົ່ວປ່າຫິມມະພານກໍບໍ່ມີ ຈົນຕາ ເວັນຈະພົບຄ່ຳ ໃກ້ຈະຕົກດິນແລ້ວແລ້ວ ຈຶ່ງໄດ້ຫອບເອົາທັງພູມາທັງພູ ເມື່ອເອົາມາແລ້ວຈຶ່ງໃຫ້ໝໍຢາໄປເບິ່ງ ບາດແລ້ວແມ່ນ ຕົ້ນຫົວລິງ ທ້າວຫະນຸມານຈຶ່ງຮ້າຍວ່າເປັນຫຍັງບໍ່ວ່າຕົ້ນຫົວລິງ ພະລັກບອກວ່າຢ້ານຫະນຸມານຄຽດ ເມື່ອເອົາຮາກຫົວລິງໃສ່ແລ້ວ ບາດແຜຂອງພະຣາມຈຶ່ງເຊົາ ພູນ້ອຍໜ່ວຍນັ້ນຈຶ່ງເກີດເປັນພູປັດຈຸບັນຮຽກ ພູໝາກຕ້ອງ ຕໍ່ມາເກີດນໍ້າຖ້ວມໃຫຍ່ ແລະເຮັດໃຫ້ພູໝາກຕ້ອງເພລົງ ຕົ້ນແບ່ງອອກເປັນດອນເຫຼັກໄຟ ຕົ້ນໄມ້ຕົ້ນໜຶ່ງເຊິ່ງຮຽກວ່າຕົ້ນໄມ້ມະນີໂຄດ ໄດ້ໃຫຼໄປເປີະຄ້າງທີ່ຫົວຫາດຄອນພຣະເພງ ເປັນຕົ້ນໄມ້ສັກສິດ ຄົນທັງຫຼາຍຮຽກວ່າຕົ້ນໄມ້ມະນີໂຄດ ຢູ່ຫົວຄອນພະເພງນັ້ນເທົ່າບັດນີ້. </b></span></span></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh11J0J5Zd9uh9fU8Uy18xDOZOV5v_V6lmf4zsGTtaTnXrpBZb3iww_tTVjV_R8feB1GImKNLUOOAqELlA76P2hjR-yYmKouzt8jLkmVbuB_Q5rF_Ud9ABFfjUKbxEc0hUsHG-5kvyIGM4/s1600/84473160126318113857.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh11J0J5Zd9uh9fU8Uy18xDOZOV5v_V6lmf4zsGTtaTnXrpBZb3iww_tTVjV_R8feB1GImKNLUOOAqELlA76P2hjR-yYmKouzt8jLkmVbuB_Q5rF_Ud9ABFfjUKbxEc0hUsHG-5kvyIGM4/s320/84473160126318113857.jpg" width="240" /></a></div>
<span style="color: #330099;"><span style="color: #000099;"><i><b>ຂຽນບັນທຶກໂດຍ: ພຣະຄຣູເນືອງພິລັກ ໂຊຕິທອນ, ວັດວິຈິດທັມມາຣາມ ບ້ານວຽງຈະເຣີນ ເມືອງໄຊເຊດຖາ ນະຄອນຫຼວງວຽງຈັນ.</b> </i></span></span></div>ລູກຊາວດອນhttp://www.blogger.com/profile/09053106765266964374noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8074770759083556331.post-18755647473730483782011-09-30T19:36:00.001-07:002011-09-30T19:37:00.027-07:00ອັຕຖະຣົສ (ຣົສຂອງວັນນະກັມລາວ)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
- ວັນນະກັມທີ່ເປັນອັມມະຕະ ປະກອບມີ 9 ຣົສ ເຊິ່ງຮຽກວ່າອັຕຖະຣົສ ຫຼືຮຽກເປັນບົດມີ 9 ບົດດັ່ງນີ້.<br />1.ຣົສຮັກ<br />2.ຣົສໂສກ<br />3.ຣົສກ້າຫານ<br />4.ຣົສອັສຈັຣຍ໌.<br />5.ຣົສຕລົກ.<br />6.ຣົສໜ້າຢ້ານກົວ.<br />7.ຣົສຣະຫ້ອຍອ່ອນຊອນ.<br />8.ຣົສກຽດຊັງ.<br />9. ຣົສຄຽດແຄ້ນ.<br />(ຄັດຈາກໜັງສືເຣື່ອງຫານສ້າງຫໍກອງ ແລະກອງ ຂອງພຣະຄຣູເນືອງພິລັກ ໂຊຕິທອນ ພິມປີ 2007).<br />-
ວັນນະກັມລາວບູຮານ ປະກອບມີວັນນະກັມຫຼາຍປະເພສ ແລະລະປະເພສມີຫຼາຍຣົສ,
ບາງປະເພສ, ມີໜຶ່ງຣົສ, ສອງຣົສ, ສາມຣົສກໍມີ ເຊັ່ນຕົວຢ່າງເຣື່ອງຕລົກຊວນຫົວ
ປະເພດນິທານກ້ອມ ເປັນວັນນະກັມທີ່ມີຣົສດຽວ ຫຼືສອງ, ສາມຣົສເທົ່ານັ້ນ,
ແຕ່ມີວັນນະວັນນະກັມບູຮານລາວຫຼາຍປະເພສ ແລະຫຼາຍເຣື່ອງ
ແມ່ນແຕ່ງຂຶ້ນພາຍໃຕ້ເຣື່ອງລາວທີ່ມີເຄົ້າໂຄງມາຈາກນິທານທັມມະບົດ
ຈາກພຣະໄຕຣປິດົກ ເຊິ່ງຮຽກວ່າວັນນະກັມທາງສາສນາ ຫຼືຮຽກວ່າວັນນະກັມລາວ
ຫຼືວັນນະຄະດີລາວ ທີ່ອ້າງອີງເຣື່ອງລາວຈາກສາສນາ ອັນເປັນອະດີດຊາດຂອງພຣະໂພທິສັດ
ເຊິ່ງຮຽກວ່າຊາດົກ.<br />- ວັນນະກັມລາວບູຮານເຫຼົ່ານີ້
ທີ່ຖືວ່າເປັນອັມມະຕະທີ່ສຸດ ໄດ້ແກ່ໜັງສືວັນນະກັມສັງສິນຊັຍ, ກາຣະເກດ,
ສຸຣິວົງ, ແຕງອ່ອນ, ກໍ່ຳກາດໍາ, ທ້າວກໍາພ້າຕ່າງໆ
ວັນນະກັມລາວທີ່ໂດດເດັ່ນຄົບທຸກໆຣົສ
ແລະເປັນອັມມະຕະທີ່ສຸດໄດ້ແກ່ເຣື່ອງພຣະເວສສັນດອນ ຫຼືເວສສັນຕຣະຊາດົກ
ເປັນວັນນະກັມອັມມະຕະ ແລະເປັນວັນນະກັມສຸດຍອດ ທີ່ນິຍົມທີ່ສຸດໃນຫົວເມ່ືອງລາວ
ແລະຊຸມຊົນລາວ ນັບຕັ້ງແຕ່ອະດີຕຮອດປັດ ຈຸບັນ
ເຊິ່ງທາງຣາຊະການໃນຣາຊະອານາຈັກລ້ານຊ້າງ ໃນອະດີດບັນຍັດໄວ້ເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງຮີດ
12 ອັນເປັນແມ່ບົທ(ບໍຣິບົທ)ແຫ່ງວັດທະນະທັມລາວຕລອດມາເທົ່າບັດນີ້.<br />-
ສະນັ້ນ, ເຮົາຈຶ່ງເຫັນວ່າວັນນະກັມລາວບູຮານ
ມີຫຼາຍວັນນະກັມທີ່ເປັນມໍຣະດົກຂອງຊາດ, ວັນນະກັມພຣະເວສສັນດອນຊາດົກ
ຖືວ່າເປັນວັນນະກັມອັມມະຕະ ແລະເປັນວັນນະກັມຂອງຊາດລາວ ມາເປັນເວລາຍາວນານທີ່ສຸດ
ແລະເປັນວັນນະກັມທີ່ສຸດຍອດທີ່ສຸດ ມີຄົບທຸກຣົສຊາດຕາມທີ່ກ່າວໄວ້ແລ້ວ.
</div>
ລູກຊາວດອນhttp://www.blogger.com/profile/09053106765266964374noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8074770759083556331.post-19543414541812631122011-09-24T00:37:00.000-07:002011-09-24T00:37:21.569-07:00ດ້ວຍເຫດໃດ ຍອດຊໍ່ຟ້າສິມວັດຊຽງທອງຈຶ່ງມີ ໑໕ ຍອດ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: red;"> ຄວາມເປັນມາຫຍໍ້ຂອງສິມວັດຊຽງທອງ</span><br />ສີມ(ພັດທະສີມາ)ວັດຊຽງທອງ
ເປັນສຸດຍອດສີລະປະລ້ານຊ້າງ ສະກຸນຊ່າງຫຼວງພຣະບາງທີ່ເກົ່າແກ່
ແລະຍັງຫຼົງເຫຼືອໃຫ້ສຶກສາ ທຸກຢ່າງຍັງສົມບູນທີ່ສຸດ, ສ້າງຂຶ້ນເມື່ອ ພ.ສ
໒໑໐໒-໐໓ ສະໄໝພຣະເຈົ້າໄຊຍະເຊດຖາທິຣາດ ລັກສະນະ
ແລະສະຖາປັດຕະຍະກັມທີ່ເຫັນປັດຈຸບັນໄດ້ຮັບການບູຣະນະປະຕິສັງຂອນຂຶ້ນ
ໂດຍຄົງຮູບເດີມໄວ້່ ໃນສະໄໝຂອງພຣະບາດສົມເດັດພຣະເຈົ້າມະຫາຊີວິດສີສະຫວ່າງວົງ ໃນ
ພ.ສ ໒໔໗໑
ແລະໃນສະໄໝຂອງພຣະບາດສົມເດັັດພຣະເຈົ້າຊີວິດສີສະຫວ່າງວັດທະນາກໍມີການປູຣະນະ
ອີກເລັກນ້ອຍ ຈົນຮອດສະໄໝປັດຈຸບັນກໍມີການປູຣະນະ. <br /><br /><span style="color: red;">ກ່ຽວກັບຍອດຊໍ່ຟ້າ</span><br />ຍອດຊໍ່ຟ້າຖືວ່າສະຖາປັດຕະຍະກັມສີລະປະລາວ,
ສິມວັດຊຽງທອງນັບວ່າມີລັກສະນະໂດດເດັ່ນທາງດ້ານສີລປະຫຼາຍດ້ານ
ບ່ໍວ່າຊິແມ່ນສີມ, ເອງສະຖາປັດຕະຍະກັມອື່ນໆ ທີ່ມີລັກສະນະພິເສດກວ່າທີ່ອື່ນໝົດ
ດ້ານສີລະປະຈິຕກັມກໍເຊັ່ນກດຽວກັນ.<br /><br />- ສິ່ງທີ່ໂດດເດັ່ນສຸດນັ້ນແມ່ນ
"ຍອດຊໍ່ຟ້າ" ສິມ, ສາລາໂຮງທັມ ແລະສະຖາປັດຕະຍະກັມອື່ນໆໃນໃນລາວ
ຫຼືນອກດິນລາວໃນປັດຈຸບັນນັ້ນ ຫາກມີຍອດຊໍ່ຟ້າແລ້ວ ນັ້ນຄືສະຖາປັດຕະຍະກັມລາວ,
ສະນັ້ນປະເພນີການສ້າງຍອດຊໍ່ຟ້າໃສ່ຫັຼງຄາສະຖາປັດຕະຍະກັມອື່ນໆ ໃນລາວ
ຈຶ່ງຖືວ່າເປັນສິ່ງສຸດຍອດແຫ່ງສິລປະ, ປະເພນີການສ້າງຍອດ ຊໍ່ຟ້າໃນລາວ
ສ່ວນຫຼາຍຈະເຫັນຍອດຫຼາຍສູງສູດພຽງ ໙ ຍອດ ລົງມາຈົນຮອດຍອດດຽວ.<br /><span class="imgcenter"><img alt="" src="http://files.myopera.com/neuang/blog/1211798239v.k" /></span> <br />-
ການສ້າງຍອດຊໍ່ຟ້າໃນອະດີດ ໙ ຍອດນັ້ນ ແມ່ນມີອະພິສິດແຕ່ພຣະມະຫາກະສັດ
ແລະອັກຄະມະເຫສີເທົ່ານັ້ນ ສ່ວນເຊື້ອພຣະອົງອື່ນ ແລະຂ້າຣາຊະບໍຣິພານຮອງລົງມາ
ຈົນຮອດສົມເດັດພຣະສັງຄະຣາດ ຈະສ້າງຍອດຊໍ່ຟ້າໄດ້ແຕ່ພຽງ ໗ ຍອດ,
ຂ້າຣາຊະການຊັ້ນສາມັນຕ່ຳລົງມາສ້າງໄດ້ ໗ ຍອດນັບແຕ່ເຈົ້າເມືອງນ້ອຍ
ແລະພຣະສົງຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຄະນະເມືອງສ້າງໄດ້ ໕ ຍອດ, ເຈົ້າຄະນະຕາແສງ
ແລະເຈົ້າອະທິການວັດ ເຈົ້າຂຸນມູນນາຍສ້າງໄດ້ ໓ ຍອດ ສ່ວນສາມັນຊົນຄົນທັມມະດາ
ສ້າງໄດ້ ໑ ຍອດ; ແຕ່ດ້ວຍເຫດໃດ ສິມວັດຊຽງທອງ ຈຶ່ງມີ ໑໕ ຍອດ ລະບຸດສະບົກອີກ ໒
ລະ.<br /><br />- ນັ້ນມັນຍ່ອມມີຄວາມໝາຍ ແລະທີ່ມາ,
ການທີ່ສິມວັດຊຽງທອງມີຍອດຊໍ່ຟ້າ ໑໕ ຍອດ ແລະບຸດສະບົກອີກ ໒
ນັ້ນໝາຍເຖິງຄວາມເຊື່ອສູງສຸດອັນມີທີ່ມາໃນຄວາມເຊື່ອຂອງ ສາສນາພຣາມ
ແລະສາສນາພຸດປົນກັນ.<br /><br />- ຍອດຊໍ່ຟ້ານີ້ ມີຄວາມໝາຍເຖິງພູເຂົາພຣະສຸເມຣຸ
ຫຼືເຂົາພຣະສຸເມນ ຫຼືເຂົາພຣະເມນ-ພຣະເມມກໍຮຽກ, ທີ່ຮອບລ້ອມດ້ວຍ
ເຂົາສັດຕະບົວຣິພັນອີກ ໗ ຊັ້ນ, ເຮົາຈະເຫັນຕຳແໜ່ງຍອດສຸດຂອງຍອດຊໍ່ຟ້າ
ເປັນເຂົາພຣະສຸເມຣຸ ຄ້າຍປາສາດ, ແລະມີປະຕູກົງກາງ ອັນໝາຍເຖິງປະຕູທັງ ໔,
ແລະແວດລ້ອມດ້ວຍເຂົາສັຕຕະບົວຣິພັນ ຄຳວ່າ ສັຕຕະບົວຣິພັນນັ້ນ ມີຄວາມໝາຍວ່າ
"ສຕຕ" ເປັນພາສາປາລີ ໝາຍເຖິງ "ເຈັດ" ບົວຣະພັນອາດໝາຍເຖິງອ້ອມຮອບ,
ນອກຈາກນັ້ນແລ້ວ ເຮົາຍັງເຫັນບຸດສະບົກ ທີິສູງອີກ ໒
ຕັ້ງອ້ອມເຂົາສັດຕະບົວລະພັນອີກ ນັ້ນໝາຍເຖິງມະຫາທະວີບທັງ ໔
ອັນອ້ອມຮອບໄປດ້ວຍມະຫາສະໝຸດສີທັນດອນອີກອັນໝາຍເຖິງຫຼັງຄາທັງ ໔ ດ້ານຂອງສິມ
ແຕ່ຮູບທີ່ເຮົາເຫັນດພັດເຫັນພຽງດ້ານດຽວ ຍອດຊໍ່ຟ້ານີ້
ຈຶ່ງເປັນການຈຳລອງເຂົາສັດຕະບົວຣິພັນ ຫຼືເຂົາພຣະເມຣຸມາສພ່າເຄິ່ງ
ເຂົາພຣະສັຕຕະບົວຣິພັນນັ້ນ ຕາມຄວາມເຊື່ອຂອງ ສາສນາພຣາມນັ້ນ
ມີພຣະອານນົນໜູນໄວ້ຢູ່ ຄົງໝາຍເຖິງຕົວສິມເປັນຕົວແທນຂອງປາອານົນດ
ອັນວ່າປາອານົນນັ້ນ ນອນໝູນໂລກອັນນີ້ຢູ່ຊົ່ວກັບຊົ່ວກັນ
ຈຶ່ງມີຄຳອະທິບາຍເຣື່ອງແຜ່ນດິນໄຫວວ່າ "ປາອານົນຕິງຕົວຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ແຜ່ນດິນໄຫວ".<br />.<span class="imgcenter"><img alt="" src="http://files.myopera.com/neuang/blog/hjjjjj.jpg" /></span> <br />-
ແຕ່ຄວາມໝາຍທາງສາສນາພຸດນັ້ນ ຍອດຊໍ່ຟ້າອາດໝາຍເຖິງສະຫວັນ
ສ່ວນທີ່ເປັນນເຈັດຊັ້ນນັ້ນອາດໝາຍເຖິງມະຫາຈັກກະວານອ້ອມຮອບ,
ແຕ່ຢ່າງໃດກໍຕາມດັ່ງທີບອກ ແລ້ວ
ສະຖາປັດຕະຍະກັມລາວນັ້ນຈະມີຍອດຊໍ່ຟ້າອັນເປັນສຸດຍອດສະຖາປັດຕະຍະກັມເອກະລັກລາວ,
ເຊິ່ງສິລປະສະຖະປັດຕະຍະກັມຊາດອື່ນບໍ່ມີ ຫາກມີຍອດຊໍ່ຟ້າ ກໍບໍ່ຢູກົງການອາຄານ
ເຊັ່ນລາວເຮົາມີຍອດຊໍ່ຟ້າ, ມໃບຣິກາ, ຫາງໂຫງ
ຍອດຊໍ່ຟ້າອາດເປັນຄະຕິທາງພຸດທະສາສນາ ອັນໝາຍເຖິງສະຫວັນຊັ້ນທີ ໗ ກໍເປັນໄດ້,
ແຕ່ຂອງໄທຍ໌ ນັ້ນມີຍອດຊໍ່ຟ້າ ໃບຣິກາ ຫາງໂຫງເຊັ່ນກັນ ອັນວ່າ
ຍອດຊໍ່ຟ້າຂອງໄທຍ໌ນັ້ນ ເຂົາຈະຖືເອົາ ຍອດທີິ່ລາວເຮົາຮຽກວ່າ "ໂງ່".<br /><br />-
ເຂົາສັດຕະບົວຣິພັນ
ຫຼືເຂົາສັດຕະບົວຣະພັນໃນຄະຕິຄວາມເຊື່ອຂອງສາສນາພຸດແບບລາວນັ້ນ ຍອດສຸດໝາຍເຖິງ
"ສະຫວັນ" ສ່ວນຍອດຂ້າງລະ ໗ ຍອດນັ້ນ ໝາຍເຖິງສັຕຕະບົວຣິພັນ
ອັນເປັນຮູບຕັດຂອງມະຫາຈັກກະວານ, ສ່ວນບຸດສະບົກ ໒ ຍອດນັ້ນໝາຍເຖິງ
ກຳແພງຈັກກະວານອັນເປັນທີຢູ່ຂອງເທບເທວານັ້ນເອງ<span class="imgcenter"><img alt="" src="http://files.myopera.com/neuang/blog/1230044659.jpg" /></span> <br /><span style="color: red;">ສິມ ວັດວິຊຸນ</span><br /><span class="imgcenter"><img alt="" src="http://files.myopera.com/neuang/blog/1230045011.jpg" /></span> </div>
ລູກຊາວດອນhttp://www.blogger.com/profile/09053106765266964374noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8074770759083556331.post-66564790514331002592011-09-24T00:35:00.000-07:002011-09-24T00:35:29.899-07:00ຄຸດແລະນາກ ວັດທະນະທັມສອງແຫຼ່ງມອງໃນດ້ານຄວາມເຊື່ອ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />- ວັດທະນະທຳສອງແຫຼ່ງສະທ້ອນໃຫ້ເຫັນສາຍພົວພັນຄວາມເຊື່ອ ສາສນາ ວັດທະນະທຳ
ແລະການສ້າງຕັ້ງຊຸມຊົນຂອງຄົນຜູ້ເປັນເຈົ້າຂອງສອງແຫ່ຼງພູມສາດ
ແລະວິວັດທະນາການທາງວັດທະນະທັມ ເຊື້ອຊາດ ພາສາ ສາສນາ
ແລະຄວາມເຊື່ອດັ່ງໃນປັດຈຸບັນຢ່າງເຫັນໄດ້ຈຳແຈ້ງ ແຕ່ຫຼັກຖານທີ່ພົບ
ເຮົາເຫັນຮູບຄຸດ ແລະນາກມີສ່ວນກ່ຽວຂອງກັນຂ້ອງກັນ
ແລະສຳພັນກັນຢ່າງໃກ້ຊິດທາງຄວາມເຊື່ອ ແລະອາຣະຍະທັມໃນອະດີດ.<br />ັ-
ປະເທດລາວ-ຫວຽດນາມ ໄດ້ພັດທະນາມາພ້ອມໆກັນ ເປັນຊົນຊາດທີ່ເກົ່າແກ່ເໝືອນກັນ
ເຖິງວ່າເປັນປະເທດທີ່ມີຊາຍແດນຕິດຕໍ່ກັນກຕາມ ປະເທດລາວ ແລະຫວຽດນາມ ມີພາສາ,
ສາສນາ, ຄວາມເຊື່ອ, ປະເພນີ
ແລະການປະຕິບັດຕົນກ່ຽວກັບຊີວິດຕ່າງໆຫຼາຍຢ່າງທີ່ມີຄວາມແຕກຕ່າງກັນ. <br /><span class="imgcenter"><img alt="" src="http://files.myopera.com/neuang/blog/KUTANDNAGA.jpg" /></span> <br />-
ກ່ຽວກັບຄຸດ ແລະນາກນີ້
ໄດ້ປາກົດຕົວໃນບັນດາດິນແດນອາຊີຕາເວັນອອກສ່ຽງໃຕ້ເກືອບທຸກປະເທດ,
ໂດຍສະເພາະແລ້ວທີ່ເຮົາພົບທົ່ວໄປມັກຈະເຫັນປາກົດ ໃນເທວະສະຖານອັນ
ເກົ່າແກ່ຂອງຊຸມຊົນພື້ນເມືອງບູຮານໃນດິນແດນອາຊີຕາເວັນອອກສ່ຽງໃຕ້
ຫຼືສຸວັນນະພູມ ແຕ່ເປັນສີລປະແຕກຕ່າງຈາກປັດຈຸບັນ ນັກບູຮານຄະດີ ຈຶ່ງຮຽກນາກ
ແລະຄຸດເຫຼົ່ານີ້ວ່າ "ສີລປະຂອມ", ຈາກ ແລະຄຸດສີລປະຂອມ
ທີ່ເຮັດດ້ວຍຫີນມັກຈະມີຮູບຮ່າງໜ້າຕາ ແຕກຕ່າງໄປຈາກນາກ
ແລະຄຸດໃນສີລປະລາວໃນລ່ອງແມ່ນຳ້ຂອງທົ່ວໄປເປັນຢ່າງຍຶ່ງ ຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ມີ
ການແຍກກັນອອກເປັນນາກແຕ່ລະສາຂາ ໂດຍສາມາດແຍກຄວາມເຊື່ອສັດທາໃນສາສນາ
ແລະວັດທະນະທັມ ສາມາດແຍກຍຸກຂອງສີລປະ ແລະສາມາດຄົ້ນພົບເຖິງຊົນຊາດທີ່ເປັນເຈົ້າ
ຂອງໄດ້.<br />- ເມື່ອຕົ້ນປີ ໒໐໐໘ ໄດ້ໄປທ່ຽວຫວຽດນາມພາກກາງ ເມືອງດານັງ
ໄດ້ເຫັນຮູບຄຸດ ແລະນາກທີ່ສະຫຼັກດ້ວຍຫີນງົດງາມ
ເຊິ່ງເຫັນເປັນຮູບທີ່ຄຸດກຳລັງຈັບນາກກິນເປັນອາຫານ, ກໍຖ່າຍມາໄວ້ ຕອນນັ້ນຄິດວ່າ
"ໂອ ນາກກັບຄຸດນີ້ ມີຄວາມເປັນສັດຕູກັນມາຕັ້ງແຕ່ເຫິງແລ້ວເດນໍ ?
ເນື່ອງຈາກມີການບັນທຶກໄວ້ວ່າ ນາກແລະຄຸດນັ້ນ ເປັນຮູບໂຄຣົບຂອງຊົນຊາດ
ຈາມໃນອານຈັກ ຈາມປາ.<br /><span class="imgcenter"><img alt="" src="http://files.myopera.com/neuang/blog/KUTANDNAGA1f.jpg" /></span> <br /><span class="imgcenter"><img alt="" src="http://files.myopera.com/neuang/blog/KUTANDNAGA2f.jpg" /></span> <br />-
ເມື່ອວັນທີ ໑໖ ທັນວາ ໒໐໐໘ ນີ້ໄດ້ພົບຮູບຄຸດແລະນາກ (ເບິ່ງຮູບ)
ທີ່ພົບໄດ້ໃນບ້ານໜອງເຮືອທອງ ອັນເປັນເມືອງບູຮານ
ໃນເຂດລ່ອງນຳ້ເຊບັ້ງໄຟ(ຕາມຂ່າວທີ່ທ່ານຮູ້ແລ້ວ) ເປັນຮູບຄຸດທີ່ເຮັດດ້ວຍຄຳ
ເຊິງຄຸດນັ້ນໄດ້ອູ້ມນາກສອງຕົວປິ່ນໜ້າອອກ ທຳທ່າບໍ່ແມ່ນວ່າຊິແຫ້ນຊຶກິນເໝືອນກັບ
ຄຸດແລະນາກເມືອງດານັງ.<br />- ແຕ່ຢ່າງໃດກໍຕາມ ຕາມປະຫວັດລະຫວ່າງນາກກັບຄຸດນັ້ນ
ພັດເປັນສັດຕູກັນມາຕັ້ງແຕ່ເຫິງແລ້ວ ເຊິ່ງເປັນທັດສະນະຂອງສານສາພຣາມ ແລະຮີນດູ,
ສະນັ້ນຮູບຄຸດ ແລະນາກຄຳ ທີ່ພົບໃນບ້ານໜອງເຮືອທອງນັ້ນ ເຖິງວ່າເບິ່ງລັກສະນະແລ້ວ
ຄ້າຍກັບວ່າບໍ່ເປັນສັດຕູກັນ ແຕ່ປະຫວັດຂອງນາກ ແລະຄຸດໃນຄະຕິຂອງສາສນາແຖນນັ້ນ
ແມ່ນວ່າບໍ່ເຄີຍມີຍຸດໃດ ທີ່ສັດທັງສອງຈະເປັນສັດຕູກັນໄດ້ ດ້ວຍເຫດນີ້ <span style="color: deeppink;">ຄຸດຄຳ ທີ່ບ້ານໜອງເຮືອທອງ(ລາວ) ຈຶ່ງເປັນຮູບຄຸດທິກຳລັງຈັບນາກມາເປັນອາຫານ.</span><br />-
ເມື່ອເຮົາພາບທັງສອງນີ້ ຢູ່ໃນຕ່າງທີ່ທາງດ້ານສາສນາ ພາສາ ແລະວັດທະນະທຳ
ຕະຫຼອດເຊືອຊາດຕ່າງກັນໃດປັດຈຸບັນນີ(ລາວ-ຫວຽດນາມ) ແຕ່ໃນເມື່ອເມື່ອກ່ອນ
ເຮົາສາມາດ ມອງໄດ້ວ່າ ຄົນໃນພູມີພານີ້ ຍ່ອມມີຄວາມເຊື່ອເລື່ອງລັດທິ
ແລະສາສນາດຽວກັນ ຄືສາສນາພຣາມ ແລະຮີນດູ ເຊິ່ງທາງນັກປະຫວັດສາດ ແລະບູຮານ
ຄະດີໄດ້ໃຫ້ທັດສະນະວ່າ "ເປັນດິນແດນຂອງອານາຈັກຈາມປາ ເຈນລະບົກ ແລະເຈນລະນຳ້"
ອັນເປັນອານາຈັກເກົ່າແກ່ໃນສຸວັນນະພູມ, ເຊິ່ງຢູ່ໃນຍຸກຂອງານາຈັກສີໂຄຕະປູຣະຮຸ່ງ
ເຮືອງ.<br />- ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ເມືອງເກົ່າ ທີ່ຢູ່ບໍຣິເວນບ້ານໜອງທອງ
ນີ້ມັນເປັນໄປໄດ້ວ່າ "ເຄີຍເປັນເມືອງທີ່ມີອຳນາດເກົ່າແກ່
ອາດເປັນເມືອງແຫ່ງສູນອຳນາດຂອງອານາຈັກສີໂຄຕະຕະບອງ ກໍເປັນໄດ້.<br />-
ຫາກຈະມີການສົງໄສວ່າ ຫາກວ່າເປັນສູນກາງອຳນາດຂອງອານາຈັກສີໂຄດຕະບອງ
ເປັນຫຍັງຈຶ່ງບໍ່ປາກົດຫຼັກຖານ ປາສາດຫີນ ອັນເປັນວັດທະນະທັມຂອມ ແລະຈາມ
ເຊັ່ນດຽວກັບອານາຈັກ ເຊດຖາປຸຣະ(ຈຳປາສັກ) ແລະດິນແດນຫວຽດນາມ ຫຼືດິນແດນຂະເໝນ
ເຊິ່ງເປັນສູນກາງຂອງຂອມ.<br />- ອັນນີ້ ມັນເປັນສິ່ງທີ່ງ່າຍຕໍ່ການຄົ້ນຄວ້າວ່າ
ວັດທນະທຳປາສາດຫິນນັ້ນ ເປັນວັດທະນະທັມແຈນລະ ແລະວັດທະນະທັມອັງກໍ(ພະນະຄອນ)
ເຊິ່ງເກີດຂຶ້ນໃນລະຫວ່າງ ພຸດທະສະວັດ ໑໑-໑໘ ເທົ່ານັ້ນ
ແຕ່ວັດທະທັມຂອມສາສນາພຣາມໃນຈາມປາ ແລເຈນລະຍຸກກ່ອນນັ້ນ ຖືລັດທິພາມ
ກໍຄືຖືພຣະພຣົມເປັນເທບພະເຈົ້າ ເທວະສະຖານມັກຈະເປັນ ເຈດີ ຫຼືຶອຸບມຸງ
ກໍ່ດ້ວຍດີນຈີ່ ເຊັ່ນດັ່ງເຮົາຈະເຫັນວັດທະນະທັມພຣະທາດພຣະນະ
ວັດທະນະທັມພຣະທາດອິງຮັງ ວັດທະນະທັມພະທາດເຊິງຊຸມໃນຍຸກກ່ອນລ້ານຊ້າງ ຈະເຫັນໂຄງ
ສ້າງຂອງເທວະສະຖານຂອງເຊິ່ງເຮັດດ້ວຍຫິນອຸມຸງ ແລະຈະກໍ່ໂອບດ້ວຍດິນຈີ
ພຣະທາດອີງຮັງ ແລະພຣະທາດເຊີງຊຸມສອງແຫ່ງນີ້ ມີລັກສະນະຄ້າຍກັບ ອຸມຸງປາສາດລອຍ
ທີ່ເມືອງຊັນໂກ ກຳປົງຖົມ (ຂະເໝນຮຽກ ປາສາດພຣາມກ່ອນອັງກໍ)
ເປັນເທວະສະຖາອນຂອງພຣາມ.<br />- ເມື່ອງເອົາພຣະທາດ ອີງຮັງ ພຣະທາດເຊິງຊຸມ
ໄປສົມທຽບກັບພຣະທາດລອຍ ໃນຂະເໝນ ອັນເປັນຍຸກຂອງພຣາມ(ກ່ອນຮີນດູ)
ເຊິ່ງຈະເຣີນຮູ່ງເຮືອງໃນກ່ອນພຸດທະການ ຫາກຕົ້ນຕົ້ນພຸດທະສະຕະວັດທີ ໕ ແລ້ວ,
ເຮົາຈະເຫັນວ່າ ພູມີພາກນີິ້້ເຄີຍເປັນເມືອງບູຮານກ່ອນອັງກໍ(ຂອມ)
ເພາະນອກຈາກພຣະທາດອິງຮັງ ແລະພຣະທາດເຊິ່ງຊຸມເກົ່າກ່ອນ
ທີ່ຈະມາຖືກປະຕິສັງຂອນກວາມພຣະທາດອົງເດີມ ໃນຍຸກຂອງພຣະເຈົ້າໄຊຍະເຊດຖານີ້
ຍັງມີພຣະທາດເກົ່າ(ອຸມຸງເກົ່າ) ໃນຍຸກດຽວກັນກະຈາຍຢູ່ສອງຝາກຝັ່ງແມ່ນຳ້ຂອງ
ເຊັ່ນ ທີ່ຍັງສົມບູນໃນລາວ ກໍຄືພຣະທາດໂພ່ນ, ເມືອງສຸຂຸມາ ກໍແມ່ນຜາສາດສາມປາ
ທີ່ເມືອງມຸນ ກໍມີທາດນາງອີງ ແລະອື່ນໆ
ອັນນັ້ນກໍສັນນິຖານວ່າເປັນສິລະໃນຍຸກດຽວກັນ ກັບພະທາດອິງຮັງ ແລະທາດເຊີງຊຸມ.<br />-
ນອກຈາກນັ້ນ ກໍໄດ້ພົບສີມາຫິນໃນຍຸກສີໂຄຕະປຸຣະ(ໄທຍວ່າ ຍຸກທວາຣະວະດີ)
ຫຼວງຫຼາຍຕາມວັດ ແລະປ່າເຂົາລຳເນົາໄພທີ່ນັ້ນ ເຊິ່ງພົບແລະຂຶ້ນທະບຽນແລ້ວ
ແລະຍັງບໍ່ຂຶ້ນ ທະບຽນແລ້ວ.<br /> <span class="imgcenter"><img alt="" src="http://files.myopera.com/neuang/blog/DSC_0749.jpg" /></span></div>
ລູກຊາວດອນhttp://www.blogger.com/profile/09053106765266964374noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8074770759083556331.post-30726295847301329172011-09-24T00:33:00.000-07:002011-09-24T00:33:31.107-07:00ພາບຈຳຫຼັກແຜ່ນເງິນທີ່ໜອງເຮືອທອງບໍ່ອາດຊິກ່ຽວພັນກັບພຸດທະປະວັດ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="content">
<div id="excerpt">
ສາຍເຊລຳເພົາ ນຳມາຈາກບົດຄວາມເຫັນຂອງ ພຣະຄຣູເນືອງພິລັກ ໂຊຕິທອນ<br />
</div>
<br />- ພາບສອງພາບນີ້ ໄດ້ມີການຕົກລົງເປັນເອກະສັນຈາກຄະນະຮັບຜິດຊອບ
ການສຶກສາຄົ້ນຄວ້າ ແລະຂຶ້ນທະບຽນວັດຖຸບູຮານທີ່ພົບທີ່ບ້ານໜອງເຮືອທອງ
ແຂວງສະຫວັນນະເຂດ ເຊິ່ງພົບເມື່ອວັນທີ ໒໔ ເມສາ ປີ ໒໐໐໘ ຜ່ານມານັ້ນ
ແລະກຳລັງຂຽນຢູ່ນີ້ພະແນກຖະແຫຼງຂ່າວ ແລະວັດທະນະທຳແຂວງວັດທະນະທັມ
ແຂວງສະຫວັນນະເຂດໄດ້ຈັດສະແດງໃຫ້ມວນ ຊົນທີ່ຕະຫຼາດເຊໂນ, ຜູ້ຂຽນໄດ້ພາບ
ທີ່ທາງພະແນກຖະແຫຼງຂ່າວ ແລະວັດທະນະທັມ ແຂວງສະຫວັນນະເຂດ
ພິມຈຳໜ່າຍໃຫ້ຜູ້ໄປຊົມໄດ້ຊື້ໄວ້ເປັນທີ່ລະນຶກ ເຊິ່ງພາບທັງສອງນີ້
ທາງຝ່າຍຮັບຜິດຊອບ ໄດ້ສັນນິຖານແລ້ວ
ແລະຢັ້ງຢືນວ່າເປັນແຜ່ນເງິນສະຫຼັກພາບກ່ຽວຂ້ອງກັບພຸດທະປະຫວັດ ຄື:<br /><br /><span class="imgcenter"><img alt="" src="http://files.myopera.com/neuang/blog/raja1145.jpg" /></span> <br /><span style="color: crimson;">(ພາບທີ ໑ ທີ່ນັກຄົ້ນຄວ້າ ເຂົ້າໃຈວ່າເປັນພາບ ທີ່ກ່ຽວກັບພຣະພຸດທະເຈົ້າ ປາງປະຖົມມະເທດສະໜາ)</span><br /><span class="imgcenter"><img alt="" src="http://files.myopera.com/neuang/blog/rajadhevi4.jpg" /></span> <br /><span style="color: crimson;">(ພາບທີ ໒ ທີ່ນັກຄົ້ນຄວ້າ ເຂົ້າໃຈວ່າເປັນພາບ ທີ່ກ່ຽວກັບພຣະພຸດທະເຈົ້າ ປາງປະສູດ)</span><br /><br />໑. ພາບໝາຍເລກ NHT-6-NHT-9 (ວ່າເປັນຮູບຂອງພຣະພຸດທະເຈົ້່າ ປາງປະຖົມມະເທດສະໜາ)<br />໒. ພາບໝາຍເລກ NHT-7 (ວ່າເປັນນາງສີຣິມະຫາມາຍາ-ປາງປະສູດ). ທັງສອງພາບນີ້ ລ້ວນແຕ່ເປັນໂລຫະເງິນຂະໝາດໃຫຍ່ສົມຄວນ.<br /><br />-
ພາບທັງສອງນີ້ ໄດ້ສອດຄ່ອງກັບການຖະແຫຼງການຂອງກົມພິພະດທະພັນ ແລະວັດຖຸບູຮານ
ກະຊວງຖະແຫຼງຂ່າວ ແລະວັດທະນະທັມ ທີ່ໄດ້ປະກາດຂ່າວໄປແລ້ວ, ເມື່ອຜູ້ຂຽນ
ເຫັນແຈ້ງການນັ້ນທາງ ນສພ ແລ້ວ, ກໍເກີດຄວາມສົງໄສໃນພາບສອງແຜ່ນນັ້ນແລ້ວ
ກໍໄດ້ໃຫ້ຄວາມສົນໃຈໃນພາບສອງແຜ່ນນັ້ນເປັນພິເສດ ຈຶ່ງໄດ້ຄົ້ນຄວ້າສຶກສາສະເພາະທາງ
ເຫິງສົມຄວນ ທັງຍັງໄດ້ພາບທີ່ຈະແຈ້ງຊັດແລ້ວ ຈຶ່ງໄດ້ເຫັນວ່າ ພາບທັງສອງນີ້
ຄົງຈະບ່ໍແມ່ນພາບທີ່ກ່ຽວກັບພຸດທະປະຫວັດເລີຍ,
ພາບທັງສອງນີ້ຄົງຈະເປັນພາບທີ່່ກ່ຽວພັນກັບ
ຣາຊະສຳນັກຂອງເມືອງບູຮານໃນບ້ານໜອງເຮືອທອງເມື່ອ ໑໐໐໐-໒໕໔໓ ປີຜ່ານມາ
ຫຼືວ່າພາບສະຫຼັກແຜ່ນເງິນນີ້ ຕ້ອງແມ່ນພາບຂອງເຈົ້າຂອງຊັບສົມບັດນັ້ນເອງ.<br /><br />-
ສິິ່ງທີ່ໃຫ້ຜູ້ຂຽນ ເຂົ້າໃຈວ່າໃນພາບນັ້ນ ບໍ່ໄດ້ສະແດງອັນໃດເລີຍ
ທີ່ບົງບອກວ່າມີສ່ວນພົວພັນກັບພຣະພຸດທະເຈົ້າ ຄື ພາບທິ ໑ ນັ້ນ ມີສິ່ງໜຶ່ງທີ່
ຄືຮູບທາງການັ້ນເປັນຮູບຜູ້ຊາຍ ອາດເປັນກະສັດຄອງເມືອງໃດເມືອງໜຶ່ງໃນບໍລິເວນນັ້ນ
ເມື່ອ ໒ ພັນກວ່າປີແລ້ວ, ສ່ວນຮູບສອງຂ້າງຖືດອກບົວນັ້ນ ອາດແມ່ນຮູບພຣະຊາຍາ
ແລະພຣະສະໜົມເອກຂອງກະສັດ ຫຼືເຈົ້າຂອງຮູບທັງກາງນັ້ນ
ເຊິ່ງກຳລັງຖືດອກບົວອັນມີຄວາມໝາຍເຖິງການປະຕິບັດຕໍ່ສາມີ ດ້ວຍຄວາມເຄົາຣົບ.<br /><br />ໃນຮູບທັງສອງນັ້ນບາງທ່ານອາດຊິມີຄວາມເຫັນວ່າເປັນຮູບຜູ້ຊາຍ
ເພາະບໍເຫັນການຈຳຫຼັກຫົວນົມ ເໝືອນກັບຮູບທີ ໒ ເຊິ່ງປະທັບຢືນບົນແຖ່ນຈະແຈ້ງ,
ອັນນີ້ຜູ້ຂຽນກໍສາມາດໂອນ ອຽງແລະຍອມຮັບໄດ້ເໝືອນກັນວ່າ ເປັນຮູບຜູ້ຊາຍ
ຖ້າຫາກຮູບນີ້ເປັນຮູບຜູ້ຊາຍ
ກໍອາດໝາຍເຖິງຂ້າຣາຊະການຊັ້ນສູງຂອງເມືອງນັ້ນກຳລັງເຂົ້າຄາຣະວະກະສັດ
ແຕ່ຢ່າງໃດກໍຕາມ ຮູບນີ້ ບໍ່ແມ່ນຮູບປະຖົມມະເທດສະໜາແນ່ນອນ ເພາະວ່າ
ຖ້າເປັນຮູບປະຖົມມະເທດສະນາແທ້ ຈັກຕ້ອງມີປັນຈະວັກຄີ ໕
ອົງນັ່ງສະດັບພຣະທັມຢູ່ດ້ວຍການປະນົມມື ຄົງຈະບໍ່ແມ່ນການນັ່ງພຽງ ໒ ອົງ
ແລະມືຖືກດອດບົວ (ສັງເກດຮູບແຈ້ງໃນຮູບຕໍ່ໄປນີ້).<br /><span class="imgcenter"><img alt="" src="http://files.myopera.com/neuang/blog/raja2222.jpg" /></span> <br /><span style="color: crimson;">(ເບິ່ງພາບແຈ້ງ)</span><br /><br />-
ສ່ວນພາບທີ່ກ່ຽວກັນ ທີ່ເຮັດຄະນະຮັບຜິດຊອບເຂົ້າໃຈວ່າພາບສອງພາບນີ້
ມີສ່ວນພົວພັນກັບປະຫວັດພຣະພຸດທະເຈົ້ານັ້ນ ຄືພາບທີ ໒
ເຊິ່ງເປັນພາບຍິງເຊິ່ງເຫັນໄດ້ຈະແຈ້ງວ່າ
ເປັນພຣະນາງສີຣິມະຫາມາຍາກຳລັງປະກັບຢືນປະສູດ, ເມື່ອມາພິຈາຣະນາເບິ່ງແລ້ວ
ພາບນີ້ແມ່ນບໍ່ມີຄວາມກ່ຽວພັນກັບການປະສູດເລີຍ ເຖິງທາງຄະນະຮັບຜິດຊອບ ຈະບອກວ່າ
ສິລະປະແຕ່ລະຍຸກຍ່ອມມີການປ່ຽນແປງກໍຕາມ,
ການທີ່ທາງຄະນະຮັບຜິດຊອບໃຫ້ຄວາມສຳຄັນວ່າພາບນີ້ແມ່ນພຣະນາງສີຣິມະຫາມາຍາກພລັງປະສູດພຣະໂອຣົດນັ້ນ
ເພາະວ່າທີ່ພາບ ຊ້າຍມືພວກເພີ່ນເຫັນວ່າ
ເປັນຍິງກຳລັງນອຸ້ມພຣະກຸມມານຢູ່.(ເບິ່ງໃນພາບລຸ່ມນີ້).<br /><br /><br /> <span class="imgcenter"><img alt="" src="http://files.myopera.com/neuang/blog/rajadhevi22.jpg" /></span> <br /><span style="color: crimson;">ພາບນີ້
ທາງຄະນະຮັບຜິດຊອບເຂົ້າໃຈວ່າເປັນຮູບຄົນອຸ້ມພຣະກຸມມາ
ເຊິ່ງຜູ້ຂຽນເຫັນນັ້ນແມ່ນຄົນສາມັນກຳລັງອຸ້ມໝໍ້ ຫຼືພາຊະນະຢູ່
ທີ່ເຫັນເປັນຂາສອງຂາ ນັ້ນ
ແມ່ຂາຂອງຄົນອຸ້ມພາຊະນະທີ່ນັ່ັງຊັນຫົວເຂົາເຊິ່ງມີມີຊ້ວນກົ້ນໃຫໄວ້</span><br /><br />-
ເພື່ອຢາກໃຫ້ເຫັນຈະແຈ້ງຜູ້ຂຽນ
ຈຶ່ງໄດ້ຂະຫຍາຍຮູບສະເພາະທີ່ເປັນຈຸດສົງໄສມາແຕ້ມຮູບເສັ້ນ
ໂດຍແລ່ນເສັ້ນຕາມຮອຍຂອງຮູບ ແລ້ວມາຂະຫຍາຍໄວ້ຕ່າງຫາກຈະເຫັນຮູບນັ້ນ ຈະແຈ້ງວ່າ
ບໍ່ແມ່ນຄົນ ຫາກແມ່ນພາຊະນະຢ່າງຊັດເຈນ. (ເບິ່ງຮູບລຸ່ມນີ້)<br /><span class="imgcenter"><img alt="" src="http://files.myopera.com/neuang/blog/rajadhevi11.jpg" /></span> <br /><span style="color: crimson;">(ໃນຮູບທີ່ກໍໃຫ້ເກີດຄວາມສົງໄສວ່າເປັນຮູບຂອງພຣະກຸມມານ
ຜູ້ຂຽນແຍກອອກໃຫ້ເຫັນຈຸດສັງເກດ ຄື ໑. ສີເຫຼືອງ ອາດເປັນໝໍ້, ໒.
ສີຕັບໝູອາດເປັນຂາຊ້າຍຂອງຄົນຜູ້ຖືໄຫນັ້ນ ໓. ສິແດງ
ອາດເປັນມີເຊິ່ງຊ້ວນໂຈມໄຫໄວ້</span><br /><br />- ນອກຈາກເຫັນວ່າ
ຜູ້ຍິງທີ່ຢືນຢູ່ຖານດອກບົວນັ້ນ ເປັນຜູ້ຍິງສູງສັກທີ່ມີບັນດາສັກສູງກວ່າ
ຄົນສອງຄົນທີ່ນັ່ງຖືໄຫສອງໄຫ ເຊິ່ງມີບັນດາສັກຕ່ຳກວ່າ ອາດເປັນຄົນໃຊ້ ການແຍກ
ຄົນທັງສາມອອກຈາກກັນໂດຍສິ້ນເຊິງນັ້ນ ແມ່ນເບິ່ງຈາກການແຕ່ງກາຍ
ບໍ່ວ່າຈະທີ່ຍິ່ງຍືນມີສະດາປະດັບສຽນ ສ່ວນຄົນທີ່ນ່ັງທັງສອງພຽງເກົ້າຜົມທຳມະດາ
ແລະບໍ່ມີເຄື່ອງປະກັບກາຍ ຫຍັງເລີຍ ເຊິ່ງກໍຕາມຈາກຢຍິງທີ່ຢືນຢູ່
ມີເຄື່ອງປະດັບເຕັມຕົວ (ເບິ່ງຮູບລຸ່ມນີ້ ທີ່ແຍກຈຸດໄວ້ໃຫ້ສັງເກດດັ່ງນີ້)<br /><span class="imgcenter"><img alt="" src="http://files.myopera.com/neuang/blog/rajadhevi33.jpg" /></span> <br /><span style="color: crimson;">ພາບນີ້ໄດ້ໝາຍຈຸດໃຫ້ສັງເກດລະຫວ່າງຄົນທັງ ໓ ວ່າມິອາດຍາສິດແຕກຕ່າງກັນຢ່າງໃດ ?</span><br /><br />-
ເມື່ອສະຫຼຸບແລ້ວ ພາບນີ້ບໍ່ແມ່ນພາບທີ່ກ່ຽວພັນກັບພຸດທະປະຫວັດແນ່ນອນ
ເຖິງຄະນະຮັບຜິດຊອບຈະອ້າງວ່າ ເພາະໃນຮູບນັ້ນມີການຢືນເທິງດອກບົວ
ຈຶ່ງເຂົ້າໃຈວ່າ ເປັນຮູບກ່ຽວ ພັນກັບສາດສະໜາ, ກ່ຽວກັບດອກບົວນັ້ນ
ບໍ່ສະເພາະກ່ຽວກັບສາສນາເທົ່ານັ້ນ
ເນື່ອງຈາກວັດທະນະທັມສຸວັນນະພູມນັ້ນມັກຈະກ່ຽວພັນກັບດອກບົວມາກ່ອນ ແລ້ວ.<br /><br />-
ຜູ້ຂຽນສະຫຼຸບວ່າ ພາບນີ້້ເປັນພາບທີ່ກ່ຽວກັບຄົນໃນຣາຊະສຳນັກ
ຂອງອານາຈັກສີໂຄຕະປຸຣະ ຫຼືສີໂຄຕະບູນ ອັນເປັນເຈົ້າຂອງເມືອງເກົ່າແຫ່ງນີ້,
ອາດມີສ່ວນກ່ຽວພັນກັບຊົນ ນາຄາອັນເປັນເຈົ້າຂອງດິນເດີມແຫ່ງ ສີໂຄຕະບອງນີ້.<br /><span class="imgcenter"><img alt="" src="http://files.myopera.com/neuang/blog/rajadhevi5.jpg" /></span> <br /><span style="color: crimson;">ຮູບແຜ່ນນີ້ເປັນຮູບແຜ່ນທີ ໓ ໃນຈຳນວນພາບທັງໝົດທີ່ຂຸດພົບ ເຂົ້າໃຈວ່າເປັນພາບຂອງພຣະມະເຫສີຂອງກະສັດເມືອງບູຮານນັ້ນ</span><br /><br />-
ເມື່ອຜູ້ຂຽນໄດ້ເຫັນພາບທີແມ່ນ ທີ ໓ ນີ້ແລ້ວ ຈຶ່ງສະຫຼຸບໄດ້ວ່າໃນຈຳນວນ ໓
ພາບນັ້ນ ມີພາບຍິງສູງສັກ ໒ ພາບ ເຊິ່ງເບິ່ງໃບໜ້າຂອງຮູບ ແລະລັກສະນະທ່າທາງແລ້ວ
ພາບທີຍິງຢຶນເທິງແທ່ນຖືດອກບົວ ແລະມີບໍຣິວານສອງຄົນຖືໄຫນັ້ນ ເປັນຮູບຍິງໜຸ່ມ
ຮູບຮ່າງພຽວງາມດີ ຄົງຈະມີອາຍຸບໍ່ສູງເກີນ ໒໕ ປີ, ສ່ວນຮູບຜູ້ຍິງແຜ່ນທີສອງນີ້
ໜ້າແກ່ ເຖິງແອວຈະພຽວ ແຕ່ກໍບົ່ງບອກວ່າ ເປັນຜຸູ້ມີອາຍຸສູງແລ້ວ
ອັນນີ້ເຮັດໃຫ້ວິເຄາະໄປວ່າ ຫາກຮູບຍິງທັງສອງມີມີສ່ວນກ່ຽວພັນກັບກະສັດ ຮູບທິ ໑
ອາດເປັນຮູບຂອງສະໜົມເອກ ສ່ວນຮູບທີ ໒ ອາດແມ່ນພຣະຊາຍາຂອງກະສັດນັ້ນເອງ.<br /><br />-
ອີກຢ່າງໜຶ່ງສິ່ງທີ່ໃຫ້ເຂົ້າໃຈວ່າ ບໍ່ແມ່ນຮູບກ່ຽວກັບພຣະພຸດທະເຈົ້າ
ເນື່ອງຈາກພຣະພຸດທະອົງກໍດີ ພຣະສາວົກຂອງພຣະອົງ ມີໜ້ອຍທີ່ສຸດຈະນ່ັງຢ່ອນພຣະບາດ
ໂດຍສະເພາະແມ່ນພຣະສາວົກຈະບໍ່ຄ່ອຍນັ່ງຊັນເຂົ່າ ແລະຢ່ອນພຣະບາດ, ເວົ້າດັ່ງນີ້
ບໍ່ແມ່ນໝາຍວ່າ ເມືອງສີໂຄຕະປຸຣະເມື່ອ ໑ ຫາ ໒ ພັນນັ້ນ
ຈະບໍ່ມີອິດທິພົນແຫ່ງພຸດທະສາສນາເລິຍ
ທີ່ຈິງຕາມຫຼັກຖານຕ່າງໆໃນບໍຣິເວນແຫ່ງນັ້ນມີສີສາຍຸກສີໂຄຕບອງ
ທີ່ສະທ້ອນໃຫ້ເຫນອິດທິພົນພຣະພຸດທະສາສນາມາຮ່ວມ ໒໐໐ ປິແລ້ວ, ຢ່າງໃດກໍຕາມ
ການສຶກສາເຣື່ອງນີ້ນີ້ແມ່ນໄດ້ສຶກສາຕາມພາບທີ່ປາກົດ ແລະອິງຕາມນິທານ
ທີ່ເລົ່າສືບມາວ່າ ມີເມືອງເວິນຊາ ແລະເມືອງຄຸມພະວັງ ສອງເມືອງນີ້ໄກ້ຊິດກັນ
ແລະທຳສົງຄາມກັນ
ເມື່ອເຈົ້າເມືອງຕຸມພະວັງໄດ້ຍົກທັບໄປຕິເອົາເມືອງເວິນຊາໄດ້ແລ້ວ
ກໍເອົາລູກສາວຂອງເຈົ້າເມືອງເວິນຊາມາເປັນສະໜົມເອກ(ພຣະຊາຍາອົງທີ ໒)ດ້ວຍເຫດນັ້ນ
ຈຶ່ງເປັນເຫດຜູ້ຂຽນມີຄວາມຄິດເຫັນເຊັ່ນນັ້ນ ແລະມັນກໍຄວນຈະເປັນເຊັ່ນນັ້ນແທ້.<br /><br /><br /><span style="color: purple;">ພາບອ້າງອິງກ່ຽວກັບພຸດທະປະຫວັດທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັນກັບເຣື່ອງ</span><br /><span class="imgcenter"><img alt="" src="http://files.myopera.com/neuang/blog/budha3.jpg" /></span> <br /><span style="color: crimson;">ພາບປາງປະສູດ</span><br /><span class="imgcenter"><img alt="" src="http://files.myopera.com/neuang/blog/19.jpg" /></span> <br /><span style="color: crimson;">ພາບປາງປະຖົມມະເທດສະໜາ</span><br /><span class="imgcenter"><img alt="" src="http://files.myopera.com/neuang/blog/wednesday_night1.jpg" /></span> <br /><span style="color: crimson;">ພາບປາງປ່າເລໄລຍ໌ ທີ່ເປັນພາບປາງດຽວທີ່ປາກົດເຫັນພຣະພຸດທະອົງນັ່ງຢ່ອນພຣະບາດ</span><br /><br /><br /><span style="color: purple;">ບົດຄວາມ ແລະຂ່າວທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ</span><br />ສົມບັດອັນລຳ້ຄ່າ<br /><a href="http://laohunman.blogspot.com/2008/06/blog-post_08.html" rel="nofollow" target="_blank">http://laohunman.blogspot.com/2008/06/blog-post_08.html</a><br />ອານາຈັກສີໂຄດຕະບອງເກົ່າແກ່ທີ່ສຸດໃນສຸວັນນະພູມ<br /><a href="http://laohunman.blogspot.com/2008/07/blog-post_20.html" rel="nofollow" target="_blank">http://laohunman.blogspot.com/2008/07/blog-post_20.html</a><br /><a href="http://saixelamphao.livejournal.com/641.html" rel="nofollow" target="_blank">http://saixelamphao.livejournal.com/641.html</a><br />ການຄົ້ນພົບວັດຖຸບູຮານທີ່ເມືອງເກົ່າສີໂຄດຕະບອງ ໄດ້ຢັ້ງຢືນເຖິງຄວາມເກົ່າແກ່ຂອງຊາດລາວ<br /><a href="http://my.opera.com/neuang/blog/show.dml/2511571" rel="nofollow" target="_blank">http://my.opera.com/neuang/blog/show.dml/2511571</a><br />ບູຮານວັດຖຸພົບທີ່ໜອງເຮືອທອງ<br /><a href="http://my.opera.com/neuang/albums/show.dml?id=577940" rel="nofollow" target="_blank">http://my.opera.com/neuang/albums/show.dml?id=577940</a><br />ບ້ານໜອງເຮືອທອງ (ເມືອງບູຮານໃນສະໄໝສີໂຄດຕະປຸຣະ)<br /><a href="http://my.opera.com/neuang/albums/show.dml?id=577696" rel="nofollow" target="_blank">http://my.opera.com/neuang/albums/show.dml?id=577696</a><br />ຮ່ອງຮອຍການຕັ້ງຖິ່ນຖານຂອງຊົນຊາດລາວບູຮານ<br /><a href="http://my.opera.com/neuang/blog/show.dml/2825982" rel="nofollow" target="_blank">http://my.opera.com/neuang/blog/show.dml/2825982</a><br />ຂ່າວທາງໂທຣະທັດ ກ່ຽວກັບການພົບສົມບັດທີ່ໜອງເຮືອທອງ<br /><a href="http://www.youtube.com/watch?v=aO3NPmsYkEw" rel="nofollow" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=aO3NPmsYkEw</a><br />ເບິ່ງຮູບປາງປະສູດສິນລະປະເກົ່າທີ່ອິນເດັຍ<br /><a href="http://watvichitdhammaram.blogspot.com/2008/06/lumbini-or-rummindeinepal.html" rel="nofollow" target="_blank">http://watvichitdhammaram.blogspot.com/2008/06/lumbini-or-rummindeinepal.html</a>
</div>
</div>
ລູກຊາວດອນhttp://www.blogger.com/profile/09053106765266964374noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8074770759083556331.post-20226442634385346762011-09-24T00:32:00.000-07:002011-09-24T00:32:21.168-07:00ຄວາມໝາຍຄວາມເປັນມາຂອງບຸນມະຫາຊາດໃນລາວ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 80%;"><span style="color: orangered;"><span style="font-family: courier new;"><span class="aligncenter">ຄວາມໝາຍຄວາມເປັນມາຂອງບຸນມະຫາຊາດໃນລາວ</span></span></span></span><br /><span class="aligncenter">ພຣະຄຣູເນືອງພິລັກ ໂຊຕິທອນ</span></div>
<br /><span style="color: orangered;">໑. ຊາດົກໝາຍເຖິງຫຍັງ ?</span><br />ຄຳວ່າ
“ຊາດົກ”(ຊາຕະກະ) ແປວ່າ ຜູ້ເກີດ ຄື ເຫຼົ່າເຖິງການທີ່ພຣະພຸດທະເຈົ້າ
ຊົງວຽນວາຍຕາຍເກີດ ຄືເອົາກຳເນີດໃນຊາດຕ່າງໆ ໄປຈວບປະຈົບພົບພໍ້ກັບເຫດການຕ່າງໆ
ທັງດີແນ່ ບໍ່ດີແນ່, ແຕ່ກໍໄດ້ສ້າງຄຸນງາມຄວາມດີຕິດຕໍ່ກັນມາທັງຫຼາຍ ແລະນ້ອຍ
ຕລອດມາ ຈົນເຖິງໄດ້ເກີດເປັນພຣະພຸດທະເຈົ້າໃນຊາດສຸດທ້າຍ.<br />ກ່າວອີກຢ່າງໜຶ່ງ
ຖືວ່າ ເລື່ອງຊາດົກເປັນວິວັດທະນາການ ແຫ່ງການບຳເພັງຄຸນງາມຄວາມດີ
ຂອງພຣະພຸດທະເຈົ້າ ຕັ້ງແຕ່ຍັງເປັນພຣະໂພທິສັດພຸ້ນເປັນຕົ້ນມາ.<br />ໃນອັດຖະກະຖາ
ໄດ້ສະແດງວ່າ ຜູ້ນັ້ນຜູ້ນີ້ກັບຊາດມາເກີດເປັນໃຜ ໃນສະໄໝພຣະພຸດທະເຈົ້າ
ແຕ່ໃນປາລີພຣະໄຕປີດົກກ່າວເຖິງພຽງບາງເຣື່ອງ ສະເພາະສະນັ້ນສະ
ຣະສຳຄັນຈຶ່ງຢູ່ທີ່ຄຸນງາມຄວາມດີ ແລະຢູ່ທີ່ຄະຕິທັມໃນນິທານນັ້ນໆ.<br />ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກກັນຢູ່ແລ້ວວ່າ
ຊາດົດທັງໝົດເທົ່າທີ່ໄດ້ຈັດລຽງ ແລະຈັດພິມແລ້ວເປັນພາສາລາວໃນອະດີດ
ທັງທີ່ເປັນອັກສອນທັມໃນໃບລານແລ້ວນັ້ນ ມີທັງໝົດ ໕໕໐ ເຣື່ອງ,
ແຕ່ເທົ່າທີ່ມີຜູ້ຄົ້ນຄວ້າເພີ່ມຕື່ມໃນພຣະໄຕປີດົກ ໄດ້ນັບເບິ່ງເຫັນວ່າ
ໃນເຫຼັ້ມທີ ໒໗ ມີ ໒໒໕ ເຣື່ອງ, ໃນເຫຼັ້ມທີ ໒໘ ມີ ໒໒ ເຣື່ອງ ຣວມທັງໝົດ
ແລ້ວມີພຽງ ໕໔໗ ເຣື່ອງ, ກໍຂາດຫາຍໄປ ໓ ເຣື່ອງ, ເຖິງປານນັ້ນກໍຕາມ
ຜູ້ຄົ້ນຄວ້າບາງທ່ານອະທິບາຍວ່າ ສ່ວນທີ່ຂາດຫາຍໄປນັ້ນບໍ່ແມ່ນອື່ນໄກ
ອາດເປັນນິທານຊ້ອນນິທານ ແລະບໍ່ໄດ້ແບ່ງເຣື່ອງຊ້ອນເຣື່ອງນັ້ນອອກຕ່າງຫາກ,
ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມເມື່ອມີການຄົ້ນຄວ້າມາກ່ອນທັງນັກປາດຊາວຕ່າງປະເທດ
ແລະຊາວລາວເຮົາເອງຢືນຢັນວ່າ ຊາດົກທັງໝົດມີ ໕໕໐ ເຣື່ອງ, ກໍສະແດງວ່າ
ແມ່ນຖືກຕ້ອງຕາມຈິງ ເພາະຈຳນວນທີ່ຜູ້ນັບນຳຫຼັງວ່າ ມີ ໕໔໗ ເຣື່ອງ
ກໍນັບວ່າມີຄວາມໃກ້ຄຽງເປັນຢ່າງຍິ່ງ.<br /><br /><span style="color: orangered;">໒. ຄວາມເປັນມາເຣື່ອງພຣະເວດສັນດອນຊາດົກ</span><br />ພຣະເຫວດສັນຕະຣະຊາດົກນັ້ນ
ຕົກຢູ່ໃນທະສະຊາດົກ ຄືພຣະເຈົ້າ ໑໐ ຊາດ, ໄດ້ສະແດງໄວ້ໃນໝວດຂຸທທະກະນິກາຍ
ພຣະສູຕຕັນຕະປີດົກ ພຣະໄຕຣປິດົກເຫຼັ້ມທີ ໒໘
ເຫດທີ່ເກີດຂອງຊາດົກເຣື່ອງນີ້ເປັນດັ່ງນີ້:<br />ສະໄໝໜຶ່ງ ພຣະຜູ້ມີພຣະພາກເຈົ້າ
ພ້ອມດ້ວຍພຣະສົງສາວົກຈຳນວນຫຼາຍ ໄດ້ສະເດັດໄປຍັງນະຄອນກະບິລະພັດ(ກະປິລະວັຕຖຸ)
ເພື່ອສະແດງທັມໂຜດພຣະຍາ ຕິວົງ, ຂ່າວຊາບເຖິງພຣະເຈົ້າສຸດໂທທະນະພຣະພຸດທະບິດາ
ແລະພຣະບາຕິວົງ ຕ່າງກໍມີຄວາມຍິນດີ ພ້ອມກັນໄປຖວາຍການຕ້ອນຮັບ
ເມື່ອພຣະຍາຕິວົງໄດ້ເຫັນພຣະພຸດທະ ອົງມີພຣະຮູບອັນງາມ
ມີພຣະຊົນມາຍຸຣຸ່ນຣາວຄາວດຽວກັບບຸດທິດາຂອງຕົນກໍບໍ່ຖວາຍຄວາມເຄົາຣົບ
ຄົງມີແຕ່ພຣະຣາຊະກຸມານ-ກຸມາຣີໜຸ່ມໆ ທີ່ອາຍຸຕໍ່າກວ່າເທົ່ານັ້ນ
ທີ່ຖວາຍການເຄົາຣົບ, ພຣະພຸດທະອົງເຫັນເຊັ່ນນັ້ນ ຈຶ່ງຊົງສະແດງພຣະປາຣະມີ
ເຂົ້າສູ່ຊານແລ້ວລອຍຕົວຂຶ້ນອາກາດເໜືອຊຸມນຸມພຣະຍາຕິວົງ
ພ້ອມທັງເປັ່ງພຣະສັບພັນນະຣັງສີຮຸ່ງເຮືອງສະຫວ່າງຮອບພຣະອົງ
ເປັນທີ່ອັດສະຈັນເປັນອັນຍິ່ງ.<br />ພຣະເຈົ້າສຸທໂທທະນະພຸດທະບິດາ
ທອດພຣະເນຕເຫັນເຊັ່ນນັ້ນ ຈຶ່ງຍົກພຣະຫັດທັງສອງຂຶ້ນ ຖວາຍຄວາມເຄົາຣົບ
ແລະຕັດສັນລະເສີນພຣະພຸດທະອົງວ່າ “ໃນຄັ້ງທີ່ພຣະພຸດທະອົງຍັງຊົງພຣະເຍົາວ໌
ໄດ້ເຊີນພຣະພຸດທະອົງເຂົ້າໄປນະມັດສະການຊະ ດິນດາບົດ
ຄັ້ງນັ້ນພຣະພຸດທະອົງໄດ້ຊົງສະແດງ ພຣະປາຣະມີລອຍຂຶ້ນເໜືອສຽນເກົ້າຂອງຊະດິນດາບົດ
ຄັ້ງນັ້ນພຣະພຸດທະບິດາໄດ້ຖາວຍຄວາມເຄົາຣົບໄປແລ້ວຄັ້ງໜຶ່ງ, ຄັ້ງ ທີສອງ
ເມື່ອພຣະເອື້ອຍລ້ຽງໄດ້ເຊີນພຣະພຸດທະອົງ ສະເດັດໄປໃນພິທີວັບປະມຸງຄຸນຈະ
ຣົດພຣະນັງຄັນແຣກນາຂວັນ ນະທີ່ທ້ອງສະໜາມຫຼວງ ໂດຍໃຫ້ບັນທົມຢູ່ກ້ອງຕົ້ນໄມ້
ໃນຄັ້ງນັ້ນເຖິງ ແມ່ນວ່າຕາເວັນຄ້ອຍບ່າຍໄປແລ້ວ
ແຕ່ເງົາຕົ້ນໄມ້ບໍ່ໄດ້ຄ້ອຍບ່າຍໄປດ້ວຍ
ກັບທຳໜ້າທີ່ປະດຸດຈະດັ່ງຄັນຮົ່ມກັ້ງພຣະອົງໄວ້ ບໍ່ໃຫ້ຕ້ອງແສງພຣະອາທິດ
ພຣະພຸດທະບິດາໄດ້ຖວາຍຄວາມເຄົາຣົບເປັນຄັ້ງທີສອງ, ແລະຄັ້ງນີ້ເປັນຄັ້ງທີສາມ
ທຳໃຫ້ພຣະຍາຕິວົງທຸກໆ ພຣະອົງຖວາຍຄວາມເຄົາຣົບ”
ຂະນະນັ້ນກໍບັງເກີດຝົນໂບກຂະຣະພັດ ເຊິ່ງເປັນນຳ້ຝົນສີແດງໃສບໍຣິສຸດຕົກລົງມາ
ຫາກພຣະຍາຕິວົງບໍ່ຕ້ອງການໃຫ້ຝົນສີແດງຖືກ ຕ້ອງພຣະກາຍ ກໍຈະເປັນດັ່ງປາຖະໜາ
ຄວາມອັດສະຈັນທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນຄັງນີ້ ພຣະຍາຕິວົງຕ່າງກໍຕັດວ່າ
“ເປັນດ້ວຍອະນຸພາບຂອງພຣະພຸດທະເຈົ້າ”
ຈາກນັ້ນຈຶ່ງຂາບທູນລາພຣະພຸດທະເຈົ້າກັບພຣະຣາຊະວັງ.<br />ຝ່າຍພຣະສົງ
ໄດ້ປະຊຸມສົນທະນາກັນເຖິງຄວາມອັດສະຈັນທີ່ເກີດຂຶ້ນ ພຣະພຸດທະອົງຊົງຊາບເຣື່ອງ
ຈຶ່ງໄດ້ສະເດັດໄປຍັງທີ່ປະຊຸມແລ້ວຕັດວ່າ “ຝົນໂບກຂະຣະພັດນີ້
ໄດ້ເຄີຍມີມາແລ້ວໃນອະດີດ” ຈາກນັ້ນຈຶ່ງຊົງຕັດຊາດົກເຣື່ອງ ພຣະເວດສັນດອນ ໃຫ້ຄະ
ນະສົງຟັງ ເຊິ່ງຖືວ່າເປັນຕົ້ນເຫດໃຫ້ພຣະພຸດທະອົງເທສນາເຣື່ອງ
ພຣະເວດສັນດສອນຊາດົກ.<br /><br /><span style="color: orangered;">໓. ຄວາມເປັນມາຂອງການເຮັດບຸນມະຫາເຫວດສັນຕະຣະຊາດົກ</span><br />
ປາກົດໃນໜັງສື ມະໄລໝື່ນ ມະໄລແສນ ເຊິ່ງກ່າວເຖິງດິນແດນລັງກາທະວີບ ມີ
ພຣະສົງອົງໜຶ່ງ ນາມວ່າພຣະມະຫາມະໄລ ສຳເລັດອະພິນຍາຍານ ມັກໄປເທດສະໜາ ໂຜດ
ສັດນະຣົກປະຈຳ, ວັນໜຶ່ງ ຊາຍຄົນທຸກອາຊີບຫາຟືນຂາຍເພື່ອລ້ຽງຊີບ ໄດ້ເຫັນ
ດອກບົວຫຼວງ ກາງໜອງທີ່ສວຍງາມຈຶ່ງເກັບໄດ້ ໘ ດອກແລ້ວ ນຶກວ່າດອກບົວຫຼວງ
ເປັນດອກໄມ້ບໍຣິສຸດ ເກີດຢູ່ກາງໜອງຄວນຈະເອົາໄປບູຊາພຣະຣັດຕະນະໄຕຈຶ່ງສົມ ຄວນ
ແລະວັນນີ້ກໍເປັນວັນສິນດ້ວຍ ຄິດແລ້ວກໍນຳເອົາດອກບົວນັ້ນໄປຖວາຍແກ່ພຣະ ເຖຣະມາໄລ
ແລ້ວຖວາຍເປັນພຸດທະບູຊາ, ທັມມະບູຊາ ແລະສັງຄະບູຊາ ຖວາຍແລ້ວກໍ
ປາຖະໜາມັກ-ປາຖະໜາຜົນ ເມື່ອພຣະມາໄລເຖຣະໄດ້ຮັບດອກບົວນັ້ນແລ້ວ ຈຶ່ງນຶກວ່າ
“ເຮົາໄປນະຣົກມາໝົດແລ້ວ ບັດນີ້ເຮົາຈະເອົາດອກບົວນີ້ໄປໄຫວ້ພຣະທາດເກດແກ້ວຈຸ
ລະມະນີ ຄິດແລ້ວພະມາໄລກໍເຂົ້າຊານແລ້ວກໍເຫາະໄປຕາວະຕິງສາສະຫວັນໂດຍທັນທີ
ກໍໄຫວ້ພຣະທາດເກດແກ້ວ ເມື່ອໄຫວ້ພຣະທາດແລ້ວ ກໍໄດ້ພົບພຣະຍາກິນ ກໍຖາມຂ່າວ
ຄາວກັນ ວັນນັ້ນເປັນວັນສິນ ພຣະອິນບອກວ່າ ວັນນີ້ຈະມີເທບພະບຸດ ແລະເທພະດາ
ຈາກໝື່ນໂລກະທາດມາໄຫວ້ພຣະທາດ ໃນນັ້ນຈະມີເທພະບຸດອະຣິຍະເມດໄຕ ອົງທີ່ຈະ
ລົງໄປຕັດເປັນພຣະພຸດທະເຈົ້າໃນຄັ້ງໜ້າຈະມາດ້ວຍ ພຣະມາໄລມີຈຸດປະສົງຢາກພົບ
ພຣະສີອະຣິຍະເມດໄຕເທພະບຸດ ກໍຈົ່ງຢູ່ຖ້າ.<br />ໃນຂະນະລໍຖ້າສີອະຣິຍະເມດໄຕເທພະບຸດຢູ່ນັ້ນ
ກໍມີຂະບວນຂອງເທພະດາ ມາກ່ອນຫຼາຍອົງ ພ້ອມດ້ວຍບໍຣິວານຫຼາຍນ້ອຍຕ່າງກັນ ນັບແຕ່
໑໐໐໐ ຕົນ, ຮອດແສນ ຕົນ ພຣະມາໄລກໍຖາມເຖິງອະນິສົງຂອງການທຳບຸນຂອງເທພະບຸດ
ແລະເທພະດາອົງ ຕ່າງໆ ພຣະຍາອິນກໍຕອບພຣະມາໄລເຖຣະ ຕາມບຸບພະກັມຂອງເທພະບຸດເທພະດາ
ອົງຕ່າງໆນັ້ນວ່າ “ຄາວເມື່ອເຂົາເປັນມະນຸດໄດ້ເຮັດບຸນທຳທານອັນໃດ
ຈຶ່ງໄດ້ອະນິສົງ ພຽງນີ້ ຕາມຖານະຈົນພຣະມາໄລຊາບໂດຍລະອຽດ”
ເມື່ອຊິ້ນຂະບວນເທພະບຸດຜູ້ມີ ບໍຣິວານເຖິງໜຶ່ງແສນແລ້ວ
ຈຶ່ງເຫັນຂະບວນຂອງອະຣິຍະເມດໄຕເທວະບຸດມາ ພ້ອມ ດ້ວຍບໍຣິວານຂອງຕົນ
ອະຣິຍະເມດໄຕເທວະບຸດໄດ້ນຳຂະບວນຮອບພຣະທາດເກດ ແກ້ວແລ້ວ ກໍໄຫວ້ຕາມສົມຄວນ
ແລ້ວຈຶ່ງມາໄຫວ້ພຣະຍາອິນ ແລະພຣະມາໄລເຖຣະ ພຣະອິນຖາມຂ່າວຮູ້ວ່າ
ພຣະມາໄລເຖຣະມາແຕ່ເມືອງມະນຸດ ຈຶ່ງຖາມສາຣະທຸກສຸກດິບ ແລະຍັງຖາມເຖິງການເຮັດບຸນ
ຂອງມະນຸດວ່າ ຍັງປາຖະໜ້າເຫັນໜ້າຂອງເຮົາຢູ່ບໍ ? ພຣະມາໄລຕອບໄປຕາມຄວາມຈິງ ຄື
ບາງຜ່ອງເຮັດບຸນ ບາງຜ່ອງບໍ່ເຮັດບຸນ ບາງຜ່ອງ ເປັນຄົນດີທຳບຸນສຸນທານ
ແລະບາງຜ່ອງບໍ່ເຮັດ ເປັນຄົນຂີ້ໂຫດສາມານ, ເມື່ອສີຣິຍະ ເມດໄຕ ຍິນດັ່ງນັ້ນແລ້ວ
ຈຶ່ງສົງສານມະນຸດ ຈຶ່ງສັ່ງຄວາມມາຫາມະນຸດກັບພຣະມາໄລ ວ່າ “ໃຜຢາກເຫັນໜ້າ
ແລະພົບສາສະໜາຂອງພຣະສີອະຣິຍະເມດໄຕໃຫ້ທານ, ຮັກສາ ສິນ ແລະສະມາທິພາວະນາ
ຟັງຣົດສາທັມມະເທສະໜາ”.<br />ພຣະມາໄລເຖຣະ ຈຶ່ງຖາມວ່າ
ຫາກມະນຸດປາຖະໜາເຫັນໜ້າພຣະສີອະຣິຍະ ເມດໄຕແລ້ວ ມະນຸດຈະເຮັດຈັ່ງໃດ ?
ອະຣິຍະເມດໄຕຈຶ່ງສັ່ງວ່າ “ໃຫ້ມະນຸດຟັງທັມມະ ຫາເວດສັນຕະຣະຊາດົກ
ແຕ່ເຄື່ອງບູຊາດ້ວຍຄາຖາພັນ ແລະໃຫ້ຟັງແລ້ວໃນມື້ໜຶ່ງວັນ ດຽວ
ແລ້ວປາຖະໜາເຫັນໜ້າພຣະພຸດທະເຈົ້ານາມວ່າອະຣິຍະເມດໄຕ” ດ້ວຍເຫດນີ້
ຊາວພຸດຈຶ່ງນິຍົມເຮັດບຸນພຣະເຫວດແຕ່ນັ້ນມາ, ແຕ່ບັດນີ້ການເຮັດບຸນພຣະເຫວດ ປາ
ກົດເຮັດຈົນປະເພນີຂອງຊາດນັ້ນ ແມ່ນຊຸມຊົນເຊື້ອຊາດລາວເທົ່ານັ້ນ. <br /><br /><span style="color: orangered;">໔. ຄວາມເປັນມາຂອງການເຮັດບຸນມະຫາເຫວດສັນຕະຣະຊາດົກໃນລາວ.</span><br />ພຣະເວດສັນຕະຣະຊາດົກ
ບາງຄັ້ງກໍຮຽກວ່າ “ມະຫາເວດສັນຕະຕະຊາດົກ” ເປັນຊາດົກເຣື່ອງໃຫຍ່
ກ່າວເຖິງພຣະໂພທິສັດ ເຊິ່ງສະເຫວີຍພຣະຊາດເປັນພຣະເວດສັນດອນ “ເວສັນຕຣະ”
ໄດ້ບຳເພັງພຣະປາຣະມີຢ່າງສູງສຸດ ຍາກເກີນກວ່າຈະມີຜູ້ໃດທຳໄດ້ ຄື
ໃຫ້ບຸດແລະພັລຍາແກ່ຜູ້ທີ່ມາຂໍ
ນອກຈາກນັ້ນຍັງບຳເພັງພຣະປາຣະມີອັນຍິ່ງໃຫຍ່ອື່ນໆຄົບຖ້ວນ ໑໐ ປະການ, ຈຶ່ງ
ຮຽກອີກຢ່າງໜຶ່ງວ່າ “ມະຫາຊາດ-ມະຫາຊາຕະ” ແລະການເທດເຣື່ອງພຣະເຫວດສັນດອນ
ກໍຮຽກວ່າເທສນາມະຫາຊາດ.<br />ມະຫາເວສສັນຕະຣະຊາດົກ ເປັນເຣື່ອງສູງສົ່ງ
ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງການເສັຍສະຫຼະປະໂຫຍດສຸກສ່ວນຕົວ ຂອງພຣະເວສສັນດອນ
ເພື່ອເປັນທາງນຳໄປສູ່ໂພທິຍານ ເມື່ອໄດ້ບັນລຸໂພທິຍານແລ້ວ
ກໍບໍ່ໄດ້ຮັບປະໂຫຍດສຸກສະເພາະຕົນ ແຕ່ໄດ້ນຳມາສັ່ງ
ສອນເພື່ອປະໂຫຍດສຸກແກ່ຊາວໂລກດ້ວຍ.<br />ມະຫາເວສສັນຕະຣະຊາດົກ
ເປັນເຣື່ອງທີ່ຄົນລາວຮູ້ຈັກກັນມາຕັ້ງແຕ່ ສະໄໝທີ່
ພຣະພຸດທະສາສນາເຂົ້າມາລາວແລ້ວ ຄືນັບແຕ່ສະໄໝອານາຈັກຊຽງທອງ
ມີຫຼັກຖານແນ່ນອນໃນສະໄໝລ້ານຊ້າງຊຽງທອງ ແລະມີຫຼັກຖານປາກົດທົ່ວໄປໃນໜັງສືໃບລານ
ແລະຮີດ ໑໒ ຄອງ ໑໔ ອັນເປັນກົດມົນທຽນບານຂອງລາວ,
ກາຍເປັນຄະຕິຄວາມເຊື່ອຂອງຄົນລາວທືສືບທອດມາເຖິງປັດຈຸບັນນີ້.<br />ມະຫາເວສສັນຕະຣາຊາດົກນັ້ນ
ປາກົດເຫັນທົ່ວໄປໃນຫົວເມືອງລາວ ແລະບັນດາຫົວເມືອງ ທີ່ເຄີຍເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງປະ
ເທດລ້ານຊ້າງໃນອະດີດ ບໍ່ວ່າຫົວເມືອງໃນພາກອິສານຂອງໄທຍ໌,
ຫົວເມືອງພາກເໜືອຂອງຂະເໝນ, ຫົວເມືອງພາກໃຕ້ຂອງຈີນ
ແລະເມືອງທ່າຂີ້ເຫຼັກຂອງພຣະມ້າ, ໃນອານາຈັກລ້ານນາ, ໃນບັນດາຫົວເມືອງເຫຼົ່ານີ້
ໜັງສືພຣະເວສສັນດອນນັ້ນ ມັກຈະມີລັກສະນະໃຊ້ພາສາລາວ, ໜັງສືພຣະເວສສຳນວນພາ
ສາລາວນັ້ນ, ມັກຈະເປັນລັກສະນະຍົກສັບທັງໝົດ,
ໜັງສືລຳພຣະເຫວດປະເພດຍົກສັບນີ້ນັ້ນ ມັກຈະນຳມາເທສໃນງາບຸນພຣະເວສປະຈຳປີ
ຫຼືບຸນມະຫາຊາດ, ບໍ່ນິຍົມເອົາໜັງສື ພຣະເວສກ້ອມ
ຫຼືໜັງສືພຣະເວສປະເພດຄຳກອນມາເທດໃນງາບຸນມະຫາຊາດ.<br />ໜັງສືພຣະເວດເທົ່າທີ່ປາກົດນັ້ນ
ຈະຂຽນເປັນອັກສອນລາວເດີມ (ອັກສອນທັມໃນແບບນິຍົມຂອງຊົນເຜົ່າຕ່າງໆຂອງລາວ)
ແລະຂຽນໃສ່ໃບລານມີອາຍຸຫຼາຍຮ້ອຍປີກໍປາກົດຢູ່,
ແຕ່ຢ່າງໃດກໍຕາມເທົ່າທີ່ເອົາຕົວຢ່າງຈາກໜັງສືພຣະເຫວດທີ່ມີຄວາມຍາວສຸດນັ້ນ
ໃຊ້ເວລາເທດຕໍ່ເນື່ອງກັນຕັ້ງແຕ່ເວລາ ໐໒:໐໐ ໂມງຕອນເດີກ, ໄປສິ້ນສຸດຢູ່ທີ່ເວລາ
໒໐:໐໐ ໂມງ, ໜັງສືຍາວສຸດພົບທີ່ວັດຂະເໜົາໂພນຈຳ ປີ ຄ.ສ ໑໙໗໒,
ດຽວນີ້ບໍ່ໃຊ້ແລ້ວຍາວໂພດ, ໜັງສືທີ່ໃຊ້ກັນທົ່ວໄປນີມັກຈະເທດແຕ່ເວລາ ໐໓:໐໐
ໂມງເຊົ້າ ເທດຕໍ່ເນື່ອງໄປສິ້ນສຸດຢູ່ທີ່ເວລາບໍ່ເກີນ ໑໘:໐໐ ໂມງແລງ, ນີ້ມີຫຼາຍ,
ນັບແຕ່ປີ ໑໙໗໐ ເປັນຕົ້ນມາ, ທ່ານມະຫາສີລາວິຣະວົງ ກໍໄດ້ລິດຈະນາໜັງສືພຣະເຫວດ
ເປັນພາສາລາວໃສ່ປື້ມ ແລະຕໍ່ມາກໍມີສະບັບຂອງສາທຸໃຫຍ່ຄຳຈັນ ວິຣະຈິດໂຕ
ເຈົ້າຄະນະແຂວງຫຼວງພຣະບາງພິມ, ໜັງສືສອງສະບັບນີ້ ຖືໄດ້ວ່າເປັນສະບັບມາດຕາຖານ
ແລະເປັນທີ່ນິຍົມຂອງນັກຂຽນໜັງສືໃບລານ ທີ່ສຸດໃນການທີ່ຈະກ່າຍອອກເປັນຕົວທັມ
ໃສ່ໜັງສືໃບລານຄືນ ເພາະຖືກຕ້ອງ ຕາມພາສາລາວ ແລະພາສາປາລີ,
ແລະມີຜູ້ສັດທາກ່າຍຕໍ່ກັນມາເລື້ອຍໆ
ເພື່ອເອົາໄປຖວາຍໄວ້ວັດຕ່າງໆທົ່ວປະເທດລາວແລ້ວ
ເຮັດໃຫ້ໜັງສືພຣະເຫວດໃນຍຸກປັດຈຸບັນ ມີຄວາມຄ້າຍກັນເກືອບທົ່ວປະເທດ
ໃນເລື່ອງຂອງສຳນວນແຫ່ງການໃຊ້ພາສາ ແລະເລື່ອງຂອງ ການຂະຫຍາຍຄວາມ.<br />ສ່ວນໜັງສືພຣະເຫວດແບບສຳນວນລາວນັ້ນ
ແມ່ນມີການໃຊ້ຢ່າງຫຼວງຫຼາຍໃນຫົວເມືອງອີສານຂອງໄທຍ໌
ເທົ່າທີ່ຜູ້ຂຽນໄດ້ພົບແມ່ນພຣະພຸດຖາຈານອາດອາສາພະ ເຖຣະແຫ່ງວັດມະຫາທາດ
ໄດ້ພິມເປັນອັກສອນໄທຍ໌
ແຕ່ເພິ່ນໄດ້ຖືເອົາແບບທີ່ພົບໃນພາກອີສານ(ແຂວງຮ້ອຍເອັດ)ເປັນຕົວຢ່າງໃນການປະຣິວັດເປັນອັກສອນໄທຍ໌
ແລະເອົາສະບັບທ່ານມະຫາສີລາວິຣະວົງ
ແລະແບບເມືອງຫຼວງ(ສົງໄສແມ່ນແບບຂອງສາທຸໃຫຍ່ຄຳຈັນ) ສະບັບອ້າງອິງ
ເພາະເພີ່ນໃຊ້ຄຳວ່າ ສະບັບຫຼວງພຣະບາງ ເພິ່ນສະຫຼຸບວ່າສ່ວນໃຫຍ່ຈະເໝືອນກັນ
ແລະສ່ວນທີ່ບໍ່ເໝືອນກັນເພິ່ນກໍສົມທຽບໃຫ້ເຫັນດ້ວຍ.<br />ສ່ວນສະບັບທີ່ມັກໃຊ້ເທດແທ້ໆນັ້ນ
ຈະພິມເປັນອັກສອນໄທຍ ໃສ່ເຈັ້ຍພິມທີ່ ໂຮງພິມລ່ຽງຊ່ຽງຈົງຈະເຣີນ
ເປັນເຈັ້ຍເຮັດແບບເຈັ້ຍສາ, ສຳນວນລາວທັງໝົດ, ຕ່າງແຕ່
ພິມເປັນອັກສອນໄທຍ໌ເທົ່ານັ້ນ,
ຢ່າງໃດກໍຕາມໜັງສືພຣະເວດໃນຫົວເມືອງອີສານນັ້ນແມ່ນສະບັບສຳນວນລາວ,
ເພາະສະບັບສຳນວນພາສາໄທຍ໌ນັ້ນກໍມີຕ່າງຫາກ ສະນັ້ນທີ່ເມືອງໄທຍ໌
ມີໜັງສືພຣະເວດສອງແບບ ຄືສະບັບແບບອີສານ ແລະສະບັບແບບໄທຍ໌(ຄື ແບບພາສາໄທຍ)
ສ່ວນສະບັບລ້ານນານັ້ນ ແມ່ນຈະມີລັກສະນະດຽວກັບລາວ ເຖິງມີຕ່າງແນ່ກໍເລັກນ້ອຍ
ຖືວ່າເປັນໜັງສືແບບພາສາລາວເລີຍ ເພາະມີວິວັດທະນະນາການມາທາງດຽວກັນຢູ່ແລ້ວ,
ສຳລັບໜັງສືພຣະເຫວດຂອງລາວກັບຂອງອີສານນັ້ນ ມີລັກ ສະນະເໝືອນກັນ
ກໍຍ້ອນວ່າຊວອີສານເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງລ້ານຊ້າງມາກ່ອນ ແລະດຳຣົງວັດທະນະທັມຮີດ ໑໒
ຄອງ ໑໔ ດຽວກັນກັບລາວ, ຈະວ່າໃຜເອົາແບບໃຜນັ້ນ
ຂໍຕອບວ່າອີສານແມ່ນມີຕົ້ນແບບຈາກຈຳປາສັກ ແລະວຽງຈັນ ເພາະວ່າສູນກາງອຳນາດທາງວັດ
ທະນະທັມອີສານນັ້ນແມ່ນຢູ່ວຽງຈັນ ແລະຈຳປາສັກຢູ່ແລ້ວ ເຫັນໄດ້ຈາກຫົວເມືອງອິສານ
ທັງໝົດນັ້ນໃນເມື່ອກ່ອນຂຶ້ນກັບນະຄອນຈຳປາສັກ ແລະນະຄອນວຽງຈັນ.<br />ໜັງສືພຣະເຫວດສັນຕະຣະຊາດົກນັ້ນ
ຈະເປັນສະບັບໃດກໍຕາມ ຈະມີພັນພຣະຄາຖາ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ບາງແຫ່ງຈຶ່ງຮຽກວ່າ
“ຟັງທັມຄາຖາພັນ” ຄືວ່າ ເມື່ອຈະເຮັດບຸນພຣະເຫວດ ມັກ ຈະແຕ່ງຄາຖາພັນ
ສ່ວນຄາຖາພັນແຕ່ງ ຢ່າງໃດໃຫ້ໄປສຶກສາໃນໜັງສື ແຫ່ງພຣະເຫວດເຂົ້າເມືອງ
ຂອງພຣະອາຈານເນືອງພິລັກ ໂຊຕິທອນ-ອາຈານບຸນເຕີມ ສີບຸນເຮືອງ ພິມໃນປີ ໒໐໐໔, ແລະ
ໜັງສືພຣະເຫວດຂອງມະຫາສີລາ ວິຣະວົງ ແລະຂອງສາທຸໃຫຍ່ຄຳຈັນ ວິຣະຈິຕໂຕ.<br /><br /><span class="alignright"><span style="color: orangered;">ໜັງສືອ້າງອີງ:</span>
- ໜັງສືລຳພຣະເຫວດ ໜັງສືທັມໃບລານ ທີ່ວັດຂະເໝົາໂພນຈຳປາ(ໜັງ
ສືຜູກສະບັບເດີມ) - ໜັງສືລຳພຣະເຫວດ ມະຫາສີລາ ວິຣະວົງ ພີມປີ ໑໙໗໒. -
ໜັງສືລຳພຣະເຫວດ ສາທຸໃຫຍ່ຄຳຈັນ ວິຣະຈິໂຕ ວັດແສນສຸຂະຣາມ. -
ໜັງສືລຳພະເຫວດສະບັບຫຍໍ້ ສຳນັກຄົ້ນຄວ້າພຸດທະສາສນາ ຂອງພຣະ ອາຈານພິມໂພ
ເຕຊະທັມໂມ. - ໜັງສືເທດແລ່ ເຊີນພຣະເຫວດເຂົ້າເມືອງ ພຣະອາຈານຊາເນືອງພິລັກ ໂຊ
ຕິທອນ ແລະອາຈານບຸນເຕີມ ສີບຸນເຮືອງ., ພິມ ປີ ໒໐໐໔.</span></div>
ລູກຊາວດອນhttp://www.blogger.com/profile/09053106765266964374noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8074770759083556331.post-71319939197147928202011-09-22T23:11:00.000-07:002011-09-22T23:11:09.194-07:00ຕາມຫາອານາຈັກອ້າຍລາວ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="SEPForumTextOutput">
ມື່ອຜູ້ຂຽນ
ຈື່ຈຳໄດ້ຈາກນິທານເລື່ອງອັກສອນລາວໄດ້ຈາກພະຍາແຖນນັ້ນ ເຫັນໄດ້ຕອນໜຶ່ງຂອງ
ເລື່ອງວ່າ “ໃນບ້ານນັ້ນມີຄົນຢູ່ນຳກັນ ໓ ກຸ່ມຄື ກຸ່ມຈີນຢູ່ຫົວບ້ານ,
ກຸ່ມລາວຢູ່ກາງບ້ານ ແລະກຸ່ມກຼອມ ຢູ່ທ້າຍບ້ານ” ນັ້ນ,
ທັງສາມຊົນຊາດນີ້ລ້ວນແຕ່ນັບຖືແຖນອົງດຽວກັນ, ດ້ວຍຫຼັກຖານທາງຄຳເວົ້າ ເຊັ່ນນີ້
ເມື່ອເຮົາມາມອງທາງດ້ານປະຫວັດສາດແລ້ວ,
ຊົນຊາດທີ່ປາກົດຕາມນິທານກ່າວໄວ້ຮອດປັດຈຸບັນນີ້ ມີ ຈີນ, ລາວ ແລະຂະເໝນ,
ເຖິງຄຳວ່າ ກຼອມ ເຊິ່ງລາວໄທຍ໌ມັກຮຽກເຂົາວ່າຂອມນັ້ນ, ກ່າວວ່າກາຍເປັນຊົນ
ຊາດຂະເໝນໄປແລ້ວ, ເຖິງຖ້າວ່າຂະເໝນ ບໍ່ແມ່ນຊົນຊາດກຼອມກໍຕາມ
ແຕ່ໃນຕອນໃຕ້ຂອງຂະເໝນນັ້ນ ມີຊົນຊາດຂະເໝນຊົນຊາດໜຶ່ງວ່າ “ຂະແມກຼອມ”
ອາດມີສ່ວນພົວພັນກັບຊົນຊາດກຼອມໃນນິທານນັ້ນກໍໄດ້.<br />
<br />
ຢ່າງໃດກໍຕາມ ຄຳວ່າ “ຈີນ, ລາວ ແລະຂະເໝນ” ໄດ້ຢູ່ໃນບ້ານດຽວກັນ,
ການຕັ້ງຖິ່ນຖານຕາມນິ ທານກ່າວເຖິງ ກໍແມ່ນວ່າ ຈີນຢູ່ຫົວບ້ານ, ລາວຢູ່ກາງບ້ານ
ແລະກຼອມຢູ່ໃຕ້ບ້ານ, ເມື່ອມາແລເບິ່ງລັກສະນະ ທາງພູມສາດແລ້ວ, ຈີນຢູ່ເໜືອລາວ,
ລາວຢູ່ກາງ ແລະຂອມ ຫຼືຂະເໝນຢູ່ໃຕ້, ມັນກໍເປັນດັ່ງນິທານກ່າວໄວ້ ໂດຍບໍ່ມີຜິດ.<br />
ຫາກເຮົາເຊື່ອວ່າ ຊົນາຊາດຂອມເປັນຊົນຊາດທີ່ມີຈິງໃນໂລກນີ້
ແລະຂອມເອງກໍຕັ້ງອານາຈັກຢູ່ ທາງຕອນໃຕ້ຂອງລາວແທ້,
ເມື່ອເຮົາສຶກສາເບິ່ງດິນແດນທີ່ຂອມຂະຫຍາຍອິດທິພົນໃນສະຕະວັດທີ ໑-໑໒ ນັ້ນ,
ເຮົາເຫັນວ່າດິນແດນຂອງຂອມໄດ້ກວາມເອົາລົບບູຣີ, ສຸໂຂໄທ, ວຽງຈັນ
ອາດເກີນເລີຍໄປຮອດ ເມືອງຊວາຂອງລາວພຸ້ນ.<br />
<br />
<br />
ເມື່ອມາເບິ່ງບາດລ້ຽວປະຫວັດສາດຕອນນີ້ເຮົາອານາຈັກຂອງຄົນລາວເຮົານັ້ນຢູ່ໃສ ?
ມັນກະເປັນ ທີ່ແນ່ນອນແລ້ວວ່າ ເມື່ອລາວຢູ່ເໜືອນກຼອມ
ອານາຈັກຂອງຄົນລາວກໍຕ້ອງຢູ່ດິນແດນອັນເປັນຂອງຂອມ ຂຶ້ນເມື່ອ,
ໃນຫຼັກຖານທາງປະຫວັດສາດທີ່ເຮົາຮູ້ກັນທົ່ວໄປວ່າ “ອານາຈັກຂອງອ້າຍລາວນັ້ນ
ມີສູນກາງຢູ່ ອານາຈັກໜອງແສ ເມືອງແຖນ” ເມື່ອເປັນເຊັ່ນນັ້ນ
ມັນກະສອດຄ່ອງກັບຫຼັກຖານທາງພູມສາດ ແລະປະ ຫວັດສາດແລ້ວວ່າ
ອານາຈັກຂອງຈີນຕ້ອງຢູ່ເໜືອລາວຂຶ້ນເມືອ.<br />
ສະນັ້ນ, ຈີນ, ລາວ ແລະຂອມ ຈຶ່ງເປັນຊົນຊາດ ທີ່ເກົ່າແກ່ເໜືອກວ່າຊາດອື່ນໃດໃນໂລກ
ໃນ ດິນແດນແຖບນີ້, ອີກຢ່າງໜຶ່ງ ໃນນິທານຍັງບອກອີກວ່າ ຈີນ, ລາວ, ກຼອມນັ້ນ
ອາໄສຢູ່ໃນບ້ານດຽວກັນ ຄວາມສຳຄັນອັນນີ້ມັນໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ ໓ ຊົນຊາດໃຫຍ່ນີ້
ຕ້ອງຢູ່ຮ່ວມກັນ ແລະມີການພົວພັນ ກັນມາບໍ່ວ່າທາງດ້ານເສດຖະກິດ, ສັງຄົມ
ແລະວັດທະນະທຳ ເວົ້າເຖິງອານາຈັກນັ້ນ ໃນບັນດາດິນແດນ ທີ່ມີຄົນຈີນຢູ່
ອາດມີຄົນລາວ ແລະຄົນກຼອມປົນກັນຢູ່ດ້ວຍ.<br />
<br />
<br />
ເມື່ອເຮົາມາມອງຕາມຫຼັກຖານທາງຣັດຖະສາດແລ້ວ ບັນດາເມືອງຕ່າງໆໃນດິນແດນຕອນນີ້
ເປັນ ອານາຈັກແບບນະຄອນລັດ ການສ້າງຕັ້ງຂອງບັນດາຊົນຊາດຕ່າງໆ
ກໍແມ່ນຕ້ອງໄດ້ຢູ່ໃກ້ຄຽງກັນ ຫຼືປົນກັນ ຢູ່ຕາມຂອບເຂດຂອງຕົນ
ຈົນຕາບເມື່ອໂລກໄດ້ວິວັດທະນາການມາເປັນສັງຄົມອານາຈັກບັນດາຫົວເມືອງ
ເຂັ້ມແຂງຈຶ່ງໄດ້ລວບລວມເອົາຫົວເມືອງນ້ອຍໃຫຍ່ສ້າງຕັ້ງເປັນອານາຈັກຂອງຕົນຫຼາຍອານາຈັກ
ແຕ່ໃນນັ້ນ ຍັງມີອານາຈັກຈີນ ແລະອານາຈັກລາວ ທີ່ຍັງຄົງຢູ່ເທົ້າບັດນີ້
ຍັງເຫຼືອແຕ່ອານາຈັກ ກຼອມ ຫຼືຂອມ ທີ່ຂາດຫາຍໄປ ແລະຂອມນັ້ນເປັນໃຜ ?
ຢູ່ໃສດຽວນີ້ ແລະອານາຈັກອ້າຍລາວນັ້ນ ຢູ່ໃສ ຫຼືວ່າຢູ່ນີ້.</div>
<br /></div>
ລູກຊາວດອນhttp://www.blogger.com/profile/09053106765266964374noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8074770759083556331.post-88250481910597502302011-09-22T23:00:00.001-07:002011-09-22T23:00:21.989-07:00ປະຫວັດພຣະທາດຫຼວງ ວຽງຈັນທນ໌ ຫຼື ພຣະເຈດີ ໂລກະຈຸລາມະນີ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
ປະຫວັດພຣະທາດຫຼວງ ວຽງຈັນທນ໌<br />
ຫຼື<br />
ພຣະເຈດີ ໂລກະຈຸລາມະນີ<br />
(ພຣະເຈົ້າຈັນທະບູຣີ ປະສິດທິສັກ ຊົງສ້າງພຣະທາດຫຼວງຄັ້ງແຮກ)<br />
ພຣະທາດຫຼວງ ເປັນນາມສາມັນທີ່ປະຊາຊົນໃຊ້ຮຽກກັນ ເຊິ່ງເປັນພຣະທາດ
ໃຫຍ່ກວ່າພຣະທາດອື່ນໃນນະຄອນວຽງຈັນ ທີ່ຄົງເຫຼືອຢູ່ຕັ້ງແຕ່ບູຮານະການ ສ່ວນ
ຊື່ທາງການອັນເປັນຊື່ແທ້ໆຂອງພຣະທາດອົງນີ້ ເຊິ່ງໄດ້ຕັ້ງມາຕັ້ງແຕ່ສະໄໝພຣະ
ເຈົ້າໄຊຍະເຊດຖາທິຣາດນັ້ນ ຊື່ວ່າພຣະເຈດີໂລກະຈຸລາມະນີ ອັນເປັນປູຊະນີຍະສະ
ຖານສຳຄັນຍິ່ງ ແຫ່ງນະຄອນຫຼວງວຽງຈັນທນ໌ນີ້ ກໍຄືປູຊະນີຍະສະຖານທາງພຣະ
ພຸດທະສາສະໜາຂອງລາວທັງມວນນີ້ ມີປະຫວັດກ່າວໄວ້ໃນໜັງສືອຸຣັງຄະນິທານ
ຫຼືອຸຣັງຄະທາດວ່າ ໄດ້ສ້າງຂຶ້ນໃນສະໄໝດຽວກັນກັບການຕັ້ງ ເມືອງວຽງຈັນທນ໌ຄັ້ງ
ແຮກ ລຸນຫຼັງຈາກການສ້າງພຣະທາດພຣະນົມແລ້ວ ຜູ້ສ້າງຄັ້ງທຳອິດແມ່ນພຣະ
ເຈົ້າຈັນທະບູຣີປະສິດທິສັກ ເຈົ້ານະຄອນວຽງຈັນອົງແຮກ ພ້ອມກັບພຣະອໍຣະຫັນ ໕ ອົງ
ດັ່ງມີຂໍ້ຄວາມກ່າວໄວ້ໃນໜັງສືອຸຣົງຄະນິທານ ເຊິ່ງຂໍຄັດເອົາແຕ່ໃຈ ຄວາມສຳຄັນ
ມາກ່າວໄວ້ໃຫ້ຟັງດັ່ງນີ້ :-<br />
ເມື່ອພຣະໂຄດົມບໍຣົມສັມມາສັມພຸດທະເຈົ້າ ປະຣິນິພານແລ້ວໄດ້ ໘ ປີປາຍ
ພຣະມະຫາກັດສະປະເຖຣະ ໄດ້ນຳເອົາອຸຣັງຄະທາດ ຄືດູກຫົວເອິກຂອງພຣະພຸດທະ ເຈົ້າ
ມາປະດິດສະຖານໄວ້ທີ່ພູກຳພ້າ ເຊິ່ງຮຽກວ່າດອຍກະປະນະຄີຣີ (ຄືພຣະທາດ
ພນົມທຸກວັນນີ້) ໃນເວລາກໍ່ພຣະທາດຄັ້ງແຮກທີ່ພູກຳພ້ານັ້ນ ໄດ້ພຣະກະສັດທັງ ໕
ນະຄອນມາຮ່ວມຊຸມນຸມກັນຄື :-<br />
໑. ພຣະຍາສຸວັນນະພິງຄານ ເຈົ້າເມືອງໜອງຫານຫຼວງ.<br />
໒. ພຣະຍາຄຳແດງ ເຈົ້າເມືອງໜອງຫານນ້ອຍ.<br />
໓. ພຣະຍານັນທະເສນ ເຈົ້າເມືອງມະຣຸກຂະນະຄອນ ຄືເມືອງ ທ່າແຂກເກົ່າ.<br />
໔. ພຣະຍາອິນທະປັດຖະນະຄອນ ເມືອງອິນທະປັດຖະ ປະເທດຂະເໝນ<br />
໕. ພຣະຍາຈຸລນີພົມທັດ ເມືອງປາການ (ຄືແຂວງຊຽງຂວາງ).<br />
(ຄຳວ່າ ປາການ ໝາຍເຖິງເມືອງດ່ານ ຫຼືເມືອງຂອບຂັນ, ເປັ່ນຄຳວ່າປ້ອມປາການ
ເຫຼົ່ານີ້ເປັນຕົ້ນ, ບາງທ່ານກໍວ່າເມືອງແກວປະກັນ (ມະຫາສີລາ ວິລະວົງ).<br />
ຕໍ່ມາເມື່ອພຣະຍາສຸວັນນະພິງຄານ ເມືອງໜອງຫານຫຼວງ ແລະພຣະຍາ ຄຳແດງ
ເມືອງໜອງຫານນ້ອຍ ສຸຣະຄົຕ(ຕາຍ)ໄປແລ້ວ ເລີຍເກີດນ້ຳຖ້ວມເມືອງ
ທັງສອງໄຫຼລ່ວງເຖິງກັນ ຊາວເມືອງທັງສອງ ຈຶ່ງອົບພະຍົກໜີຂຶ້ນມາຕັ້ງ ຢູ່ແຄມນ້ຳ
ຂອງ ໃນພວກອົບພະຍົກນີ້ມີຜູ້ໜຶ່ງຊື່ວ່າທ້າວຄຳບາງເປັນນ້າບ່າວຂອງ ພຣະຍາສຸວັນ
ນະພິງຄານ ເມືອງໜອງຫານຫຼວງ ໄດ້ພາບ່າວໄພ່ບໍຣິວານຂຶ້ນມາຕັ້ງເມືອງໃໝ່ ຢູ່
ແຄມຫ້ວຍເກົ້າລ້ຽວໃກ້ແມ່ນຳ້ຂອງ ໃສ່ຊື່ເມືອງໃໝ່ນີ້ວ່າເມືອງສຸວັນນະພູມ ສ່ວນ
ບ່າວໄພ່ບໍຣິວານ ກໍພາກັນແຍກຍ້າຍໄປຕັ້ງບ້ານຢູ່ອ້ອມແອ້ມເມືອງນັ້ນ, ໃນເວລານັ້ນ
ມີຊາຍຄົນໜຶ່ງຊື່ວ່າບຸຣີຈັນ ໄດ້ພາຍາດພີ່ນ້ອງມາຕັ້ງ ບ້ານຢູ່ປາກໜອງຄັນແທເສື້ອ
ນ້ຳ, ເຊິ່ງຮຽກວ່າບ້ານໜອງຄັນແທເສື້ອນ້ຳ ໃນຕອນນັ້ນມີພຣະອໍຣະຫັນ ໒ ອົງ ໄດ້
ມາໂຜດ ຊາວບ້ານໜອງຄັນແທອົງໜຶ່ງຊື່ວ່າ ມະຫາພຸດທະວົງສາ ທ່ານຜູ້ນີ້ພັກເຊົາ
ຢູ່ແຄມນຳ້ຂອງ, ອີກອົງໜຶ່ງຊື່ວ່າມະຫາສັສດີ ທ່ານພັກເຊົາຢູ່ບ້ານປ່າໂພນເໜືອນ້ຳ
ບຶງ(ອາດຈະແມ່ນບໍຣິເວນທາດຝຸ່ນ ທຸກວັນນີ້) ບຸຣີຈັນເປັນຫົວໜ້າບ້ານໜອງຄັນແທ
ໄດ້ເປັນຜູ້ອຸປະຖາກພຣະອໍຣະຫັນສອງອົງນີ້.<br />
ໃນສະໄໝດຽວກັນນີ້ ທາງເມືອງສະເກດນະຄອນ(ຄືເມືອງຮ້ອຍເອັດ) ກໍ່ ເກີດ ຄວາມວຸ້ນວາຍ
ເນື່ອງດ້ວຍມີຂ້າເສິກຊາວເມືອງກະຣຸນທະນະຄອນ ຄື ທະວາຣາວະ ດີອະຍຸທິຍາ
ຍົກທັບມາຮົບກວນຊາວເມືອງສະເກດນະຄອນ ຈຶ່ງແຕກໜີມາເພິ່ງທ້າວ ຄຳບາງ
ມີໝື່ນຫຼວງກາງໂຮງກັບໝື່ນນັນທະອາຣາມ ໄດ້ພາເອົາເຈົ້າ ສັງຂະວິຊາກຸມ ມານ
ກັບຄົວບ່າວໄພ່ສອງແສນຄົນ ໜີຂຶ້ນມາຕັ້ງບ້ານເຮືອນໃນລ້ອງແມ່ນຳ້ຂອງ ໃນ
ເວລານັ້ນເຈົ້າ ສັງຂະວິຊາໄດ້ພາບ່າວໄພ່ແສນຄົນມາຕັ້ງຢູ່ບ້ານໜອງຄາຍ ແລະຢາຍ
ມາຕາມລ້ອງແມ່ນຳ້ຂອງຮອດຫ້ວຍບັງພວນ, ໝື່ນຫຼວງກາງໂຮງ ພາຄົວ ໕໐,໐໐໐ ຄົນ
ມາຕັ້ງຢູ່ຫ້ວຍຄຸຄຳ, ໝື່ນນັນທະອາຣາມພາຄົວ ໕໐,໐໐໐ ຄົນມາຕັ້ງຢູ່ຕາມຫ້ວຍ ນົກຍູງ
ຫຼືຫ້ວຍນຳ້ໂມ່ງ ບໍຣິເວນນີ້ຈຶ່ງມີ ຄົນໜາແໜ້ນຕໍ່ມາ.<br />
ຢູ່ຕໍ່ມາບຸຣີຈັນ ຫົວໜ້າບ້ານໜອງຄັນແທ ມາໄດ້ກັບນາງອິນສະຫວ່າງທິດາ ຂອງທ້າວບາງ
ເຈົ້າເມືອງສຸວັນນະພູມ ແລະບຸຣີຈັນຈຶ່ງຕັ້ງບ້ານໜອງຄັນແທ ຂຶ້ນ
ເປັນເມືອງຮຽກວ່າເມືອງຈັນທະບູຣີ ຕາມນາມຂອງຕົນເມື່ອບູຣີຈັນຕັ້ງເມືອງຂຶ້ນ ແລ້ວ
ຈຶ່ງຈັດແຈ່ງແຕ່ງເຄື່ອງຣາຊະບັນນາການໄກ ຖວາຍພຣະເຈົ້າສຸມິດຕະທັມມະ ວົງສາ
ພຣະເຈົ້າແຜ່ນດິນແຫ່ງເມືອງມະຣຸກຂະນະຄອນ(ຄືເມືອງທ່າແຂກ ຫຼືເມືອງ ໂຄດຕະບູນ)
ອົງເປັນເຈົ້າແຜ່ນດິນເອກະຣາດ ພຣະເຈົ້າສຸມິດຕະທັມມະວົງສາ ຈຶ່ງ ແຕ່ງໃຫ້ພຣາມ ໕
ຄົນ ຂຶ້ນມາອະພິເສກບຸຣີຈັນ ໃຫ້ເປັນເຈົ້ານະ ຄອນຈັນທະບູຣີ ມີພຣະນະຄອນວ່າ
ພຣະເຈົ້າຈັນທະບູຣີປະສິດທິສັກ ພ້ອມກັນນີ້ ຍັງໄດ້ພຣະຣາຊທານນາງກັນລະຍານີ
ທີ່ເປັນຄົນເມືອງທ່າແຂກມາໃຫ້ ສອງນາງ ແລ້ວພຣະເຈົ້າສຸມິດຕະທັມມະວົງສາ
ຈຶ່ງກຳນົດເຂດແດນເມືອງຈັນ ທະບູຣີມອບ ໃຫ້ຄືທາງໃຕ້ນັບແຕ່ນ້ຳກະດິງຂຶ້ນມາ
ແລະທາງຟາກນ້ຳຂອງນັບ ແຕ່ຫ້ວຍບາງ ບາດຂຶ້ນມາ.<br />
ບຸຣີຈັນເມື່ອໄດ້ເປັນເຈົ້ານະຄອນວຽງຈັນທນ໌ແລ້ວ ຈຶ່ງສ້າງຂົວຂ້າມນຳ້ບຶງ
ອອກໄປຫາບ້ານເກົ່າ ແລະສ້າງວັດຂຶ້ນໃນບ້ານເກົ່ານັ້ນ ຮຽກວ່າວັດສວນອ່ວຍລ່ວຍ
ແຫ່ງໜຶ່ງ, ສ້າງວິຫານຂຶ້ນສອງຫຼັງທີ່ປ່າໃຕ້ ແລະປ່າເໜືອ ສຳລັບໃຫ້ພຣະອໍຣະ
ຫັນສອງອົງນັ້ນຢູ່ ຕໍ່ມາພຣະມະຫາພຸດທະວົງສ໌ ຈຶ່ງນຳທາດພຣະອໍຣະຫັນມາ
ບັນຈຸໄວ້ໃນວັດປ່າມະຫາພຸດທະວົງ ໄດ້ກົ່ນດິນລົງເລິກ ໕ ວາ ກ້ວາງ ໓ ວາ ກໍ່ດ້ວຍ
ດິນຈີ່ ເປັນຮູບຜາສາດເອົາແຜ່ນເງິນລຽນປູຮອງໄວ້ ຈຶ່ງເອົາທາດລົງບັນຈຸແລ້ວ
ເອົາຫີນໝາກຄອມຖົມໃຫ້ແໜ້ນ ແລະຝັງສີລາໝາຍໄວ້ ສີລານັ້ນ ສູງ ໓ ວາ ກ້ວາງ ໑ ວາ.<br />
ໃນການຕໍ່ມາຈຶ່ງມີພຣະອໍຣະຫັນ ໕ ອົງໄດ້ນຳເອົາພຣະບໍຣົມ ມະທາດຂອງ ພຣະພຸດທະເຈົ້າ
ມາຈາກເມືອງຣາຊຄຶປະເທດອິນເດັຽ ພຣະທາດທີ່ນຳມານັ້ນ ຄື ທາດຫົວເນົ່າ ໒໔ ອົງ
ມານັ້ນໄດ້ຜ່ານກາຍມາທາງເມືອງຣະໂວ້(ລົບບູຣີ) ແລະ ເມືອງໂຄຣາດ ແລ້ວເພິ່ນໄດ້ເອົາ
ພຣະບໍຣົມມະທາດ ໄປບັນຈຸໄວ້ໃນ ທີ່ຕ່າງໆດັ່ງນີ້.<br />
ພຣະທາດຫົວເນົ່າບັນຈຸໄວ້ທີ່ພູເຂົາຫຼວງ ຫຼື ພູເຂົາລວງ (ເຂົ້າໃຈວ່າແມ່ນ
ທາດຫຼວງນີ້ເອງ ເພາະວ່າໃນສີລາຈາຣຶກທາດຫລວງ ຮຽກວ່າ ຄຸຸຍຫະທຸ ປາໂຍ ແປວ່າ:
ທາດທີ່ລັບຄື ດູກຫົວເນົ່າ ແຕ່ໜັງສືຳຳນານພຣະທາດບັງພວນ ຢູ່ ບ້ານຫ້ວຍບັງພວນ
ຈັງຫວັດ ໜອງຄາຍ ທີ່ຂຽນເປັນອັກສອນທັມ ຮຽກ ວ່າພູເຂົາ ຫຼວງ ຄຳວ່າ ລວງແປວ່າ ນາກ
ດັ່ງນັ້ນຄຳວ່າພູເຂົາຫລວງ ອາດຈະ ແປວ່າໂພນ ນາກ).<br />
ທາດຝ່າຕິນຂວາ ບັນຈຸໄວ້ທີ່ເມືອງຫຼ້າ ໜອງຄາຍ (ທາດໜອງຄາຍ ພັງ ລົງນ້ຳໝົດແລ້ວ
ປັດຈຸບັນຢູ່ກາງນຳ້ຕໍ່ໜ້າວັດສັງກະຈາຍ ແລະປີ ໒໐໐໖ ທາງ
ການເມືອງໜອງຄາຍໄດ້ສ້າງທາດອົງໃໝ່ຂຶ້ນແທນ ດັ່ງທີ່ເຫັນໃນປັດຈຸບັນນີ້).<br />
ທາດແຂ້ວຝາງ ບັນຈຸໄວ້ທີ່ວຽງງົວ ແລະທ່າຫໍແພ (ເຂົ້າໃຈ ວ່າແມ່ນ ບ້ານພະໂຄວຽງຄຸກ ຄື ທາດບັງພວນທຸກວັນນີ້)<br />
ໃນການບັນຈຸພຣະທາດຫົວເນົ່າ ໒໗ ອົງ ໄວ້ທີ່ພູເຂົາຫລວງນັ້ນ ພຣະ
ເຈົ້າຈັນທະບູຣີປະສິດທິສັກ ເຈົ້ານະຄອນວຽງຈັນທນ໌ ໄດ້ເປັນປະທານພຣະອົງໄດ້
ໃຫ້ກໍ່ອຸໂມງຫີນກວມໄວ້ ເຕົ້າຝາອຸໂມງທັງ ໔ ດ້ານນັ້ນ ກ້ວາງດ້ານລະ ໕ ວາ ແລະ ໜາ
໒ ວາ ລວງສູງໄດ້ ໔ ວາ ໓ ສອກ ເມື່ອໄດ້ທຳການບັນຈຸພຣະບໍ ຣົມມະທາດ
ແລ້ວພຣະເຈົ້າຈັນທະບູຣີ ຈຶ່ງໄດ້ມີພຣະຣາຊອາດຍາໃຫ້ເສນາອາ ມາດສ້າງວິຫານ
ຂຶ້ນໃນວຽງຈັນທນ໌ ໕ ຫຼັງ ເພື່ອໃຫ້ເປັນທີ່ຢູ່ຈຳວັດສາ ຂອງພຣະອໍຣະຫັນ ໕
ອົງນັ້ນ.<br />
ຄັນຕໍ່ມາພຣະອໍຣະຫັນ ໒ ອົງທີ່ຢູ່ກ່ອນນັ້ນຄື ພຣະມະຫາພຸດທະວົງສາ
ແລະພຣະມະຫາສັສດີ ກໍເຖິງແກ່ການນິພພານໄປ ພຣະເຈົ້າຈັນທະບູຣີ ໄດ້ກະ
ທຳການຊາປະນະກິດສຳເລັດແລ້ວ ຈຶ່ງໄດ້ເອົາອັດຖິທາດຂອງພຣະອໍຣະຫັນ ໒ ອົງ
ນັ້ນມາບັນຈຸໄວ້ໃນວັດສວນອ່ວຍລ່ວຍ ທີ່ພຣະອົງໄດ້ສ້າງໄວ້ແຕ່ກ່ອນ.<br />
ປະຫວັດສ້າງພຣະທາດຫຼວງຄັ້ງແຣກ ຕາມທີ່ກ່າວໄວ້ໃນໜັງສືອຸຣັງຄະນິ ທານ
ຫຼືອຸຣັງຄະທາດ ມີຂໍ້ຄວາມພຽງເທົ່ານີ້ ແລະຕາມປະຫວັດນີ້ ພຣະທາດ ຫຼວງອົງເດີມ
ຫຼື ອົງທຳອິດ ທີ່ພຣະຍາຈັນທະບູຣີສ້າງນີ້ ຈຶ່ງສູງແຕ່ພຽງ ໔ ວາ ໓ ສອກ
ກ້ວາງດ້ານລະ ໔ ເທົ່ານັ້ນ ແລະພຣະທາດລູກນີ້ ສ້າງບັນ ຈຸທາດຫົວເນົ່າຄື
ດູກໂມມຂອງພຣະພຸດທະເຈົ້າ ເຊີ່ງພຣະອໍຣະຫັນ ທັງ ໕ ອົງໄດ້ນຳມາ ແຕ່ເມືອງ ຣາຊຄຶ
ປະເທດອິນເດັຍ.</div>
ລູກຊາວດອນhttp://www.blogger.com/profile/09053106765266964374noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8074770759083556331.post-19737835193266491472011-09-22T22:59:00.001-07:002011-09-22T23:00:00.269-07:00ການສະຖາປານາອານາຈັກລ້ານຊ້າງຍຸກແຮກ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="http://img.laoupload.com/" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img alt="img.laoupload.com | ບໍລິການ ອັບໂຫລດຮູບ ຝາກຮູບ ດາວໂຫລດຮູບ ເກັບຮູບ ສົ່ງຮູບ ຮັກສາຮູບ ຟຣີ!!!!" border="0" height="191" src="http://img.laoupload.com/images/62161972209297070525.jpg" width="400" /></a><br />
<br />
ອານາຈັກທີ່ເຂັມແຂງຂອງຄົນລາວ ຕັ້ງແຕ່ພຸດທະສະວັດທີ ໘-໑໒ ນັ້ນ, ມີອານາຈັກແຖນ,
ອາ ນາຈັກຫິຣັນຍະເງິນຍາງຊຽງແສນ ແລະອານາຈັກນ້ອຍອີກຫຼາຍອານາຈັກ,
ສ່ວນອານາອີກອານາ ຈັກ
ໜຶ່ງທີ່ຕັ້ງຢູ່ທາງຕອນໃຕ້ຂອງອານາຈັກຫິຣັນຍະເງິນຢາງຊຽງແສນແມ່ນ ອານາຈັກຊວາ
ຫຼືຮຽກວ່າ ເມືອງຊວາ, ນັກປະຫວັດຍັງບໍ່ທັນໄດ້ລົງຄວາມເຫັນຄັກແນ່ວ່າ
ເປັນຂອງຊົນຊາດລາວ ຫຼືຊົນຊາດໃດກັນ ແທ້ ຕັ້ງແຕ່ພຸດທະສະຕະວັດທີ ໑໒ ກັບໄປ,
ບາງທ່ານວ່າເປັນເມືອງເຊົ່າ ແລະບາງທ່ານວ່າເປັນເມືອງ ຂອງຊົນຊາດຊວາ
ຄືຊົນຊາດຂອງຂອມກຸ່ມໜຶ່ງ.<br />
ການສະຖາປານາອານາຈັກແຮກຂອງຊົນຊາດລາວ ຊາວລ້ານຊ້າງນີ້ນັບເປັນເລື່ອງທີ່ສຳຄັນ
ທີ່ຈະຕ້ອງໄດ້ສຶກສາຄົ້ນຄວ້າກັນຢ່າງຄັກແນ່
ເພື່ອໃຫ້ເຫັນຄວາມຈະແຈ້ງແຫ່ງປະຫວັດສາດຂອງຊາດ ລາວ.<br />
ນັກປະຫວັດສາດລາວ ແລະຕ່າງປະເທດເຊື່ອວ່າ ຊາວລາວເປັນຊາດເກົ່າແກ່ກຳເນີດຊາດ
ເຜົ່າ ພັນ ແລະວັດທະນະທັມຂອງຕົນມາແລ້ວບໍ່ຕ່ຳກວ່າ ໕໐໐໐ ປີ,
ດັ້ງເດີມຕັ້ງຖິ່ນຖານຢູ່ລະຫວ່າງແມ່ນຳ້ ຫວງໂຫ ກັບແມ່ນ້ຳແຢງຊີກຽງ
ແຖບມົນທົນເສສວນ ໃນປະເທດຈີນປັດຈຸບັນ, ຕໍ່ມາໄດ້ຖືກຈິນຮຸກຮານ
ຈຶ່ງໄດ້ອົບພະຍົບຂະຫຍາຍຕົວລົງມາທາງຕອນໃຕ້ ນັກປະຫວັດສາດບາງທ່ານວ່າຖືກຮຸກຮານ
ນັກປະ ຫວັດສາດບາງທ່ານວ່າຍ້ອນການຂະຫຍາຍຕົວຂອງຊົນຊາດ
ໄດ້ເພີ່ມຂຶ້ນຈຶ່ງໄດ້ແຍກຍ້າຍຫົວເມືອງ ຂອງຕົນອອກ
ຈົນມາເຖິງແຖວມົນທົນເສສວນໃນປະເທດຈີນ, ເຊິ່ງຮຽກວ່າ ອານາຈັກໜອງແສ ຫຼືອາ
ນາຈັກນ່ານເຈົາ ໂດຍໄດ້ມີຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ
ແລະໄດ້ດຳຣົງຄວາມເປັນເອກະຣາດໃນທີ່ນີ້ຫຼາຍ ຮ້ອຍປີ
ບາງທ່ານວ່າອານາຈັກນ່ານເຈົ້າແມ່ນສູນກາງຂອງອານາຈັກແຖນ ແຕ່ນັກປະຫວັດສາດບາງ
ທ່ານສະເໜີວ່າ ມີເມືອງແຖນອີກເມືອງໜຶ່ງຂອງຄົນລາວ ຢູ່ລ່ອງແມ່ນນ້ຳແດງ ແມ່ນ້ຳດຳ
ຊື່ວ່າເມືອງ ແຖນ ເຊິ່ງຫວຽດນາມຮຽກຊື່ໃໝ່ວ່າ “ດຽນບຽນຟູ” ເຊິ່ງຄຳວ່າ “ດຽນ”
ແປອາດມີຄວາມໝາຍວ່າ “ຖຽນ, ທຽນ ຫຼືແຖນກໍໄດ້” ຄຳວ່າ “ບຽນ” ອາດໝາຍເຖິງ “ສູງ”
ຄຳວ່າ “ຟູ” ອາດແຝງມາຈາກຄຳວ່າ “ພູ” ໃນພາສາຫວຽດນາມ.<br />
ອານາຈັກນ່ານເຈົ້ານັ້ນ ມີຊື່ໜຶ່ງວ່າ “ຕາລີຟູ” ຄຳວ່າ “ຟູ” ໃນພາສາຈີນ
ອາດມີສ່ວນກ່ຽວພັນກັບ “ຟູ” ໃນພາສາຫວຽດນາມກໍໄດ້, ຢ່າງໃດກໍຕາມ
ມີຄຳສັນນິຖານໃໝ່ວ່າ “ອານາຈັກນ່ານເຈົາວ່າ ເປັນ ເມືອງຫຼວງຂອງຊົນຊາດຕລີຟູ”
ມີຄຳປະຕິເສດວ່າບໍ່ແມ່ນຂອງຊົນຊາດໄຕ-ລາວ, ຈົນເຖິງສະໄໝຂອງ ຂຸນບູຣົມຣາຊາທິຣາດ
ຄອວອານາຈັກນ່ານເຈົ້າ, ບາງກະແສວ່າ ຄອງເມືອງແຖນ ເມືອງແຖນທີ່ແທ້ນັ້ນ
ຢູ່ເມືອງນ່ານເຈົ້າ ຫຼືເມືອງແຖນ ນານ້ອຍອ້ອຍໝູກັນແທ້
(ຄວນແກ່ການສຶກສາໃຫ້ຈະແຈ້ງ) ພຣະອົງ ຈຶ່ງໄດ້ສະຖາປານາເມືອງນານ້ອຍອ້ອຍໝູ
ຫຼືເມືອງກາຫຼົງ (ມະຫາສີລາ ວິຣະວົງສ໌ ເຊື່ອວ່າເມືອງນາ ນ້ອຍອ້ອຍໝູ
ຫຼືເມືອງກາຫົຼງນີ້ ຢູ່ທີ່ເມືອງແຖນ ດຽນບຽນຟູ ໃນດິນແດນສິບສອງຈຸໄທ ໃນປະເທດ
ຫວຽດນາມປັດຈຸບັນ ບໍ່ແມ່ນດິນແດນ ເມືອງຕາລີ ຫຼືເມືອງໜອງແສ
ດັ່ງນັກປະຫວັດບາງທ່ານກ່າວ ເຖິງ)<br />
ໃນພົງສາວະດານ ລ້ານຊ້າງກ່າວວ່າ ຂຸນບູຣົມຣາຊາທິຣາດ ແຜ່ຂະຫຍາຍອານາຈັກອອກໄປ
ໂດຍສ່ົງໂຣຣົດ ໗ ພຣະອົງ(ອັນນີ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ
ລາວໃນສະໄໝຂອງຂຸນບູຣົມນີ້ມີຄວາມເຂັ້ມແຂງ ທີ່ສຸດ ສາມາດຂະຫຍາຍອານາຈັກໄດ້)
ໂດຍໃຫ້ໂອຣົດໄປປົກຄອງປະເທດຕ່າງໆ ເມືອງຕ່າງໆ ທີ່ປາ ກົດໃນພົງສາວະດານລ້ານຊ້າງ
ແລະພົງສາວະດານຊົນຊາດລາວ-ໄຕ, ຕ່າງນັ້ນຢູ່ໃນເຂດພູມີພາກ ອິນດູຈີນຕອນເໜືອ
ໃນລ່ອງແມ່ນ້ຳຂອງ ແລະສາຂາຂອງມັນ ໃຕ້ສູດຢູ່ທີ່ຊຽງຂວາງ ຫຼວງພຣະບາງ ດ່ັງນີ້:<br />
໑. ຂຸນລໍ ເປັນໂອຣົດອົງແຮກ ປົກຄອງເມືອງຊວາ ເມືອງຊວາໄດ້ພັດທະນາການຊື່ເມືອງມາ ຈາກຊຽງດົງ, ຊຽງດົງຊຽງທອງ ແລະຫຼວງພຣະບາງໃນທີ່ສຸດ.<br />
໒. ຂຸນຜາລ້ານ ປົກຄອງເມືອງຫໍແຕ (ຕາຫໍ ຫຼືສິບສອງພັນນາ ບາງຄັ້ງກໍປາກົດເຫັນຄຳວ່າ ລ້ານຊ້າງປັນນາ).<br />
໓. ຂຸນຈຸສົງ ປົກຄອງເມືອງໂກດແທ້ແຜນໂປມ (ເມືອງຫວຽດນາມປັດຈຸບັນ)<br />
໔. ຂຸນຄຳຜົງ ປົກຄອງເມືອງລ້ານນາ (ອາດແມ່ນຊຽງແສນ).<br />
໕. ຂຸນອິນ(ງົວອິນ) ປົກຄອງລ້ານເພັຍສີອາຍຸທະຍາ(ລະໂວ້).<br />
໖. ຂຸນກົມ ປົກຄອງເມືອງມອນ(ອິນທະປັດ, ຫົງສາວະດີ).<br />
໗. ຂຸນເຈືອງ ປົກຄອງເມືອງພວນ (ຊຽງຂວາງ-ມີການເຊື່ອກັນວ່າ ຂຸນເຈືອງ ປາກົດໃນວັນນະ ກັມ “ທ້າວຮຸ່ງ-ທ້າວເຈືອງ”.<br />
ເປັນທີ່ໜ້າສັງເກເວ່າ ໂອຣົດທັງໝົດຂອງຂຸນບູຣົມຣາຊາທິຣາດນັ້ນ
ໄປປົກຄອງເມືອງຕ່າງໆ ຈະໃຊ້ຄຳວ່າປົກຄອງ
ນັ້ນໝາຍເຖິງອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງອານາຈັກແຖນນັ້ນ ມີຄວາມເຂັ້ມແຂງ
ແລະສິ່ງໜຶ່ງທີ່ບໍ່ໄດ້ກ່າວເຖິງ ຄືບໍ່ມີໂອຣົດອົງໃດຂອງຂຸນບູຣົມຣາຊາທິຣາດ
ປົກຄອງເມືອງແຖນເລີຍ ນັ້ນສະແດງວ່າ ການຂະຫຍາຍອານາເຂດຂອງຂຸນບູຣົມນັ້ນ
ເປັນໄປດ້ວນສັນຕິທັມ ຂຸນບູຣົມນັ້ນນັບວ່າ ເປັນຕົນຕະກູນສຳຄັນພຣະອົງໜຶ່ງຂອງລາວ
ແລະໄລຍະຕໍ່ມາຂຸນບູລໍ ໄດ້ເປັນໃຫຍ່ໃນອານາຈັກລ້ານ ຊ້າງ
ເຊື່ອກັນວ່າຂຸນລໍເປັນຜູ້ສະຖາປານາອານາຈັກລ້ານຊ້າງຄັງແຮກ ແລະໃນສະໄໝດຽວກັນນັ້ນ
ນັກປະຫວັດສາດໄດ້ລົງຄວາມເຫັນວ່າ ຂຸນລໍໄດ້ພຣະຣາຊະທານນາມພຣະຣາຊະທານີວ່າ
“ຊຽງທອງ” ແລະສະຖານປານາອານາຈັກຊວາ ມາເປັນອານາຈັກລ້ານຊ້າງໃນປີ ພ.ສ ໑໓໐໐,
ເມື່ອຊົນຊາດລາວ ໄດ້ລົງມາສະຖາປານາອານາຈັກລ້ານຊ້າງແລ້ວ
ກໍມີພົນລະເມືອງຫຼາຍຂຶ້ນ ໄດ້ປະສົບເຜົ່າພັນກັບຊົນ ຊາດຊວາ (ຂອມບູຮານ)
ບາງພວກກໍໝົດອຳນາດ ຢູ່ຕາມພູເຂົາ, ບາງພວກອົບພະຍົບລົງໃຕ້ໄປຢູ່ໃນ ດິນແດນສຍາມ,
ຂອມ, ມອນແລະລົງທະເລໄປໃນດອນຊວາ.<br />
ອານາຈັກລ້ານຊ້າງ
ໄດ້ດຳຣົງຄົງຄວາມເປັນເອກະຣາດມາຈົນເຖິງສະໄໝພຣະເຈົ້າສຸວັນນະຄຳ ຜົງໃນ ພ.ສ ໑໘໘໐
ປາຍ ຈຶ່ງເຖິງສະໄໝພຣະເຈົ້າຟ້າງຸ່ມມະຫາຣາດມາສະຖານປານາຈັກລ້ານຊ້າງ ໃນປີ ພ.ສ
໑໙໐໒.<br /></div>
ລູກຊາວດອນhttp://www.blogger.com/profile/09053106765266964374noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8074770759083556331.post-21143994503465655912011-09-22T22:28:00.000-07:002014-07-25T17:16:54.859-07:00ຫຼັກຖານໜຶ່ງ ທີ່ອ້າງອິງແລະສະໜັບສະໜູນປະວັດວຽງຈັນບູຮານ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="http://img.laoupload.com/" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img src="http://img.laoupload.com/images/qu8l86owim39e1vll8a8.jpg" height="200" width="150" /></a><br />
<br />
ກາບບົວປະດັບຫົວເສົານີ້ ເປັນຫຼັກຖານໜຶ່ງ ທີ່ອ້າງອີງໄດ້ວ່າ ວຽງຈັນກ່ອນໜ້າ ນາມວ່າ ຈັນທະບູຣີ ຂອງພຣະຍາຈັນທະບູຣີ ອາດສ້າງພ້ອມອົງພຣະທາດຫຼວງ
ແລະພຣະທາດສີທັມມະຫາຍໂສກ ຫຼັງຖານນີ້ ຍັງເຫຼືອໃຫ້ເຫັນຢູ່ວັດໂພນພຣະເນົາ.<br />
<a href="http://img.laoupload.com/" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img src="http://img.laoupload.com/images/oygu7vxpp6dbfpqixr6y.jpg" height="150" width="200" /></a><a href="http://img.laoupload.com/" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img src="http://img.laoupload.com/images/hzmglkfyyjby4vz7egq.jpg" height="200" width="150" /></a><a href="http://img.laoupload.com/" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img src="http://img.laoupload.com/images/x5ajyzlx4tf5637gjun.jpg" height="200" width="150" /></a><br />
<br />
<a href="http://img.laoupload.com/"><img src="http://img.laoupload.com/images/ddd160frl9exdolx4rb.jpg" height="240" width="320" /></a> <br />
- ໃບເສມາ ທີ່ມີການບັນທຶກລົງດ້ວຍອັກສອນຈັດ<br />
ວັນນະກຳປະເພດໜຶ່ງ, ໃບເສມາທີ່ເຫັນນີ້<br />
ຢູ່ວັດໂພນພຣະເນົາ ເບິ່ງຫຼັກຖານແມ່ນສີມາສີມືລາວ ແບບພຸດເຖຣະວາດ, ກຳນົດອາຍຸທາງສີລະປະແມ່ນຢູ່ໃນ ພສ ໒໑໘-໖໐໐ ບໍ່ມີອັກສອນ, ສ່ວນກາບບົວຕີນເສົາອາຄານ ເປັນສີລະປະລາວ ຫຼືສີລະປະລາວຍຸກຂອມ ສ່ວນສີລາແລງ ກໍເຊັ່ນດຽວກັນ ອາດແມ່ນຍຸກດຽວກັນ ເບິ່ງທາງສີລະປະແລ້ວຕ່າງຈາກສີລະປະຂອມ, ສ່ວນສ້າງຫີນອາດສ້າງມາແຕ່ຍຸກດຽວກັນ ເບິ່ງພາບລວມແລ້ວ ເຫັນວ່າວຽງຈັນສະໄໝຈັນທະບູຣີ ຊື່ວ່າ ອາຈານາຈັກຈັນທະບູຣີນີ້ ແມ່ນອີດທິພົນລາວ ບໍ່ແມ່ນຂອມ.<br />
<div style="text-align: right;">
ທັດສະນະຂອງ</div>
<div style="text-align: right;">
ພຣະຄຣູເນືອງພິລັກ ໂຊຕິທອນ</div>
<br /></div>
ລູກຊາວດອນhttp://www.blogger.com/profile/09053106765266964374noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8074770759083556331.post-21873122232074389602011-09-22T20:00:00.000-07:002011-09-22T20:00:09.790-07:00ຊ້າງຊົງຂອງຂຸນບູຣົມຣາຊາທິຣາດ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://img.laoupload.com/" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img src="http://img.laoupload.com/images/55959602889356102613.jpg" /></a></div>
<div class="SEPForumTextOutput">
<br />
ແກ້ໄຂ <br />
- ທີ່ວ່າ 'ກົ່ວຊ້າງເຜືອກ ໃຫ້ປ່ຽນເປັນ<span style="color: red;"> ຕົວຊ້າງເຜືອກ'</span></div>
</div>
ລູກຊາວດອນhttp://www.blogger.com/profile/09053106765266964374noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8074770759083556331.post-19831320568442438442011-09-22T19:45:00.000-07:002011-09-22T19:45:08.197-07:00ເວົ້າເລື່ອງຊຽງດົງຊຽງທອງ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
- ອັນວ່າເມືອງຊວານັ້ນ ໃນເອກສານຂອງລາວ ແລະໄທຍ໌ ຈະກົງກັນຄື<br />
- ເມືອງຊວາ ໝາຍເອົາເມືອງຫຼວງພຮະບາງດຽວນີ້ ຄືມັນຜ່ານໄລຍະປະຫວັດສາດ ດັ່ງນີ້<br />
- ກ່ອນ ພສ 1200 ນັ້ນ ມີຊື່ວ່າເມືອງຊວາ ໃນປະຫວັດສາດຂອງອຸ່ຄຳ ພຣົມວົງສາ,
ຄຳໝັ້ນ ວົງກົດຣັດຕະນະ, ມະຫາສີລາ ແລະຜູ້ອື່ນໆ ວ່າ "ເດີມເມືອງຊວາ
ເປັນເມືອງຂອງຂອມເຜົ່າຊວາເປັນເຈົ້າຂອງ
ພາຍຫຼັງມາພວກໄທລາວລົງມາປົນກັບຊວາຫຼາຍຂຶ້ນ
ເຮັດທຳໃຫ້ພວກນີ້ສົມສູ່ຢູ່ກັນກາຍເປັນເຜົ່າພັນໄທລາວ ເນື່ອງຈາກຄົນໄທລາວມີຫຼາຍ
ຈຶ່ງຂະຫຍາຍວັດທະນະທຳເໜືອກວ່າພວກຂອມຊວາ<br />
- ພສ 1300 ຂຸນຍູຣົມກ່ອນ ຢູ່ໜອງແສແສນຍ່ານ ພາຍລຸນມາລົງມາສ້າງນານ້ອຍອ້ອນໜູ
ເປັນເມຶອງປົກຄອງລາວ ແລ້ວສົ່ງລູກຂອງຕົນໄປຄອງເມືອງຕ່າງໆ 7 ຕົວເມືອງ
ທີ່ມີຄົນລາວຢູ່ກ່ອນໜ້າແລ້ວ ຂຸນລໍຄອງເມືອງຊວາ (ໝາຍເຖິງຫຼວງພຣະບາງ)
ອັນນີ້ເອກະສານລາວ ແລະໄທຍເວົ້າກົງກັນ ດຍວນີ້ທາງໄທຍເຊົາວເວົ້າແລ້ວ ໂດຍສະເພາະ
ສ.(ພິເສດ) ສີສັກ ວັນລິໂພດົມ ບໍ່ເວົ້າເລີຍ<br />
- ນັກປະຫວັດສາດລາວຫຼາຍທ່ານ ກ່າວເຖິງວ່າ ໃນໄລຍະນີ້ ລາວມີອານາຈັກຂອງຕົນ 3
ອານາຈັກ ໃຫຍ່ຄື ແຕ່ກ່ອນ ພ.ສ ຈົນຮອດ ພ.ສ 1300 ໄດ້ແກ່ 1. ສີໂຄຕະປຸຣະ
"ມີສູນກາງຢູ່ຟາກໃຕ້ແມ່ນ້ຳເຊບັ້ງໄຟໃຕ້ທ່າແຂກ"(ອັນນີ້ໜ້າຈະແມ່ນຈິງ ເພາະວ່າ ປີ
2008 ມີຄູ່ຜົວເມັຍພົບສົມບັນ ເງິນຄຳ ແລະວັດຖຸມີຄ່າ 2000 ກວ່າລາຍການ, ໃນນັ້ນ
ເຮົາພົບເມືອງຮ້າງ ຂະໜາດ 10 ເຮັກຕາ ຄືຄອງ ໜອງ ແລະແລະອາຄານ
ທ່ານ້ຳຄ້າຍເມືອງບູຮານໃນສະໄໝພຣາມຮີນດູ) 2. ເມືອງທຣາວະລະວະດີ
(ເພາະນັກປະຫວັດສາດໄທຍພົບວ່າ ທີ່ນະຄອນປະຖົມ ພົບອັກສອນທັມອ່ານໄດ້ຄາມພາສາລາວ
-ປັດຈຸບັນນັກປະຫວັດສາດໄທຍສະໄໝໃໝ່ບໍ່ມີໃຜເວົ້າແລ້ວ), 3,
ອານາຈັກສລາວສຸວັນນະໂຄມຄຳ (ພົບທີ່ເມືອງບໍ່ແກ້ວ ເມືອງຕົ້ນເພິ້ງ),
(ພຣະຍາອະນຸມານຣາຊະທົນ-ກົມພຣະຍາດຳຣົງ ຮາຊານຸພາບມັກກ່າວເຖິງ-ຈະເຣີນ
ໄຊຊະນະກໍເວົ້າ)<br />
- ຕໍ່ມາ ໃນລະວ່າງ ພ.ສ 1300 ຫາ 1752 ປາກົດວ່າລາວມີອານາຈັກຂອງຕົນ 3
ອານາຈັກໃຫຍ່ເຊັ່ນກັນ ຄື 1, ອານາຈັກລ້ານຊ້າງ, 2,
ລ້ານນາ(ອາດໝາຍເຖິງອານາຈັກຊຽງແສນ ເພາະຊຽງແສນວ່າ
"ເມືອງໂຍນົກນາຄະພັນ-ຫຼືໂຍນາຄະນົພບູຣີ(ອັນນີ້ກ່ຽວກັນກັບນາກ) 3,
ລ້ານຊ້າງ(ສູນກາງຢູ່ຊຽງດົງ-ຊຽງທອງ) ນັກປະຫວັດສາດລາວ-ໄທຍ໌ກຳນົດໄວ້ຈະແຈ້ງວ່າ
(ແມ່ນຫຼວງພຣະບາງດຽວ) ເມືອງຊຽງດົງ-ຊຽງທອງນັ້ນ
ມີຄວາມຈະເຣີນມາແຕ່ຂຸນລໍ-ເມື່ອຂຸນລໍມາຄອງເມືອງຊວາແລ້ວປ່ຽນເມືອງຊວາເປັນຊຽງດົງ
-ຈົນມາຮອດສະໄໝພຣະເຈົ້າສຸວັນນະຄຳຜົງ-ສຸວັນນະບັນລັງ
(ຍຸກນີ້ລາວມີຄວາມເຂັ້ມແຂງ ແລະມີການທູດສຳພັນກັນດີກັບຂອມ
ຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ຂອມບໍ່ສາມາດມາຄອງເມືອງລ້ານຊ້າງຊຽງດົງໄດ້,
ແຕ່ຂອມຈະຄອງເມືອງລາວະຣັຖະອາໂຍທິຍາ(ຈະເຣີນໄຊຊະນະ ນັກປະຫວັດສາດໄທຍກ່າວ)
ຈັນທະບູຣີ ຕັ້ງຊາຍຟອງ ເປັນເມືອງເອກະ ແຖວຊາຍຟອງໜອງຄຳແສນ ອັນນີ້ກໍອາດເປັນຈິງ
ເພາະພົບຫຼັກຖານສະໄໝນີ້ຫຼາຍ ບໍ່ວ່າະເປັນວັດໂພນພະເນົາ
ຫຼັກສີລາເລກເລກຂອບເຂດເມືອງຂອມຫຼາຍເມືອງ ທິ່ສຳຄັນໄປກວ່ານັ້ນ
ທີ່ດົງໂພສີເມື່ອສອງເດືອນທີ່ແລ້ວເຂົາພົບພຮະຫິນກາງດົງເລີຍ 20 ກວ່າກອົງ,
ສີໂຄດຕູບູນ ແລະຝັ່ງຂອງເບື້ອງຂວາ ຈົນຣອດເມືອງຊຽງໃໝ່ ໃນປະຫວັດສາດຍຸກນີ້
ເຮົາຈຶ່ງເຫັນຂະບວນກູ້ຊາດຂອງຄົນໄທລາວ ໃນເຂດອິດທິພົນຂອງຂອມ
ເຊັ່ນຂຸນບາງກາງທ່າວ, ຂຸນອິນທະຮາທິດ, ຂຸນເມັງຣາຍ ແລະຜູ້ອື່ນ,
ແຕ່ເມືອງໃດໃນອິດທິພົນຂອງລ້ານຊຽງຊຽງດົງ ຈະບໍ່ປາກົດການກອບກູ້ເອກະຣາດຈາກຂອມ,
ແຕ່ອາດຊິມີການສູ້ກັນໃນຂອບເຂດເມືອງຕໍ່ເມືອງ ທຳມະດາເທົ່ານັ້ນ,
ໂດຍສະເພາະໃນສະໄໝນີ້
ທາງລ້ານຊ້າງມີພຣະຍາສຸວັນນະຄຳຜົງ-ພຣະຍາສຸວັນນະບັນລັງ(ລັງທິຣາດ)
ເປັນກະສັດລາວຮ່ວມຍຸກກັບຂຸນບາງກາງທ່າວ, ອິນທະຣາທິດ ແລະພຣະຍາເມືອງຣາຍ
(ພຣະຍາເມັງຣາຍ ເປັນປະສັດລາວ
ສືບເຊື້ອຈາກຊຽງແສນ-ຊຽງແສນສືບເຊື້ອຈາກສຸວັນນະໂຄມຄຳ).<br />
- ຈົນມາຮອດສະໄໝ ຂຸນຫຼວງໂງ່ມ-ເຈົ້າຟ້າງ້ຽວ-ເຈົ້າຟ້າຄຳຮຽວ ລະຫວ່າງ ພສ
1753-1896 ເມືອງຫຼວງພຣະບາງ ປະກົດຄຳວ່າ ຊຽງດົງ-ຊຽງທອງແລ້ວ, ແລະໃນປີ ພສ 1353
ພຣະເຈົ້າຟ້າງຸ່ມໄດ້ໂຮມອານາຈັກລ້ານຊ້າງບົນສອງຟາກຝັ່ງແມ່ນ້ຳຂອງ
ຄືແຕ່ດົງພະຍາໄພ ໄປຮອດສາຍພູພຣະຍາພໍ່-ຜາໄດຜາດ່າງ ນ້ຳມ້າ ໄມ່ລົ້ມແບ່ງແດນແກວ
ສ້ານສາມງ່າ ແລະຫຼີຜີ ແລະກໍປ່ຽນນາມເມືອງຊຽງດົງຊຽງທອງ ເປັນເມືອງຊຽງທອງ
ຈົນຮອດສະໄໝພຣະເຈົ້່າໂພທິສາລາດ ເມື່ອງປີເຈົ້າໄຊຍະເຊດຖາທິຣາດ
ໄດ້ລົງມາສ້າງຈັນທະບູຣີເປັນເມືອງເອກໃສ່ຊື່ວ່າ ຈັນທະບູຣີສີສັດຕະນາກ
(ຄົນທັງຫຼາຍຮຽກຕາມພາສາສາມັນວ່າ "ວຽງຈັນ" ສ່ວນຊຽງທອງ
ກໍຮຽກວ່ານະຄອນຫຼວງພຣະບາງເລື້ອຍມາ.<br />
- ສະຫຼຸບ ຊຽງດົງຊຽງທອງໃນປະຫວັດສາດ ແມ່ນນະຄອນຫຼວງພຮະບາງປັດຈຸບັນ.<br />
- ຊຽງຮຸ່ງ ແມ່ນເມືອງເຊື້ອຊາດລາວໃນສິບສອງປັນຍາ ແຕ່ບໍ່ແມ່ນເມືອງໜອງແສ ເມືອງໜອງແສ ຢູ່ເມືອງຕາລີ້ ຄົນຈີນຮຽກວ່າ ເສສວນ ຫຼືສີສວນ</div>
ລູກຊາວດອນhttp://www.blogger.com/profile/09053106765266964374noreply@blogger.com0